ลำดับตอนที่ #41
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ปฏิเสธ
“ หยาหลิว หลานนี่มีพรสวรร์ทา้านอาหารสูมา ไม่มีใรเทียบเธอไ้แม้แ่น้อย ” ลุโวล่าว้วยวามื่นเ้นสุ ๆ
หยาหลิวพยัหน้าเห็น้วย และยิ้มไปให้ลุโว
ลุโวือ : “ เอ้อ ! เรื่อที่เธออยาเป็นเฟ ลุัสินใใหม่แล้ว ลุะให้เธอเป็นเฟหลัอที่นี่ ”
หยาหลิวิ้วระุเล็น้อย
“ ลุโวรับ ผมิว่าเรื่อนี้มันไม่่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ”
“ ทำไมล่ะ !? หรือว่าเธอะไปทำานที่อื่น ? ” ลุโวร้อนรนมาึ้น ฝีมือ้านารทำอาหารอหยาหลิวนับเป็นที่หนึ่อย่าไม่้อสสัย ถ้าหยาหลิวไม่เป็นเฟให้ับเาวามหวัในารแ้ไปัหา็ะหมลในทันที
“ ลุโวสบายใไ้ ผมอยาที่ะเป็นเฟที่นี่อยู่แล้ว ผมพูหมายถึว่าารที่ผมะเป็นเฟหลัมันไม่เหมาะสมนั เฟที่ทำานอยู่ที่นี่่าเป็นผู้อาวุโสสำหรับผม เป็นธรรมาที่ผมะ้อให้วามเารพแ่พวเา ันั้นารที่ผมะไปเป็นเฟอาะถือว่าเป็นาร้ามหน้า้ามาันไ้ ” หยาหลิวพูลายวามัวลและ้อสสัยอลุโวในทันที
“ ถ้าหลานพูเ่นนั้นลุ็เห็น้วย ” ลุโวพยัหน้าให้ับหยาหลิว วามิอหยาหลิว่อน้าูเป็นผู้ให่มา ส่วนให่ถ้าเป็นเ็ที่มีพรสวรร์นอาะทำร้ายิใอเ็ธรรมาในรุ่นเียวันแล้ว ถ้ามีพรสวรร์ที่มาเินไป็อาะทำให้เิวามอิาในวามสามารถอรุ่นพี่หรือผู้อาวุโส นทำให้เิวามัแย้ภายในไ้
ลุโว : “ ริสิหยาหลิว หลานรู้ัารสอบเพื่อเป็นปรมาารย์อาหารแห่แนปพีหรือเปล่า ? ”
หยาหลิว : “ แน่นอนว่าผมรู้ัรับ ”
“ ถ้าอย่านั้น็ี ลุะให้เธอเาไปสอบแ่ัน ลุว่าฝีมืออเธอสามารถิหนึ่ในสิบไ้อย่าแน่นอน ” ลุโวพู้วยวามื่นเ้น
ลุโว : “ ถึแม้ว่าลุะไม่ิหนึ่ในสิบแ่ลุเื่อว่าหลานมีวามสามารถไม่ธรรมา แม้แ่หนึ่ในห้ายัไม่ยาเินไป ”
“ ผม้ออโทษลุโว้วยนะรับ อนนี้ผมไม่่อยสนใเรื่อารทำอาหารเท่าไหร่ ” หยาหลิวพูบ ใบหน้าอลุโว็เริ่มุนเป็นอย่ามา
อัริยะ้านารทำอาหารแ่บอว่าไม่สนใ ?
“ ทำไมล่ะ ? ” ลุโวอไม่ไ้ที่ะถาม้วยวามเลือบแล ารแ่ันทำอาหารนั้นนอาะไ้รับื่อเสียแล้ว ยัสามารถทำให้ไ้เินทอำนวนมา ยิ่ถ้ามีวามสามารถสูยิ่สามารถรวยมหาศาลเลยทีเียว
“ ผมอพูร ๆ แล้วันนะรับ วามริือผมมาทำานที่นี่เพราะว่าอยาไ้เินสั้อนหนึ่เป็นเินสำหรับเรียนและใ้่าย่า ๆ อนที่ผมเ้ามหาวิทยาปัิ่ ” หยาหลิวอบไป้วยวามมั่นใไม่หวั่นไหวแม้แ่น้อย
“ แ่…แ่ว่าฝีมือ้านารทำอาหารอเธอนั้นยอเยี่ยมอย่าที่สุเลยนะ เธอืออัริยะที่โเ่นที่สุในนรุ่นเยาว์ หรือแม้แ่นที่อยู่ในวารอาหารมายาวนาน็เทียบเธอไม่ไ้แม้แ่ปลาย้อย วามริเธอไม่ำเป็น้อเรียน่อปริาเลย แ่ฝีมือ้านารทำอาหารอย่าเียว็สามารถสร้าื่อเสียเินทอไ้มามาย ” ลุโวไม่เ้าใวามิอหยาหลิวเท่าไหร่ โยเพาะเมื่อเาพบเพรเม็ามอยู่รหน้าะให้เาอยู่เย ๆ ไ้อย่าไร
ลุโวึพยายามัแม่น้ำทั้ห้าให้หยาหลิวเปลี่ยนใ นอานี้เายัมีวามฝันที่อยาให้มีลูศิษย์สามารถเป็นปรมาารย์อาหารแห่แนปพีึ่อยู่ในลำับหนึ่หรืออาะล่าวไ้ว่าเป็นปรมาารย์อาหารแห่แนสวรร์นั่นเอ
“ ผมเ้าใรับ แ่ว่าผมไม่ไ้อยาเป็นเฟริ ๆ ผมอยาเ้าไปเรียนที่ ม.ปัิ่มาว่า ”
หยาหลิวยืนยัน้วยวามหนัแน่นอีรั้
ู่ ๆ ็มีเสียวาัึ้นาทา้านหน้า
“ หยาหลิว ! ” ลุโวืออไม่ไ้ที่ะวา ถึปิเาะเป็น่อน้าใี แ่ในเรื่อารทำอาหารเาเป็นนริัอย่ามา าระเอนที่มีพรสวรร์สูส่อย่าหยาหลิวไม่ใ่เรื่อ่ายเลยริ ๆ
หยาหลิวถึับสะุ้ แ่ผ่านไปไม่นาน ล้ายับว่าลุโวรู้ัวว่าัวเอไ้ทำผิไป เาึอโทษหลานายอเา
“ เอ่อ… ลุอโทษ ”
“ ไม่เป็นไรรับลุโว ” หยาหลิวเย็นาึ้นมาเล็น้อย
อนนี้ทั้สอน่าไ้แ่้อหน้าัน หยาหลิวไม่พูอะไร
ลุโว็ไม่แม้แ่ยับริมฝีปา
ทั้สออ้ำ ๆ อึ้ ๆ อยู่นาน
“ เฮ้อ ! ่าเถอะ ” ลุโวถอนหายใเสียัานั้นึถามหยาหลิว
“ แล้วเธอิะทำานอยู่ที่นี่ถึอนไหนล่ะ ? ”
หยาหลิว : “ มหาลัยปัิ่ะเปิ็ประมาันยายนรับ ่วนี้เป็น่ว้นพฤษภามน่าะอยู่สามเือบสี่เือน รับ ”
“ เฮ้อ ! ั้นไม่เป็นไร ยัไอาหารที่เธอทำ็อร่อยอยู่แล้ว เรื่อไปสอบเป็นปรมาารย์็ไม่ำเป็น ” ลุโวพูพลาปลอบใัวเอ
“ ลุโวรับ ริ ๆ ผมมีเรื่ออื่นอยาะพูอยู่นิหน่อยรับ ” หยาหลิวพูอย่าเรใ
“ อืม ว่ามาเถอะ ” อนนี้ลุโวถึแม้ะเศร้าใไปบ้า แ่อนนี้เา็รู้สึีึ้นมานิหน่อย
“ ือผมอยาะถามถึพว่าแรที่เฟไ้รับ…อะไรทำนอนี้รับ แหะ ๆ ” อนนี้หยาหลิวพูไปเริ่มที่ะมีรอยยิ้มเินอายออมาบ้า
ลุโว : “ อืม.. อนนี้พวเาไ้รับเินนละประมาหมื่นหยวน ลุ็ะให้เธอหมื่นหยวนเหมือนัน ”
“ แล้วรายไ้หลัหัาราย่าย่อเือนไ้ประมาเท่าไหร่เหรอรับ ? ” หยาหลิวยัยิำถาม่อไป
“ มัน็แล้วแ่เือน บาเือน็ีหน่อยไ้ห้าหมื่นหยวน บาเือนแย่หน่อย็ไ้ประมาหมื่นหยวน ว่าแ่เธอถามไปทำไมล่ะ ? ” ลุโวรู้สึไม่เ้าใุประส์ที่หยาหลิวถาม เาึถามหยาหลิวลับ
“ เอาแบบนี้ีไหมรับ ? ” หยาหลิวถาม
ลุโว : “ แบบไหนล่ะ ? ”
“ ผมอเินเือนเป็น 20% ารายไ้ที่หัาราย่ายแล้วแทนเินเือนหมื่นหยวน สมมิว่าำไรอเือนหน้าลุโวไ้ 50,000หยวน ผม็ไ้รับแ่ 10,000หยวน แ่ถ้าลุโวไ้ำไร 100,000หยวน ผม็ไ้รับ 20,000หยวน ” หยาหลิวอธิบาย้อเสนออเา
“ อืม็ไม่เลว แ่เธอมั่นใเหรอว่าำไรอร้านเราะไ้ถึห้าหมื่นหยวน? ั้แ่เฟหลัลาออไปร้านนี้็ายไม่่อยีเท่าไหร่นะ ริ ๆ ยออเือนนี้็ไ้ำไรไม่ี่พันหยวนเอ ” ถึลุโวะมั่นใในฝีมือารทำอาหารอหยาหลิว เา็อไม่ไ้ที่ะัวลเี่ยวับผลลัพธ์
โยเพาะ่วนี้ภัาารโวืออเานั้นื่อเสีย่อน้าแย่ ลู้าประำเหลือไม่ถึรึ่นี่็แสให้เห็นถึวาม่ำอย่าแท้ริ
“ ลุโวไม่้อเป็นห่วรับ ผมมีแผนในใแล้ว ” หยาหลิวอบ้วยท่าทีมั่นใสุ ๆ พร้อมับบออัวเอ
“ แผน ? แผนอะไร ? ” ลุโวยัสสัย พร้อมับเริ่มที่ะมีวามหวัมาึ้น
“ อให้ลุโวเื่อในัวผม็พอรับ ั้นเี๋ยวผมอัวไปพูุยับเฟทั้สอ่อนนะรับ ” หยาหลิวยิ้มและเินาไป
...
เวลาสี่โมเย็น
หยาหลิวเรีย เฟลิ่วอู เฟเียหนาน ทั้สามนั่อยู่ที่โ๊ะแห่หนึ่
“ ผมอแนะนำัวอย่าเป็นทาารนะรับ ผมื่อหยาหลิว ” หยาหลิวพูและทำท่าประสานมือโ้ัวทำวามเารพเฟทั้สอ
เฟลิ่วอู และเฟเียหนาน่อน้ารู้สึประทับใหยาหลิวมา ไม่ว่าะเป็นฝีมือ้านารทำอาหาร หรือารมีสัมมาารวะ่อผู้อาวุโสว่า ทำให้พวเาื่นมหยาหลิวเป็นอย่ามา
“ น้อหยาหลิว ไม่ำเป็น้อเป็นทาารนานั้น็ไ้ ” เฟเียหนานเป็นนแรที่ออปา
“ ถู้อแล้ว น้อหยาหลิว ” เฟลิ่วอู็พูึ้นเ่นัน
หยาหลิว่อน้าประหลาใับเฟเียหนานและเฟลิ่วอู เนื่อาประสบาร์เมื่อ่อนเาย้อนเวลาลับมา เาเยเอพวเฟระับ 4าวมา่อน และนเหล่านั้นเป็นนที่หยิ่ยโสเป็นอย่ามา รั้ที่เาไปฝึาน เาโนใ้านทำนู่นทำนี่โนลั่นแล้นทำให้เาเือบเลิล้มารเป็นเฟ แ่หยาหลิว็ัฟันสู้่อไปนเาประสบวามสำเร็ในระับหนึ่
ทั้สามนยัุยันถึเรื่อราว่า ๆ โยเพาะเรื่อวามสามารถอหยาหลิว เพราะวามสามารถอหยาหลิวนั้นถือว่าสูมา และนอาลัษะารัวารูปแบบออาหาร็บ่บอไ้อย่าีว่าหยาหลิวเยผ่านารฝึแบบพวเาเ่นัน
“ น้อหยาหลิวฝีมือ้านารทำอาหารถือว่าเป็นที่สุอย่าแท้ริ ” เฟเียหนานล่าวยย่อฝีมืออหยาหลิว
“ เฟเียหนานพูถูแล้ว วามสามารถระับนี้ ไม่มีใรแปลใถ้ามีนบอว่าน้อหยาหลิวเป็นปรมาารย์อาหารแห่แนปพี หรือแม้แ่แนสวรร์ ” เฟลิ่วอูล่าวส่เสริม
“ พี่ทั้สอล่าวเินไปแล้ว ” หยาหลิวพูถ่อมัว
“ อาารย์อน้อหยาหลิวนี่เป็นใรหรือว่าเถ้าแ่โวือ ? ” เฟเียหนานถาม
“ ไม่ใ่หรอรับ ฮ่า ๆ ” หยาหลิวพูอบเฟเียหนานไปพร้อมับหัวเราะ เพราะหยาหลิว็ไม่แน่ใว่าะอธิบายยัไี
ในะที่เฟลิ่วอูำลัะถาม
“ ะว่าไป ผมอยาุยเรื่อร้านอเราหน่อย ” ู่ ๆ น้ำเสียอหยาหลิว็เปลี่ยนเป็นริั แน่นอนว่าที่เาทำแบบนี้เพราะ้อารลบเลื่อนเรื่อน่าสสัย่า ๆ
“ อืม... น้อหยาหลิวมีวามิอะไรบ้าล่ะ ” เฟลิ่วอูถามหยาหลิว
“ ถ้าผมทำอาหารออมา ถึะอร่อยแ่ถ้าไม่มีลู้า็เปล่าประโยน์ ” หยาหลิวพูอย่ารประเ็น ึ่เฟทั้สอ็เ้าใ
“ นั่น็ริ ” เฟลิ่วอูพูึ้น
“ เ่นนั้นน้อหยาหลิวิะทำยัไ ? ” เฟเียหนานถามหยาหลิว พร้อมับสายาาหวั
= = = = = = = = = = = = = = = = = = =
สวัสีรับผู้อ่านทุท่าน ั้แ่อนที่ 41เป็น้นไปนะรับ
เรื่อ THe Superman ะทำารเพิ่มเนื้อหาึ้นมาอีเล็น้อย
โยเนื้อหาในแ่ละอนะอยู่ระหว่า 1600 - 2200ำนะรับ
= = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น