"วังการ้อง"

ข้อมูลเบื้องต้น

“วังการ้อง”

            วันที่ผมถูกส่งตัวเข้า"เรือนจำ"เป็นวันแรก สิ่งแรกที่ผมต้องสูญเสียไปคือ"อิสรภาพ"ซึ่งตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรกับความรู้สึกของตัวเอง ที่ยังสับสน งุนงง กับสภาพเเวดล้อมใหม่ที่ดูย่ำแย่และไม่เป็นมิตรแห่งนี้ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนกับตอนเราเป็นเด็กๆที่ไปโรงเรียนเป็นครั้งแรกว่ายังไม่รู้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ที่นี่เวลานี้มันดูเลวร้าย กว่านั้นมากมาย

             ผมไปถึงเรือนจำจังหวัดพระนครศรีอยุธยา หรือมีอีกฉายาว่า"วังการ้อง" ผมไม่่รู้ว่าทำไมจึงได้ฉายานี้ แต่คนเก่าๆอธิบายว่า"แม้แต่กายังร้อง"ซึ่งในเวลาต่อมาผมจึงเชื่อว่า ฉายานี้เหมาะสมแล้ว

             ช่วงที่ผมไปถึงเป็นเวลาเย็นไกล้ค่ำประมาณหกโมงเย็น ผู้ต้องขังอืื่นขึ้นเรือนนอนกันหมดแล้วเหลือเพียงผู้่คุมสองสามคนกับนักโทษที่เป็นผู้ช่วยเหลืออีกสี่ถึงห้าคนมารอรับนักโทษใหม่ประมาณสิบคนรวมทั้งผมด้วย ผมมองไปรอบๆเห็นรั้วลวดหนามทอดยาวไปตลอดแนวบนกำแพงที่มีสีเก่าคร่ำคร่ามันช่างตัดกับสีแดงฉานบนท้องฟ้าจนทำให้บรรยากาศนั้นยิ่งดูวังเวง ลึกลับและน่าหวั่นวิตก แม้แต่ผู้ชายที่ว่าใจแข็งๆก็น่าจะหวั่นไหวหากได้สัมผัสเป็นครั้งแรก

         หลังจากได้รับการต้อนรับ ด้วยการกินข้าวกับน้ำแกงโดยไม่มีช้อนเสร็จก็ถูกส่งตัวขึ้นเรือนนอนชั้นสอง ผมกับนักโทษกลุ่มใหม่เดินตามไปสักพักก็ถูกสั่งให้หยุดที่หน้าห้อง1/2หน้าห้องมีป้ายเขียนว่า"ห้องแรกรับ"สังเกตดูเป็นห้องขนาดประมาณ 6คูณ15 เมตรภายในอัดแน่นไปด้วยนักโทษ ทุกคนต้องนั่งกอดเข่านิ่งๆโดยไม่สามารถเหยียดขาได้เนื่องจากไม่มีที่ว่างมากพอ 

                เมื่อผู้คุมไขประตูเสร็จก็ตะโกนสั่งทันที “เข้าไปทีละคน เฮ้ย!พี่เลี้ยงจัดที่ให้น้องใหม่ด้วย”

     “ครับผม…เอ้า!นั่งชิดๆกันหน่อยแบ่งให้พวกคนใหม่นั่งด้วย" พี่เลี้ยงรับคำพร้อมบ่น "วันนี้สงสัยต้องเฝ้าเวรห้าคนไม่งั้นลงไม่หมด แม่ง!!เข้ามาเยอะๆทุกวัน” พี่เลี้ยงรับคำพร้อมบ่นแล้วช่วยกันจัดที่ขยับคนละนิดละหน่อย ผมและนักโทษใหม่จึงถูกจับยัดเข้าไปนั่งกอดเข่ารวมกับคนในห้องซึ่งกว่าจะอัดเข้าไปก็ได้ใช้เวลาสักพักใหญ่ๆ 

   การ"เฝ้าเวร"หมายถึงห้องแรกรับต้องมีเวรยืนเฝ้าในส้วมหรือที่เรียกว่า"บล็ิอก"ซึ่งมีขนาด1คูณ1เมตร เพื่อป้องกันไม่ให้คนใหม่ที่อาจทำใจไม่ได้แขวนคอตายในห้องขัง ซึ่งวันนี้ต้องยืนเบียดกันเข้าเวรถึงห้าคน 

           ในตอนแรกผมคิดว่าทุกคนที่อัดกันอยู่ในห้องนี้คงมารวมกันเพื่อดูโทรทัศน์เสร็จแล้วคงแยกย้ายกันไปห้องของตัวเอง เพราะดูจากสภาพแล้วไม่มีทางเป็นไปได้ที่ทุกคนจะนอนห้องเดียวกันทั้งหมดแน่นอน…แต่ผมคิดผิด

   หลังจากต้องทนนั่งสภาพนี้มาสองสามชั่วโมงก็ถึงเวลาปิดโทรทัศน์คือเวลาสามทุ่มตรง พี่เลี้ยงซึ่งมีหน้าที่จัดที่นอนลุกขึ้นแล้วตะโกนด้วยเสียงดังๆว่า “ลุกขึ้น แถวแรกเตรียมตัว” นักโทษที่อยู่แถวแรกรู้ตำแหน่งตัวเองทุกคน พวกเขาค่อยๆนอนตะแคงขวาและใช้ท่อนแขนของตัวเองหนุนแทนหมอน ผมเห็นพี่เลี้ยงย่อตัวลงแล้วใช้เท้าดันหลังของนักโทษแถวแรก เพื่อให้แต่ละคนนอนตะแคงชิดกันมากที่สุดไม่ให้เสียพื้นที่แม้แต่ตารางนิ้วเดียว“ยกขาขึ้น”เสียงพี่เลี้ยงตะโกนสั่งอีกครั้ง ผมเห็นนักโทษแถวแรกยกขาซ้ายขึ้น

 “แถวสองเตรียมตัว” พี่เลี้ยงตะโกนสั่งอีก ผมจึงรู้ว่าที่แถวแรกยกขาขึ้นก็เพื่อให้แถวสองสอดขาเข้ามาและนอนตะแคงเช่นเดียวกันแบบสลับฟันปลา ซึ่งการนอนแบบนี้ขาของแต่ละคนจะขึ้นมาอยู่เกือบถึงอกของอีกแถว

   เสียงพี่เลี้ยงสั่งให้แถวสามเตรียมตัวทำแบบเดิม ผมกับคนใหม่นอนเป็นแถวที่สีี่ซึ่งในห้องต้องนอนแบบนี้ทั้งหมดและหากลงตัวนอนแล้วอย่าคิดจะลุกไปเข้าห้องน้ำเด็ดขาดมิฉะนั้นก็เตรียมตัวยืนหลับได้เลยเพราะที่นอนจะหายไปทันทีที่เราลุกขึ้น ผมนอนลงไปได้สักพักมันรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดเพราะต้องนอนบนพื้นปูนขยับตัวแทบไม่ได้ ทั้งเหงื่อจากคนข้างๆ และกลิ่นเหม็นเปรี้ยว เหมฺ็นอับต่างๆปะทะเข้าจมูกชวนให้อาเจียนจนผมรู้สึกเกลียดตัวเอง 

   ตอนนั้นผมคิดว่ามันเป็นสิ่งเลวร้ายมาก ผมไม่อยากเชื่อตัวเองว่าสภาพแบบนี้จะมีอยู่จริงในโลก อยากคิดว่าผมแค่ฝันไปแล้วตื่นขึ้นมา ขอให้ที่เป็นอยู่่นี้มันเป็นแค่ความฝันเพราะผมไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหน

                      “ทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี่? ภาพความทรงจำค่อยๆชัดเจนทีละน้อย”