อาถรรพ์พระจันทร์เต็มดวง

ลำดับตอนที่ #8 : ทางเลือกที่เจ็บปวด

ตอนที่ 8



--ทางเลือกที่เจ็บปวด--


“หนูทำไม่ได้หรอกค่ะคุณยาย” ฉันตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม้แม่จะไม่ถามอะไรฉันเลย แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความทุกข์ของแม่ ยิ่งตอนที่ฉันได้ยินเสียงแม่คุยโทรศัพท์กับอาจารย์ใหญ่ ในคืนวันนั้น

“เกิดอะไรขึ้นกับลูกของฉันคะ อาจารย์ใหญ่” น้ำเสียงของแม่แข็งมาก ทำให้ฉันเห็นภาพหน้าของแม่ว่าเครียดแค่ไหน

..................

“นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดถึงเรื่องการเรียกชื่อค่ะ ฉันถามคุณในฐานะที่คุณเป็นอาจารย์ใหญ่” แม่เริ่มพูดเสียงดังมากขึ้น แล้วแม่ก็เงียบไปนานมาก

…………….

“ฉันรู้ค่ะ” น้ำเสียงของแม่เริ่มอ่อนลง แล้วแม่ก็สะอื้นร้องไห้ออกมาเหมือนเก็บกดไว้มานาน ฉันไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้

…………….

“ฉัน ..ฉันแค่รู้สึกเหมือนกับว่า กังสดาลกำลังจะจากฉันไป” แม่สะอื้นอีกครั้ง

……………..

“ขอบคุณนะคะคุณไพรสน และฉันก็ขอโทษที่พูดไม่ดีกับคุณ คุณดีกับเราจริงๆ ...แต่ถ้าวันหนึ่งกังสดาลไม่ชอบคุณ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม และไม่ว่าฉันจะมีความรู้สึกยังไงให้คุณ ลูกก็สำคัญสำหรับฉันที่สุด หวังว่าคุณคงเข้าใจ” เสียงเหมือนแม่พยายามกลั้นไม่ให้สะอื้นออกมาอีก ฉันก็กลั้นไม่ให้มีเสียงสะอื้นออกมาเหมือนกัน

………………

“ฉันจะขึ้นไปดูกังสดาลสักหน่อย เผื่อลูกจะตื่นแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สวัสดีค่ะ” หวังจากแม่วางหูโทรศัพท์ แม่ก็ร้องไห้ดังขึ้นมาอีก ยิ่งได้ยิน หัวใจของฉันก็ยิ่งแตกเป็นเสี่ยงๆ แม่รักอาจารย์ใหญ่จริงๆ แต่แม่ก็เลือกฉัน ฉันจะยอมให้แม่ต้องหัวใจสลายกับทางเลือกที่เจ็บปวดแบบนี้ได้ยังไง

“ท่านจะละเลยหน้าที่ของท่านหรือ ท่านกังสดาล” เสียงของยายพูดขึ้นมา ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

“หน้าที่เหรอคะ หนูเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วก็บังเอิญมาเจอกับอาถรรพ์ของหมู่บ้านที่จะมีเด็กผู้หญิงหายไปทุกคืนพระจันทร์เต็มดวง และคนทั้งหมู่บ้านไม่มีทางหาเจอ เพราะเด็กพวกนั้นถูกเผาทั้งเป็นจากชนเผ่ามืดที่บูชาต้นไม้ปีศาจงี่เง่านั่น” ยายนิ่งงันเมื่อฉันพูดอย่างหมดความอดทน

“หนูจะทำอะไรได้คะคุณยาย หนูไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น คุณยายเข้าใจผิดแล้วค่ะ นี่ไม่ใช่หน้าที่ของหนู” ฉันรู้สึกเหมือนกำลังทรยศต่อความรู้สึกตัวเองที่ต้องพูดแบบนี้

“ท่านกังสดาล....”

“เลือกเรียกหนูว่าท่านสักที หนูไม่ใช่คนที่คุณยายกำลังตามหาอยู่หรอกค่ะ หนูจะไปจากที่นี่ และจะพาแม่ไปให้ไกลๆจากเรื่องบ้าๆพวกนี้”

 
พอพูดถึงแม่ ภาพที่แม่กำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวดก็ผุดขึ้นมา แล้วน้ำตาก็คลอเบ้าอย่างไม่รู้ตัว ฉันหลับตาแล้วสูดหายใจเพื่อเก็บความรู้สึก ก่อนจะพูดถึงเหตุผลจริงๆที่ฉันมาในวันนี้

“หนูจะมาลาค่ะ หวังว่าคุณยายคงได้เจอคนที่คุณยายตามหาจริงๆนะคะ” พูดจบฉันก็หันหลังให้ทันที โดยที่ตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่ายายจะพูดรั้งฉันยังไงฉันก็จะไม่มีวันหันหลับมาอีก

“แล้วถ้าหญิงสาวรายต่อไปเป็นแม่ของท่านกังสดาลเล่า” คุณยายพูดเบาๆ แต่ก็ทำให้ฉันหยุด ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่หันกลับไป

“คุณยายเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าคะ แม่ของหนูไม่ใช่เด็กสาวแล้วนะคะ”

 
“แม่ของท่านกังสดาล ใช่ผู้ที่ให้กำเนิดท่านหรือ” ฉันหันกลับมามองหน้ายาย ใช่ ยายพูดถูก แม่ไม่เคยแต่งงานมาก่อน และฉันก็เป็นลูกที่แม่เก็บมาเลี้ยง

 
“หนูกับแม่จะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่คืนพระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้าจะมาถึง” ฉันพยายามทำเสียงมั่นใจ แต่ความกลัวที่มีอยู่ลึกๆ ทำให้ฉันสั่น

 
“ท่านมั่นใจได้อย่างไรว่า แม่ของท่านจะยอมไปกับท่าน” คุณยายมองฉันอย่างมีเลศนัย

 
“แม่จะไปกับหนู” ฉันพูดเสียงแข็ง และออกไปจากกระท่อมหลังนั้นทันที



T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E-