อาถรรพ์พระจันทร์เต็มดวง

ลำดับตอนที่ #7 : อีกคนที่รู้เรื่องนี้

ตอนที่ 7



--อีกคนที่รู้เรื่องนี้--


ฉันเดินออกมาจากกระท่อมของยายอย่างงุนงง เพราะนาฬิกาของฉันเพิ่ง 7 โมงครึ่ง ทั้งที่ฉันรู้สึกว่า ฉันอยู่มาหลายชั่วโมงแล้ว นาฬิกาคงจะเสียทำให้ฉันไม่คิดอะไรมาก และรีบเดินเข้าโรงเรียน

ฉันเดินมาถึงห้องเรียนยังไม่มีใครมาเลย “คนอื่นไปไหนกันหมดนะ” ฉันถามลอยๆ

“มาเช้าจังนะ กังสดาล”

เสียงอาจารย์ใหญ่ดังมาจากข้างหลัง

“เช้าเหรอค่ะก็ตอนนี้มัน…” ฉันมองไปที่นาฬิกาแขวนในห้อง “เจ็ดโมงครึ่ง เป็นไปได้ยังไง ก็เมื่อกี้…”

“เมื่อกี้ทำไมเหรอ” อาจารย์ใหญ่ถาม

“เปล่าค่ะ” ยายห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร ฉันเลยไม่กล้าพูด

“เสียใจด้วยนะ เรื่องข้าวฟ่าง” อาจารย์ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “ทั้งที่ผมเป็นอาจารย์ใหญ่ กลับทำอะไรไม่ได้เลย”

“ไม่ใช่ความผิดของอาจารย์ใหญ่หรอกค่ะ เป็นความผิดของพวกชนเผ่ามืดต่างหาก” ฉันเผลอพูดด้วยความไม่ตั้งใจ

“เอ๊ะ! เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง กังสดาล” อาจารย์ใหญ่ทำสีหน้าประหลาดใจ

“ปะ เปล่าคะ คือหนูมีธุระต้องรีบไปทำ ขอตัวก่อนนะค่ะ สวัสดีคะ”

พอพูดจบ ฉันก็รีบวิ่งออกไปทันที โดยไม่หันมองกลับมา ขณะที่อาจารย์ใหญ่มองเห็นรอยกากบาทตรงข้อมือขวาของฉันที่ชัดเจนขึ้น

“ทำไมกลับบ้านเร็วจังจ้ะ กังสดาล วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ” แม่ถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นฉันวิ่งเข้าบ้านด้วยความเหนื่อยหอบ

“หนูไม่ค่อยสบายคะ วันนี้ขอหยุดซักวันนะค่ะ” แล้วฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้อง โดยไม่รอคำตอบจากแม่

ฉันเฝ้าครุ่นคิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเช้าของวันนี้ทั้งหมด ตั้งแต่ที่ฉันเดินไปจนถึงกระท่อมของยาย ได้รู้เรื่องราวในอดีตชาติของตัวเอง ตลอดจนเวลาที่เหมือนหยุดเดิน และคำพูดของอาจารย์ใหญ่ ฉันหยิกแขนตัวเองจนเจ็บ นี่ไม่ใช่ความฝันมันเกิดขึ้นจริง นี่เหรอสิ่งที่ฉันจะต้องทำ ตามหากริช แล้วปราบปีศาจในร่างมนุษย์ ปลดปล่อยวิญญาณมนุษย์จากปีศาจ ทำไมมันดูยากเย็นอย่างนี้ ถ้านี่เป็นนิยาย ฉันคงไม่กลัวที่จะทำเพราะสุดท้ายธรรมะต้องชนะอธรรมอยู่วันยันค่ำ แต่นี่คือเรื่องจริงบางทีอธรรมอาจชนะ แล้วทำไมอาจารย์ใหญ่ถึงรู้เรื่องนี้ล่ะ หรือว่าอาจารย์ใหญ่เกี่ยวข้องกับชนเผ่ามืด

................“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ฉันตกใจเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“กังสดาลจ้ะ อาจารย์ใหญ่มาหา เห็นไม่ไปโรงเรียนเลยเป็นห่วง ลงมาหน่อยสิลูก” แม่นั่นเอง แล้วอาจารย์ใหญ่มาทำไมนะ

“ค่ะ จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

ฉันสูดหายใจจนเต็มปอดเพื่อเพิ่มความมั่นใจ มีแม่อยู่ด้วยจะกลัวอะไรล่ะ ฉันเดินลงไปจนถึงห้องรับแขก เห็นอาจารย์ใหญ่นั่งอยู่คนเดียว

“แม่อยู่ไหนเหรอค่ะ” ฉันถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ของข้าวฟ่างนะ นั่งสิ” อาจารย์ใหญ่พูดเสียงเรียบ

“อาจารย์ใหญ่มีธุระอะไรกับหนูเหรอค่ะ” ฉันยังยืนอยู่หน้าห้องรับแขก ไม่ไปนั่งตามที่อาจารย์ใหญ่เชิญ

“ผมคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยยาว นั่งลงเถอะ” อาจารย์ใหญ่เริ่มคะยั้นคะยอให้นั่ง

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันหลบตาและยังยืนอยู่

“เอ้า! ยืนก็ยืน งั้นผมจะยืนคุยด้วยละกัน เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” อาจารย์ใหญ่ยืนขึ้นเดินมาตรงหน้าฉัน

“เรื่องอะไรเหรอค่ะ” ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“ใครบอกเธอ เรื่องของชนเผ่ามืด บอกผมเถอะ” อาจารย์ใหญ่มองหน้าฉัน พยายามเค้นคำตอบจากแววตาของฉันที่ทั้งกลัวทั้งตกใจ

“กรี๊ด…” ฉันร้องลั่นบ้านเมื่อเห็นอาจารย์ใหญ่กลายเป็นคนที่สวมชุดคลุมสีดำ

แม่วิ่งเข้ามาในบ้านมาหาฉันที่เป็นลมอยู่ตรงหน้าอาจารย์ใหญ่ “เป็นอะไรไปกังสดาล เกิดอะไรขึ้นค่ะอาจารย์ใหญ่” แม่พูดอย่างตกใจ

“กังสดาลไม่สบาย คุณพาเธอไปพักเถอะ ผมมีธุระ” แล้วอาจารย์ใหญ่ก็รีบออกจากบ้านไป

ในขณะนั้นเอง ฉันเห็นภาพลางๆ ที่หลังของอาจารย์ใหญ่มีรอยแผลเป็นเหมือนถูกมีดแทง แล้วภาพที่เห็นก็มืดลง

……………………

มีอะไรเย็นๆ มาสัมผัส ตรงหน้าของฉันทำให้ฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง คนแรกที่ฉันเห็นเมื่อลืมตาคือ แม่ แม่กำลังเช็ดตัวฉัน ด้วยสัมผัสที่อบอุ่นนี้เองทำให้ฉันรู้สึกตื้นตันและร้องไห้ และเมื่อยิ่งนึกถึงอาจารย์ใหญ่ ถ้าเขาเป็นหัวหน้าเผ่ามืดจริง ๆล่ะ ฉันก็ต้องฆ่าเขา ฆ่าคนที่แม่รัก ฉันมองหน้าแม่ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น

“เป็นอะไรเหรอจ้ะ กังสดาล ไม่ต้องกลัวนะแม่อยู่ตรงนี้แล้ว” แม่โอบกอดฉันไว้ ยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่



-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E-