ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กลับสู่ความทรงจำที่ถูกลืม
ตอนที่ 5
--กลับสู่ความทรงจำที่ถูกลืม--
ทันทีที่ฉันลืมตา ฉันก็ต้องตกใจเมื่อฉันเห็นตัวเองลอยอยู่บนอากาศ ท้องฟ้ามืดมีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์ที่เต็มดวงเท่านั้น แล้วตัวก็ค่อยๆ ลงสู่พื้น รอบตัวเป็นป่าทึบ ฉันไม่เคยมาที่นี่แต่รู้สึกคุ้นเคยมาก ฉันเห็นคนใส่เสื้อคลุมสีดำสองคนเหมือนที่เห็นในโรงเรียนกำลังเดินมาทางนี้ ฉันบอกให้ยายหลบหลังต้นไม้ ยายไม่เดินไปไหนบอกว่า
“มันเป็นเพียงความทรงจำ”
แล้วคนสองคนนั้นก็เดินผ่านตัวฉันไป ยายบอกให้เดินตามไปจนสองคนนั้นหยุดตรงต้นไม้ใหญ่ เหมือนกับว่าฉันเคยเห็นต้นไม้ต้นนี้ หนึ่งในสองคนนั้นหยิบก้อนหินเล็กๆ แล้วพูดอะไรซักอย่าง เป็นภาษาแปลกที่ฉันไม่เคยได้ยิน ทันใดนั้นเองฉันเห็นต้นไม้มีหน้าตา มันลืมตาขึ้น มันเป็นดวงตาสีแดงที่ใหญ่มาก แล้วมันก็อ้าปากกว้างประมาณคนเข้าไปได้ ข้างในนั้นมืดสนิท คนสองคนนั้นเข้าไปข้างใน ลากคนอีกคนหนึ่งออกมาคนคนนั้นเป็นผู้หญิงตัวประมาณฉัน การแต่งตัวเหมือนคนสมัยก่อน ดูท่าทางโทรม และเหนื่อยอ่อนมาก จากนั้นคนที่หยิบก้อนหินมาเมื่อกี้ก็พูดแบบเดิมแล้วตากับปากของต้นไม้ก็ปิดลง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้หญิงคนนั้นถูกลากไปกับพื้นอย่างทารุณ เธอเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ฉันไม่ได้ยิน เพราะมันเบามาก ฉันเดินตามไปจนถึงลานกว้าง แสงจากคบเพลิงทำให้ฉันมองเห็นว่ามีคนสวมเสื้อคลุมสีดำเต็มไปหมด
“พวกนี้เป็นเป็นชนเผ่ามืด มีเพียงชนเผ่ามืดเท่านั้นที่สามารถเปิดปากปีศาจได้”
ยายพูดทำลายความเงียบ
“ต้นไม้ใหญ่ที่เห็นคือเทพเจ้าของพวกนั้น มันบูชาเทพเจ้าด้วยการเผาหญิงพรหมจรรย์ทุกคืนพระจันทร์เต็มดวง”
“เผาทั้งเป็น”
ฉันพูดด้วยความโกรธ เมื่อนึกถึงข้าวฟ่าง
คนที่สวมเสื้อคลุมสีดำจับผู้หญิงคนนั้นนอนลงบนไม้ มัดมือ แล้วกำลังจะเผา…
“หยุดนะ!”
ฉันตะโกน คนพวกนั้นหยุดการกระทำแล้วหันมาทางฉัน พวกเขาได้ยินฉันด้วยเหรอ
“ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้ามาทำร้ายคนบริสุทธิ์อีกแล้ว”
มันเหมือนเสียงของฉัน แต่ฉันไม่ได้เป็นคนพูดนะ
“หันไปข้างหลังสิ”
ยายบอก เมื่อฉันหันหน้าไป ฉันก็เห็นตัวฉันอีกคนหนึ่งใส่ชุดสมัยก่อนคล้ายๆ กับผู้หญิงคนที่กำลังจะถูกเผา
“คนๆ นี้คือท่านกังสดาลในอดีตชาติไงล่ะ”
ความทรงจำที่เหมือนไม่ได้เกิดขึ้นกับฉันก็ค่อยๆ เข้ามาในสมอง ฉันเป็นเด็กกำพร้า ฤาษีตนหนึ่งเก็บฉันมาเลี้ยง ฝึกสอนอะไรหลายๆ อย่างให้กับฉัน จนวันหนึ่งท่านป่วยหนัก ท่านบอกฉันว่าใกล้หมดเวลาของท่านแล้ว และก็ถึงเวลาที่ฉันจะต้องทำหน้าที่ให้เสร็จ ก่อนที่ท่านจะสิ้นลมท่านได้มอบกริชให้กับฉันแล้วบอกว่า
“ของสิ่งนี้มีไว้เพื่อปราบปีศาจในร่างมนุษย์ และปลดปล่อยวิญญาณมนุษย์จากปีศาจ”
แล้วท่านก็หลับตลอดกาล หลังจากที่ฉันฝังศพของท่านแล้ว ฉันก็ออกเดินทางมาถึงที่นี่ หมู่บ้านแห่งนี้ เพื่อทำหน้าที่…
-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E
--กลับสู่ความทรงจำที่ถูกลืม--
ทันทีที่ฉันลืมตา ฉันก็ต้องตกใจเมื่อฉันเห็นตัวเองลอยอยู่บนอากาศ ท้องฟ้ามืดมีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์ที่เต็มดวงเท่านั้น แล้วตัวก็ค่อยๆ ลงสู่พื้น รอบตัวเป็นป่าทึบ ฉันไม่เคยมาที่นี่แต่รู้สึกคุ้นเคยมาก ฉันเห็นคนใส่เสื้อคลุมสีดำสองคนเหมือนที่เห็นในโรงเรียนกำลังเดินมาทางนี้ ฉันบอกให้ยายหลบหลังต้นไม้ ยายไม่เดินไปไหนบอกว่า
“มันเป็นเพียงความทรงจำ”
แล้วคนสองคนนั้นก็เดินผ่านตัวฉันไป ยายบอกให้เดินตามไปจนสองคนนั้นหยุดตรงต้นไม้ใหญ่ เหมือนกับว่าฉันเคยเห็นต้นไม้ต้นนี้ หนึ่งในสองคนนั้นหยิบก้อนหินเล็กๆ แล้วพูดอะไรซักอย่าง เป็นภาษาแปลกที่ฉันไม่เคยได้ยิน ทันใดนั้นเองฉันเห็นต้นไม้มีหน้าตา มันลืมตาขึ้น มันเป็นดวงตาสีแดงที่ใหญ่มาก แล้วมันก็อ้าปากกว้างประมาณคนเข้าไปได้ ข้างในนั้นมืดสนิท คนสองคนนั้นเข้าไปข้างใน ลากคนอีกคนหนึ่งออกมาคนคนนั้นเป็นผู้หญิงตัวประมาณฉัน การแต่งตัวเหมือนคนสมัยก่อน ดูท่าทางโทรม และเหนื่อยอ่อนมาก จากนั้นคนที่หยิบก้อนหินมาเมื่อกี้ก็พูดแบบเดิมแล้วตากับปากของต้นไม้ก็ปิดลง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้หญิงคนนั้นถูกลากไปกับพื้นอย่างทารุณ เธอเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ฉันไม่ได้ยิน เพราะมันเบามาก ฉันเดินตามไปจนถึงลานกว้าง แสงจากคบเพลิงทำให้ฉันมองเห็นว่ามีคนสวมเสื้อคลุมสีดำเต็มไปหมด
“พวกนี้เป็นเป็นชนเผ่ามืด มีเพียงชนเผ่ามืดเท่านั้นที่สามารถเปิดปากปีศาจได้”
ยายพูดทำลายความเงียบ
“ต้นไม้ใหญ่ที่เห็นคือเทพเจ้าของพวกนั้น มันบูชาเทพเจ้าด้วยการเผาหญิงพรหมจรรย์ทุกคืนพระจันทร์เต็มดวง”
“เผาทั้งเป็น”
ฉันพูดด้วยความโกรธ เมื่อนึกถึงข้าวฟ่าง
คนที่สวมเสื้อคลุมสีดำจับผู้หญิงคนนั้นนอนลงบนไม้ มัดมือ แล้วกำลังจะเผา…
“หยุดนะ!”
ฉันตะโกน คนพวกนั้นหยุดการกระทำแล้วหันมาทางฉัน พวกเขาได้ยินฉันด้วยเหรอ
“ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้ามาทำร้ายคนบริสุทธิ์อีกแล้ว”
มันเหมือนเสียงของฉัน แต่ฉันไม่ได้เป็นคนพูดนะ
“หันไปข้างหลังสิ”
ยายบอก เมื่อฉันหันหน้าไป ฉันก็เห็นตัวฉันอีกคนหนึ่งใส่ชุดสมัยก่อนคล้ายๆ กับผู้หญิงคนที่กำลังจะถูกเผา
“คนๆ นี้คือท่านกังสดาลในอดีตชาติไงล่ะ”
ความทรงจำที่เหมือนไม่ได้เกิดขึ้นกับฉันก็ค่อยๆ เข้ามาในสมอง ฉันเป็นเด็กกำพร้า ฤาษีตนหนึ่งเก็บฉันมาเลี้ยง ฝึกสอนอะไรหลายๆ อย่างให้กับฉัน จนวันหนึ่งท่านป่วยหนัก ท่านบอกฉันว่าใกล้หมดเวลาของท่านแล้ว และก็ถึงเวลาที่ฉันจะต้องทำหน้าที่ให้เสร็จ ก่อนที่ท่านจะสิ้นลมท่านได้มอบกริชให้กับฉันแล้วบอกว่า
“ของสิ่งนี้มีไว้เพื่อปราบปีศาจในร่างมนุษย์ และปลดปล่อยวิญญาณมนุษย์จากปีศาจ”
แล้วท่านก็หลับตลอดกาล หลังจากที่ฉันฝังศพของท่านแล้ว ฉันก็ออกเดินทางมาถึงที่นี่ หมู่บ้านแห่งนี้ เพื่อทำหน้าที่…
-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น