ตอนที่ 25 : ทวงคืนพ่อตา2
ตอนที่25ทวงคืนพ่อตา2
เมื่อครบกำหนดวัน ก็ได้เวลาไปทวงคืนสิ่งสำคัญที่สุดของยัยหมูนี่แหละ เลิกเล่นแล้วมานั่งเจรจาแผนการกับลุงเอดะตอนที่ตอนนี้กำลังกลางแผนที่ออกให้ดูบริเวณของท่าเรือที่จะไปกัน
“มันบอกว่านัดตอนค่ำงั้นรึ..”
“น่าจะเป็นอย่างงั้นนะคะ”
“ถ้ายังงั้นยังพอมีเวลาเหลืออีกกี่ชั่วโมงนะ..ฮึ่ม”ลุงเอดะหันหน้าไปดูเข็มนาฬิกาที่เดินปัดไปมาตอนนี้ก็4โมงเย็นแล้วน่าจะเหลือเวลาอีกราวๆ2ชั่วโมงกว่าเท่านั้น ไม่รู้ว่าจะพอทันไหม ส่วนหมูตุ๋นก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาได้สักพักแล้ว
‘จะเป็นยังไงบ้างนะยัยหมูดื้อ’
“งั้นเดี๋ยวกระผมขอตัวไปเตรียมการรอก่อนนะครับ”
“ค่ะคุณลุง”
ทำไงดีล่ะทีนี่พวกที่สั่งมาจากสเปนยังไม่ถึงไหนเลย
*ตรู๊ดดด..โหลอยู่ไหนกันพวกแก*
*ผมหลงทางครับนายหญิงขอโทษครับ*
*งั้นพวกแกไปรอฉันที่อากิบาระฉันจะไปรับ*
*ครับผม!!!!!!!!!*
ไม่อยากจะเชื่อว่าที่พวกนั้นพากันมาช้าเพราะหลงทาง ให้ตายสิวะมีกูเกิ้ลไว้ทำไม
“ว๊ากกก..ไอ้พวกโง่”ทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ทำไมมันหงุดหงิดแบบนี้นะยัยหมูไม่ยอมออกมาจากห้องแบบนี้มันน่าเบื่อให้ตายสิ
“ตึกๆ..ตึกๆ..ปังๆหมูตุ๋นนนนน”เคาะประตูห้องที่ปิดสนิทอย่างระห่ำ
“...”หมูตุ๋นก็ยังไม่ยอมคุยด้วยอยู่ดี เฮ้อทำไงดีเนี่ย
“ไม่ต้องห่วงนะ..ฉันอยู่นี่แล้วตกลงไหม”
“..ห้าม...หนี..”
“^^..ไม่หนีอยู่แล้วสัญญาด้วยเกรียติว่าที่ผัวเธอเล----”
“ปัง..พลัวะ..”
ประตูถูกเปิดออกตามด้วยหมอนใบนึงที่ปาดอัดหน้าฉันเต็มๆโดยมีหมูตุ๋นแยกเขี้ยวใส่เตรียมขย้ำ
“ปากหมาที่สุด..ฉันไม่ใช่..เมียเธอ”
“อุ๊บ...ก็ได้ๆยอมแล้ว..ไปกินข้าวบ้างนะเธอผอมแบบนี้ฉันเป็นห่วงตกลงไหม..”
“ไม่กิน..”
แหนะยังมีเถียงอีกร้ายจริงๆเมียใครเนี่ย
“ถ้าเธอทำตามที่ฉันบอกฉันจะไม่วอแวกับเธอเป็นเวลา..”
“ทั้งวัน..”
“ครับๆทั้งวันครับ งั้นไปก่อนนะ”
“ไปไหน..!!”
“ไปรับหมาหลงทาง..แป๊บเดียวนะคนดี”
“เชอะแล้วแต่มาบอกอะไรฉัน”
“อ่าๆไปกะได้..”
นี่ก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้คุยกับหมูตุ๋นก่อนจะมารับพวกบอดี้การ์ด2คนที่เป็นมือดีที่สุดของบ้านมา คือมาคัสกับเวนไอ้โหดประจำบ้านที่ชอบหาเรื่องคนอื่นแต่เรื่องการบุกย่องต้องยกนิ้วให้จริงๆนิ้วตีนนะ
“งั้นพวกแกรออยู่ที่สวนก่อนล่ะกัน”
“ครับผมคุณปอม”
ไปๆมาๆก็6โมงเย็นแล้วทำไงดีไม่เหลือเวลามากล่ะสิเรา วิ่งไปตามทางเดินแล้วตะโกนเรียกชื่อหาลุงเอดะที่ตอนนี้กำลังเช็คกระสุนในปืนอย่างเงียบๆ
“ลุงคะหนูเอามือดีมาแล้วค่ะ..”
“งั้นไปเตรียมตัวเถอะครับเราจะไปกันตอนนี้เลย”
“หมูตุ๋นล่ะคะเห็นบ้างรึเปล่า”
“ไม่เห็นครับ..รึว่า”
“....”
อย่างที่คิด มาถึงห้องไม่เจอหมูตุ๋นเห็นเพียงเคียวโกะที่นอนเลือดอาบกับพื้นไม่ได้สติ
“เวรเอ๊ยมาช้าไป..”
“งั้นผมจะออกไปก่อนนะครับคุณปอมตามมานะครับผมจะฝากคนไว้”
“ค่ะเดี๋ยวปอมจะหาหลักฐานเพิ่มนะคะ”
“ครับ..”
เดินไปดูสภาพของเคียวโกะที่โดนของแข็งอะไรฟาดเข้าที่ขมับเต็มแรงจนแตกเป็นทางยาว
“เอ้าฮึบ..มือใหม่ก็งี้แหละ”
“อื้อ..คุณหนู..”เคียวโกะครางอืออึ้งไปมาคนเดียวในสภาพสาหัสหนักเอาการ
รักกันจริงรักกันจังเดี๋ยวเถอะต้องมีทำโทษซะบ้างล่ะ หึงนะเนี่ย
อุ้มร่างไร้สติของบอดี้การ์ดประจำตัวหมูตุ๋นมาให้พวกเมดพากันดูแลต่อจะได้ไปหาหลักฐานเพิ่มต่อว่ามันเข้ามาได้ยังไงกัน
“หลักฐาน...”
กวาดสายตาไปทั่วถึงได้เห็นว่าพวกมันงัดประตูเข้ามาจากด้านบน?? ซึ่งมันทะลุลงมาเป็นโพรงขนาดใหญ่
“เวรล่ะ..หนอนบ่อนไส้”
จ้ำอ้าววิ่งจากบ้านเล็กไปที่พวกคุณเมด ตอนนี้เจอแต่ร่างคุณเมดที่นอนสลบเป็นแถบ
“ไอ้เวรเอ๊ย...”มันเข้ามาตอนไหนกัน วิ่งไปทั่วแล้วสอดส่องทุกตารางนิ้วที่เจอก็ไม่พบอะไรที่น่าสงสัยเห็นแค่บอดี้การ์ดคนนึงที่เดินวนไปมาอยู่แบบนั้น
“นาย..”ก็เลยสะกิดถามหมอนี้จึกๆเอาล่ะกัน
“ครับ??”
“ฉันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อน..”
“ผมทาชิครับเป็นบอดี้การ์ดคุณท่าน”
ไอ้หมดนี่แปลกๆชะมัดเมื่อกี้ยังไม่เจอแต่ทำไมตอนนี้มันโผล่มาจากไหนกันวะ
“อ่อ..ฉันไม่เคยรู้น่ะว่ามีบอดี้การ์ดที่อยู่กับคุณท่านด้วยแหม่แปลกใจจังน้า..”
“เรื่องอะไรหรอครับ..”
“เรื่องนี้ยังไงล่ะไอ้เลวเอ๊ย..พลัวะ”สวนหมัดไปที่แก้มข้างซ้ายมันจนเซก็สวนเข้าไปรัวๆไม่ยั้งจนมันล่าถอยไปหลายก้าว
“ถุย..เอาเรื่องดีนี่ครับ”
“แน่จริงก็เข้ามาไอ้เลว”
มันพุ่งเข้าใส่ตอนจังหวะเผลอชั่วครู่ก็โดนลากไปกระแทกกับเสาข้างหลังตามด้วยเข่าที่มันกระแทกยัดเข้าใส่ท้องรัวๆไม่หยุดพัก ท่อนแขนก็ดันต้นคอฉันไว้ไม่หยุดจนเกร็งไปหมด
“อ็อกก..”
“ยอมแพ้ซะ...”
“เฮอะแค่ของกระจอก..พลัวะ..”ได้ทีสวนก็ดึงแขนมาฟาดที่ต้นคอของมันต่อตามด้วยด้วยหมัดสวยๆอีกหลายดอกประเคนใส่คางมันไม่หยุด พอเริ่มเซก็ตวัดขาไปดึงเข่ามันจนล้มอีกรอบ งัดหน้าแข้งสวยๆเตรียมยัดใส่ก็โดนส้นตีนถีบอัดสวนเข้าท้องจนเซไปพักนึง มันยันตัวลุกได้ก็คว้าเอาท่อนไม้แถวๆนั้นมาฟาดใส่แขนฉันรัวๆจนช้ำ
“พลัวะๆๆ..เป็นไงล่ะ..”
“ชิ..”
ถอยหลังไปเรื่อยๆจนถึงทางตัน ไม่มีทางหลบเลยจำใจวิ่งเอาไหล่สวนกระแทกเข้าหน้าอกมันอีกรอบตามด้วยดึงต้นคอกดลงมาประเคนเข่าอัดท้องหลายๆดอก
“พลั๊กๆๆ..พลัวะๆๆ”
“อ๊ากกก..”
สบโอกาสยกไหล่ลงมาแล้วจับทุ่มข้ามหัวไปอัดกระแทกกับพื้นทางเดินจนมันกระอักเลือดออกมา
“อั๊ค..แค่กๆ”
มันคลานตัวไปตามพื้นช้าๆอย่างหมดสภาพ ฉันก็ยังคงเดินตามเรื่อยๆจากนั้นก็เอาเท้าขยี้ไปที่กลางหลังมันย้ำๆจนมันกระอักเลือดออกมาไม่หยุด
“แก..พลั๊กๆๆ..ไอ้สารเลว..พลัวะ”
“อึก..อั๊คคคค”
มันคลานจนหยุดฉันชะงักเลยถอยก้าวออกมาเล็กน้อยไม่ช้าก็โดนเศษแก้วอะไรสักอย่างฟาดผ่านหน้าไปเมื่อกี้จนได้แผลเฉียวๆ
“เพล้ง..กร็อดดด”
“มาสิ..”มันยังปากดีไม่เลิกฉันเตะอัดท้องมันรัวๆกระทืบซ้ำอย่างไม่ใยดีตามด้วยการใช้ส้นเท้าเตะเข้าไปที่ปลายคางจนสลบตาเหลือก
“โธ่เว้ย..”
“คุณปอมมมมมมมมมมมม”
“เวน..มาคัสไปเตรียมของฉันจะไปตอนนี้”
“คุณปอมบาดเจ็บนี่ครับ”
“ไม่ต้องเสือกเรื่องของฉันไปเตรียมของมาสิวะ!!!!”
“ครับผม..ใจเย็นๆนะครับคุณปอม”
กว่าจะมานะไอ้พวกนี้ เดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็ทรุดตัวลงกับพื้นไปดื้อๆซะงั้น
“แค่กๆ..แม่งเอ๊ยช้ำในหมด”
ยันตัวลุกขึ้นใหม่แล้วจัดเสื้อให้เข้าที่ ตอนนี้ก็เปื้อนคราบเลือดไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวอีกสักพักคงจะโดนยิ่งกว่านี้
เดินลากสังขารใกล้ตายตัวเองไปที่รถของลุงเอดะที่เตรียมให้ จัดการเปลี่ยนเสื้อนอกเล็กน้อยด้วยการทับเสื้อกันกระสุนเข้าไปด้วย
“รอฉันก่อนนะยัยหมู..ฉันจะไปช่วยแล้ว”
ตอนนี้หมูตุ๋นกำลังนอนสลบคอพับไม่ได้สติกับพื้นในโรงเก็บเรือเก่า โดยมีอินุนั่งเก้าอี้สูบบุหรี่คนเดียวไปมาอยู่แบบนั้น
“อีกนานไหมนะถึงจะมาอีก...ฟู่”
อัดควันขาวไปมากับอากาศอย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งๆที่ได้ตัวลูกสาวของอินุมาแล้ว เขากำลังรออะไรอยู่กันนะ
“ปัง..อินุ!!!”เอดะถีบประตูเข้ามาคนเดียวซึ่งๆหน้า
“ฟู่..มาช้าจริงเชียวเอดะ..”
“แก..ปล่อยคุณหนูกับคุณท่านมาสิวะ”
“ฮ่า..ตอนไหนแกจะมาอยู่กับข้ากันล่ะ..ข้ามีข้อเสนอให้แกตั้งเยอะแล้วนะ..ฟู่”
อินุเดินออกมาจากเงามืดแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองไปมาอย่างสบายอารมณ์ไม่ได้สนใจปลายกระบอกปืนที่เอดะจ่อใส่
“ฟู่...ข้าให้เวลาแก..มานานแค่ไหนนะเอดะ..ฟู่”อินุพ่นควันใส่เอดะอย่างก่อกวน แล้วเดินล้วงกางเกงต่อไปเรื่อยๆ จากนั้นอินุก็โยนบุหรี่ลงพื้นตามด้วยปลายประบอกปืนที่ถูกยกมาจ่อใส่หน้าเอดะอย่างไม่กลัวตาย
“ฮ่า...แกนี่มันร้ายไม่เบาเลยนะเอดะ” ปลายเท้าหนักก้าวเข้ามาอย่างช้าๆพร้อมปลายกระบอกปืนอีกข้างที่ถูกยกออกมาจากกางเกง
กลายเป็นเอดะถูกปืนสองกระบอกจ่อหน้าต้อนจนมุม
“เฮอะ..แค่นี่คิดเรอะว่าข้าจะยอมจำนนกับแกอินุ..”
“พูดดีนี่เอดะ..ได้..ข้าให้แกเลือกแล้วนะ”
สิ้นเสียงคำพูดจากปากอินุกระสุนหลายนัดก็สาดเข้าอัดใส่ร่างของเอดะจนพรุนไปหมด พร้อมเอดะที่หมดสภาพล้มตัวลงกับพื้นสีแดงนองจากเลือดที่ไหลทะลักออกจากร่างเอดะ
“ฟู่..แกนี่มันซื่อสัตย์ชะมัดเอดะ..ถุย”
ถุยน้ำลายลงพื้นอย่างหงุดหงิดตามด้วยใช้ปลายเท้าที่เขี่ยศพของเอดะดูไปมา
“ฮ่า..แกนี่มันดีเกินไปที่จะเป็นมาเฟียนะ..”
พอเลิกเขี่ยศพเอดะเล่น อินุก็ไปย่อตัวลงดูหมูตุ๋นที่นอนคอพับไม่ได้สติกับพื้น
“ตัวอ้วนกลมอย่างกับหมูแบบนี้..แน่ใจนะว่าคืออนาคตของโทระจริ---”
หัวกลมๆของหมูตุ๋นอัดกระแทกเข้าไปที่ปลายคางของอินุจนเซล้ม หมูตุ๋นได้สตินานแล้ว เธอเห็นทุกอย่างที่อินุทำกับลุงของเธอ
“แค่กๆ..แก..อีนังตัวดีเอ๊ย..”
“แก..เป็นคนทำให้ลุงของฉันตาย..มึงอย่าอยู่เลยไอ้ชาติชั่ว” หมูตุ๋นสติขาดพึงดึงเชือกบิดไปมาอย่างหงุดหงิดจนมันเริ่มหลวมแล้วคลายปมออก
“แก...”
“มาสิวะ..เก่งจริงก็มาดิครับ”
ปอมเปย์ที่นั่งตัวไม่ติดเกาอี้ทำได้แค่บิดตัวไปมาอย่างหงุดหงิดจนเวนกับมาคัสถอยตัวหนีออกห่างไปเรื่อยๆ
“แม่งเอ๊ย...เร็วๆสิวะไอ้เวร”
“ใจเย็นๆครับคุณผมพยายามแล้วแต่รถมันติดมากขนาดนี้”
“อีกไกลไหมกว่าจะถึงท่าเรือ”
“กิโลกว่าครับ..อย่าบอกนะครับว่า..”
“อืม..ครืด..ตึกๆๆ”ปอมเปย์ดึงประตูออกแล้ววิ่งลงจากรถกลางไฟแดง
“คุณปอมมมมมมมม”เวนกับมาคัสตกตะลึงในการกระทำของปอมเปย์ที่เปิดประตูรถแล้ววิ่งจ้ำอ้าวไปแบบนั้น
“เฮ้อ..ซวยซะแล้วสิไอ้บ้านั่น”
“ทำไมล่ะครับ??”คนขับรถหันคอมาถามด้วยความสงสัย
“คุณปอมเธอไม่ค่อยเดือดแบบนี้มาก่อนน่ะครับ แต่ถ้าเธอเอาจริงไม่ตายดีก็น่าจะศพเละก่อนเอาไปฝัง”
“...เกิดอะไรขึ้นหรอครับ”
“คุณปอมเธอร้าย..ที่สุดเวลาเดือด เธอจะฆ่าใครก็ตามที่ขัดขวางเธอจนไม่เหลือสภาพเลยครับ..เละเป็นชิ้นๆเลยตอนพวกผมไปเจอ”
“..อึก..”
ปอมเปย์พกระเบิดลูกใหญ่มา พร้อมที่จะแตกได้ทุกเมื่อตอนถึงที่หมาย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
