คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เธอคนนั้นคือใคร
เธอคนนั้นคือใคร
"เคยมีใครบางคนกล่าวเอาไว้ว่า มีสัตว์ร้ายที่ทั่วทั้งร่างปกคลุมไปด้วยเนื้อแสนอร่อย และจะละลายทันทีที่สัมผัสลิ้นของคุณ มีทั้งน้ำพุธรรมชาติที่ไหลออกมาเป็นไวน์สีเหลืองอำพันเลิศรส โลกนี้อยู่ในยุคกรูเม่ต์ เป็นยุคแห่งการเสาะหารสชาติ ที่ยังไม่เคยลิ้มลอง!!"
□▪■--------------------■▪□
ตลาดขายส่งกรูเม่ต์กลาง เป็นสถานที่ที่วัตถุดิบกูรเม่ต์ชั้นเลิศจะถูกซื้อขายกัน โดยมีชื่อเล่นว่า "เวิร์ลคิตเช่น" เป็นตลาดขนาดยักษ์ที่มีพื้นที่ทั้งหมด 3,000 เฮกเตอร์ และปริมาณวัตถุดิบที่ถูกส่งมาขายที่นี่ มีจำนวนถึง 9,000,000 ตันต่อวัน นับว่าเป็นตลาดที่สำคัญเป็นอันดับต้น ๆ ของโลกเลยทีเดียว
"ร้อนชิบหาย รู้งี้ค่อยนัดเอาของไปให้ที่อื่นดีกว่า"
เสียงของหญิงสาวบ่นกะปอดกะแปดตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในอาณาเขตพื้นที่ของตลาด อากาศที่ว่าร้อนมากแล้ว ยังไม่เท่าความแออัดของผู้คนที่มารวมตัวกันอยู่ที่นี่
นี่ขนาดว่าเลือกมาวันธรรมดาคนยังเยอะขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าหากมาวันหยุดจะต้องเจอคนเยอะมากกว่านี้อีกกี่สิบเท่าตัว
แค่คิดก็สยองแล้ว มีหวังถูกเหยียบตายก่อนพอดี
"เฮ้!! มาเรีย! ทางนี้ ๆ !!"
ใบหน้าภายใต้หน้ากากหันขวับไปทางต้นเสียง เห็นร่างชายหนุ่มที่คุ้นเคยกำลังโบกไม้โบกมือเรียกอยู่ไกล ๆ เธอจึงเร่งฝ่าเท้าเดินแหวกฝูงชนเข้าไปหาอีกฝ่ายโดยไว
"ว่าไงน้องสาว นัดพี่มาวันนี้จะเอาอะไรให้พี่จ๊ะ” หนุ่มผิวแทนขยับแว่นกันแดดลง แล้วทำหน้าเจ้าชู้ตาหวานใส่ "ถ้าเอาใจมาให้พี่คงไม่ได้นะ เดี๋ยวเมียพี่ว่าเอา อะเฮื้อ~" ว่าแล้วก็เสยผมทิพย์ไปหนึ่งที
"..." มาเรียไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่ดันกระเป๋าสะพายบนบ่าลงมาด้านหน้า แล้วค้นกระเป๋าหาของที่จะเอามาให้อีกฝ่าย
"นี่ ทำไมวันนี้ดูเงียบจัง ไม่สบายรึเปล่า?" ทอมเริ่มกระวนกระวาย กลัวว่าเธอจะป่วย แต่ยังฝืนเอาของมาให้
"แค่เหนื่อยจากการเดินทางนิดหน่อยน่ะ" เธอพูดเสียงเนือย ๆ พร้อมทั้งยื่นกล่องเล็ก ๆ ขนาดเท่าฝ่ามือสีขาวนวลให้เขา
"อะไรเนี่ย" เขาถามทั้งยกกล่องในมือขึ้นพิจารณา พอลองเขย่าดูจึงได้ยินเสียงน้ำ และเสียงวัตถุกระทบจากข้างใน
"ของฝากจากโลกกรูเม่ต์น่ะ" เธอพูดพร้อมยกกระเป๋าขึ้นสะพาย เตรียมพร้อมจะเดินทางต่อ "มันค่อนข้างเป็นของหายาก อย่าไปเปิดซี้ซั้วให้ใครเห็นง่าย ๆ ล่ะ"
พูดจบหล่อนก็กล่าวลาแล้วเดินลับหายไป ทิ้งให้ชายหนุ่มที่ทั้งงงทั้งตกใจยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น พร้อมกับประโยคคำถามที่ผุดขึ้นในหัว
มาเรีย กล่องอันนี้มันเปิดยังไง…
"โย่วทอม! วันนี้ฉันมีซาคุเรดอนมาขายด้วยล่ะ โลละ 40,000 เยนเป็นไง"
เสียงตะโกนดังสนั่นมาแต่ไกล พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่แบกมังกรขนาดเล็กอย่างมังกรซาคุเรดอนมาด้วย
"เฮ้! ทอม!!"
"..."
ชายตัวโตวโตเกาหัว นึกสงสัยว่าเพื่อนตัวเองเป็นอะไร "ทอม! เป็นอะไรของแกเนี่ย!!"
"อะ-เอ๊ะ! อ้อ!! ไม่มีอะไร" คราวนี้ทอมส่ายหน้างึกงัก ค่อย ๆ ขยับมือที่ถือของฝากไปข้างหลังเนียน ๆ "เมื่อกี้นายว่าไงนะ พอดีฉันฟังไม่ทัน แฮะ ๆ "
นักล่าอาหารผู้โด่งดังแห่งยุคหรี่ตาลง จมูกโด่งสูดดมกลิ่นแปลกๆที่เขาอธิบายไม่ได้ว่าคืออะไร โชยออกมาจากด้านหลังของเพื่อนซี้อยู่เป็นระยะอย่างน่าสงสัย
"ฉันว่าฉันได้กลิ่นแปลก ๆ ออกมาจากด้านหลังของนาย ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นอะไร แต่เซ้นต์ฉันมันบอกว่าต้องเป็นของดีแน่ ๆ " โทริโกะพูดแล้วค่อย ๆ เดินกดดันเข้าไปเรื่อย ๆ
"บ๊าาาาา! ใครมีของดี ไม่มี๊!!!"
"..."
"..."
บรรยากาศของสองหนุ่มไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่เหมือนจะมีพ่อพระมาโปรด เมื่อเสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น
"คุณโทริโกะคร้าบ!!"
"อ้าว! ว่าไงโคมัตสึ ยังสบายดีอยู่นี่" โทริโกะละความสนใจไปที่ชายร่างเล็กแทน ทอมลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกขอบคุณโคมัตสึอยู่ในใจ
"พูดแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันครับเนี่ย" โคมัตสึยิ้มแหย รู้สึกแปลก ๆ กับคำทักทายนั่นไม่น้อย
“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ”
“หา!? ฉันหมายความว่าแบบนั้นตอนไหนกัน?”
พอสบโอกาสทอมจึงค่อย ๆ ปลีกตัวออกไปจากวงสนทนา แต่แล้วคนที่คิดว่าเป็นพ่อพระมาโปรด กลับเป็นคนถือมีดมาแทงเขาเองซะงั้น
"คุณทอมจะไปไหนครับ! ไม่ใช่ว่าคุณโทริโกะเอาเจ้าซาคุเรดอนมาขายให้คุณทอมไม่ใช่เหรอครับ?" โคมัตสึผู้หวังดีรีบเรียกทอมที่กำลังจะเดินออกไปให้กลับมาเอาวัตถุดิบเสียก่อน
แล้วทำไมหน้าซีดเป็นไก่แบบนั้นล่ะครับนั่นคุณทอม
"ทอม แกจะหนีฉันไปไหน เรื่องของเรายังไม่เคลียร์เลยน้า" โทริโกะพูดเสียงเหี้ยม หักมือดังกร๊อบแกร๊บ
"อะ-เอ่อ คือว่าแบบ...แฮะๆ"
"มามะ เรามาคุยกันแบบสองต่อสองดีกว่า"
"เดี๋ยวๆๆ อย่าทำช้าน กรี๊ดดดดด!!!"
โคมัตสึได้แต่ยืนงง มองร่างของทอมที่ถูกโทริโกะลากคอออกไปอย่างเวทนา…
□▪■--------------------■▪□
"สรุปว่า คนรู้จักนายให้ไอเจ้านี่มาใช่มั้ย" โทริโกะพลิกกล่องขนาดจิ๋วในมือไปมา ได้แต่สงสัยว่าข้างในคืออะไร เพราะพวกเขาลองทำทุกวิถีทางแล้ว แต่ถึงยังไงก็เปิดไอกล่องบ้านี่ไม่ได้ซักที
แล้วยิ่งเป็นของจากโลกกรูเม่ต์ด้วย อยากรู้จะตายอยู่แล้วเนี่ย
"คนรู้จักของคุณทอมเก่งจังเลยนะครับ ถึงขนาดเข้าไปในโลกกรูเม่ต์ได้ด้วย" โคมัตสึชื่นชมด้วยความนับถือ พลางจินตนาการไปถึงคนรู้จักที่ว่า ว่าจะเป็นคนแบบไหน "คงเป็นชายที่แข็งแกร่งสุด ๆ เลยสินะ"
"หึ ๆ นั่นน่ะสิ" โทริโกะตอบรับ ในหัวก็จินตนาการไปเรื่อย
"เดี๋ยว ๆ ฉันบอกตอนไหนว่ายัยนั่นเป็นผู้ชาย" ทอมพูดตัดบทขึ้นมา
"ห๊ะ!/ห๊ะ!"
"พูดจริงไม่จ้อจี้" ทอมว่าพร้อมชูสามนิ้วสาบาน "ไว้จะถ่ายรูปมาให้ดู"
"อย่าดีกว่าครับคุณทอม" โคมัตสึส่ายมือปฏิเสธรัว ๆ จะให้ไปถ่ายรูปผู้หญิงมาให้ดูมันก็กระไรอยู่ "ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันเองแหละครับ"
"ตามที่เจ้าโคมัตสึพูดนั่นแหละ ถึงเวลาเดี๋ยวก็ได้เจอกันเอง" โทริโกะพูดพร้อมกระตุกยิ้ม
น่าสนใจ จะเก่งขนาดไหนเชียว ถ้าเจอตัวคงต้องขอวัดฝีมือดูซักหน่อยแล้วสิ
>>>
“ฮัดชิ่ว!”
“เป็นอะไรจ๊ะมาเรีย ไม่สบายหรือ หื้ม?” หญิงชราร่างเล็กถามหญิงสาวที่เดินตามอยู่เบื้องหลังอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่ค่ะ หนูแค่คันจมูกเฉยๆ” เธอว่าพลางขยับหน้ากากให้เข้าที่
มาเรียที่เดินแบกวัตถุดิบถุงใหญ่ตามหลังเซ็ตสึโนะมา เห็นชายชราคู่ชีวิตของป้าเซ็ทสึโนะ กำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมกับคนแปลกหน้าผู้หนึ่ง
"มาถึงเร็วจังนะ จิโร่จัง" หญิงชราพูดกับชายแก่ แล้วหันไปถามชายผมทองอีกคน "แล้วอิจจิจังเป็นยังไงบ้างจ๊ะ"
“สบายดีๆ แค่ช่วงนี้งานหนักนิดหน่อยน่ะ ฮ่าๆๆ” อิจิริวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่นัยน์เนตรสีทะเลครามนั้นลอบสำรวจหญิงสาวในชุดคลุมมิดชิดอย่างนึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดติดใจอะไร เพราะถือว่าเป็นคนรู้จักของหญิงชรา
ผู้ชายที่ป้าเซ็ตสึเรียกว่าอิจจิจังเป็นชายสูงวัยคนหนึ่ง ทว่าเรือนร่างกลับเต็มไปด้วยมัดกล้าม ผิวเข้มสีแทนเข้ากันได้ดีกับผมสีบลอนด์ทองของเขา นัยน์ตาน้ำทะเลฉายแววขี้เล่นตลอดเวลา ดูเป็นคนอารมณ์ดีไม่ค่อยจริงจัง
แต่จากประสบการณ์การพบเจอคนมามากมายจากชีวิตห้าร้อยกว่าปีมานี้ ฟันธงได้เลยว่าเขาคนนี้เป็นพวกเสือซ่อนเล็บแน่นอน
“ยืนคุยกันแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ม้าง~ เข้าร้านกันดีกว่า” จิโร่ที่อยากเมาให้เต็มที่เดินนำเข้าร้านไป แล้วจึงตามด้วยคนอื่น ๆ
หนุ่มสูงวัยทั้งสองตรงเข้าไปนั่งที่เคาน์เตอร์ ทั้งคู่เริ่มพูดคุยกันในขณะที่หญิงชราเดินไปเตรียมวัตถุดิบทำอาหารให้แขกทั้งสาม
"..." มาเรียค่อยๆวางวัตถุดิบที่แบกมาลงบนเคาเตอร์
“มาเรียจ๊ะ หนูไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป เดี๋ยวป้าทำข้าวหน้าปลาดิบไว้ให้"
“…” มาเรียไม่ตอบอะไร แต่พยักหน้าหงึกหงักตอบรับ แล้วเดินหายไปทางด้านหลังร้าน
“เธอดูเป็นคนเงียบๆนะ” อิจิริวเอ่ยขึ้น หลังจากเห็นหญิงสาวเดินหายไปแล้ว
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกอิจิริว” น็อคกิ้งมาสเตอร์จิโร่เอ่ยแย้ง ยกเหล้าสาเกขึ้นกระดกกรึบนึงแล้วจึงพูดต่อ “ยัยหนูแค่เหนื่อยน่ะ”
“หืม? พึ่งกลับมาจากโลกกรูเม่ต์?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ “ไม่ธรรมดานะเนี่ย”
“หึหึ ยัยหนูน่ะเก่งจนหน้าตกใจเลยล่ะ” จิโร่ยกยิ้มเมื่อเผลอนึกไปถึงตอนที่เจอกับมาเรียครั้งแรก “ยัยหนูสามารถเรียนรู้เทคนิคของฉันได้จากการดูเพียงครั้งเดียวเลยด้วยนะ โฮ่ ๆ ๆ”
“หืมมมม~ น่าสนใจดีนี่” อิจิริวอุทานออกมา นัยน์ตาวาววับเป็นประกาย
"แหมๆๆ~"
"เป็นอะไรของนายน่ะจิโร่" อิจิริวมองเพื่อนซี้ที่กำลังทำสายตากรุ้มกริ่มอย่างไม่ไว้ใจ
มันจะล้ออะไรกูอีกวะเนี่ย
“ดูท่าท่านประธานจะถูกใจยัยหนูน่าดูเลยสินะ กิ้วๆ”
นั่นไง กูว่าแล้ว…เฮ้อ
สถานะ : ครบ 100%
รีไรท์ครั้งที่ 1
□▪■--------------------■▪□
ความคิดเห็น