ตอนที่ 36 : เรื่องด่วน
ตอนที่6เรื่องด่วน
เคลียร์เรื่องทุกอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่จะบินกลับมาถึงสเปนให้ทันเวลาตามที่เสน็กแจ้งข่าวมา ใช้เวลาเดินทางราวๆเกือบ1วันเต็มถึงกลับทัน
“คุณปู่...”
ใครจะไปคิดล่ะว่ามีเรื่องที่เกิดขึ้นกระทันหันแถมยังเป็นเรื่องที่ด่วนที่สุดในตอนนี้ คุณปู่บอกว่ามีเรื่องด่วนจะปรึกษาให้รีบกลับมาเร็วที่สุด พอมาถึงก็เจอเข้ากับใครสักคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ สวัสดีครับคุณปอมเปย์ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับเนี่ย”
“ลุงหมอ??มาที่นี่ทำไหมคะ??แล้วปู่เป็นอะไรไหมเห็นโวยวายใหญ่เลยนี่ตอนโทรไป”
“แค่กๆใครบอกล่ะว่ามีอะไรข้าก็แค่บอกให้หลานกลับมาเร็วกว่ากำหนดเฉยๆ”
‘ปู่ อ๊ากกกกกกก’
“นั่งลงก่อนครับลุงมีเรื่องจะคุยด้วยเกี่ยวกับตัวหนูนี่แหละ”
“เกี่ยวกับหนูหรอคะ??มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า??”
นั่งชี้หน้าตัวเองอย่างเหวอๆรึว่าฉันจะป่วยเป็นโรคประหลาดกลายพันธุ์
“อ่อๆเปล่าหรอกปอมลุงแค่จะถามว่าหนูเป็นยังไงบ้างเรื่องสุขภาพตอนนี้เจ้านั้นยังคงใช้การได้ใช่ไหม??”
“เจ้านั้น...อ๋อใช้ได้ค่ะว่าแต่มีอะไรรึเปล่า”
“ลุงแค่จะบอกว่าเพลาๆลงบ้างนะเรื่องพวกนั้น เพราะการศึกษาเรื่องพันธุกรรมการกลายพันธุ์ในคนยังไม่ได้เจาะลึกเท่าที่ควรอาจจะทำให้มีบางอย่างเสื่อมสภาพได้”
“ค่ะ..จะระวังให้มากขึ้น”
“เรื่องความเข้มข้นคงน้ำเป็นยังไงบ้างปอมเดี๋ยวลุงจะขอให้หนูไปตรวจสุขภาพทางนั้นกับคุณพยาบาลก่อนนะ”
“เอ๊ะ??เอาจริงเหรอคะลุงหมอเดี๋ยวๆๆขอหนูเตรียมตัวก่อนนนนน”
บอกลาตัวเองอย่างสงบออกมาพร้อมกับผลตรวจที่กำไว้ในมือแน่น ใครจะคิดว่าต้องทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าคุณพยาบาลล่ะ
“นี่ค่ะคุณลุง น่าจะพอตรวจไหวนะคะมันล้นไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ส่วนเรื่องอื่นๆเดี๋ยวลุงจะส่งผลตรวจมาให้วันหลังนะ..แล้วก็ผมขอตัวก่อนนะครับท่านอาเชอร์”
“ตามสบายเลย..มานั่งตรงนี้ก่อนสิปอม หลานมีอะไรปิดบังใช่ไหม”
“เปล๊า..ไม่มี๊เล๊ยยยย”แกล้งดัดเสียงสูงจะได้รู้ว่าตัวเองบริสุทธิ์เสมอ
“แขนด้านซ้ายเป็นไงบ้างยังเจ็บอยู่ไหม”
“แขน??อ่อๆไม่เจ็บค่ะแค่ถากๆล่ะมั้ง”
“หึ..ความจริงเรื่องงานจองตัวอาจจะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดขึ้นก็แล้วแต่ตัวหลานเองนะ ปู่มีหน้าที่แค่ตอบรับคำขอจากฝั่งนั้น”
“คำขอ??เรื่องอะไร”
“งานแต่งงานไงล่ะ ด้านเหตุผลของธุรกิจส่วนใหญ่หลานจะตอบรับรึไม่ก็แล้วแต่ตัวหลานเพราะคนที่จะตอบรับได้มีแค่หลาน”
“ไม่แต่งหรอกค่ะมันไม่สำคัญขนาดนั้น ยกเลิกได้เลยต่อให้เราจะไม่ได้ทำธุรกิจเกี่ยวข้องกันอีกหลานก็ไม่สนใจหรอกนะคะปู่”ยืดตัวลุกจากโซฟาเตรียมที่จะเดินหนีแต่ก็มีสายด่วนโทรเข้าจนต้องกดรับอย่างหงุดหงิด
“ใครอีกวะเนี่ย..ปิ๊บฮัลโหล”
*อยู่ไหนเนี่ยไอ้หมาบ้า*
*ตุ๋น??โทรมามีอะไร อย่าบอกนะว่าตาม--*
*อยู่สนามบินมารับที..เร็วๆฉันหิว*
“เวรแล้วไง..ปู่เดี๋ยวพาคนที่อยากให้เจอมารอก่อนนะ นอนเล่นดูหนังอะไรก็ทำไปก่อนรอปอมอยู่นี่ก่อนนะ”
“อืมมมม..งั้นรึ”
ยัดโทรศัพท์ตัวเองลงกระเป๋ากางเกงแล้ววิ่งออกมาข้างนอกกระโจนขึ้นรถทันที
“เปิดประตูสิวะมัวชักช้าอยู่ได้เร็ว!!”
‘ยัยหมูผีวิกลจริตโธ่เว้ยยย’
ใครจะไปรู้ว่าแอบตามมาด้วย ไม่คิดจะทิ้งฉันบ้างรึไงยัยหมูผี รู้ไหมมันวุ่นวายนะฉันยิ่งนอนไม่พออยู่เนี่ย
“ถ้าฉันกลับถึงห้องเมื่อไรเธอเจอดีแน่”
นั่งไขว้ห้างเล่นไปมาที่คาเฟ่ๆแถวสนามบินระหว่างรอยัยหมาบ้ามารับ อุส่าห์จะไม่ตามมาด้วยแล้วเชียว
“ฉัน..เฮ้อช่างมันเถอะ”
“กาแฟที่สั่งได้แล้วค่ะคุณลูกค้า”
“ขอบคุณค่ะ..”
จิบกาแฟร้อนไปพลางๆระหว่างรอ เมื่อกี้ก็พึ่งโทรไปไม่รู้ว่าถึงไหนแล้วตอนนี้ ยกนาฬิกาตัวเองมาดูพึ่ง9โมงอยู่เลย รึว่าเรามาเร็วเกินรึเปล่าอุส่าห์ขึ้นเครื่องที่เร็วที่สุดมาเลยนะ
“ป๋านะป๋าทำกันได้ลงคอ” คิดได้ไงให้ตามมาด้วยแถมพี่ป่านก็บอกว่าจะกลับไทยไปก่อนเพราะมีเรื่องต้องจัดการอีกเยอะแยะจนต้องทิ้งฉันไว้คนเดียว ส่วนเคียวโกะก็ตามมาด้วยไม่ได้เพราะต้องอารักษ์ขาป๋าต่อ
“เห็นแก่ที่เธอบอกว่ารักฉันหรอกนะยัยหมาบ้า”
“กรุ๊งกริ๊ง..”เบนหน้าไปที่ประตูก็เจอเข้ากับยัยหมาบ้าที่กะเพลกแขนข้างที่เจ็บดันประตูเข้ามาด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งตามประสาและเหงื่อที่ชุ่มโชก อย่าบอกนะว่าวิ่งมาน่ะ
“ยินดีต้อนรับค่ะ..”
ปอมเปย์ไม่สนใจเสียงทักของพนักงานพร้อมก้าวขายาวๆนั้นเข้ามาประชิดตัวฉันทันที
“กลับบ้าน..”เสียงดุๆบีบบังคับอีกแหละ
“กาแฟ..กินไหม?”ยกแก้วกาแฟยื่นให้ปอมเปย์แล้วก็ยกซดต่ออีกรอบ
เหมือนปอมเปย์จะหิวมากรึไงไม่รู้ก้มหน้ามาจุ๊บฉันตอนที่อมกาแฟอยู่ในปากแล้วก็ดูดจ๊วบๆกินกาแฟในปากฉันจนหมด
“กินแล้ว..กลับบ้าน”
“(0///0)..”สรุปโดนหิ้วออกจากร้านพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระที่โดนลากออกมาด้วย จนถึงรถสปอต์คันนึงที่จอดอยู่หน้าร้านสีดำเข้มสะดุดตาคนแถวนี้
“เอากระเป๋ามานี่..”ยื่นกระเป๋าทุกอย่างให้ปอมจัดการยัดเก็บไว้ที่หน้าฝากระโปรงรถอย่างงๆ มันต้องมีเครื่องยนต์ไม่ใช่อ่อหรือว่าฉันจะเข้าใจผิดไปเอง
“ปึง..ขึ้นรถเร็วฉันง่วง”เออออห่อหมกขึ้นรถไปด้วยความง่วงๆรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รถขับออกมาจากสนามบินแล้ว เกิดอะไรขึ้น
“หาวววว...”เลิกคิ้วนิดหน่อยตอนได้ยินเสียงหาวจากปอมเปย์ที่ดังออกมาเมื่อกี้ พร้อมน้ำลายที่ยืดยาวออกมา
“ง่วงหรอกเอ้ากาแฟ..ฉันยกให้”
เหมือนปอมจะไม่สนใจเอาแต่ขับรถต่อไม่ยอมสนใจแก้วกาแฟที่ฉันยื่นให้เมื่อกี้ แกล้งกันรึไงไอ้คนบ้า
“ป้อนหน่อย..”
“...”ถึงกับชะงักไปครู่นึตอนที่ปอมบอกว่าป้อนหน่อย แล้วจะให้ฉันป้อนยังไงล่ะเนี่ย
“แบบเมื่อกี้ไงที่ร้านกาแฟ..”สายตายังคงจ้องมองถนนแต่ไม่ยอมเอี่ยวตัวมามองฉันสักนิด นี่กะจะให้ป้อนด้วยวิธีลามกๆแบบนั้นต่ออีกหรอเนี่ย
“แล้วทำไมถึงมานี่ มีอะไรกับที่นี่”
“เปล่า..ฉันแค่ตามมาเที่ยวเฉยๆ”
“พักที่ไหนฉันจะไปส่ง โรงแรมหรอ??”
“เปล่า...”
“แล้วมาเที่ยวยังไงไม่มีที่พัก”
“ก็จะมาหาคุณยังไงล่ะพอใจยังไอ้คนบ้า”
“อืม”
แค่อืมคำเดียวแลกกับการที่ต้องนั่งเงียบๆมองดูวิวข้างทางไปตลอดเรื่อยๆ จนถึงคฤหาสน์หลังหนึ่งที่มีบอดี้การ์ดราวๆ20คนเดียวเพ่นพล่านไปมากันตลอดทาง
“ลงรถ..แล้วตามมา”
“อะ..อือ”พยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินตามหลังปอมเปย์ไปเรื่อยๆจนถึงห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีชายสูงวัยคนนึงกำลังนั่งคลี่ยิ้มให้อยู่ไกลๆ
“นี่สินะสิ่งหลานบอกว่าจะให้ดูแล้วแม่หนูคนนี้คือใครล่ะ”
“เป็นเพื่อนสมัยเด็กของปอมเอง..แล้วก็เธอจะมาอยู่ชั่วคราวน่ะค่ะไม่มีอะไรหรอก”
“เอ่อสวัสดีค่ะคุณลุง..หนูชื่อหมูตุ๋นน่ะค่ะ”
“อืม น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ยว่าแต่หนูไปรู้จักไอ้หลานบ้าคนนี้ได้ยังไง มาๆนั่งก่อน”
“ขออนุญาตนะคะ..”
“งั้นปอมขอตัวไปนอนก่อนล่ะกัน”
“อืม..”
แอบชำเลืองดูปอมเปย์นิดหน่อยก่อนจะรีบหันหน้ากลับมาหาคุณลุงคนนี้ต่อ
“เอ่อคือ...”
“หื้ม??มีอะไรรึเปล่าแม่หนู”
“เอ่อคือว่า..พวกคุณลุงเป็นมาเฟียใช่ไหมคะ??”
“ฮ่าๆๆเปล่าหรอก ก็แค่คนที่มีอิทธิพลเฉยๆไม่มีอะไรหรอก ทำไมหนูถึงถามแบบนั้นล่ะ”
“ก็พวกคุณลุงดูท่าจะรู้จักพ่อของหนูดีใช่ไหมล่ะคะ”
“แหม่ๆ..คงงั้นหรอกมั้งนะ..แล้วโทระเป็นยังไงบ้างล่ะได้ข่าวว่าจัดการกับอินุได้แล้วนี่”
‘ใช่จริงๆด้วย รู้จักกันแบบไหนล่ะเนี่ย’
“ก็ดีค่ะ..ดีมากๆเลย..หาวววว..อุ๊บ”
“ฮ่าๆๆหนูคงง่วงแล้วสินะงั้นเดี๋ยวให้เมดไปขนของเก็บไว้ล่ะกัน และก็อีกข้อนะหนูน่ะไม่ควรจะให้โอกาสคนอย่างปอมเปย์มากนะรู้ไหม”
“เอ๋??ทำไมล่ะคะ”
“ก็เพราะมันพร้อมที่จะจัดการใครก็ตาม..งั้นปู่ขอตัวไปพักก่อนก็แล้วกันนะแม่หนู”
“ค่ะ..คุณลุง”
เดินขึ้นบันไดไปด้วยอาการงงๆจนมาเจอกันเหล่าสาวน้อยสองคนที่เดินหัวเราะคิกคักเดินสวนไปแล้วชะงักทันที
“พี่สาวเป็นใครคะ??”
“เอ่อใช่เพื่อนพี่ปอมไหมเนี่ย หรือว่าเมดคนใหม่??”
“เอ่อสวัสดีค่ะ หมูตุ๋นเองค่ะเป็นเพื่อนกับปอมเปย์...ขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวนแบบนี้”
“อ๋อ..งี้นี่เองเพื่อนพี่ปอมอ่าพี่ด้าไม่มีอะไรหรอก”
“งั้นเชิญทำตัวตามสบายเลยนะคะเดี๋ยวพวกหนูขอตัวก่อน ลาล่ะค่ะ..”
“ค่ะ..”ยิ่งเจอสองสาวฝาแฝดเข้าไปเมื่อกี้ก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ใครจะไปคิดล่ะว่า มีคนอยู่ด้วยเยอะขนาดนี้ เดินมาได้สองสามก้าวก็โดนกระชากเข้าห้องไปพร้อมกับตัวเองที่ลอยระลิ่วไปกระแทกกับเตียงจนตัวเด้งลอย
“ว้าย...อะไรเนี่ย..อือ”
“เธอมาที่นี่ทำไมหมูตุ๋น เธอคิดว่าฉันจะหวานๆเหมือนหมาเชื่องๆให้เธอเกาที่ญี่ปุ่นรึไง”เสียงดุๆตะเบ็งผ่านออกมาจากเงามืดพร้อมกับเนื้อตัวที่เปลือยท่อนบนกำลังเปียกชุ่ม
“คุณ..ทำอะไรเนี่ยปล่อยฉันนะ”
“ก็เธอตามมาทำไม ฉันอุส่าห์คิดว่าเธอจะไม่มาด้วยแต่จู่ๆเธอก็โทรมาแล้วบอกว่าอยู่สนามบิน!!เธอทำแบบนี้ทำไมหมูตุ๋น”
ฉันถึงกับสะอึกตอนที่ไอ้หมาบ้าบอกว่าตามมาทำไม คนเค้าอุส่าห์เป็นห่วงแต่ยังมาตะคอกทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ รู้งี้ไม่ตามมาซะตั้งแต่แรกหรอก
“เป็นใบ้รึไง”
“แผล..”
“อะไร”
“เจ็บไหม..”ยันตัวลุกจากเตียงอย่างเก้กังๆกลัวว่าจะโดนตะคอกใส่อีกรอบแล้วเดินไปหาปอมเปย์ก่อนจะกอดเบาๆเผื่อว่าจะหายโกรธไวขึ้น แต่เปล่าเลยกับเป็นตัวฉันที่ลอยระลิ่วไปกับเตียงอีกรอบพร้อมคนตัวสูงที่ทิ้งน้ำหนักกดทับลงมาอยู่ด้านบน
“เธอไม่ควรมาที่นี่ มันไม่ใช่ที่ๆเธอจะมาเดินเล่นลอยเคว้งไปมาอย่างสบายอารมณ์”
“ฉันคงจะไม่สำคัญเท่าคนที่คุยในสายกับคุณสินะ ฉันถึงดูน่าขยะแขยงน่ะ”
“....”
ปอมเปย์เม้นปากเงียบก่อนจะก้มลงมาช้าๆจนปลายจมูกเราชนกัน
“ถ้าฉันตอบว่าใช่แล้วจะทำไม เธอหวงรึไง”
“บ้า..ฉันจะไปหวงเธอทำไมในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“ต่อให้ฉัน..จะไปนอนกับใครก็ตาม..”
“อึก...ตามใจเธอ”
เหมือนฉันตอบไม่เข้าหูหรือไงไม่รู้ แต่ว่าริมฝีปากนุ่มๆเจ้าเล่ห์นั่นก็กกดทับลงมาพร้อมไล่ขบเม้นไปมาอย่างเอาแต่ใจ จนฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆอีกรอบ
“อือ...ฮ่าปล่อยนะปอม”
“ก็นึกว่าจะชอบให้ทำ..แบบนี้บ่อยๆ”
ยิ้มทะเล้นๆนั่นยังคงยิ้มแฉ่งบนริมฝีปากหยักสวย ก่อนจะประทับลงมาย้ำๆจนแก้มฉันช้ำไปด้วยรอยจูบหนักๆนั่น
“อ๊ากกก..ปล่อยฉันไอ้หมาบ้า”
“ปล่อยก็แย่สิ ในเมื่อฉันยิ่งอยากๆอยู่...เพี๊ยะ..ตุ๋นตบฉันทำไม”
“ก็เธอมันลามกจกเปรตไง เพี๊ยะๆๆๆ”
“อือ..งั้นฉันก็ไม่ต้องนุ่มนวล..”
“เฮือก..อือออ..หยุดนะ..อือออ”
ฟันแหลมๆขบลงมาตามต้นคอของฉันก่อนจะกัดเบาๆจนแสบร้อนวูบวาบ มืออีกข้างของปอมก็เริ่มจับป่ายไปมาบนเนื้อตัวฉันอย่างวิสาสะ รู้ตัวอีกทีก็ล่อนจ้อนซะแล้ว
“หยุดนะ..อือ”
“จุ๊บ...อืม..จุ๊บ”
ปอมเปย์ไม่ยอมหยุดกับเพิ่มแรงบีบเค้น จนหน้าอกของฉันเจ็บแสบไปหมดเพราะรอยครูดที่ลากผ่านด้วยปลายเล็บไปมาตามเนื้อตัวจนแสบร้อน แต่กับรู้สึกแปลกๆตอนที่โดนครูดไปมาบนผิว มันรู้สึกวูบวาบข้างในแปลกๆรู้สึกเจ็บแต่ก็รู้สึกดีในเวลาเดียวกัน
“..ฮ่า..สาแก่ใจแล้วสินะ”
“...ไอ้คนลามก..เพี๊ยะ..คุณทำแบบนี้ทำไม..”
“ไม่รู้สินะ..”ปอมพยายามผลุบตาหลบฉันตลอดเวลา เหมือนจะปิดอะไรไว้สักอย่าง
“ทั้งๆที่คุณบอกรักฉันแท้ๆ แต่กลับทำเหมือนฉันไร้ค่า..แถมยังกลั่นแกล้งฉันสารพัดคุณต้องการ..อะไรกันปอม..”เม้นปากตัวเองแล้วเบือนหน้าหนีคนตรงหน้าที่เริ่ม กลับมาเรียบเฉยเหมือนแต่แรก
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผลข้อนั้น..แล้วก็ไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าซะฉันจะพาเธอไปข้างนอก..ฟุ่บ”ไอ้หมาบ้าโยนเสื้อผ้าที่ถอดออกไปแต่แรกมาใส่ตัวฉันพร้อมกับหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำคืน ทิ้งให้ฉันนอนบนเตียงคนเดียวเงียบๆจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเปิดออกมาจากห้องน้ำพร้อมรอยจูบเย็นๆที่แตะลงมาก่อนจะผละออกไปทันที
“อื๋อ??..ปอม”
เด้งตัวลุกจากเตียงมาน้องจ้องปอมเปย์ที่ยืนหันหลังค้นหาอะไรสักอย่างในตู้เสื้อผ้า
“ไม่ไปอาบน้ำรึไง...”
“..ไปก็ได้ ชิ”
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ไอ้หมาบ้านี่ ชอบทำให้คนอื่นเค้าสับสนรู้งี้ไม่น่าตามมาซะตั้งแต่แรกเลยนี่
“คนอุส่าห์เป็นห่วง..อะไรของเค้าเนี่ย..”
“แอ๊ดดด..แอบนินทาอะไรตุ๋น”
“กริ๊ดดดดดดดด...พัวะ”หยิบอะไรข้างตัวได้ไม่รู้ปาอัดใส่ไอ้หมาบ้าที่มายืนหัวเราะหึๆใส่ที่ริมประตู
“หืม??..อะไรเนี่ย..เสื้อในใครกันนะ..ฟุดฟิดๆ”
“กริ๊ดดดดดดดดดด”
สะดีดสะดิ้งกลิ้งตัวหนีจากหมาปอมทันที จนมาชิดกับผนังห้องน้ำซะแล้ว
“แหม่ทำเป็นหวงตัว..หมั่นเขี้ยวนักเชียว”
ร่างสูงกำลังเดินประชิดตัวเข้ามาเรื่อยๆจนถึงผนังห้องน้ำแล้วช่วยด้วยยยย
“อย่าแต่งตัวเด่นเกินไปนะมันไม่ปลอดภัย..จุ๊บ”โดนขโมยจุ๊บอีกแล้วแงๆช่วยหมูด้วย ไอ้หมาโรคจิตจะทำมิดีมิร้ายหมู หลังจากโดนขโมยจุ๊บที่ข้างแก้มไอ้หมาบ้าก็เดินออกไปเฉยๆแถมไม่ยอมปิดประตูให้ด้วย
“อย่าปิดล่ะ มันไม่ดี..หึๆ”แล้วก็เดินหายไปซะดื้อๆทิ้งให้ฉันยืนตัวบิดเป็นเกลียวในห้องน้ำในสภาพล่อนจ้อน
“ไอ้หมาโรคจิตตตตตตตตตต”
หลังจากอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวมิดชิดๆแล้วเดินลงมาข้างล่างก็เจอเข้ากับเด็กสาวแฝดสองคนที่เดินเจอเมื่อก่อนหน้านั้น
“สวัสดีค่ะพี่ตุ๋น”
“สวัสดีค่ะพี่ตุ๋น..คงไม่โดนพี่ปอมกัดมาใช่ไหมคะถึงแต่งตัวมิดชิดเชียว
“อึก..เปล่าจ้า..ไม่ได้โดนอะไรหรอกนะ”
เดินอ้อมๆมานั่งลงข้างๆสองสาวที่ยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร เป็นแฝดที่ค่อนข้างจะดูออกง่ายดีนะว่าใครเป็นใคร ก็คงมีแต่หน้าตาที่ถอดแบบกันมาเป๊ะๆทุกอย่างหรอกมั้ง ว่าแต่น้องใครล่ะเนี่ย
“อ่อ..ลืมทักทายตัวไปเลยหนูชื่อรันค่ะพี่ตุ๋น ยินดีที่ได้รู้จักอีกหลายๆรอบนะค้า”
“ส่วนหนูชื่อด้าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่ตุ๋น”
“พี่ชื่อหมูตุ๋นนะจ๊ะฝากตัวด้วยนะ ว่าแต่ปอมเปย์ล่ะ”
“อ่อพี่ปอมออกไปคุยธุระข้างนอก อ๊ะมาแล้วๆพี่ปอมมมมม”
“ว่าไงจ๊ะคนเก่งคุยอะไรกันหืม?..เสร็จยังคุณไปขึ้นรถ”
ทำไมเปลี่ยนเสียงไวแบบนี้ คุยกับเด็กสองคนนี้เสียงหวานจ๋อยที่กับฉันแข็งกระด้างยังกับปูน
“พี่จะออกไปข้างนอกสักพักยังไงก็ค่อยทักมานะคะ..จุ๊บ”
“จุ๊บค่าพี่ปอมมมม บัยบายค่าพี่ตุ๋นนนน”
“บัยบายจ้าทั้งคู่...”
โบกมือหยอยๆไปกับอากาศระหว่างเดินระนาบข้างกับปอมเปย์ออกมาข้างนอกแต่ยังไม่ทันจะได้แตะตัวประตูรถก็โดนไอ้หมาหื่นกามวิตถารดึงไปจูบ แบบขยี้ปากเน้นๆจนหายใจแทบไม่ทัน
“อือออ...”
“อื้มมม..ฮ่า..ถือซะว่าเป็นค่าจ้างก็แล้วกัน”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
