ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ยายผู้ลึกลับ
ตอนที่ 4
--ยายผู้ลึกลับ--
“เธอไปช่วยเขาไม่ได้หรอก”
เสียงที่ฉันเคยได้ยินตอนนั้นนี่นา พอฉันหันหน้าไปก็เห็นผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่ง รุ่นราวคราวเดียวกับยายได้มั้ง ใบหน้าที่ดูลึกลับ ทำฉันรู้สึกกลัว แต่ทำใจดีสู้เสือถามกลับว่า
“ทำไมหนูถึงช่วยเขาไม่ได้ค่ะ เขาเป็นเพื่อนหนู แล้วคนพวกนั้นเป็นใคร ทำไมพวกเขาต้องทำอย่างงั้น”
ฉันถามอย่างร้อนรน
ยายไม่พูดอะไร แต่จับมือขวาแล้วพลิกดูที่ข้อมือ ฉันเห็นรอยกากบาทนั้นชัดขึ้น ยายมองหน้าฉันอย่างมีเลศนัย
“เธออาจช่วยเขาได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“หมายความว่ายังไงค่ะ”
ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่ยายพูด
“แล้วเธอจะเข้าใจ”
ยายพูดเสร็จก็เดินไปทางหลังโรงเรียน
“คุณยายอย่าเพิ่งไปสิค่ะ คุณยายยังไม่ได้ตอบคำถามหนูเลย”
ฉันเริ่มสับสนมากขึ้น
“เธอรู้อยู่แล้วนี่ ไม่อย่างนั้นจะมาที่นี่ทำไมล่ะ”
ยายพูดเป็นคำสุดท้ายก่อนจะเดินหายไปในความมืด
“ใช่! แล้วฉันจะมาที่นี่ทำไม”
ภาพบางอย่างเกิดขึ้นในสมองฉัน ต้นไม้ใหญ่ที่ดูหน้ากลัว ฉันเห็นการเผาคนทั้งเป็น การต่อสู้ระหว่างคนสองคน หนึ่งในนั้นเป็นฉัน แต่อีกคนหนึ่งฉันเห็นไม่ชัด ฉันใช้กริชแทงที่หลังคนสวมชุดดำ ภาพนั้นหายไป เปลี่ยนเป็นภาพที่บ้านเก่าๆหลังหนึ่ง ฉันใช้กริชกรีดที่ข้อมือขวาของตัวเองเป็นรูปกากบาท ฉันรู้สึกปวดที่ข้อมือขวา ปวดมาก
แล้วฉันก็….....ตื่น ที่นี่ห้องนอนของฉันนี่นา
“ฉันมาที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนเป็นความฝันเหรอ”
ฉันเอามือกุมหัวตัวเองอย่างสับสน
“กังสดาลตื่นรึยังจ้ะ เจ็ดโมงแล้วนะ”
เสียงแม่ปลุกจากนอกห้อง ทำให้ฉันหยุดคิด และรีบเตรียมตัวไปโรงเรียน
เมื่อเดินออกมานอกบ้าน ก็เห็นแม่ของข้าวฟ่างสวมเสื้อผ้าสีดำ มันคือการไว้ทุกข์ นี่ข้าวฟ่างตายแล้วจริงๆ เหรอ ฉันนึกอะไรไม่ออกเลยในวินาทีนั้น ฉันเดินไปโรงเรียนคนเดียวอย่างเลื่อนลอย
“มาแล้วหรือ”
เสียงของยายคนนั้นทำให้ฉันได้สติ มองไปรอบๆเป็นป่าทึบ ตรงหน้าฉันเป็นกระท่อมเล็ก เก่าๆ หลังหนึ่ง
ยายคนนั้นยืนอยู่หน้าบ้าน ไม่ใช่โรงเรียนนี่ แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไง
“เข้ามาเถิด”
ยายยิ้มอย่างต้อนรับ ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรฉันก็มาอยู่ในกระท่อมแล้ว ยายยื่นน้ำให้ฉัน
“จิบเสียหน่อย จะได้สดชื่น เดินมาเหนื่อยๆ”
ฉันรับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อดื่มเสร็จก็คิดจะถามเรื่องเมื่อคืน
“เรื่องเมื่อคืน ไม่ใช่ความฝันหรอกนะ ท่านกังสดาล”
ยายพูดเหมือนกับรู้ว่าฉันกำลังจะถามอะไร
“เอ่อ…ไม่ต้องเรียกท่านก็ได้ค่ะ แล้วคุณยายรู้จักชื่อหนูได้ยังไงค่ะ”
ฉันรู้สึกแปลกใจมาก
“คงจำไม่ได้จริงๆ สินะ หลับตาสิ ฉันจะฟื้นความจำให้”
แม้ฉันจะรู้สึกแปลกๆ กับคำพูดของยาย แต่ฉันก็หลับตา
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเบาขึ้น ยายกุมมือฉันไว้ทั้งสองข้าง แล้วก็พูดว่า
“ลืมตาได้แล้ว”
-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E
--ยายผู้ลึกลับ--
“เธอไปช่วยเขาไม่ได้หรอก”
เสียงที่ฉันเคยได้ยินตอนนั้นนี่นา พอฉันหันหน้าไปก็เห็นผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่ง รุ่นราวคราวเดียวกับยายได้มั้ง ใบหน้าที่ดูลึกลับ ทำฉันรู้สึกกลัว แต่ทำใจดีสู้เสือถามกลับว่า
“ทำไมหนูถึงช่วยเขาไม่ได้ค่ะ เขาเป็นเพื่อนหนู แล้วคนพวกนั้นเป็นใคร ทำไมพวกเขาต้องทำอย่างงั้น”
ฉันถามอย่างร้อนรน
ยายไม่พูดอะไร แต่จับมือขวาแล้วพลิกดูที่ข้อมือ ฉันเห็นรอยกากบาทนั้นชัดขึ้น ยายมองหน้าฉันอย่างมีเลศนัย
“เธออาจช่วยเขาได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“หมายความว่ายังไงค่ะ”
ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่ยายพูด
“แล้วเธอจะเข้าใจ”
ยายพูดเสร็จก็เดินไปทางหลังโรงเรียน
“คุณยายอย่าเพิ่งไปสิค่ะ คุณยายยังไม่ได้ตอบคำถามหนูเลย”
ฉันเริ่มสับสนมากขึ้น
“เธอรู้อยู่แล้วนี่ ไม่อย่างนั้นจะมาที่นี่ทำไมล่ะ”
ยายพูดเป็นคำสุดท้ายก่อนจะเดินหายไปในความมืด
“ใช่! แล้วฉันจะมาที่นี่ทำไม”
ภาพบางอย่างเกิดขึ้นในสมองฉัน ต้นไม้ใหญ่ที่ดูหน้ากลัว ฉันเห็นการเผาคนทั้งเป็น การต่อสู้ระหว่างคนสองคน หนึ่งในนั้นเป็นฉัน แต่อีกคนหนึ่งฉันเห็นไม่ชัด ฉันใช้กริชแทงที่หลังคนสวมชุดดำ ภาพนั้นหายไป เปลี่ยนเป็นภาพที่บ้านเก่าๆหลังหนึ่ง ฉันใช้กริชกรีดที่ข้อมือขวาของตัวเองเป็นรูปกากบาท ฉันรู้สึกปวดที่ข้อมือขวา ปวดมาก
แล้วฉันก็….....ตื่น ที่นี่ห้องนอนของฉันนี่นา
“ฉันมาที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนเป็นความฝันเหรอ”
ฉันเอามือกุมหัวตัวเองอย่างสับสน
“กังสดาลตื่นรึยังจ้ะ เจ็ดโมงแล้วนะ”
เสียงแม่ปลุกจากนอกห้อง ทำให้ฉันหยุดคิด และรีบเตรียมตัวไปโรงเรียน
เมื่อเดินออกมานอกบ้าน ก็เห็นแม่ของข้าวฟ่างสวมเสื้อผ้าสีดำ มันคือการไว้ทุกข์ นี่ข้าวฟ่างตายแล้วจริงๆ เหรอ ฉันนึกอะไรไม่ออกเลยในวินาทีนั้น ฉันเดินไปโรงเรียนคนเดียวอย่างเลื่อนลอย
“มาแล้วหรือ”
เสียงของยายคนนั้นทำให้ฉันได้สติ มองไปรอบๆเป็นป่าทึบ ตรงหน้าฉันเป็นกระท่อมเล็ก เก่าๆ หลังหนึ่ง
ยายคนนั้นยืนอยู่หน้าบ้าน ไม่ใช่โรงเรียนนี่ แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไง
“เข้ามาเถิด”
ยายยิ้มอย่างต้อนรับ ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรฉันก็มาอยู่ในกระท่อมแล้ว ยายยื่นน้ำให้ฉัน
“จิบเสียหน่อย จะได้สดชื่น เดินมาเหนื่อยๆ”
ฉันรับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อดื่มเสร็จก็คิดจะถามเรื่องเมื่อคืน
“เรื่องเมื่อคืน ไม่ใช่ความฝันหรอกนะ ท่านกังสดาล”
ยายพูดเหมือนกับรู้ว่าฉันกำลังจะถามอะไร
“เอ่อ…ไม่ต้องเรียกท่านก็ได้ค่ะ แล้วคุณยายรู้จักชื่อหนูได้ยังไงค่ะ”
ฉันรู้สึกแปลกใจมาก
“คงจำไม่ได้จริงๆ สินะ หลับตาสิ ฉันจะฟื้นความจำให้”
แม้ฉันจะรู้สึกแปลกๆ กับคำพูดของยาย แต่ฉันก็หลับตา
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเบาขึ้น ยายกุมมือฉันไว้ทั้งสองข้าง แล้วก็พูดว่า
“ลืมตาได้แล้ว”
-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น