ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สิ่งที่เกิดมาเพื่อทำ
ตอนที่ 6
--สิ่งที่เกิดมาเพื่อทำ--
“ท่านคงจำได้แล้วสินะ”
เสียงของยายทำให้ฉันได้สติ
ฉันในอดีตพูดภาษาแปลกๆ อะไรซักอย่าง ทำให้คนที่สวมเสื้อคลุมสีดำเหล่านั้นดูท่าทางเจ็บปวดจนลมลงไป แล้วก็รีบไปแก้มัดให้กับผู้หญิงที่กำลังจะถูกเผา แต่เหลืออีกคนหนึ่งเป็นคนตัวใหญ่ เสื้อคลุมปิดหน้าฉันจึงไม่เห็นหน้าเขา เขาถือไม้เท้ารูปหัวกะโหลก ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
“คนนี้เป็นหัวหน้าเผ่าใช่ไหมค่ะ”
ฉันมองดูอย่างพินิจ และรู้สึกเหมือนรู้จักเขามานาน
“ใช่”
ยายตอบสั้นๆ
เกิดการต่อสู้ระหว่างฉันในอดีตกับหัวหน้าเผ่า หลายครั้งที่ฉันเกือบพลาดท่า ผู้หญิงที่ถูกช่วยไว้ใช้ไม้ตีหัวของหัวหน้าเผ่าเพื่อช่วยฉัน เมื่อหัวหน้าเผ่าเผลอฉันก็ใช้กริชแทงไปที่กลางหลัง หัวหน้าเผ่าร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่พูดภาษาแปลกๆ แล้วก็หายตัวไปกับกลุ่มควัน เหลือไว้เพียงเสื้อคลุมสีดำ
“แล้วข้าจะกลับมา ตราบใดที่เจ้ายังมิอาจทำลายซาตานผู้คุ้มครองเผ่าของข้าได้”
คำพูดสุดท้ายที่หัวหน้าเผ่าพูดไว้ คนที่สวมเสื้อคลุมสีดำเหล่านั้นก็หายไปเหมือนกัน เหลือเพียงเสื้อคลุมสีดำที่ว่างเปล่า
“พวกเขาหายไปไหนแล้วล่ะค่ะ”
ฉันถามพร้อมกับมองไปรอบๆ
“ไปซ่อนตัวเพื่อรอวันกลับมา”
ยายพูดเสียงขรึม
“แล้วจะทำลายต้นไม้ต้นนั้นได้ยังไงเหรอค่ะ”
ฉันถามอย่างสงสัย
“ไม้เท้าหัวกะโหลกที่มันถืออยู่คือหัวใจของต้นไม้ ไม่มีไม้เท้านั่นก็ไม่อาจทำอะไรต้นไม้ต้นนั้นได้”
ยายพูดจบก็เดินไปหาผู้หญิงที่เกือบถูกบูชายันต์ มองเธอด้วยสายตาที่ผูกพัน
“ผู้หญิงคนนี้คือยายของฉันเอง”
ยายพูดเสียงสั่นพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ยายมองหน้าฉันแล้วพูดว่า
“หลับตาอีกครั้งนะ”
ฉันทำตามอย่างว่าง่าย และเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที ฉันก็กลับมาอยู่ที่บ้านยายแล้ว
ยายก็เล่าต่อว่า
“ตั้งแต่วันนั้น ท่านกังสดาลก็พยายามหาวิธีทำลายต้นไม้ปีศาจ และเฝ้ารอวันที่มันจะกลับมา จนยายของฉันแต่งงานและมีแม่ของฉัน ท่านกังสดาลจึงตัดสินใจใช้กริชกรีดข้อมือขวาของตัวเองเป็นรูปกากบาท และบอกยายของฉันว่าให้ดูแลกริชนี้ให้ดี จนกว่าท่านจะกลับมาพร้อมกับรอยแผลเป็นนี้ เพื่อทำหน้าที่ให้สำเร็จ และท่านก็กลับมา…แต่”
“แต่อะไรเหรอค่ะ คุณยาย”
ฉันถาม
“กริชของท่านถูกพวกมันแย่งไปแล้ว พวกมันรู้ว่ากริชอยู่ที่ฉัน และท่านก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันเสียใจ ฉันมันแก่แล้วไม่ควรอยู่อีกต่อไปแล้ว”
ยายพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า จนฉันสงสาร
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ค่ะ เดี๋ยวหนูจะเอามันคืนมาเอง หนูสัญญา”
ฉันพูดเพื่อให้กำลังใจยาย แต่ก็ยังหวั่นว่าจะทำได้หรือเปล่า
“สัญญาแล้วนะ”
ยายย้ำ
“ค่ะ แต่มันอยู่ที่ไหนล่ะค่ะ”
ฉันถาม
“คนที่มีรอยแผลเป็นที่หลัง รอยที่ท่านกังสดาลได้ทำไว้กับหัวหน้าเผ่ามืดยังไงล่ะ มันเป็นอีกคนที่รู้เรื่องนี้”
-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E
--สิ่งที่เกิดมาเพื่อทำ--
“ท่านคงจำได้แล้วสินะ”
เสียงของยายทำให้ฉันได้สติ
ฉันในอดีตพูดภาษาแปลกๆ อะไรซักอย่าง ทำให้คนที่สวมเสื้อคลุมสีดำเหล่านั้นดูท่าทางเจ็บปวดจนลมลงไป แล้วก็รีบไปแก้มัดให้กับผู้หญิงที่กำลังจะถูกเผา แต่เหลืออีกคนหนึ่งเป็นคนตัวใหญ่ เสื้อคลุมปิดหน้าฉันจึงไม่เห็นหน้าเขา เขาถือไม้เท้ารูปหัวกะโหลก ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
“คนนี้เป็นหัวหน้าเผ่าใช่ไหมค่ะ”
ฉันมองดูอย่างพินิจ และรู้สึกเหมือนรู้จักเขามานาน
“ใช่”
ยายตอบสั้นๆ
เกิดการต่อสู้ระหว่างฉันในอดีตกับหัวหน้าเผ่า หลายครั้งที่ฉันเกือบพลาดท่า ผู้หญิงที่ถูกช่วยไว้ใช้ไม้ตีหัวของหัวหน้าเผ่าเพื่อช่วยฉัน เมื่อหัวหน้าเผ่าเผลอฉันก็ใช้กริชแทงไปที่กลางหลัง หัวหน้าเผ่าร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่พูดภาษาแปลกๆ แล้วก็หายตัวไปกับกลุ่มควัน เหลือไว้เพียงเสื้อคลุมสีดำ
“แล้วข้าจะกลับมา ตราบใดที่เจ้ายังมิอาจทำลายซาตานผู้คุ้มครองเผ่าของข้าได้”
คำพูดสุดท้ายที่หัวหน้าเผ่าพูดไว้ คนที่สวมเสื้อคลุมสีดำเหล่านั้นก็หายไปเหมือนกัน เหลือเพียงเสื้อคลุมสีดำที่ว่างเปล่า
“พวกเขาหายไปไหนแล้วล่ะค่ะ”
ฉันถามพร้อมกับมองไปรอบๆ
“ไปซ่อนตัวเพื่อรอวันกลับมา”
ยายพูดเสียงขรึม
“แล้วจะทำลายต้นไม้ต้นนั้นได้ยังไงเหรอค่ะ”
ฉันถามอย่างสงสัย
“ไม้เท้าหัวกะโหลกที่มันถืออยู่คือหัวใจของต้นไม้ ไม่มีไม้เท้านั่นก็ไม่อาจทำอะไรต้นไม้ต้นนั้นได้”
ยายพูดจบก็เดินไปหาผู้หญิงที่เกือบถูกบูชายันต์ มองเธอด้วยสายตาที่ผูกพัน
“ผู้หญิงคนนี้คือยายของฉันเอง”
ยายพูดเสียงสั่นพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ยายมองหน้าฉันแล้วพูดว่า
“หลับตาอีกครั้งนะ”
ฉันทำตามอย่างว่าง่าย และเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที ฉันก็กลับมาอยู่ที่บ้านยายแล้ว
ยายก็เล่าต่อว่า
“ตั้งแต่วันนั้น ท่านกังสดาลก็พยายามหาวิธีทำลายต้นไม้ปีศาจ และเฝ้ารอวันที่มันจะกลับมา จนยายของฉันแต่งงานและมีแม่ของฉัน ท่านกังสดาลจึงตัดสินใจใช้กริชกรีดข้อมือขวาของตัวเองเป็นรูปกากบาท และบอกยายของฉันว่าให้ดูแลกริชนี้ให้ดี จนกว่าท่านจะกลับมาพร้อมกับรอยแผลเป็นนี้ เพื่อทำหน้าที่ให้สำเร็จ และท่านก็กลับมา…แต่”
“แต่อะไรเหรอค่ะ คุณยาย”
ฉันถาม
“กริชของท่านถูกพวกมันแย่งไปแล้ว พวกมันรู้ว่ากริชอยู่ที่ฉัน และท่านก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันเสียใจ ฉันมันแก่แล้วไม่ควรอยู่อีกต่อไปแล้ว”
ยายพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า จนฉันสงสาร
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ค่ะ เดี๋ยวหนูจะเอามันคืนมาเอง หนูสัญญา”
ฉันพูดเพื่อให้กำลังใจยาย แต่ก็ยังหวั่นว่าจะทำได้หรือเปล่า
“สัญญาแล้วนะ”
ยายย้ำ
“ค่ะ แต่มันอยู่ที่ไหนล่ะค่ะ”
ฉันถาม
“คนที่มีรอยแผลเป็นที่หลัง รอยที่ท่านกังสดาลได้ทำไว้กับหัวหน้าเผ่ามืดยังไงล่ะ มันเป็นอีกคนที่รู้เรื่องนี้”
-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น