ตอนที่ 43 : ปรับตัว?
ตอนที่12ปรับตัว?
[ปอมเปย์]
มันไม่ง่ายเลยที่จะโกหกแบบนั้นออกไป ความจริงแล้วหมูตุ๋นตั้งท้องมาเกิน1เดือน นับจากเรื่องที่ห้องพยาบาลในตอนนั้นฉันจำได้ดีตอนที่ทำแบบนั้นไป รู้ทั้งรู้ว่าหมูตุ๋นมีสิทธิ์ที่จะท้องอยู่แล้วหากสัมผัสหรือแหย่เข้าไปใน..นั้นแหละมันก็คงจะเล็ดลอดเข้าไปได้ แต่ไม่ถึงขั้นที่จะมี3คนในครั้งเดียวใช่ไหมล่ะ แต่ว่าก็เกิดขึ้นแล้วฉันขอโทษไม่ได้เพราะว่าตั้งเองตั้งใจทำแบบนั้นไปซะดื้อๆ ถ้าหากเรื่องนี้มันเกิดเล็ดลอดไปถึงฝั่งไอ้พวกสารเลวนั่นหมูตุ๋นจะเป็นยังไงต่อไป ฉันแทบจะไม่เป็นอันหลับอันนอนตอนถึงบ้านเอาแต่นอนคิดนั่งคิดเกี่ยวกับหมูตุ๋นและเด็กๆ
“แม่งเอ๊ย..ทำยังไงดีวะไอ้ปอม..อือ”ฉันนั่งเท้าคางตัวเองกับโต๊ะทำงานตอนกลางดึก มันอดที่จะคิดไม่ได้เลยว่าท้องของหมูตุ๋นจะแบกรับไหวไหมและอีกหลายๆสิ่งที่จะตามมาล่ะเรื่องงานแต่งก็ยังไม่ได้จัดด้วยซ้ำแถมการที่ฉันเอะอะทักไปแบบนั้นกับหมูตุ๋นบนเตียงก่อนจะจัดการรวบหัวรวบหางนั่นอีก
“ฟู่..แม่งเอ๊ยทำยังไงดีวะ..”
ฉันแทบอยากจะเอาหัวโขกกับโต๊ะทำงานให้ตายรู้แล้วรู้รอดไปแต่ก็ทำไม่ลง
“ตรู๊ดดดดด..”
“อื้อ??..ปิ๊บว่าไงริน”
*ทำอะไรอยู่คะถึงไม่ยอมหลับยอมนอนคนเก่ง*
*ปอมก็แค่คิดมากเรื่องงานนิดหน่อยเองค่ะ..แล้วทำไมรินไม่นอนล่ะถึงโทรมาหาปอมกลางดึกแบบนี้*
*คิกๆรินคิดถึงคุณ..อยากให้คุณมากอด..แน่นๆๆไปเลย*
น้ำเสียงของรินเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่บ่งบอกจริงๆว่าอยากให้ฉันไปหาแล้วก็กอด
*กอดแบบไหนล่ะคะ?..*
*..แบบ..ที่คุณชอบไงล่ะคะ..ฟู่*
เสียงกระซิบเบาๆที่พูดพร้อมด้วยเสียงเป่ารดใส่มือถือแบบกวนโอ๊ยที่น่าจะจัดให้หนักๆสมใจอยากสักหลายๆที
*อืมมม..แต่ปอมคงยังไปไม่ได้นะ...มีงานทำตอนเช้าตรู่เลย*
*งั้นก็นอนสิคะ..จะนั่งบ่นทำไมคนบ้า*
สุดท้ายก็โดนดุเข้าจนได้
*ก็ได้ค่า..ฝันดีค่ะ*
*ฝันดีเช่นกันค่ะ..จุ๊บ*
“ปิ๊บ..ครืดด..หาววว..เธอเป็นยังไงบ้างยัยหมูผี”
ลุกขึ้นจากเก้าอี้ระหว่างปิดปากหาวรัวๆกับตัวเอง ฉันคงต้องรีบจัดการไอ้พวกสารเลวนั่นให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่ครอบครัวของฉันจะพังพินาทไปมากกว่านี้
“ปิ๊บๆๆ...อื้มมม..”ลากมือไปมาบนเตียงก่อนจะคว้ามือถือตัวเองเอาไว้ได้ แล้วเลื่อนสไลด์ดูหน้าจอที่มีการแจ้งเตือนจากหมูตุ๋น
*ฉันอยากกลับบ้าน*
“พรึ่บ..ตึกๆๆ..แอ๊ด..ปึง”
ฉันไม่รอช้าที่จะกระโจนลงจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวไปหาหมูตุ๋นที่โรงพยาบาลแต่เช้าซะที มีหวังเด็กๆคงจะอารมณ์เสียแน่หากหมูตุ๋นงอแงขึ้นมา
“ตึกๆๆๆ..”ฉันรีบจ้ำอ้าวลงบันไดไปในทันที โดยที่ไม่สนใจใยดีสองลิงดื้อที่นั่งตาละห้อยบนโซฟา
“พี่ปอมมมมมมม”
“กินข้าวก่อนสิพี่”
“ไว้พี่กลับมาจากโรงบาลก่อนนะ”
“ใครเป็นอารายอ่า..”
“อย่าบอกนะว่าพี่ไป..กับใครมา”
“เปล่าๆน้าเด็กๆพี่แค่ไปรับหมูตุ๋นออกจากโรงบาลเฉยๆพอดีเจ็บท้องน่ะ..”
‘พูดตามตรงก็ใช่แต่ความเป็นจริงไม่ใช่หรอกมันมีสาเหตุอื่นจาก3แสบในพุงอ้วนๆนั่นแหละ’
ฉันทำได้แค่ยืนกอดอกจ้องมองสองลิงที่จ้องตาแป๋วใส่
“ก็เรื่องเจ็บท้องนิดหน่อย..”
“แน่ใจหรอว่าแค่ปวดท้องน่ะค่ะ”
“ไม่ใช่ว่าพี่..ทำให้พี่ตุ๋นป่องนะ”
“อึก..”สายตาพิฆาตกำลังจ้องประสานใส่ฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้ ฉันงี้เหงื่อไหลพลั่กๆตอนหลบตาหนีสองแสบที่เหมือนจะรู้ความจริงอยู่ในใจซะแล้ว ก็น่าเป็นงั้นเพราะตอนนั้นฉันไม่ได้เบาเสียงตัวเองแถมห้องก็แทบไม่ปิดเสียงสนิทเท่าที่ควร รู้งี้ทำห้องเก็บเสียงซะดีกว่าเฮ้อ
“ก็ท้อง..เจ็บนั่นแหละพี่ไปก่อนนะ..”
“ค่าๆๆ..ถ้ามีข่าวดีบอกน้องด้วยนะคิกๆๆ”
“ระวังเรื่องการกินด้วยนะคะ..แล้วก็เพลาๆเรื่องนั้นด้วย”
“อึก..คร้าบๆน้องสาวที่เคารพของพี่”
โดนจี้ประเด็นสำคัญจากด้าที่นั่งเงียบๆใส่ ฉันวิ่งแจ้นไปขึ้นรถก่อนจะขับไปโรงพยาบาลในทันที
“ตึกๆๆ..ก๊อกๆๆแอ๊ด..ปึง”
“หาวววว”
“ตึกๆๆ..ตุ๋น”
“คะ..คุณ”
หมูตุ๋นสะดุ้งเฮือกก่อนจะปล่อยมือจากแซนวิชของตัวเองร่วงใส่ร่องอกจนเปื้อนเป็นคราบมายองเนสเล็กๆ
“อึก..ทำอะไรแต่เช้า”
“กิน..ขนม..ทำไมชอบมาไม่ให้สุมให้เสียงไอ้คนบ้า..”หมูตุ๋นกำมือแน่นก่อนจะระรัวทุบลงกับเตียงอย่างโมโหร้าย
“ใจเย็นๆสิคุณ..มาม๊ะจะเช็ดให้”ฉันคว้าทิชชู่แถวนั้นใส่มือก่อนจะตรงดิ่งไปหาหมูตุ๋นที่จ้องตาเขม็งใส่บนเตียงคนไข้ในสภาพเสื้อหลุดหลุ่ยเพราะว่ากระดุมตรงคอมันหายไปซะงั้น
“กระดุมไปไหน..อยู่นิ่งๆจะเช็ดให้”
“เพี๊ยะ...”หมูตุ๋นฟาดมือนุ่มๆของตัวเองใส่มือของฉันจนแดงก่อนจะแย่งทิชชู่แล้วเอาไปเช็ด
“มันขาด..กระเด็นเมื่อเช้า..ฟึบๆ”
“อืมมม..เจ็บท้องอยู่ไหม”ฉันไม่รู้จะถามอะไรต่อก็เลยถามเรื่องท้องไปตรงๆ
“เจ็บ..”
“เรียกหมอให้..”
“นิดเดียว...ฉันอยากกลับบ้าน”
“รอดูอาการก่อน”
“หมอบอกว่าไม่มีอะไร..จะกลับบ้าน..จะกลับๆๆๆ”หมูตุ๋นเริ่มงอแงซะแล้วสิ
“รู้แล้วๆงั้นไปเปลี่ยนชุด..”
“ลุกไม่ขึ้น...”ฉันยืนลูบหน้าตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะใช้โอกาสแต๊ะอั๋งสอดแขนเข้าไปที่ต้นขาอวบๆนั่นแล้วก็อุ้มแนบอก
“เฮือก..หนัก!!”
“เพี๊ยะ..ปากหมา!!”
โดนมือหนานุ่มฟาดเข้าเต็มแรงใส่หน้าจนหันไปข้างนึงแดงเถือกจนแสบ ก่อนจะหันมาจ้องเขม็งใส่หมูดื้อที่เริ่มแยกเขี้ยวใส่
“ทำไม!!”
“ลดน้ำหนัก..คงไม่ทันสินะ..ตึกๆๆ”อุ้มหมูตุ๋นใส่ห้องน้ำได้ก่อนจะเดินหนีมานั่งตอบแชทรินที่ทักเข้ามา
*เช้าแล้วกินข้าวด้วยคนเก่ง*
*จ้า*
“หึ..จะให้กินจริงๆน่ะหรอเว้นแต่ว่าหมูนุ่มๆชิ้นโตจะยอม..แผล่บ”
*รินก็หาอะไรกินด้วยนะ*
*ค่า..ว่าแต่วันนี้คุณปอมจะไปเลิกประชุมกี่โมงรินจะไปหา*
*เอ่อ..พอดีมีคนปวดท้องน่ะค่ะปอมเลยลางานหนึ่งวัน*
*บู่ว..คนโกหก -*-)*
*ฮ่าๆๆปอมขอโทษค่าเดี๋ยวค่ำนี้ปอมจะพาไปกินของโปรด*
*สัญญานะคะ*
*ได้ค่ะ..บายค่ะ*
*บายค่ะ*
“ปึง..หมาบ้า”
“หื้ม??มีอะไรคุณ..”ฉันเก็บมือถือตัวเองลงกางเกงก่อนจะมุ่งหน้าไปหาหมูตุ๋นที่โวยวายในห้องน้ำ
“ฉัน..ติดตะขอไม่ถึง”
ฉันถึงกับลอบกลืนน้ำลายดังเอื้อกใหญ่ เพราะสภาพของหมูตุ๋นชวนให้จับกินคาห้องน้ำซะจริงๆยืนเปลือยท่อนบนด้วยเนื้อตัวแดงๆเพราะอาการที่เย็นเอาเรื่อง แถมยังโชว์ต้นคออวบๆนั่นให้เห็นอีก
“ได้..อยู่นิ่งๆนะ”
“อือ..มันรัดไปหมด”
ทำได้แค่สะบัดหน้าไล่ความคิดหื่นกามออกจากหัวก่อนจะติดตะขอให้หมูตุ๋นจนเสร็จ
“เดี๋ยวจะพาไปกินข้าวเช้านะ..”
“ไม่หิว..”หมูตุ๋นบ่นงึมงำก่อนจะเดินมางับฝ่ามือของฉันตอนทีเผลอ
“เฮือก..ทำอะไรนะตุ๋น”
“คุณน่ากิน...”
คำพูดสั้นๆที่ออกมาจากปากของหมูตุ๋นในสภาพที่ดูเหมือนจะกึ่งหลับกึ่งตื่น ถึงกับเล่นเอาฉันตึงในกางเกงได้ไม่ยาก
“อย่ามาพูด..บ้าๆแถวนี้นะ”
“คุณ..เหงื่อออก..”
“อึก..”เวรเอ๊ยทั้งๆที่ให้ห้องออกจากเย็นแท้ๆแต่ทำไมตัวฉันถึงร้อนแปลกๆเหมือนว่าจุดเตาเผาไว้ในท้องของตัวเองซะงั้น เกิดบ้าบออะไรอีกเนี่ย
“ไปกันเถอะ..หิวแล้ว”
“ฉันไม่หิว..”
ระหว่างที่ลากหมูตุ๋นไปตามทางเดินหมูตุ๋นก็เอาแต่บอกว่าไม่หิวๆทั้งๆที่ตัวของฉันหิวจนไส้จะขาดออกจากกัน ปกติตอนเช้าฉันจะไม่หิวจัดขนาดนี้นี่
พอถึงรถได้เท่านั้นแหละหมูตุ๋นเกิดอะไรขึ้นไม่รู้ดึงตัวฉันเข้ามาจูบแบบที่ไม่ทันตั้งตัวก่อนฉันจะเซจนทรุดลงข้างรถ เหมือนไข้จะขึ้นแหะ
“อื้มมม..จุ๊บบบ..”
“อื้ม..จุ๊บ”
ไม่ช้าหมูตุ๋นก็ผละออกก่อนจะโผตัวเข้ากอดฉันเหมือนว่ากำลังเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่อยากให้หายไป
“ทำไมคุณ..ดูน่ากินจัง”
คำว่าน่ากินในที่นี้ต้องแปลให้ฟังไหมว่าน่ากินแบบไหน เว้นแต่ถ้าเป็นบนเตียงฉันคงจะเป็นหมาน้อยให้หมูตุ๋นขย่มสมใจอยากเพราะว่าแรงของฉันเหมือนมันจะหายไปทีละนิดจนมือเปลี้ยไปหมด
“งั้นเดี๋ยวไปกินที่บ้านนะคะ..จุ๊บ”
“งื้ออออ..”หมูตุ๋นถูไถหน้ากับหน้าท้องของฉันก่อนจะยอมขึ้นรถกลับบ้านในทันที หลังจากก้าวเข้าบ้านได้ฉันก็วิ่งไปที่ครัวก่อนจะจัดการยัดของกินต่างๆในตู้เย็นกินจนเกือบหมด
“พี่ปอม??เป็นอะไรคะเนี่ยหิวมาจากไหน..งึมๆ”
“งั่มๆๆ..ไม่รู้สิ..พี่แค่หิว..งั่มๆๆ”ฉันหันหน้ามาบอกรันที่กำลังยืนเคี้ยวกล้วยในปากก่อนจะนั่งเท้าคางบนโต๊ะเคาท์เคอร์แล้วดูฉันกินอาหารจนหมด
“อึกๆๆๆ..”ฉันยกขวดนมขนาดลิตรกว่าๆหายไปในพริบตาหลังจากกินไข่ต้มไปเกือบ5ฟอง เบค่อนครึ่งจานและกล้วยไป5ลูกหายไปในพริบตา
“แปะๆๆ..เก่งจังเลยพี่ปอม”รันนั่งตบมือให้ฉันเหมือนหลังดูโชว์อะไรสักอย่างจบ
“ฟู่...เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย..เห็นหมูตุ๋นไหม”อาการที่ร้อนๆหนาวๆของฉันหายไปเป็นปลิดทิ้งก็คงเหลือแต่เสียงท้องร้องจ๊อกๆที่เริ่มดังออกมานี่แหละ
“ไม่รู้สิคะ..คงไปนั่งคุยอะไรกับพี่ด้าบนบ้าน”
“อืม..อึกๆๆ”
“แล้วพี่จะกินอะไรให้รันดูต่อคะพี่ปอมขา..แปะๆ”
“พี่อยากกินเนื้อ..”
“โอ้วววววว..กริ่งๆแม่บ้านขาขอเนื้อเสต็ก5ชิ้นสุกกำลังดีไม่ต้องแรร์มากนะคะ”รันสั่นกระดิ่งเรียกแม่บ้านจากในครัวให้มาหาก่อนจะให้คำสั่งไปทำ
“ได้ค่ะคุณรัน..”ไม่ช้าเมดคนนั้นก็วิ่งหนีหายไปในครัวราว10นาทีต่อมาก็มาพร้อมด้วยเนื้อสเต็กในจานซ้อนทับกันเยิ้มๆ
“นี่ค่ะคุณรัน”
“ขอบคุณค่า..ครืนน..กินไหมพี่ปอม”รันเลื่อนจานเสต็กมาให้ฉันที่ยืนจ้องตาเยิ้ม
“อึก..”
ฉันที่เหมือนจะเป็นหมาบ้าเลือดร้อนรับเนื้อในจานมายัดเข้าปากด้วยมือเปล่าโดยไม่สนใจใยดีความร้อนเลยสักนิด
“งั่มๆๆ..”
“ว้าว..พี่ปอมแปลงร่างแล้วเย้ๆ..แปะๆๆ”
หลังจากกินเนื้อเสร็จก็ไปล้างมือล้างปากเพื่อที่จะไปหายัยหมูบ้าต่อ
“พี่ปอม...”รันร้องทักฉันจากข้างหลัง
“ว่าไงคะคนเก่ง”
“พี่ปอม..พุงออก..หยิกกกก”
“อ๊ากกกกก..รัน!!!!”
เสียงแหกปากร้องอันโหยหวนที่แลกมาด้วยความเจ็บแสบระดับสิบถึงทรวงก่อนจะจบลงด้วยการล็อกคอของรันแล้วลากไปทั่วครัว
“อ๊ากกกก ยอมแล้วพี่ปอมรันขอโทษษษษษ”
“ไอ้แสบบบบบบ..กึดๆๆ”ฉันใช้ข้อศอกของตัวเองขยี้ลงไปกลางหัวของรันก่อนจะยอมปล่อยเป็นอิสระพร้อมด้วยรันที่น้ำตาคลอ
“ฮือๆๆเก๊าขอโทษ”
“วันหลังอย่าหยิกคนอื่นแบบนี้นะ..มานี้มาคนเก่ง”
“แงๆๆ”กลายว่ารันร้องไห้งอแงก่อนจะยอมให้ฉันกอดปลอบแล้วเดินแยกจากไปที่อื่นต่อทิ้งไว้ก็มีเพียงแค่ฉันที่ยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้าวดุ่มๆขึ้นบันไดไปหาหมูดื้อที่น่าจะนอนในห้องอยู่
“ก๊อกๆ..ตุ๋นฉันเข้าไปนะ..แอ๊ดด..ปึง..ตุ๋นอยู่ไหม”ไม่รอช้าที่จะเดินไปหาที่เตียงแต่ก็ไม่เจอก่อนจะไล่เปิดทุกๆที่หาหมูตุ๋นแต่ก็ไม่เจอจนสุดท้ายก็ต้องมานั่งพักกับเตียงนอนตัวเอง
“เฮ้อออ..ไปไหนเนี่ยหมู”
“คร่อก..ฟี้”
“หือ??”ฉันหูผึ่งนิดหน่อยตอนได้ยินเสียงคล้ายคนกรนเบาๆก่อนจะไล่กวาดตามองบนเตียงแต่ก็ไม่เจอก่อนจะก้มลงไปใต้เตียงก็เจอจริงๆ หมูตุ๋นกำลังนอนหายใจพริ้ม
“หมูตุ๋น!!..”
“คร่อก..ฟี้..”ฉันไม่รอช้าที่จะก้มลงไปแล้วก็ดึงขาหมูตุ๋นออกจากใต้เตียงออกมา
“ตุ๋นทำไมไปนอนตรงนั้น..”
“อือออ..ปล่อยน้า..”
เหมือนว่าคนหัดท้องของฉันกำลังเริ่มทำตัวแปลกๆไปกว่าที่คิดไว้เยอะ ยกตัวอย่างการงอแงหรือจะจับฉันกินแม้แต่การหนีไปแอบนอนใต้เตียง
“มันหนาวววว..ปล่อยยยยย”ขาอวบอั๋นกำลังปัดป่ายไปมาอย่างรำคาญก่อนจะยกมาถีบอัดใส่หน้าฉันจนหันไปข้างนึงในทันที
“อุ๊ก..หมูตุ๋น!!!!”
“มันหนาว..ปล่อย”เสียงงอแงยังมีไม่ขาดสายก่อนจะจบด้วยการที่ฉันจับหมูตุ๋นขึ้นเตียงพร้อมด้วยผ้าห่ม2ชั้นหนาทึบจนหายใจแทบไม่ออก
“พอใจยัง..เฮ้ออออออ..”
“งึมๆๆ”
แอบเหลือบตามองดูคนโครตดื้อที่หลับตาพริ้มด้วยใบหน้าที่บานแฉ่งเหมือนจานบินก่อนจะหัวเราะคนเดียวแล้วก็หลับไป
“เฮ้อ..ไม่ไหวๆ..งั้นก็นอนซะนะ..จุ๊บ..”
เขย่งตัวไปจุ๊บหน้าผากเหม่งๆก่อนจะค่อยๆเลื่อนหัวมาที่ท้องป่องๆของหมูตุ๋นแล้วแนบหูลงไปฟังเสียงตุ๊บแผ่วๆจากผ้าห่มผืนหนา
“อีกนานเลยกว่าจะได้เจอกัน..รักนะคะ..จุ๊บ”
[ริน]
ฉันไม่ค่อยจะคิดมากเรื่องของปอมเท่าไหร่เพราะตอนนี้ฉันมีปัญหาใหญ่เกินกว่าจะรับไหวและกำลังจะบอกลาปอมเพื่อกลับไปที่อื่นซะแล้ว ก็จริงอยู่ที่ฉันถูกรับเลี้ยงมานี่ก็จริงแต่ว่าก็ได้รับข่าวดีจากญาติของครอบครัวไม่สิอดีตครอบครัวบอกว่าจะรับไปอยู่ แต่ฉันก็ขอเลือกไม่ไปและจะอยู่ที่อื่นแทนอย่างเนเธอร์หรือพวกแถบชีวิตชนบทเงียบๆตอนนี้ฉันควรจะบอกกับปอมยังไงดีเรื่องตอนนี้
“ถ้าคุณไม่รับก็ไม่เป็นไรค่ะ..ฉันผิดเองที่ป้องกันไว้ไม่ทัน..”ถ้าขืนพูดแบบนี้ออกไปมีหวังคงโดนปอมไล่ตีตายแหง
“เฮ้อ..ตุ๊บ..ฉันคงจะไม่กล้าบอกจริงๆสินะนี่ก็ผ่านมา3เดือนกว่าเห็นจะได้..แต่ก็ไม่ใหญ่”ทิ้งตัวลงกับเตียงก่อนจะลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจริงๆแถมยังไวมากๆฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแถมฉันก็ไม่ค่อยจะสำคัญเท่าไหร่อยู่แล้วถ้าหากไปใช้ชีวิตคนเดียวก็ไม่แย่หรอกนะ
“เหมียววววว..ตุ๊บ..เหมี๊ยว”เสียงของเจ้าเหมียวตัวแสบที่ร้องอย่างขอความเห็นใจก่อนจะตะกุยอุ้งเท้าปีนขึ้นมาบนเตียงได้สำเร็จ
“เมเปิ้ล..มานี่มาเจ้าเหมียว..ฟุ่บๆ”ฉันนอนตบเตียงปุ๊ๆเรียกเจ้าเหมียวให้มาหา
“แม๊ววววว...”เมเปิ้ลขานรับแต่โดยดีก่อนจะเดินหน่วยหางมานอนถูหน้าข้างๆแก้มฉันแล้วก็นอนลง
“ถ้าหากคุณปอมรู้ดีว่าไม่มีทางจะยอมฉันก็ไม่ว่าหรอกเพราะเรื่องต้นเหตุมาจากฉันเองนี่”
ย้อนกลับไปช่วงประมาณ3เดือนกว่าๆตอนนั้นมีเรื่องงานเลี้ยงฉลองที่บ้านของฉันและปอมก็มาช่วยตกแต่งห้องให้ใหม่แต่โดยดีก่อนจะตบท้ายด้วยการดื่มในหัวค่ำ
“ไม่คิดเลยแหะว่ารินจะได้งานไวขนาดนี้”
“ฮ่าๆๆก็นิดหน่อยเองปอม..”
ฉันและปอมกำลังนั่งดื่มเบียร์ตามปกติที่โซฟาก่อนจะเปิดทีวีหาอะไรดูไปเรื่อยเปื่อยจนเวลาล่วงมาราวๆ4ทุ่มกว่าปอมก็เริ่มหยิบเหล้าเข้าปากเอาซะดื้อๆส่วนฉันทำได้แค่ยกมือดึงขวดเหล้าห้ามไว้
“อือออ..อย่ากินนะ”
“ปล่อยนะริน..เค้าจะกิน”
“ไม่ให้กิน..อื๋ออออออ”ฉันยื้อขวดเหล้าก่อนจะเทใส่ตัวเองเต็มแรงจนชุ่มตัว
“อื๋อ..กลิ่นหึ่งเลย”
“อึก..”
“??”ฉันเงยหน้าขึ้นมองถึงได้เห็นสายตาวิบวับของปอมที่กำลังฉายออกมาผ่านแววตาที่ซื่อตรง
“ปอม..โหลๆ..”ฉันโบกมือผ่านไปมาที่หน้าของปอมที่กำลังแดงก่ำเรื่อยๆพร้อมด้วยปลายลิ้นที่เลียขอบปากแห้งพร่า
“กลิ่นริน..เหมือนเหล้าเลย..อยากกิน”
“อย่านะปอม...”
จะให้ตัดแบบไหนล่ะก็โดนมันซะตรงนั้นนั่นแหละ แถมฉันก็พยายามทุกๆทางแต่เหมือนว่าจะช้าไปหลายวิเลย รู้ตัวอีกทีก็เมื่อเดือนก่อนๆไปโรงพยาบาลเพราะรู้สึกม่วนท้องแปลกๆจนต้องไปตรวจก่อนจะเจอ แล้วก็ลงเอยด้วยการตรวจอย่างระเอียดพร้อมด้วยการกรอกเอกสารที่ขาดหายไปหลายช่องไม่ว่าจะเป็นชื่อพ่อหรือครอบครัว ซึ่งถ้าบอกไปตามตรงฉันอาจจะได้รับผลที่ค่อนข้างจะหนักสาหัสเอาการแต่ก็ทำใจเบาๆรับชะตากรรม
“ตอนนี้ก็..สายหน่อยๆคงอีกนานเลยกว่าจะค่ำงั้นไปทำอย่างอื่นรอก่อนก็ดี..”
ตื่นนอนอีกทีก็ตอนบ่ายๆพร้อมด้วยของแข็งหนักๆที่ทับไว้ระหว่างท้องจนหายใจแทบไม่ออก
“อื๋อ..หนัก..”
“..”
ฉันพยายามปัดป่ายไปมาที่พุงของตัวเองก่อนจะเผลอเอามือฟาดใส่อะไรไม่รู้ที่กำลังทับอยู่ ก่อนจะใช้มืองัดแงะออกจนสำเร็จแล้วทุ่มลงเตียงเต็มแรง ยันแขนกับเตียงได้ก่อนจะค่อยๆนั่งหายใจหอบๆกับหมอนที่เอามาพิงหลังไว้เพราะเริ่มปวดนิดๆซะแล้วสิเนี่ย
“ทำไมเรามานอนบนเตียง..อื๋อ..หาววว”อ้าปากหาวหวอดๆกับตัวเองก่อนจะตวัดขาลงจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำแต่ก็ยังไม่ได้ก้าวขาออกตัวของฉันก็เด้งลงฃกับเตียงคืนทันที
“ตุ๊บ..จะไปไหนหมู”
“อื้อ..ปอม..ปล่อยนะจะไปฉี่..”
“ไม่ให้ไป..ใครใช้ให้เธอตบหน้าฉัน..”เสียงของหมาบ้าพูดแบบประชดประชันเหมือนว่าฉันไปทำอะไรไว้แล้วไม่รับผิดชอบ
“อะไร..ใครตบคุณ...ปล่อยนะปวดฉี่..อืออออ”ตอนนี้ท่อของฉันกำลังปริหน่อยๆเหมือนมันเล็ดออกมาแล้วอ่า
“ไม่ให้ไป..ถ้าจะฉี่ก็ฉี่ออกมาเลยเดี๋ยวเช็ดเอง..”คำพูดนี้เหมือนแดกดันก่อนที่ท่อนแขนยาวจะตวัดลงกลางรอบอกของฉันแล้วจัดการลากขึ้นเตียง
“ปล่อยย..จะราดแล้วววว”
“ปล่อยออกมาเลยฉันรับผิดชอบเอง..ก่อนหน้านั้นเธอต้องโดนทำโทษ..”
“กริ๊ดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องแบบเต็มพิกัดเพราะว่าหมาบ้ากำลังคำรามใส่ต้นคอฉันก่อนจะงับแล้วดูดจ๊วบๆจนเปียก
“อืออออ..ปล่อยนะ..จะราดแล้วแงๆๆๆ”
ฉันตีขาพั่บๆกับเตียงก่อนจะแหกปากอย่างโวยวายเพราะว่ามันกำลังเล็ดออกใส่กางเกงในแล้ว
“จ๊วบ..ปล่อยออกมาสิหึๆๆ”
“ไอ้คนบ้า..ฮือออออ”และแล้วฉันก็ฉี่รดจริงๆแต่รู้ไหมว่ามีอะไรรับอยู่นั่นก็คือร่างของหมาปอมที่นอนอยู่ข้างล่างแทนฉัน
“บอกแล้วว่าให้จัดการเอง..วันนี้เธอจะไม่ได้ตายดีแน่หมูตุ๋น!!”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
ฉันโดนหมาบ้ารวบตัวลุกก่อนจะพาไปนั่งจุ้มปุ้กกับพื้นห้องน้ำโดยมีสีหน้าของหมาปอมที่กวนโอ๊ยกำลังแยกเขี้ยวใส่
“ถอดเสื้อผ้าออก..”
“ไม่เอาๆๆๆ”ฉันสะบัดหน้าใส่จนคอแทบหลุด
“เธอจะนอนทั้งๆเปื้อนฉี่ไม่ได้!!”
“ออกไปนะไอ้คนบ้า..อือๆๆ”ฉันพยายามดันหน้าแข้งของหมาบ้าให้ไปห่างๆแต่เหมือนจะไม่ได้ผลแถมยังได้ยินเสียงล็อกประตูดังขึ้นจากหลังหมาปอมด้วย
“ถ้าเธอไม่ยอมแก้ผ้าก็ได้..ฉันจะจัดให้เอง”
“อย่านะ..อย่าเข้ามา..ม่ายยยย”
สงครามประสาทเริ่มต้นพร้อมด้วยตัวของฉันที่นั่งกอดอกไว้สั่นหงึกๆโดยมีสายตาหื่นกามกำลังจับจ้องลามปามบนร่างกายของฉันอย่างวิสาสะ
“ฉันจะแจ้งตำรวจ...ไอ้คนบ้า”
“ก็ได้..เพราะว่าฉันมีอำนาจเหนือกว่านั้นอีก”
“เฮือก..”
“จะกลัวไปทำไมล่ะ..ไหนเราเป็นผัวเมียกันไงตุ๋น..”
ฉันขนลุกเกลียวทันทีตอนได้ยินคำว่าผัวเมียออกจากปากหมาๆของไอ้หมาบ้าที่แยกเขี้ยวใส่
“จะอาบน้ำ..ออกไป”
“ไม่ออก..และฉันจะอาบน้ำให้เธอ..”
“กริ๊ดดดดดด..”ฉันเผลอตัวกริ๊ดอีกรอบเพราะหมาบ้ากำลังแก้ผ้าโทงๆต่อหน้าฉันจนหมดจดในสภาพที่ไม่ต่างจากฉันเท่าไรก็คงผิดแปลกจากคนอื่นมีแค่งวงหนอนที่ยื่นออกมาก็เท่านั้น ฉันถึงกับหน้าร้อนผ่าวในทันทีจนต้องเบือนหนีไปไกลๆ
“เป็นอะไรตุ๋น..ฉันเป็นอะไรรึไงถึงหันหน้าหนี”
“กริ๊ดดด..อย่าเข้ามาใกล้นะ”เหมือนคำที่บอกไปจะไม่มีความหมายก่อนที่ตัวของฉันจะลอยระลิ่วเหมือนก้อนสำลีที่ตกลงในอ่างน้ำโดยมีร่างของหมาบ้าที่นั่งซ้อนท้ายอีกชั้นกำลังกอดตัวฉันหนุบหนับ
“ซ่า..จ๋อม..น้ำร้อนไหม??”
“อื๋อ??”ฉันถึงกับกระพริบตาปิ๊บๆตอนได้ยินเสียงกระซิบเบาๆจากปากหมาบ้าที่นั่งซ้อนท้ายกอดไว้หลวมๆ
“ร้อนไปรึเปล่า..ถ้าร้อนจะได้เติมน้ำเย็นให้??หื้ม??”
“ป..เปล่า..(0///0)”
ฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเองตอนได้ยินเสียงกระซิบจากปากของหมาบ้าด้วยคำถามเรียบๆที่ไม่ยียวนกวนประสาทเหมือนทีแรก
“เดี๋ยวจะขัดตัวให้นะ...เอ้าฮึบ”
“ว้าย..”
ฉันโดนอุ้มไปวางบนริมขอบอ่างก่อนถูกหมาบ้าจับขาเหยียดออกมาแล้วพาดไว้ที่ต้นขาของตัวเองระหว่างที่ถูฟองน้ำนุ่มๆขัดผิวให้จนสะอาดเอี๊ยม
“เจ็บไหม..เบาๆแล้วนะ..แซ่กๆๆ”
“อื้อ..ไม่..เจ็บ”
‘ถ้าหากฉันผอมลงกว่านี้สัก10โลจะดีกว่าไหม...หรือว่าค่อยๆลดแต่คนท้องออกแรงมากไม่ได้นี่ใช่ไหมฉันเรียนมา’
หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็โดนลากมานั่งในอ่างน้ำเหมือนเดิมจนตัวออกแดงๆแล้วสิ
“ร้อนหรอตัวแดง??”
“ไม่มั้ง...พอยังหมาบ้าฉันอยากไปนอนแล้ว”
“นอนบ่อยแบบนี้ระวังลูกขี้เกียจนะคุณ”
“อึก..แล้วจะทำไมก็ฉันง่วง..”ฉันหันหน้าไปประสานเข้ากับหมาปอมที่กำลังก้มหน้าลงมาจนจมูกเราชนกันซะดื้อๆ
“ทำไมไม่ลองทำแบบอื่นดูล่ะ..เผื่อจะหายง่วง..จุ๊บ”
“อื๋ออออออ”
ริมฝีปากความเร็วสูงของหมาบ้าประกบเข้าที่ปากของฉันในทันทีก่อนจะเริ่มขยี้ลงมาอย่างอดอยากเหมือนไม่เคยจูบมาก่อนในชีวิต
“อื้ออ..จุ๊บๆ..ฮ่า..อื้ม..จ๊วบๆๆ”
น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วค่อนข้างจะชวนให้หวิวๆในท้องหน่อยก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆก่อนจะจบลงด้วยการถอนจูบออกด้วยความเสียดาย
“แฮ่ก...ฮ่า..ฮ่า..”
“ฉวยโอกาส...”หมูตุ๋นไม่ยอมตบหน้าฉันแต่กับเลือกกำกำปั้นไว้แทนแล้วทุบลงกับต้นขาของฉันในน้ำแทน
“อุ๊ก..เจ็บน้าเนี่ยตุ๋น”
“ลามก..ฉวยโอกาส..แล้วก็หยุดเอามันมาทิ่มขาฉันซะที”
“อะไรทิ่ม??...บอกเค้าหน่อยสิคะ..ฟอดดดด”
“อื๋อออ..เอาออกไปนะ”หมูตุ๋นยกมือมาดันหน้าของฉันให้ไกลห่างก่อนจะกลายมาเป็นการขยุ้มผมของฉันไว้ด้วยความเผลอตัวอีกครั้งและอีกหลายๆครั้ง
“เฮือก...อย่านะ..อือออ”
“อยากลองในน้ำมานานแล้ว..อื้อออ”ฉันกัดฟันแน่นก่อนจะยกเอวนุ่มขึ้นบนน้ำแล้วกดทับลงมาในทันที
“น้ำ..อือๆๆ..อ๊า..ปอมมม”
“อ่า..ซิ๊ดดด..อือ..ตุ๋น..อือๆๆ”
ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะแหย่หรอกแต่เหมือนอะไรต่อมิอะไรจะเข้าทางจนต้องสนองตัวเองด้วยการขยับร่างกายเข้าจังหวะกับหมูตุ๋นเพื่อผ่อนคลาย แต่รู้สึกว่าข้างในจะเริ่มขมิบรัดแน่นเหมือนครั้งแรกที่ทำเลยอาจเพราะว่าผนังมันหนาขึ้นล่ะมั้งนะ ไม่รู้สิ
“ปอมๆๆ..อื้อๆๆ..แปะๆๆ..แจ๊ะๆๆ..”
“อ่า..ซิ๊ดดด..ตุ๋นๆๆๆ..”
เสียงของการกระแทกเข้าออกของเอวและเสียงน้ำกระเพื่อมยังคงมีไม่ขาดสายพร้อมด้วยเสียงครางกระเส่าของหมูตุ๋นที่ครวญครางดังกว่าครั้งแรก ฉันพร้อมที่จะให้อาหารกับเด็กๆซะแล้วสิจะพูดแบบนี้ได้ไหม แต่เคยอ่านเจอว่าบำรุงลูกได้นะจริงๆไม่ได้โม้
“ปอมๆๆ..อื้อออ..จะ..ถึง..อ่า..อือ”
“รอปอมก่อนนะคะคนเก่ง..อื้มมม..จุ๊บ”
“จุ๊บ...”
ฉันไม่รอช้าเด้งเอวเข้าใส่สามถึงสี่ครั้งก่อนจะหยุดแล้วกระตุกรัวๆใส่เอวของหมูตุ๋นที่แหงานหน้ากับเพดานก่อนจะซบลงกับอกของฉันจนเหนื่อยหอบทั้งแบบนั้น
“แฮ่กๆ..อือ..อ่า”
“รักนะคะคนเก่ง..จุ๊บ”จุ๊บๆเบาๆที่หน้าผากเหม่งๆเพื่อปลอบโยนก่อนจะจัดการอุ้มตัวของหมูตุ๋นทั้งแบบนั้นออกจากห้องน้ำเพื่อไปที่เตียงนอน
“ฟุ่บ..ฮ่า..เป็นยังไงบ้างคะเหนื่อยไหม..จุ๊บ”
“อื๋อ..เหนื่อย..”หมูตุ๋นพูดเบาๆก่อนจะเบนหน้าหนีจากฉันที่นอนทับอยู่ไม่ห่าง
“เหนื่อยแล้วทำไมหลบตาล่ะคะ..ฟอดดดด”อดไม่ไหวที่จะหอมแก้มย้วยๆนั่นอีกครั้งให้ชื่นใจจนแก้มหมูตุ๋นแดงระเรื่อขึ้นสี
“..เอาออกไปนะ..อึดอัด...อ๊ะ..อือ”
ฉันอดไม่ไหวที่จะเด้งเอวใส่อีกครั้งเพราะความน่ารักที่โครตจะน่าฟัดของหมูตุ๋นกำลังทำให้ฉันลุกฮือ
“อ๊ะ..อื้อ..ออกไป..อ๊ะ..”
“อ่า..อื้ม..พรวด..”
“เฮือก!!..”
ฉันยอมทำตามที่บอกถอนออกในทันทีจนหมูตุ๋นผวาอ้าปากค้างด้วยความตกใจก่อนจะทิ้งขาลงกับเตียงอย่างอ่อนล้า
“เอาออกแล้วน้า..ฟอดดดดดดด”ฉันอดไม่ไหวจริงๆที่จะหอมอีกครั้งและอีกครั้งเรื่อยๆจนแก้มหมูตุ๋นบวมนิดๆจากแรงหอมของฉันที่กดลงมาย้ำๆ
“อย่าหอมนะ..อื๋ออ”หมูตุ๋นพยายามดันหัวฉันให้ห่างจากแก้มของตัวเองแต่ฉันก็ไม่เลิกกับทำหนักกว่าตอนแรกจนหมูตุ๋นงอแงไปมาเหมือนเด็ก
“ก็ได้ๆไม่หอมแล้ว..”ฉันยันมือตัวค้ำระหว่างหัวของหมูตุ๋นที่แยกเขี้ยวใส่พร้อมจะกัดได้ทุกเมื่อ
“แต่ถ้ากินนมล่ะ..จะว่าไหม”
“อื๋อ..อ๊ะ..ปอม..อือ”
งับเบาๆที่ยอดอกนุ่มก่อนจะใช้ไรฟันขบกัดเบาๆแล้วดึงเข้าออกด้วยท่าทีเชื่องช้า ก่อนจะผละออกด้วยความเสียดาย”
“คงได้เวลานอนอีกรอบซะแล้วนะหมูดื้อ..จุ๊บ”จุ๊บลงที่หน้าผากเหม่งก่อนถลกผ้าห่มขึ้น
ตื่นอีกครั้งในรอบเย็นในสภาพล่อนจ้อนพร้อมด้วยร่างของหมูตุ๋นที่หลับไม่ตื่นและยังคงกรนหายหายใจตามปกติจนอกกระเพื่อม
“พรืดดด..เดี๋ยวก็ป่วยพอดีหรอก..”
ทิ้งตัวลงยืนกับพื้นก่อนจะไปจัดการตัวเองเพื่อแต่งตัวใหม่พร้อมจะออกไปหารินตามที่นัดหมายไว้
“ครอก..ฟี้..ฟี้”
“หลับลึกจังเลยนะ..พักผ่อนเยอะๆน่ะดีแล้ว..เด็กๆจะได้ไม่ต้องเครียด”ฉันยิ้มที่มุมปากกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูเบาๆกลัวว่าจะไปรบกวนหมูตุ๋นที่นอนอยู่เข้า
“ตึกๆๆๆ..อย่างน้อยๆต้องหาอะไรมาง้อซะแล้วสิเนี่ย”
ระรัวก้าววิ่งลงบันไดเพื่อที่จะไปขึ้นรถแต่ก็โดนสายตาดุๆของเสน็กที่จ้องเขม็งใส่
“อะไร?”
“เอ่อ..ไม่ทราบว่าจะไปไหนหรอครับคุณปอม”
“ไปที่ชอบๆ..”
“แหม่ปากร้ายจังครับ..เรื่องที่ให้ไปสืบได้ความแล้วนะครับ”
“อื้ม..ค่อยมาบ่นให้ฟังฉัน...”
“เดินทางปลอดภัยครับ..”ฉันทำได้แค่ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระก่อนจะไปขึ้นรถทันที
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
