ตอนที่ 29 : ผ่านไป
ตอนที่29ผ่านไป
สะดุ้งเป็นพักแต่ๆก็ต้องตัดสินใจเด็ดขาดรวบตัวหมูตุ๋นมากอดไว้เฉยๆแทน
“..คุณ”
“เธอเลิกทำแบบนี้เถอะตุ๋นมันไม่ได้ทำให้อะไรๆดีขึ้นเลยนะ”
พยายามปรับโทนเสียงให้นุ่มเบาลงอย่างใจเย็น มันแปลกๆมาตั้งแต่โรงพยาบาลแล้วที่หมูตุ๋นทำตัวพิลึกๆใส่ เกิดอะไรขึ้นกับยัยหมูตอนนี่
“คุณไม่อาบน้ำแล้วหรอ?..”มือนุ่มๆนั่นยังคงสาละวนลูบไล้หลังฉันไปมาอย่างวิสาสะ
“ทำไมเธอไม่ด่าฉันแว้ดๆเหมือนแต่ก่อนล่ะ”
“อึก...”
เหมือนหมูตุ๋นพยายามกลบเกลื่อนอะไรซักอย่างเลยมาตัวยั่วสวาทแบบนี้ใส่ฉันไม่เลิก จนมันทำให้ฉันหงุดหงิดแล้วนะ ดันไหล่หมูตุ๋นออกเล็กน้อยให้ได้เงยหน้ามาคุยกันอย่างเปิดเผย
“จ้องตาฉัน..”
“...”หมูตุ๋นยังคงหลบสายตาหนีอย่างจนตรอกจนสุดท้ายฉันต้องบีบคางนุ่มๆนั่นไว้ให้อยู่เฉย
“อื๋อ...อ่อยอะ”
“เกิดอะไรขึ้นตุ๋น”
“ฉันไม่อยากจะแต่งงาน...”
“อืม..แล้วมีอะไรอีกไหมที่เธอต้องการจะบอกฉัน”
“...ฉันขอโทษที่แกล้งเธอแล้วก็เรื่องที่โรงบาลฉันขอโทษ”หมูตุ๋นผลุบตาลงต่ำอย่างสำนึกผิด ฉันควรจะขอโทษสิไม่ใช่ให้ยัยหมูตอนมาขอโทษ
“ฉันสิต้องขอโทษเธอ...ไม่ใช่เธอมาขอโทษฉันซะหน่อย”
ดึงตัวยัยหมูมากอกอีกรอบก่อนจะจุ๊บเบาๆที่ข้างแก้มนุ่มแล้วลุกตัวยืนขึ้น
“อาบน้ำกันเถอะ..ฉันร้อน”
“0///0)...อื้อ”
แอบเขินนิดหน่อยตอนที่เห็นร่องอกอึ๋มนั่นเปียกน้ำจนชุ่ม อ๊ากๆทำไงดี
ยอมหันหลังให้หมูตุ๋นด้วยความอายนิดหน่อยก่อนจะราดฝักบัวใส่ตัวเองแล้วรีบอาบให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
“แปะ..”
“เฮือก..ตุ๋น??”
“ถูข้างหลังไม่ถึงสินะ..เดี๋ยวถูให้เอง”
มือนุ่มๆถูหลังไปมาอย่างคล่องแคล่วก่อนจะราดน้ำใส่ให้
“เสร็จแล้ว..ออกไปรอข้างนอกนะจะล้างตัว”
“งั้นก็ล้างซะสิ”
“แต่...”จะบอกยัยหมูผีนี่ไงดีว่าฉันต้องมานั่งล้าง..ตัวเอง โอ๊ยตายๆ
“ออกไปก่อนนะฉันจะล้างตัว”
“ก็ถอดกางเกงสิจะได้ล้าง..งั้นฉันล้างให้” มือขาวนั่นจับพรึ่บที่กางเกงในของฉันแล้วรูดลงด้วยความเร็วจนฉันต้องรีบปล่อยฝักบัวทิ้งแล้วตะครุบของตัวเองไว้ทัน
“หันมาสิจะล้างให้”แหนะยังมีแอบส่งเสียงดุมาให้อีกนะยัยหมูผี
“ออกปายยยย...”บิดไหล่หนีด้วยความเร็วสูงจนเริ่มเจ็บแผลซะงั้น
“อั๊ก..เจ็บ”
“เห็นไหมบอกแล้วว่ามันลำบาก หันมาเถอะฉันจะล้างให้เอง”
เฮ้อกลั้นใจตายรอได้แหละ หันก็หันวะ หมุนตัวเล็กน้อยมาหาหมูตุ๋นที่ยืนทำตาแป๋วใสกิ้งให้แถมยิ้มมุมปากแบบแกล้งๆจนอยากจะดีดปากให้บวมซะนี่
“...เอามืออกสิคุณเจ็บไหล่อยู่นะ”
“ไม่เอาออก!!”กัดฟันพูดเสียงแข็งใส่ได้เต็มปากว่าไม่ยอมเอาออกเด็ดขาด มันคือชะตาชีวิตของฉันเลยนะที่จะมีใครมาแอบดูของฉันนอกจากแม่แล้วก็พ่อที่เคยดูตอนเด็กน่ะนะ
“งั้น..ถ้าแบบนี้ล่ะ”
หมูตุ๋นย่อเข่าลงแล้วถลกเสื้อขึ้นตามด้วยชุดชั้นในที่ลอยระลิ่วไปตกที่หน้าประตู พร้อมกับมือนุ่มที่บีบหน้าอกอวบอึ๋มไปมาอย่างยั่วเย้า
“ชอบไหมคะแบบนี้..”ฉันทำได้แค่ยืนตาค้างเป็นไข่ห่านพร้อมกับหน้าที่แดงแจ๋
“ทะ..ทำอะไรของเธอเนี่ยตุ๋น!!”
เบือนหน้าหนีด้วยความเขินที่พุ่งพรวดพราดกะทันหันแบบไม่ทันตั้งตัว ใครจะไปคิดว่าโดนรุกหนักขนาดนี้ล่ะมีหวังฉันคึกพอดีสิยัยหมู
“..คุณไม่ชอบหรอ??”
“ไม่..ไม่ชอบ!!”
ต่อให้จะตีลังกาแล้วบอกว่าไม่ชอบยังไงยัยหมูก็ยังดื้อดันจะกัดกันฉันให้รู้แล้วรู้รอดอีกสิเนี่ย ปวดหัวแทนจริงๆ
“อยากล้างสินะ..เฮ้อก็ได้แล้วแต่เธอนะฉันเริ่มง่วงแล้วล่ะสงสัยยาออกฤทธิ์”
“...หะ..หันมาสิจะล้างให้”
บิดเอวเล็กน้อยแล้วหันมาที่หมูตุ๋นกำลังทำหน้าตื่นๆอย่างระแวง ฉันค่อยๆถอยมือตัวเองออกช้าๆแล้วให้หมูตุ๋นรับหน้าที่ทำต่อแทน ฉันทำได้แค่จ้องมองอย่างเงียบๆโดยไม่ขออกความเห็นใดๆทั้งสิ้น กล้าขอฉันก็กล้าให้
“อันนี้..ใช่ไหม” ก้มหน้าลงเล็กน้อยมาดูหมูตุ๋นที่เอานิ้วเขี่ยๆของฉันดูอย่างพิจารณา
“อืม..0///0)”
‘น่าอายชะมัดยัยหมูผี ต่อให้ฉันจะชอบหน้าด้านหื่นกามใส่ ฉันก็อายเป็นนะ’
ผลุบตาต่ำอย่างเขินๆก่อนจะเป่าลมออกจากปากเล็กน้อยด้วยความจั๊กจี๋ปนเสียวๆ
“แบบนี้ล่ะ..อือ”
ถึงกับตาเบิกอย่างตกใจสุดขีด ยัยหมูผีเอานมตัวเองมาขัดของฉัน แถมยังแบบเนื้อแนบเนื้อ ตายๆฉันน่าจะเลือดคลั่งตายซะแล้ว
“อือ..อ่าตุ๋นพอ...”
“พรืดๆๆ..แซ่กๆแบบนี้สินะ..พรืดๆๆ”
“อุ๊...ตุ๋น..”
ยัยหมูไม่เลิกขัดแถมยังเพิ่มแรงรูดเข้าออกเรื่อยๆจนฉันถึงกับขาชาไปหมดแล้วตอนนี้
ยอมทนกลั้นเสียงครางไว้ในปากอย่างทรมาน ไม่นานนักก็ได้น้ำเย็นๆราดใส่ตัวก็เสร็จพิธีเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาห่อตัวไว้แล้วจ้ำอ้าวออกจากห้องไปทันที โดยไม่คิดจะสนใจหันกลับไปดูหมูตุ๋น
ใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกมารับลมที่ระเบียงต่อ ก่อนจะกดเบอร์โทรออกหาใครสักคนที่คิดถึง
*ฮัลโหลปอม!*
*ทำไรคะริน..กินข้าวยัง*
*กินแล้ว ปอมล่ะกินไรยังทำไมช่วงนี้เงียบๆไม่มาหาเราเลยล่ะ*
*อ่อ..พอดีเรามาญี่ปุ่นน่ะคงอีกสักวันสองวันก็กลับแล้วล่ะ*
*หว่าดีจังเลยไปญี่ปุ่น..รินก็อยากไปน้า*
*ฮ่าๆวันหลังดีกว่าเนอะ แล้วงานเป็นไงบ้างคะ*
*ก็เรื่อยๆเลยค่ะ ทั้งหุ้นทั้งสินค้ากำลังดีขึ้นรินลองทำตามที่คุณแนะนำก็ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ*
*เป็นไงบ้างที่นั่นเหงาไหม??*
*ไม่หรอกค่ะมีเจ้าเมเปิ้ลทั้งตัวรินไม่เหงาหรอกค่ะมีแต่จะปวดกบาลเปล่าๆ แล้วเป็นไงคะหนาวรึเปล่ารินลองเช็คเมื่อกี้เห็นมันบอกว่าอากาศจะหนาวนี่คะ*
*นิดหน่อย งั้นแค่นี้ก่อนนะพอดีเสน็กโทรมา*
*ค่ะ..แล้วเจอกันนะคะ*
*อืม..*ทำได้แค่ยืนพ่นลมออกจากปากเบาๆแทนอาการเหนื่อยล้าจากหมูตุ๋นที่มารบเร้าเซ้าซี้ไปเรื่อย
“ฟู่...กี่โมงกี่ยามแล้ววะเนี่ย”
เพ็งสายตามองไปที่พระอาทิตย์มืดสลัวๆจากเมฆที่บดบังไว้ ก็น่าจะสายมากแล้วงั้นไปพายัยหมูไปกินข้าวเลยล่ะกัน
“หมูตุ๋นไปกินข้าวกันเถอะ...”
แหกปากร้องหาตามซอกตามมุมแต่ก็ไร้วี่แววของยัยหมูจนสุดท้ายต้องลงมาข้างล่างถึงเจอยัยหมูนอนขุดคู้กับเตียงคนเดียว
“ตุ๋น...ไปกินข้าวเหอะน่านี่ก็สายมากแล้วนะ”
“ไม่ไป...ฉันไม่อยากเจอพ่อ”
แหนะมาทำเสียงแข็งใส่เฮ้อเป็นไรอีกล่ะทีนี้
“ไปกินข้าวเถอะนะ...ฉันไหว้ก็ได้อ่า”
“ชิ...”
“- -)...ไปกินข้าวเถอะนะ ฉันไม่อยากให้เธอผอมลง”
“...ทำไมฉันผอมแล้วฉันผิดตรงไหน!!”นี่แหละที่อยากเจอยัยหมูดุคนเดิม
“ก็ถ้าเธอผอมลง...เวลาฉันกระแทกน่ะ..มันไม่ถึงใจนะ..”จงใจพูดเบาๆข้างกกหูเนียนอย่างหยอกเย้าปนกวนตีน สุดท้ายก็โดนฝ่ามืออรหันต์ตบเข้าให้ดังป๊าบจนหน้าชาดิก
“อ๊าก..เจ็บนะตุ๋นทำไรเนี่ย”
“เธอ..นี่มันลามกที่สุดเลยยัยหมาบ้า”
พูดจบหมูตุ๋นก็ลุกตัวจากเตียงวิ่งหนีหายไปทิ้งให้ฉันยืนลูบแก้มปอยๆคนเดียว งี้ก็ไปกินข้าวแล้วน่ะสิฮ่าๆยัยหมู เธอนี่มันเป็นคนยังไงนะ
เดินเอื่อยๆตามทางเดินไปหาหมูตุ๋นที่ห้องอาหารกำลังตั้งอกตั้งใจกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยจนเลอะปากไปหมด
“หึๆเธอนี่มันเป็นเด็กน้อยรึไงเนี่ย”
แอบดูนิดหน่อยก็ค่อยเดินผ่านไปอย่างเงียบๆจนมาถึงสวนหย่อมของคุณลุง ที่ตอนนี้กำลังนั่งจิบน้ำชาคนเดียวเงียบๆที่เรือนพัก
“กลับมาตอนไหนล่ะเนี่ย”
“อ้าวคุณปอม..เชิญนั่งครับ”
“ขอบคุณค่ะคุณลุง”
ก้าวขาขึ้นเรือนไม้ด้วยหัวใจที่ดังตุ๊บๆไปมาอย่างหวาดกลัวที่ดันทำอะไรแปลกๆกับหมูตุ๋น แล้วเรื่องมันจะแดงขึ้นมาซะนี่
“ทำไมพึงออกจากโรงพยาบาลซะก่อนล่ะ แผลยังไม่หายดีเลยนี่”
“คะ??..เอ่อพอดีมีธุระกับที่บ้านน่ะค่ะเลยว่าจะกลับก่อน แต่ก็ขอเลื่อนเวลากลับช้าออกไปนิดหน่อยเพราะมีธุระจะต้องสะสางกับหมูตุ๋นค่ะ”
“อึก..ฮ่าหมูตุ๋นหรอ..แล้วเป็นยังไงบ้างตอนนี้”
“เป็นยังไงหรอคะ??”ฉันพยายามตีเนียนไม่รู้เรื่องแล้วเลิกคิ้วอย่างงงๆให้คุณลุง
“ลุงรู้นะว่าหมูตุ๋นนะบอกทุกอย่างกับคุณหมดแล้วล่ะ..และอีกข้อที่สำคัญคือคุณไม่ควรจะมาแตะต้องลูกของผมก่อนได้รับอนุญาตนะคุณปอม..”
“....!!!!!!!”
สิ้นคำพูดของคุณลุงฉันถึงกับสะดุ้งเฮือกเพราะแขนข้างซ้ายกำลังโดนกำแน่นจนเลือกทะลักอีกรอบ
“อั๊ก..คุณลุงหนูขอโทษ...”
“เธอนี่มัน..เป็นคนยังไงกันแน่ปอม!!”คุณลุงเริ่มขึ้นเสียงแข็งกับฉัน ไม่พอยังลุกขึ้นจ้องมองอย่างกับจะฆ่ากันให้ตายซะตรงนี้ให้ได้
“คุณลุง..หนูขอรับผิดชอบทั้งหมดได้ไหมคะ...อั๊ก”
“เธอคือคนที่ลูกฉันรัก..ฉันคงจะขัดอะไรไม่ได้ ในเมื่อหมูตุ๋นยังคงหัวรั้นไม่ยอมตกลงจะสืบทอดตระกูลต่อ..ฉันคงต้องมาฝากความหวังที่เธอซะแล้วสิ..”
โทระยอมคลายมืออกจากแขนฉันแล้วหยิบเอาผ้าขนหนูออกมาจากชุดยูกาตะ??แล้วถลกแขนเสื้อฉันออกเล็กน้อยก็จะซับเลือดให้ช้าๆ
“สืบทอดตระกูล??..ทำไมต้องเป็นหนูล่ะคะ”
“ในฐานะที่เธอเป็นคนที่มีอำนาจ..ในด้านการปกครองไง”
“แล้วคุณสายป่านล่ะคะ??”
“....”คุณลุงเลือกที่จะเงียบแล้วพ่นลมหายใจออกเบาๆ
“นั่นสินะ..ฉันไม่ควรจะไปบีบบังคับยัยตัวน้อยได้ในเมื่อ มีอีกคนที่สามารถดูแลคนอื่นแทนได้เสมอในฐานะที่เป็นลูกของอินุ..”
“...คุณป่านน่ะเหรอคะ??”
“ใช่..แต่ก็ต้องขอบคุณเธอนะที่ดูแลยัยตัวน้อยให้เสมอ ในขณะที่ฉันเป็นคนที่ล้มเหลวในฐานะพ่อแท้ๆกลับทำตัวเหลวแหลกไม่เคยสนใจความต้องการที่แท้จริงของลูกสาวตัวเอง”
“อึก...”
“ถ้าเธอต้องการยัยตัวน้อยจริงๆล่ะก็ค่อยมาตกลงกันในอีกเรื่องแล้วกัน เพราะฉันรู้ว่าคนแบบเธอน่าจะยังมีหลายๆเรื่องที่ต้องจัดการใช่ไหม เพราะว่าสายตาของเธอมันฟ้องทุกอย่างยังไงล่ะ”
ฉันแทบจะหลบสายตาหนีจากผู้ชายคนนี้ได้เลยสักนิดเพราะว่าเค้าสามารถดูทุกอย่างได้อย่างทะลุปรุโปร่งชัดแจ๋วขนาดนี้
“ค่ะ..หนูคงยังไม่สามารถแต่งงานกับลูกของคุณลุงได้ เพราะว่าหนูน่ะมีเรื่องที่ต้องไปสะสางอีกมากมาย”
“ความแค้นสินะ..เฮ้ออออ...ขอให้เธออย่ารีบด่วนจากไปก็พอเพราะฉันยังไม่อยากให้ยัยหนูน้อยเป็นหม้ายซะนะ”
“...ฮ่าๆๆขอบคุณทุกๆอย่างนะคะคุณลุง”
“เธอควรจะไปได้แล้วนะเพราะว่าตอนนี้ หมูตุ๋นกำลังจ้องเขม็งมาทางนี้แล้ว..”สิ้นคำพูดคุณลุงร้องเท้าข้างหนึ่งก็ลอยมาอย่างไม่ทราบสาเหตุจนเฉียวหัวไป พอหันกลับมาอีกทีคุณลุงก็หายตัวไปซะแล้ว
“ยัยหมาผี!!!”
“หมูตุ๋น...เดี๋ยวก่อนๆ”
ยกมือห้ามหมูตุ๋นอย่างระแวงพลางถอยหลังก้าวหนีอย่างรวดเร็วเรื่อยๆ จนเป็นการวิ่งหนีสุดชีวิตเพราะหมูตุ๋นโกรธแค้นอะไรสักอย่างกับตัวฉันแน่นอน
“กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
“อย่าขว้างรองเท้าใส่ฉันสิหมูตุ๋น..เธอโกรธอะไรฉันล่ะเนี่ย”
ยอมลดสปีดตัวเองลงแล้วหันหลังเดินไปหาหมูตุ๋นที่ยืนหน้าแดงแจ๋คนเดียว
“ก็เธอน่ะ...มาหลอกให้ฉันกินเยอะ”
“...หมับ..”
“อื้อ..ปล่อยนะ”
“ก็ใครใช้ให้เธอน่ารักล่ะยัยหมู”
ปลายเท้าหนักกระแทกเน้นๆกลางเท้าของฉันจนเจ็บแปล๊บ
“อ๊ากกก...”
“สมน้ำหน้า..”ศอกนิ่มๆกระแทกอัดกลางท้องฉันอีกรอบจนตัวเซล้ม
ในส่วนหมูตุ๋นก็หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานก่อนจะเดินบิดก้นหนีหายไปอีกรอบ
“ยัยแสบ..แค่กๆ”
ยันตัวลุกได้ก็จ้ำอ้าววิ่งไปอุ้มหมูตุ๋นขึ้นบ่าทันทีโดยไม่สนใจอาการเจ็บแผลที่ไหล่จากการโดนโทระบีบมาก่อน
“ปล่อยนะยัยหมาบ้า..ปล่อยๆๆ”
“เธอนี่มันแสบใช้ได้เลยนี่ตุ๋น...”
เดินดุ่มๆไปที่บ่อน้ำในสวนที่มีพวกปลาคาร์ฟกำลังว่ายไปมาอย่างสนุกสนาน แล้วก็ตู้มน้ำกระจายไปหมดพร้อมกับร่างหมูตุ๋นที่จมน้ำไปครึ่งตัว
“ตู้มๆๆ..ยัยหมาบ้า!!!”หมูตุ๋นตบน้ำอย่างเกรี้ยวกราด ทิ้งให้ฉันยืดกอดอกมองขำๆคนเดียว
“ไปอาบน้ำ..ฉันจะพาเธอไปเที่ยวกัน”
“...ไม่ไป..”
“งั้นก็โดน...”
อุ้มหมูขึ้นไหล่แล้วเดินดุ่มๆกลับไปที่บ้านน้อยก่อนจะทำการฟัดหมูตุ๋นไปแรงๆหลายทีจนเบ้ปากจะร้องไห้
“อย่าเข้ามานะ..ฉันจะตีเธอจริงๆ”
“ก็ลองสิ..ฉันจะได้ทำเธอแรงๆไงยัยหมู”
“กริ๊ดดดด..หน้าไม่อาย..ปัง”
“เฮ้อออ..กว่าจะแล้วนะ”
อาบน้ำใหม่อีกรอบแล้วใส่ชุดสบายๆออกมายืนรอหมูตุ๋นที่ทำจมูกยู่ใส่อย่างกวนโอ๊ย ยังดีหน่อยที่ใส่ชุดธรรมดาถ้าใส่ชุดรัดติ้วฉันคงจะไล่ไปเปลี่ยนชุดใหม่อีกแน่
“เดี๋ยวมานะ..”
“ชิ..”แหนะมีการมาสะบัดหน้าใส่ เดี๋ยวเถอะจะโดนไม่น้อย
ไปคุยกับโทระได้นิดหน่อยก็เลยขอยืมรถมาขับ บอกว่าจะพาหมูตุ๋นไปเที่ยวสักหน่อยแต่ก็โดนเทศน์ไปอีกชุดเพราะตัวเองแขนเจ็บยังจะกล้าขับรถอีก แถมแผลก็ดันปริเพราะคุณลุงแท้ๆนั่นแหละ ยังจะมาบ่นอีก
“ได้กุญแจมาแล้ว..ไปเถอะ”
“...”หมูตุ๋นเอาแต่เงียบแล้วไม่ยอมมองหน้าฉันสักนิด ฉันทำได้แค่กุมมือหลวมๆแล้วพามาที่โรงรถ ก่อนจะเดินไล่หารถที่ถูกใจพาหมูตุ๋นไปเที่ยวกัน
“คันนี้ก็แล้วกัน..ปิ๊บๆ”
“เห็นแก่ที่เธอเจ็บหรอกนะฉันเลยจะไปด้วย...”ยิ้มมุมปากอย่างนึกขัน แต่ก็จริงอยู่
แพลนหรอที่อยากจะไป ก็ว่าอยากไปสวนสัตว์น่ะ แล้วไปอควาเรียมต่อหรือยังไงดีเลือกไม่ถูกแหะ
“ตุ๋นเธออยากไปไหนเป็นพิเศษไหม??”
“ไม่มีสักหน่อย...”
“งั้นไปอควาเรียมกันไหม?..”
“อืม..”หมูตุ๋นเอาแต่มองที่ถนนอยู่ตลอด แสดงว่าต้องมีเรื่องไม่สบายใจสิเนี่ย
“เป็นอะไรไปตุ๋น..ทำไมถึงไม่คุยกับฉัน”
“...เม..”
“เม??”
“..เมนส์ฉันไม่มา..พอใจยัง”
“0..0)!!”เดี๋ยวๆๆเกิดอะไรขึ้น ย้อนเรื่องแป๊บคงจะเป็นตอนนั้นใช่ไหมตอนนั้นน่ะที่โรงพยาบาล ถ้าเป็นงั้นจริงก็ซวยสิฉันไม่ได้ทำลึกขนาดนั้นซะหน่อยนี่ มันก็อาจจะไหลเข้าไปได้นี่ไม่ใช่ว่าไม่มีโอกาสซะหน่อยเอางี้ดีตอนนี้ ลูกสาวหรือลูกชายดีเรา
“แล้วมีอาการอะไรเพิ่มอีกไหม??..อย่างคลื่นไส้ อยากกินไรแปลกๆ??”
“เพี๊ยะ..ปากเสีย..หึ”
‘ฉันผิดอะไร ฉันก็แค่อยากรู้นี่..ค่อยลุ้นก็ได้’
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงอควาเรียมซะที วันนี้คนไม่ค่อยเยอะก็เลยมีที่จอดรถเยอะแยะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
