ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หญิงสาวที่หายตัวไป
ตอนที่ 3
--หญิงสาวที่หายตัวไป--
“ปี๊ด……….................................................”
ฉันตกใจ แต่ก็อุ่นใจเมื่อรู้ว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของรถอาจารย์ใหญ่ ที่มีแม่นั่งมาด้วย
“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวกังสดาล”
แม่พูดพร้อมเดินเข้ามาหา
“แล้วแม่ไปไหนมาเหรอค่ะ”
ฉันไม่ตอบ แต่ถามกลับ
“แม่เพิ่งกลับมาจากไปซื้อของในเมืองกับอาจารย์ใหญ่ของลูกนั่นแหละจ้ะ ขึ้นรถสิ”
ดูหน้าแม่มีความสุขมาก ก็แน่ล่ะ ตั้งแต่แม่เลี้ยงดูฉันมาแม่ก็ไม่เคยสนใจผู้ชายเลย เพราะต้องดูแลฉัน
“แม่ชอบอาจารย์ใหญ่แล้วใช่ไหมค่ะ”
ฉับกระซิบที่ข้างหูแม่แล้วเดินขึ้นรถไป
แม่หน้าแดง หยิกแก้มฉันแบบเบาๆ
“ทำมาเป็นรู้ดี”
ถึงบ้านแล้วแม่ชวนอาจารย์ใหญ่มาทานข้าวด้วยกัน แต่อาจารย์ใหญ่ปฏิเสธบอกว่ามีธุระด่วนต้องรีบไปทำ แม่ไม่ถามต่อแล้วก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน แล้วถามฉันว่า
“ถ้าแม่จะรักใครซักคนลูกจะว่าอะไรมั้ย”
“ถ้าเป็นความสุขของแม่ หนูไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ”
ฉันรู้ว่าหมายถึงอาจารย์ใหญ่ ซึ่งเค้าก็เป็นคนใจดีคนนึง แอบเห็นแม่อมยิ้มเล็กๆ ด้วย
“กังสดาล.. ข้าวฟ่างไม่ได้มาด้วยเหรอ!!”
เสียงแม่ของข้าวฟ่างที่ดูร้อนรน
ฉันเริ่มใจเสียกับคำพูดที่แม่ของข้าวฟ่างถามฉัน
“หนูนึกว่ากลับมาที่บ้านแล้วนะค่ะ เพราะที่โรงเรียนทุกคนกลับบ้านกันหมดแล้ว”
แม่ของข้าวฟ่างมองไปบนฟ้าแล้วร้องไห้ทรุดลงกับพื้น
“คืนพระจันทร์เต็มดวง... คงไม่ใช่ข้าวฟ่างนะ”
ฉันกับแม่รีบไปประคองเข้าบ้าน พอแม่ของข้าวฟ่างได้สติก็เล่าให้ฉันฟังว่าทุกคืนพระจันทร์เต็มดวง จะมีเด็กผู้หญิงหายไปจากหมู่บ้านอย่างลึกลับ และไม่ว่าจะตามหาจากที่ไหนก็ไม่มีใครเจอ แม่ของข้าวฟ่างเล่าไปด้วยร้องไห้ไปด้วย ฉันสงสารจับใจ และรู้สึกว่าต้องทำอะไรซักอย่าง
คืนนั้น ฉันนอนไม่หลับ นึกถึงแต่เรื่องของข้าวฟ่าง พอฉันเหลือบมองไปที่หน้าต่าง ฉันเห็นข้าวฟ่างยืนทำหน้าเศร้า ฉันก็รีบออกไปหา แต่ข้าวฟ่างก็หายไปแล้ว
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย…”
ฉันได้ยินเสียงที่แหบแห้งและแผ่วเบาแต่ก็พอรู้ว่าเป็นเสียงของข้าวฟ่าง
“เสียงของข้าวฟ่างนี่นา มาจากที่ไหนนะ”
ฉันเดินตามเสียงนั้นไป จนมาถึงโรงเรียน
แล้วฉันก็เห็นข้าวฟ่างถูกมัดตรึงไว้กับเสากลางสนาม แสงจากคบเพลิงทำให้เห็นว่า มีคนหลายคนอยู่ตรงนั้นทุกคนสวมเสื้อคลุมสีดำ และสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นคือคนที่ถือคบเพลิงอยู่กำลังจุดไฟไปที่ตัวของข้างฟ่าง ข้าวฟ่างกำลังจะถูกเผาทั้งเป็น!ฉันกำลังจะเข้าไปช่วย แต่ต้องหยุดเมื่อมีมือๆหนึ่งแตะที่ไหล่ของฉัน
-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E
--หญิงสาวที่หายตัวไป--
“ปี๊ด……….................................................”
ฉันตกใจ แต่ก็อุ่นใจเมื่อรู้ว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของรถอาจารย์ใหญ่ ที่มีแม่นั่งมาด้วย
“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวกังสดาล”
แม่พูดพร้อมเดินเข้ามาหา
“แล้วแม่ไปไหนมาเหรอค่ะ”
ฉันไม่ตอบ แต่ถามกลับ
“แม่เพิ่งกลับมาจากไปซื้อของในเมืองกับอาจารย์ใหญ่ของลูกนั่นแหละจ้ะ ขึ้นรถสิ”
ดูหน้าแม่มีความสุขมาก ก็แน่ล่ะ ตั้งแต่แม่เลี้ยงดูฉันมาแม่ก็ไม่เคยสนใจผู้ชายเลย เพราะต้องดูแลฉัน
“แม่ชอบอาจารย์ใหญ่แล้วใช่ไหมค่ะ”
ฉับกระซิบที่ข้างหูแม่แล้วเดินขึ้นรถไป
แม่หน้าแดง หยิกแก้มฉันแบบเบาๆ
“ทำมาเป็นรู้ดี”
ถึงบ้านแล้วแม่ชวนอาจารย์ใหญ่มาทานข้าวด้วยกัน แต่อาจารย์ใหญ่ปฏิเสธบอกว่ามีธุระด่วนต้องรีบไปทำ แม่ไม่ถามต่อแล้วก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน แล้วถามฉันว่า
“ถ้าแม่จะรักใครซักคนลูกจะว่าอะไรมั้ย”
“ถ้าเป็นความสุขของแม่ หนูไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ”
ฉันรู้ว่าหมายถึงอาจารย์ใหญ่ ซึ่งเค้าก็เป็นคนใจดีคนนึง แอบเห็นแม่อมยิ้มเล็กๆ ด้วย
“กังสดาล.. ข้าวฟ่างไม่ได้มาด้วยเหรอ!!”
เสียงแม่ของข้าวฟ่างที่ดูร้อนรน
ฉันเริ่มใจเสียกับคำพูดที่แม่ของข้าวฟ่างถามฉัน
“หนูนึกว่ากลับมาที่บ้านแล้วนะค่ะ เพราะที่โรงเรียนทุกคนกลับบ้านกันหมดแล้ว”
แม่ของข้าวฟ่างมองไปบนฟ้าแล้วร้องไห้ทรุดลงกับพื้น
“คืนพระจันทร์เต็มดวง... คงไม่ใช่ข้าวฟ่างนะ”
ฉันกับแม่รีบไปประคองเข้าบ้าน พอแม่ของข้าวฟ่างได้สติก็เล่าให้ฉันฟังว่าทุกคืนพระจันทร์เต็มดวง จะมีเด็กผู้หญิงหายไปจากหมู่บ้านอย่างลึกลับ และไม่ว่าจะตามหาจากที่ไหนก็ไม่มีใครเจอ แม่ของข้าวฟ่างเล่าไปด้วยร้องไห้ไปด้วย ฉันสงสารจับใจ และรู้สึกว่าต้องทำอะไรซักอย่าง
คืนนั้น ฉันนอนไม่หลับ นึกถึงแต่เรื่องของข้าวฟ่าง พอฉันเหลือบมองไปที่หน้าต่าง ฉันเห็นข้าวฟ่างยืนทำหน้าเศร้า ฉันก็รีบออกไปหา แต่ข้าวฟ่างก็หายไปแล้ว
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย…”
ฉันได้ยินเสียงที่แหบแห้งและแผ่วเบาแต่ก็พอรู้ว่าเป็นเสียงของข้าวฟ่าง
“เสียงของข้าวฟ่างนี่นา มาจากที่ไหนนะ”
ฉันเดินตามเสียงนั้นไป จนมาถึงโรงเรียน
แล้วฉันก็เห็นข้าวฟ่างถูกมัดตรึงไว้กับเสากลางสนาม แสงจากคบเพลิงทำให้เห็นว่า มีคนหลายคนอยู่ตรงนั้นทุกคนสวมเสื้อคลุมสีดำ และสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นคือคนที่ถือคบเพลิงอยู่กำลังจุดไฟไปที่ตัวของข้างฟ่าง ข้าวฟ่างกำลังจะถูกเผาทั้งเป็น!ฉันกำลังจะเข้าไปช่วย แต่ต้องหยุดเมื่อมีมือๆหนึ่งแตะที่ไหล่ของฉัน
-T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น