ตอนที่ 33 : มัดหมี่
ตอนที่3มัดหมี่
ตื่นเช้ามาด้วยอาการปวดตามตัวเล็กน้อยพร้อมร่างของรินที่นอนซบอยู่ข้างตัวหายใจพริ้มเบาๆอย่างสม่ำเสมอ
“หาว..อือ”ยกมือมาขยี้ตาตัวเองเบาๆก่อนจะลุกไปจัดการตัวเองใหม่ในห้องน้ำแล้วแต่งตัวใหม่ด้วยเสื้อเชิ้ตสบายๆกับกางเกงยีนต์สีเทาเข้ม แล้วก็ต่อด้วยการชงกาแฟร้อนกินที่ห้องครัว
“ฟู่..ซูด..”ไม่นานนักรินก็ตื่นขึ้นมา นั่งจ้องตาแป๋วใส่บนเตียงพร้อมหัวที่ฟู่ฟ่องไปหมด
“อือ...ปอม??”
“ซูด..ว่าไงริน?”
“กี่โมงแล้วคะ..หาว..”รินทำได้แค่ลุกมานั่งแล้วเอนตัวล้มนอนอีกครั้ง
“9โมงแล้วค่ะ?ว่าแต่วันนี้หยุดงานเหรอ?ถึงไม่ตื่น”
“ไม่เอาค่ะ..ไม่อยากไปแล้วรินเบื่อ”รินกลิ้งตัวไปมาบนเตียงอย่างเอาแต่ใจจนสุดท้ายฉันต้องเดินไปนั่งลงข้างๆแล้วลูบหัวเบาๆปลอบ
“งั้นก็กลับบ้านเถอะริน..วันนี้ปอมมีธุระต้องรีบกลับบ้าน แล้วเจอกันใหม่ค่ะคนเก่ง..จุ๊บ”
“แล้วเจอกันค่ะ..จุ๊บ”
ให้รางวัลเป็นจุ๊บเล็กน้อยกับรินก่อนจะผละตัวลุกจากเตียงเอาแก้วกาแฟไปล้างทำความสะอาดแล้วเก็บเสื้อผ้าพร้อมกุญแจรถแล้วรีบกลับบ้านทันที
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามานั่งได้ก็มีสายด่วนโทรมาทันทีจากยูกิ ซึ่งร้อยวันพันปีมันไม่เคยโทรมาหาแสดงว่าต้องมีอะไรผิดปกติแหงๆ
*ปิ๊บ..ว่าไงยูมีไร?*
*อ่าปอม..เรื่องที่ให้ถามได้ความแล้วนะ*
*ว่า??*
*มัดหมี่รู้จักบ้านหมูตุ๋น งั้นมาหาหน่อยสิ*
*รอแป๊บกำลังไป ห้ามหนีหายไปทำงานนะมึงกูกำลังไป*
*อืม..ปิ๊บ*
“ยัยหมูผี..รู้ไหมว่าเธอคือตัวปัญหาระดับชาติเลยนะเว้ย”
ไม่รอช้าที่จะบิดกุญแจแล้วบึ่งรถไปที่บ้านยูกิทันที ยังดีหน่อยที่ไอ้ยูกิไปลักพา—อ้าวไม่ใช่ๆแค่พาเพื่อนหมูตุ๋นมาทำงานที่นี่เฉยๆ โชคยังเข้าข้างแหะเรา ต่อให้เธอจะหนีไปไกลแค่ไหนฉันก็จะตามหาให้เจอยัยหมูผี
‘ความจริงฉันไม่ต้องซีเรียสเรื่องสมัยเด็กก็ได้นะ แต่เพราะว่ายัยหมูนั่นดันเป็นพวกที่ฉันชอบซะด้วยเลยหลวมตัวไปตกลงดื้อๆว่าจะแต่งงานด้วย เป็นไงเป็นกันวะกู’
รถดันติดค่อนข้างนาน ก็เลยมาที่บ้านของยูกิช้าไปหน่อย แค่เลี้ยวรถมาถึงหน้าคฤหาสน์ได้ก็เหงื่อตกยางออกกันเลยทีเดียว เพราะมีพวกบอดี้การ์ดมาคุมเข้มตั้งแต่หน้าประตูยันตัวบ้าน นี่คือกะไม่ให้ใครรู้เลยรึไงว่าอยู่บ้านได้น่ะยูกิ
“เฮ้อ..ให้ตายเถอะไอ้ปอม”
โดนตรวจเช็คตั้งแต่หัวจรดเท้ากว่าจะได้เข้ามา พอถึงทางเข้าได้ก็รีบเดินซอยเท้ายิกๆไปหายูกิที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไขว่ห้างไปมาอย่างสบายอารมณ์
“ยูกิ!!”
“อือ”
“แล้วมัดหมี่อยู่ไหน..เฮ้อร้อนฉิบหายเลยว่ะมีไรกินม๊ะ”
“แม่บ้านเอาน้ำเปล่าเย็นๆมาให้ปอมหน่อย ขอบคุณค่ะ”
มันยังเอาแต่อ่านหนังสือพิมพ์ไม่เลิกแถมยังออกปากสั่งคนอื่นหน้าตาเฉยอีก สุดตีนจริงๆ
“แล้วน้องมึงไปไหนยู??ยังไม่เลิกเรียนหรอ?”
“เปล่า..แค่ไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะ คงจะกลับช้าหน่อย”
“อืม..แล้วมัดหมี่ล่ะอยู่ไหน?”
“กำลังลงมา รอแป๊บ”
“ตึกๆๆ..ยูกิคุณทำอะไรกับหน้าของฉันนนนนนนน”เสียงหวานแผดตวาดลั่นลงมาจากบันไดโดยที่ตัวเองยังไม่โผล่ตัวมาเลยด้วยซ้ำ
“เห็นเธอหน้าไม่ค่อยสดชื่นฉันก็เลยเติมเครื่องให้นิดหน่อยถูกใจไหมล่ะ?...พรึ่บ”
ยูกิยังคงนั่งเปิดหนังสือไปมาอย่างสบายอารมณ์โดยมีร่างของหญิงปริศนาวิ่งตาตั้งลงมาจากบันไดแล้วตรงรี่มาที่โซฟาทันที ตามด้วยดึงแก้มยุ้ยๆของไอ้ยูกิมาเผชิญหน้าใส่
“ทำไมคุณต้องเอาลิปมาเขียนหน้าฉันด้วยคะ”
“ก็เธอบอกว่าหน้าไม่สดนี่..ฉันผิดอาราย”
“อุ๊บ..ฮ่าๆๆไอ้ยูกิไอ้บ้าไปแกล้งผู้หญิงได้ไงเนี่ย อ่อลืมแนะนำตัวไปฉันชื่อปอมเปย์ค่ะเรียกสั้นๆว่าปอมก็ได้ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ”
“มัดหมี่ค่ะ..อ่อคุณใช่ไหมที่จะมาถามเรื่องไอ้ตุ๋นมันน่ะค่ะ”
“ใช่ๆ..เธอบอกหน่อยได้ไหมล่ะ?”
“ไม่!!มีวันค่ะ...คุณยูกิๆๆไอ้คนบ้าไอ้คนผีทะเล”มัดหมี่ไม่รอช้ากระโจนตัวเองมานั่งคร่อมหน้าตักไอ้ยูกิโดยไม่สนใจสายตาของใครๆที่อยู่รอบบ้านเลยสักนิด
“ออกไปน่าเลขามัดหมี่ ฉันจะอ่านข่าว”
“แต่คุณอ่า..อื้อๆๆไอ้คนใจร้ายพลั๊วะๆ”มัดหมี่สาละวนกับการทุบไหล่ยูกิอย่างเอาแต่ใจ จนมันเริ่มเดือดปุดๆตะครุบมือไว้แล้วผลิกตัวมัดหมี่ลงกับโซฟาต่อหน้าต่อตา
“คุณปอมช่วยด้วยยยย”
“อย่ามายุ่งนะปอม”
“อ่าๆไม่ยุ่งก็ได้ แต่ช่วยบอกข่าวหน่อยได้ป่ะอยากรู้เร็วๆสิเว้ยกูรีบนะ”
“ถ้าคุณช่วยฉัน..ฉันจะบอกทั้งหมดเลยค่ะ”สายตาวิงวอนที่สื่อออกมาชวนให้ฉันต้องหัวเราะดังๆหลายรอบเพราะขอบตาที่แดงแปร๊ดจากลิปที่ยูกิมันแอบไปเขียนมาเริ่มละลายไปด้วยคราบเหงื่อของมัดหมี่ซะงั้น น่ากลัวเกินไปแล้ว
“ขอจัดการยัยนี่ก่อน เธอค่อยมาเค้นนะปอม”
“อ่าๆตามสบายฉันรอได้”
“กริ๊ดดดดดด..คุณปอมมมมม”
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินจากมัดหมี่ก็จะถูกแบกตัวหายลับไปที่ห้องน้ำและออกมาในสภาพหัวฟู่ฟ่องและหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อยจนเกือบเป็นสีฝาดซะงั้น
“ไอ้คุณปอม คนใจร้ายฉันจะไม่ยอมบอกเรื่องบ้านหมูตุ๋นกับคุณเชอะ”แล้วมัดหมี่ก็สะบัดผมใส่ฉันอย่างขี้งอน จนฉันต้องลุกตัววิ่งไล่ต้อนอ้อมบ้านกว่าจะได้ข้อมูลมาก็โดนตบไปหลายฉาดเหมือนกัน ดุฉิบหายเลยคนบ้าอะไรเนี่ย
“แม่งแสบเอาเรื่องเลยนะเนี่ยไอ้ยู..มึงไปเจอคนแบบนี้ที่ไหนวะถึงเอามาเป็นเลขาเนี่ยไอ้เพื่อนเวร”
ยืนลูบแก้มตัวเองปอยๆระหว่างมองดูเลขที่อยู่ในกระดาษบนมือที่เป็นแหล่งข้อมูลสำคัญของยัยหมูผีที่ฉันจะไปตามตัวเจอซะที อย่าให้เจอะนะแม่จะเล่นให้เดินไม่ได้เลยคอยดูเถอะ
“อูยยย..แม่งเจ็บฉิบเลยไอ้เหี้ย”
ขับรถกลับบ้านในสภาพสะบักสบอมจากฝีมือของมัดหมี่เพื่อนสุดแสบของหมูตุ๋น
“ลิงดื้อทำอะไรอยู่น้อ..เฮ้อรอพี่ก่อนนะคะพี่กำลังไปรอพี่แป๊บเดียวคนเก่ง”
นั่งลูบแก้มตัวเองไปมาอย่างหงุดหงิดที่โดนตบเข้าไปหลายฉาดอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าไม่โดนตบก็คงไม่ได้ข้อมูลมานะเนี่ย คิดดูสิว่าฉันต้องลงทุนเปลืองตัวแค่ไหนกว่าจะได้ข้อมูลยัยหมูอืดนั่นมา มันลำบากมากนะรู้ไหม
กว่าจะถึงบ้านได้ก็นานโขเพราะแวะเติมน้ำมันนิดหน่อยก็เลยเลทมากมาย
เพราะก้าวขาเข้าบ้านได้ก็ต้องชะงักด้วยสายตาที่ดุดันจ้องเขม็งของคุณปู่ที่ส่งผ่านมาให้
“ปู่??..มาทำอะไรที่นี่คะ??”
“อะแฮ่ม..ปอมหลานไปไหนมาทั้งคืน แล้วปล่อยให้รันกับด้ากลับเองแบบนี้มันไม่ปลอดภัยนะรู้ไหม”
“ปอมขอโทษค่ะ..ปอมแค่ไปคุยเรื่องธุระกับเพื่อนมานิดหน่อย ว่าแต่รันกับด้าล่ะคะ?คุณปู่ไปไหนกันหมด”
“รันกับด้าไปที่ไร่น่ะ..แล้วเราน่ะจะไปที่บริษัทตอนไหน?”
คุณปู่เริ่มยืนกอดอกรี่สายตาลงอย่างคาดเค้นให้พูดให้ได้
“วันนี้ปอมหยุดค่ะ..งั้นปอมขอตัวไปหาน้องๆก่อนนะคุณปู่ รักนะจุ๊บๆ”บอกลาเสร็จสรรพก็วิ่งออกจากบ้านไปทันที ใครจะไปคิดว่าคุณปู่กลับมาจากไต้หวันวันนี้ อุส่าห์อู้งานไม่ไปบริษัทมา2วันเพราะกำลังเคลียร์เรื่องงานอื่นที่ค้าง เพราะจะหนีไปที่ไทยหรอกนะ
“คุณปู่จะรีบกลับมาทำไหมคะ กลับไปไต้หวันก่อนได้ไหมคะหนูขอร้อง”
ไร่ที่ตั้งก็ห่างออกจากตัวเมืองไปราวๆ19ไมล์ก็ประมาณ30กิโลนิดๆไม่คณามือฉันหรอกน่า แค่เหยียบให้แตะสัก200นิดๆก็ถึงแล้ว
“รอพี่ก่อนนะรัน..ด้า พี่กำลังไปหาแล้วนะ”
ขณะนั้นรันกับด้ากำลังสนุกสนานกับการขับรถกอล์ฟวนทั่วไร่ไปมาอย่างสนุกสนาน โดยมีเสน็กทำหน้าที่คนขับ
“นี่เสน็ก..ทำไมพี่ปอมถึงชอบหนีออกบ้านตอนดึกๆ”
“ช่ายๆรันก็อยากรู้”
“เอ่อ..ผมคงพูดไม่ได้หรอกครับคุณหนู เดี๋ยวผมจะได้ไปห้องมืดอีกรอบแน่เลย”
“บู่วเสียรมณ์หมดแหละเนอะรัน”
“ใช่ด้า..”
“ฮือๆ..ผมผิดอารายคุณหนูทั้งสอง”
ไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็มาถึงไร่เล่นเอาเกือบโดนตำรวจไล่จับเพราะขี่เกินมาตรฐานมาเมื่อกี้
“เฮ้อออออ..รอดไปนะกู”
เดินกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างพินิจเพื่อตามหาสองแสบที่แอบหนีมาไร่ไม่บอกกล่าวจนโดนปู่กินหัวมาหยกๆ
“ด้า!!รัน!!อยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่ตรงนี้พี่ปอม!!”
“ยู้ฮู้วว!!พี่ปอม”
รี่สายตามองไปที่สวนองุ่นโดยมีสองคนนั่งบนห้อยรถกอล์ฟอย่างสนุกสนานโบกมือไปมาให้เห็นตัวอยู่แว๊บๆผ่านรั้วเส้าที่ปัก
“สองแสบเอ๊ย..”
เดินเกาหัวแกร่กๆไปหาสองลิงที่วิ่งลงจากรถมากอดทันทีทันใด เป็นน้องที่ดื้อก็จริงแต่ก็น่ารักดีใช่ไหมล่ะ
“ไปไหนมาพี่ปอม พวกหนูคิดถึงงงพี่มากเลยนะ”
“หนูก็คิดถึงแล้วพี่ปอมไปไหนมาเมื่อคืนคะ..บอกหน่อยๆๆ”
“พี่ไปหาเพื่อนมาจ้า แล้วพี่มีข่าวดีมาบอกว่าเราจะไปเที่ยวที่ไทยกันอาทิตย์ไหนดี”
“กริ๊ดดดดดดด เที่ยวไทย”
“กริ๊ดดดดดดด..อยากไปๆๆ”
“ใจเย็นๆนะคะทั้งคู่รอพี่เคลียร์งานอะไรให้เสร็จก่อนถ้าพี่ว่างพี่จะพาไปนะ แต่ช่วงนี้พี่คงมีธุระบินไปไทยบ่อยอยู่คงยังไม่มีเวลาพาพวกเราทั้งคู่ไปเที่ยวนะ พี่ขอโทษ..พี่สัญญาเลยว่าถ้าว่างพี่จะพาเราไปไทยทันที”
“ก็ได้ค่ะ..รันตกลง”
“อย่านานนักนะพี่ปอม พวกหนูไม่อยากรอนานอ่า”
“โอ๋ๆพี่อยู่นี่แล้วคนเก่งไม่นานหรอกค่ะ แดดแรงนะพี่ว่าเราไปพักกันดีกว่า..เสน็ก”
“ครับคุณปอม”
“ไปเตรียมอาหารมาให้พร้อม..ฉันจะไปรอที่บ้านพัก”
“ครับผม..รับทราบครับ”
หลังจากสั่งเสน็กเสร็จก็พากันกอดตัวเกาะหนึบเป็นกาวเดินไปนั่งหลบมุมคุยที่บ้านพักทันที สิ่งที่ได้ฟังจากสองแสบนี่ก็มีแต่กินกับเที่ยวเป็นส่วนใหญ่ๆที่ได้ยินบ่อยนอกจากการไปพักผ่อนหย่อนใจเฉยๆซะอีก
“อยากไปทะเลที่สวยๆ..มัลดิฟส์ไปบ่อยแล้วอยากเปลี่ยนบรรยากาศมั้งอ่าพี่ปอมนะๆๆ”
“ด้าก็อยากไปซื้อของกินเยอะๆเลยพี่ปอมนะๆๆพาพวกหนูไปด้วยนะ”
“จ้าๆพี่สัญญา..คำไหนเป็นคำนั้นตกลงแล้วนะคะ”
“เย้ๆพี่ปอมน่ารักที่สุดเลยขอจุ๊บสักฟอดทีสิคะ”
“ม๊วบๆๆ”
โดนสองแสบอ้อนตัวเป็นเกลียวซะบิดเลย พอเสน็กเอาอาหารมาให้ก็ได้นั่งกินกันแล้วก็พากันไปนอนตามห้องพักที่มีอยู่ ส่วนฉันทำได้แค่นั่งเช็คหุ้นในมือถือไปๆมาและก็ตรวจสอบบัญชีของพวก5หัวเมืองว่ามันกำลังเคลื่อนไหวแบบไหนกันบ้าง
“ไอ้พวกเศษสวะ..ขอให้พวกแกต้องไม่ตายดี”
ฉันยังจำได้ดีเสมอตอนที่พวกมันทำยังไงกับแม่และก็พ่อ มันทรมานที่ต้องมาทนเห็นภาพต่อหน้าต่อตาแบบนั้นด้วยแหละนะ
“5หัวเมือง..เหอะก็แค่ไอ้พวกหมาหมู่ไม่กล้าสู้คนล่ะวะ”
‘พวกมันมีทั้งหมด5กลุ่มใหญ่ๆ เบอร์ลิน มิสเทอร์ เบอร์โลว์ คิสแมน คิงเธอร์
โดยเฉพาะ เบอร์ลินคือเสี้ยมหนามชิ้นใหญ่ที่เป็นอุปสรรคที่สุดของ5กลุ่มนี้’
*จะทำตอนพิเศษเล็กน้อยเนื่องในโอกาสจบครึ่งแรก ในส่วนนี้จะไม่เกี่ยวกับเนื้อหลักนะคะแต่จะให้เป็นของอ่านเล่น
เลือก 1.เอาแบบหวานๆ 2.เอาแบบNC 3.เหมา (คู่ของหมูตุ๋นกับปอมอย่างเดียวนะคะ)จะลงแค่ในเพจน้า*
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
