แม่มดคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด ดังนั้นรบกวนพวกคุณกลับไปเถอะค่ะ (ชื่อชั่วคราว)

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1: จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย

มังกร สิ่งมีชีวิตที่ไม่ว่าตำนานไหนต่างก็เล่าขานกันว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเกรงขาม ยิ่งใหญ่ เต็มไปด้วยพละกำลัง ประกอบกับร่างกายอันใหญ่โต เขี้ยวเล็บอันแหลมคม และลมหายใจที่สามารถแผดเผาได้ทุกสิ่ง ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นเช่นนั้นแต่พวกมันกลับ...ทะเลาะกันด้วยเรื่องของเล่นงี่เง่านั่นน่ะนะ!

ข้านั่งคฑามองดูเจ้ามังกรตัวเล็กจ้อยที่ไหม้เกรียมทั้งสองตน กำลังยื้อยุดแย่งตุ๊กตาหมีเน่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำเอาภาพมังกรในตำนานของข้าแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

“เจ้าทำอะไรลงไปเนี่ยหาา เจ้ามังกรหัวทึบนี่!”

“แล้วใครมันเป็นคนใช้ลมพัดไฟจนมันลามเร็วขึ้นกันล่ะวะ ไอ้มังกรจืดจาง!”

“นอกจากสมองจะทึบแล้ว ตายังไม่ดีด้วยสินะถึงมองไม่เห็นสีอันสวยงามของข้า!”

“ไหม้เป็นสีดำกันทั้งคู่ใครจะไปเห็น! งั้นทำไมไม่ไปทำความสะอาดเกล็ดของเจ้าซะก่อนล่ะ แล้วก็ปล่อยเลยนะโว้ยยย!”

“ข้าเป็นคนเจอมันก่อน ดังนั้นมันเป็นของข้า!”

“แต่ยัยเด็กนั่นยกให้ข้ามันก็ต้องเป็นของข้าสิ!”

“ก็แล้วถ้ามันสำคัญสำหรับเจ้าขนาดนั้น ใครใช้ให้เจ้าเอามาวางไว้ตรงนี้กันเล่า!”

“ก็ข้า-”

“แหม เล่นอะไรกันอยู่รึ ขอข้าเล่นด้วยคนสิ” ข้ากล่าวเสียงเย็น ยืนกอดอกแทรกกลางระหว่างมังกรทั้งสองที่ยังคงทะเลาะกันไม่เลิก พลางยิ้มหวานอาบยาพิษส่งไปให้

พรึบ! ตุ๊กตาตัวนั้นถูกเปลวเพลิงสีฟ้าเผาวอดซะจนไม่เหลือซากทันที

“เฮ้ย!/เชี่ย!” มังกรทั้งสองหน้าซีด กระเด้งตัวออกไปคนทิศคนละทาง

“สงสัยบทลงโทษของพวกเจ้าแค่ช็อตไฟฟ้ากับคำสาปดูเหมือนจะน้อยไปสินะ” ข้าหักมือดังกรอบแกรบเตรียมพร้อมออกแรงสั่งสอนเจ้าพวกตัวแสบทั้งสองแล้ว

มังกรทั้งสองตัวเหลียวมองหน้ากัน แล้วพร้อมใจกันศิโรราบนอนหมอบสำนึกผิดทันที

“ขอโทษขอรับ...” ทีแบบนี้ล่ะเข้าขากันได้ดีเชียว!

“หึ! ร้องเหมือนหมาเลยนะเจ้าพวกแย้เก๊นี่! พวกเจ้าจะรับผิดชอบป่าที่ไหม้ไปครึ่งแถบนี่ยังไงกันหา!”

“เดี๋ยวพวกข้าจะปลูกทดแทนให้เองขอร้าบบบบ” มังกรไหม้ตัวที่ 1 ตอบ

“ปลูกทดแทน? เหอะมังกรธาตุไฟกับลมอย่างพวกเจ้า คงจะเผาวอดมันทั้งป่าเสียมากกว่ากระมัง?” ข้ากล่าวประชดประชัน

“งั้นเดี๋ยวพวกข้าจะไปติดต่อนางไม้...” มังกรไหม้ตัวที่ 2 ตอบไม่ทันจบประโยคข้าก็สวนขึ้นมาทันที

“พวกเจ้าทั้งสองเป็นคนทำแล้วจะไปเดือดร้อนคนอื่นเขาทำไม! สมองก็ออกจะใหญ่ หัดใช้มันให้เป็นประโยช์เสียบ้าง มันมีไว้ประดับเพียงอย่างเดียวหรอกรึ!” ข้าตวาดออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

“ละ...แล้วท่านจะให้พวกข้าทำยังไงละ...เล่าขอรับ” พวกเขากล่าวอย่างจนใจ

“ลงโทษเพิ่มเป็นไง?” ข้ากล่าวทีเล่นทีจริง

“ไม่ขอรับ!” ปฎิเสธทันควันเลยนะ

“พูดอย่างกับพวกเจ้ามีสิทธิ์เลือกงั้นแหละ”

“ขอโทษขอรับ…” เล่นมังกรทั้งสองจ๋อยไปเลย

แซ่ก! แซ่ก! ข้าหันควับกลับไปมองที่มาของเสียงนั่นทันที ในขณะที่พวกมังกรแอบร้องเยสในใจว่ารอดแล้วววว

เสียงแหวกพุ่มไม้ดังอย่างต่อเนื่อง จนเผยให้เห็นชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเต็มไปด้วยแผลพุพอง และแผลฉกรรจ์อีกหลายแห่ง ไหนจะผมสีฟ้าอ่อนที่เคยยาวสลวยแต่ตอนนี้กลับกระดำกระด่างยิ่งทำให้ข้าเบิกตากว้างอย่างตกใจแล้วรีบเข้าไปประคองเขาทันที

“เดลฟีน เกิดอะไรขึ้น” ข้าถามเสียงเครียด

“ขะ...ขออภัยขอรับท่านเเม่มด พะ...พวกมนุษย์เผาชายป่าละ...ลามไปถึงน้ำตกที่เหล่าซะ...ไซเรนอยู่กัน อะ...อีกทั้งยังจับพวกเขาไปบางส่วนด้วยขอรับ ยะ...ยังดีที่มีพายุฝนมาครู่หนึ่งทำให้พวกมนุษย์ล่าถอยไปแล้วขะ...ขอรับ” เดลฟีน หรือนายเงือกกล่าวรายงานกระท่อนกระแท่นจบก็สลบไปทันที

ข้ารีบคลายคำสาปให้มังกรทั้งสองตนนั้นแล้วออกคำสั่งอย่างเร่งรีบ

“เทมเพสต์เจ้าจงพาเดลฟีนไปหาไอรีนซะ เฟลมไปจัดการเตรียมปาร์ตี้น้ำชารอข้าที่ต้นวิสทีเรีย”

“น้อมรับคำสั่ง” มังกรทั้งสองรับคำแล้วปฏิบัติตามอย่างรวดเร็วจนเหลือข้าเพียงคนเดียว

“นิกซ์ เจ้าสามารถสะกดรอยตามเจ้าพวกมนุษย์น่าตายพวกนั้นได้หรือไม่” เงาของข้าขยับเล็กน้อยก่อนจะเกิดเงารูปร่างคล้ายหญิงสาวคนหนึ่งอยู่บนลำต้นของต้นไม้ข้างหลังข้า

“ได้เจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง

“ดี ได้เรื่องอย่างไรส่งข่าวมาบอกข้าด้วย”

“น้อมรับคำสั่ง” เงาประหลาดโค้งให้ข้าก่อนจะเคลื่อนไหวไปตามเงาของป่าใหญ่หายไปอย่างรวดเร็ว

"นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย" ข้าพึมพำถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทึ้งหัวตัวเองระบายความเครียดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนั่งคฑาแล้วแล่นฉิวไปที่เกิดเหตุทันที

สงสัยวันนี้ข้าจะก้าวเท้าซ้ายออกจากบ้านแหง ถึงได้เจอแต่เรื่องซวยๆ แบบนี้ ให้ตายเถอะ!

___________________________

ปล. ฮาวทูเปลี่ยนมูดแกล้งรีดเดอร์ยังไงให้ค้าง//โดนตบ