อาถรรพ์พระจันทร์เต็มดวง

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องราวกำลังเริ่มต้น

ตอนที่ 1



--เรื่องราวกำลังเริ่มต้น--


........…ช่วยด้วย ช่วยด้วย…เสียงร้องที่ร้อนรนและทรมาน มาจากที่ไหนสักแห่ง ที่ที่มืดมิด ไม่มีใคร มีกลิ่นเหม็นอับ หนาว…หนาวเหลือเกิน !!รู้สึกเหมือนถูกลาก มือถูกมัดไว้ ไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดหรือแม้แต่จะลืมตา เริ่มมีแสงสว่าง มีคนหลายคนอยู่รอบตัว ได้กลิ่นเหม็นไหม้ ร้อน…ร้อนเหลือเกิน พยายามเปล่งเสียงที่แหบแห้งและแผ่วเบา…ช่วยด้วย ช่วยด้วย….................

“กรี๊ด!!!!!!!! สายแล้ว เปิดเทอมวันแรกด้วย โดนลงโทษฉลองเปิดเรียนแน่เลย”

ฉันตะโกนลั่น พร้อมกับกระวีกระวาดลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านทันทีโดยลืมหยิบแผนที่โรงเรียนมาด้วย

              ฉันมาจากเมืองใหญ่ มีผู้คนเต็มถนนไปหมด ทั้งวันทั้งคืน เลยไม่คุ้นกับหมู่บ้านที่ไม่มีค่อยมีคนเลยแบบนี้ ฉันชื่อ กังสดาล เป็นเด็กกำพร้าอยู่กับแม่บุญธรรมที่ฉันรักและเรียกว่าแม่มาตลอด ตั้งแต่จำความได้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันเกิดมาเพื่อทำอะไรบางอย่าง จนกระทั่งคืนหนึ่งฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันเห็นพระจันทร์เต็มดวง ฉันรู้สึกเจ็บแปลบตรงข้อมือขวา มีบางอย่างบอกฉันว่าถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องไปทำสิ่งนั้น ฉันจึงขอออกจากบ้าน แม่ไม่อยากให้ฉันไปเพราะฉันไม่อาจบอกได้ว่าฉันต้องไปที่ไหน แต่เมื่อฉันยืนยันว่าต้องไป แม่จึงตัดสินใจที่จะไปด้วยเพราะแม่อยู่คนเดียว วินาทีที่ฉันก้าวพ้นประตูบ้าน ขาทั้งสองก็พาฉันไปเองแล้วก็มาถึงที่นี่ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้สัปดาห์หนึ่งแล้ว ฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งของหมู่บ้าน ด้วยความอุปถัมภ์จากอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนที่รู้จักกับแม่ อาจารย์ใหญ่เป็นคนใจดีให้ที่พักกับฉันและแม่ ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ที่ฉันนับถืออีกคนหนึ่ง ฉันไม่เคยมาชนบทเลย แต่ฉันรู้สึกว่าฉันเคยมาที่นี่โดยมีเหตุผลเหมือนกัน แล้วเหตุผลคืออะไรล่ะ…

ฉันเดินไปเรื่อยๆ ไม่เจอใครเลย ทุกคนคงไปทำงานกันหมดแล้ว ฉันนี่บ้าจริงๆตื่นสายได้

“อ่ะ! ลืมเอาแผนที่มา”

ฉันจำทางกลับบ้านไม่ได้ แล้วโรงเรียนไปทางไหนนะ ในขณะนั้นฉันได้ยินเสียงที่มากับสายลมหนาว

“ตามฉันมาสิ”

“คะ…”

ฉันยังไม่ทันพูดก็มีลมแรงพัดมา จนฉันต้องหลับตา แล้วเมื่อฉันลืมตาขึ้น ฉันก็เห็นโรงเรียน อยู่ตรงหน้าฉันเอง

“เมื่อกี้ยังไม่มีอะไรเลยนี่นา ทำไม? แล้วเสียงที่ได้ยินล่ะ”

ฉันสับสนไปหมด แต่ก็ต้องหยุดคิดเมื่อได้ยินเสียงออดเข้าเรียน ฉันรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียน พอดีไปเจอนักเรียนหญิงคนหนึ่งอายุคงจะเท่ากันจึงเข้าไปทัก

“สวัสดี คือฉันเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกเลยอยากถาม…อ้าว! เธอเองเหรอ”

นักเรียนหญิงคนนี้คือเพื่อนข้างบ้านของฉันเอง เราเจอกันครั้งแรกตอนที่ฉันกำลังขนย้ายของเข้าบ้าน เธอชื่อ ข้าวฟ่าง เป็นคนน่ารักทีเดียว

“สวัสดีจ้ะ เธอก็เรียนที่นี่เหมือนกันเหรอกังสดาล มาสิจ้ะ ฉันจะพาเธอไปที่ห้อง”

ฉันยิ้มให้ข้าวฟ่างก่อนที่จะเดินไปด้วยกัน ระหว่างที่เดินขึ้นไปบนห้อง ข้าวฟ่างได้เล่าเรื่องอะไรต่างๆ ให้ฉันฟังมากมาย ทำให้ฉันลืมเรื่องแปลกๆ ที่เจอตอนเช้าไปเสียสนิท


……………



T-O--B-E--C-O-N-T-I-N-U-E-