คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เด็กหนุ่มผู้อยู่ท่ามกลางสายฝน
เช้าที่ช่างสดใสในเดือนก่อนคริสต์มาสก้อได้มีฝนน้ำเป็นล้านหยดที่ล่วงหล่นลงมาจากฝากฟ้าในกรุง
โซลยังมีเด็กสาวคนหนึ่งที่ต้องออกไปทำงานในช่วงปิดเทอมแรก
"นี่พี่เฮยัง วันนี้ต้องรีบไปก่อนน่ะ เดี๋ยวจะสายอ่ะเพราะว่าฝนตก" เสียงเด็กสาวแต่ร่างกับกลายเป็นชาย
หนุ่มที่กำลังจะไปทำงาน
"จ้า ............ นี่ระวังเข้าจับได้นะ " พี่เฮยังพูดกับสาวน้อยผู้นั้นขณะที่กำลังทานข้าวอยุ่บนโต๊ะอาหาร
เพราะทุกครั้งที่ฉันไปทำงานต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายประจำเลย ทำไมน่ะหรอ? เพราะว่าที่ร้านนั้นมีแต่
ผู้ชายน่ะสิ พี่สาวชั้นจึงให้แต่งตัวอย่างที่ว่านั้นแหละ
ฉันถือร่มและรีบไปเรียกรถที่อยุ่ข้างนอกบ้านมา
"เอ่อ......ไปร้านมึนโอดะหน่อยค่ะ" แล้วรถแทกซี่คันนี้ก่อค่อยๆแล่นออกไป
/กริ้ง"/ เสียงประตูร้านที่มีกระดิ่งไปเปิดโดยหญิงสาวร่างชาย
"นี่ซังจู มาช้าอีกน่ะ" พนักงานชายที่อยุ่ในร้านเอ่ยขึ้นเมื่อเหนฉันเดินเข้ามา
"อ่อ พอดี รถติดนิดหน่อยน่ะ" ชื่อนี่เป็นชื่อของฉันตอนปลอมตัวมาทำงานที่ร้านน่ะ ฉันเงยหน้ามองพนักชายคนนั้น แล้วก้อเดินไปทำงานต่อ
-- เห้อ ทำไมวันนี้คนเข้ามาร้านเราน้อยจัง -- ฉันคิดในใจพลางหยิบกาแฟมาจิบ แต่ก้อแปลกน่ะที่ส่วนใหญ่คนแถวนี้มีแต่พนักชาที่ทำงานในร้านต่างๆน่ะ
นี่ก้อ 5 โมงและเดี๋ยวกลับบ้านดีกว่าหิวแระ
เห้อ ในที่สุดของที่สุดกอ้เสดงานซะทีเบื่องานนี้จะตายอยุ่แล้ว ฉนับ่นพึมพำระหว่างเดินกลับบ้านที่ตัว
เองยังถือร่มอยุ่ในถือ แต่ก้ออดที่จะแวะร้านขนมปังเพื่อ ซื้อมากินไม่ได้ เพราะมันหิมมั่กมาก T^T
" เอ่ออ ป้าค่ะ ขายยังไงอ่าค่ะ " ฉันดูขนมปังที่ชอบแล้วเลือกใส่ถาด
"ก้อชิ้นละ 10 จ๋ะ " ฉันเอาขนมปังมาวางไว้ที่เค้าเตอร์
พอเสดก้ออกจากร้านแล้วเดินไปตรงทางฟุตบาด แต่ทว่า
"เอ่อ.............นี่พี่ชายฮะ" เด็กหนุ่มนิรนามซึ่งปรากดตัวมาจากที่มืดโผล่มา เค้าเรียกฉันว่าพี่ชายโดยที่ไม่รุ้ว่าฮันคือผู้หญิง
"ว้ายยยยยยยยยยยย" ฉันเอามือมากุมไว้ที่อกอย่างแนบแน่นเพราะ ตกใจสุดขีด 0o0
".................................." ฉันนมองหน้าเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารที่กำลังดึงกางเกงของชั้น
หน้าตาของเข้าโทรมมากเหมือนไปซัดกับรอดไวเรอร์มาเลย แต่ถ้าดูดีๆแล้วเหมือนว่าเข้าโตกว่าฉันอีกนะเนี่ย
"เอ่ออออ................" ฮฉันก้มมองดูเด็กหนุ่มซึ่งสลบบนแนบขาของฉัน
"โอ้ยทำไงดีเนี่ยเรา" ฉันอุ้มเด็กหนุ่มที่น้ำหนักที่แรงฉันยกแทบจะไม่ไหวขึ้นมาโดยที่มือของอีกข้างได้ถือร่มอยุ่
"นี่ นาย ตื่นสิ จะยกนายไม่ไหวหรอก ฉันเปนผู้หญิงนะยะไม่ใช่ผู้ชาย " เด็กหนุ่มยังคงสลบต่อไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก
" บ้านนายอยุ่ที่ไหนอ่ะ " ฉันเขย่าตัวเด็หหนุ่มคนนั้นอย่างแรงแต่ก้อไม่มีวี่แววว่าจะตื่น
ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องเรียกรถแทกซี่มารับกลับไปบ้านฉันเองแล้วแบกเด็กฟนุ่มที่สงสารกลับบ้าน
ไม่รุ้ว่าพี่เฮยังจะด่าไหมน้า เห้อชีวิต ฉ้านนนนนนน
"กลับมาแล้วค่ะ พี่เฮยัง" โอ้ยหนักจังยกนายนี่
"อ้าวใครน่ะ คนนั่นน่ะ" ฉันอุ้มเด็กน้อยผู้น้ำหนักโคดหนัก มา
"โอ้ยช่วยด้วย พี่เฮยังหนักมากมาก ไม่รุ้จะหนักไปถึงเมื่อไหร่"/เห้อเป็นเพลงเลยฉ้าน/
ฉันวางเด็กหนุ่มคนนั้นไปไว้ในห้องของฉันเอง /อ่าวเป็นสิ่งของไปแร้วรึ- ผุ้เขียน /
"นี่ยัยยองเฮ ไปนำเด็กชายที่ไหนมาล่ะ" พี่เฮยังมองหน้าฉันแต่ฉันไม่ได้มองหน้าเค้าเลยแม้แต่น้อยยังคงกินขนมปังที่ซื้อมาอยุ่
"................................." พี่เฮยังมองหน้าแบบว่าคิ้วขมวด จะชนอยุ่แล้ว
"นี่.........."
"โอ้ย ก้อไม่รุ้อ่ะ ก้อเดินกลับบ้านอยุ่ดีๆเค้าก้อมาเกาะขาบอกประมานว่าให้ช่วยเค้ามั้งแล้วก้อสลบไป" พี่เฮยังทำหน้าครุ่นคิดขณะที่ฉันคิด
"เห้ย ไอบ้าแล้วพาเคามาทำไม เผื่อเค้าเป็นโจรยิงคน แล้วหนีตำรวดมาเราจะทำไงล่ะ" ฉันมองหน้าพี่เค้าอย่างแบบว่าคืได้ไงเนี่ย
"บ้ารหอ พี่ เค้าไม่ได้ขนาดหรอกมั้ง" ฉันพูด แล้วหันไปยิ้มแบบแห้งๆให้พี่ฉัน
"ให้มันจิงเหอะ แล้วก้อไปดูแลเช็ดตัวให้เค้าด้วย ถ้าหายดีแล้วก้อบอกให้เค้ารีบๆออกไปอย่างด่วนเลยน่ะ" โอ้ย ฉันอยากจะเอาขนมปังมาอุกจมูก เอ้ยมันเกี่ยวไหมเนี่ย อยากเอาขนมปังมาอุดหูเจงๆนะ
ฉันเดินขึ้นไปหาเค้าที่ห้องหลังจากอาบน้ำที่ห้องของพี่ฉันเสด เพราะว่าเราต่างคนก้อมีห้องส่วนตัวหลายห้องอยุ่แล้ว เพราะว่าเป็นบ้านให้คนเช่า บ้านฉันเป็นบ้านเดียวที่กว้างแต่ไม่สูงเพราะว่าแค่2 ชั้น แต่ว่ามีห้องเยอะ เลยให้เค้าเช้ากานเพื่อเพิ่มรายได้ด้วยเพราะว่าพ่อกะแม่ฉันท่านน่ะไม่อยุ่แล้ว จึงต้องช่วยกานหารายได้ เห้อเส้าTT^TT แต่ตอนนี้ไม่ได้ให้เค้าเขข่าแล้วล่ะ เพราะอะไรเหริ
ก้อเพราะว่า เคยมีพวกขี้เมามานอนสิ ทำให้เกิดเรื่องทะเลาะวุ่นวายมากมายจึงไม่ทำแล้วล่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันเดินขึ้นมาบนห้องของตัวเองที่ให้ชายหนุมพักอาสัย หลังจากนั้นก้อเชดตัวให้ ทำแผต่านาน
"เห้อ นายเป็นใครเนี่ย " ฉันบ่นพึมพำกับเค้าทั้งๆที่เค้าหลับเนี่ย / โอย นางเอกเป็นคนบ้าไปแล้ว /
ก่อนจะออกจากห้องฉันจัดสถานที่ในห้องให้เรียบร้อยและออกแต่ว่า...........................
"แม่ฮะ แม่อยุ่ไหนฮะ" เด็กหนุ่มที่หลับใหลอยุ่ในห้วงความฝันก้อละเมออกมา
"นายมาตามหาแม่เหรอเนี่ย" ฉันมามือออกจากกลอนประตุที่กำลังจะเปิด แล้วเดินมามองเค้า
ต่ออยุ่ๆน้ำตาของฉันก้อไหลออกมาและคิดถึงเรื่องอดีตของพ่อแม่ตัวเอง
ความคิดเห็น