ตอนที่ 23 : ย่องเบาNC
ตอนที่23ย่องเบาNC
เดินออกจากห้องในสภาพเสื้อเลิกจนถึงหน้าท้องพร้อมเจ้าเหมียวอ้วนที่โดนอุ้มขนาบข้างมาด้วย
“หิวไหมเจ้าเหมียว??”
“เหมี๊ยววว”
“แหม่น่ารักเชียว..”
“มิ๊ว..มิ๊ว..”
“อ้อนทำอ้อนเดี๋ยวเถอะ..นี่แหนะๆหยิกแก้มเล้ย”
“แง๊วววว”
เดินตีกับเจ้าเหมียวไปตลอดทางตั้งแต่ลงจากบนบ้านแล้วก็เดินออกมาจากตัวบ้านเจอบอดี้การ์ดตาเขียวคนเมื่อวานด้วย
“เชิญทางนี้ค่ะ”
“??”
ยอมเดินตามอย่างว่าง่ายต้อยๆมาจนถึงห้องกินข้าวแบบญี่ปุ่นที่มีหมูตุ๋นมานั่งกินข้าวซึมๆไม่ยอมคุยอะไรด้วย
“นั่งด้วยคนนะ..”
“อือ..”
ทำยังไงก็ไม่ยอมคุยด้วยงอนอะไรเนี่ยฉันสิควรงอนมาหาแล้วก็มาด่ามาว่าแว๊ดๆใส่ คนอุส่าห์เป็นห่วงเดี๋ยวเถอะ
ยอมลามือจากเจ้าแมวอ้วนวางลงข้างตัวปล่อยให้มันเดินไปอ้อนเกาตัวกับขาโต๊ะไม้อย่างสนุกสนานไม่ช้าก็เดินมานอนแผ่พุงให้ดูอีก น่าเกานักเชียว
“อย่าเล่นกับแมวเวลากินข้าว!!”
“ค่า...เมีย”เบาท่อนหลังแล้วนะไม่วายยังโดนถ้วยน้ำชาที่ทำมาจากไม้ฟาดเฉียวหัวไประรอบ เฟี้ยวข้ามหัวไปเลย
“ยะ...อย่ามาพูดแบบนี้กับฉัน!!!”
“ล้อเล่นเอง...”
“อึก..”
ไม่อยากเชื่อว่ายัยหมูนี่จะโมโหร้ายขนาดนี้ โดนยับแน่เลยถ้าไปกวนโอ๊ยเข้า
“อิ่มแล้ว..”
“ค่ะคุณหนู..”
นั่งกินข้าวไปก็ดูยัยหมูที่ลุกเดินหนีออกไป ก็ไม่ซีนะเพราะยังไงก็ลางานมาหลายวันขาดๆบ้างก็ได้
“เจ้าเหมียวสบายไหม?”เหล่สายตามองลอดมาใต้โต๊ะระหว่างที่ใช้มืออีกข้างเกาพุงให้มันไปสบายส่วนอีกข้างก็ตักข้าวเข้าปากกินอย่างไม่สงสัย
กินข้าวอิ่มก็ลุกออกจากโต๊ะไม่วายโดนเจ้าเหมียวไล่พันแข้งพันขาต่อก็เลยอุ้มมันต่อ
พาเดินออกมาที่ระเบียงทางเดินพาตัวเองมาหย่อนขาตีไปมาคนเดียวกับเจ้าเหมียวที่มานอนเกยตักอย่างไม่เกรงใจ
“ชอบชะมัดอะไรนิ่มๆเนี่ย...”
“เหมี๊ยว..”
ทำไมถึงมองว่าเป็นคนร้ายๆล่ะก็จริงอยู่ที่ร้าย แต่นี่มันเขตบ้านพ่อตาทั้งทีก็ต้องสงบๆไว้ก่อนไง
“เคียวโกะ..”
“คะคุณหนู”
หันหน้าควับไปที่ต้นเสียงทันที เจอหมูตุ๋นกับบอดี้การ์ดหน้ามุ่ยกำลังยืนคุยไรกันไม่รู้
“พาไปร้านขายไทยากิหน่อยสิ”
“อยากกินเหรอคะ??ฉันไปซื้อมาให้ก็ได้นี่คะ??”
“ไม่ต้อง..พาฉันไปด้วย”
“อ่อค่ะ..ได้ค่ะ”
แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินควงแขนกันออกไป ขึ้นสิขึ้น
“ไปไหนกันโว้ยยยยย...”
คาตาอืมคาตาเลยเนอะกลายเป็นควายให้เขาใช้ไถหน้าเลยแหะ หอบหน้ามาที่นี่ทำไมถ้าไม่มีประโยชน์วะ มาแล้วก็โดนเขี่ยทิ้งแบบนี้น่าเบื่อว่ะกลับเลยดีไหมวะ
พาสังขารตัวเองเดินเล่นลัดเลาะไปเรื่อยจนมาถึงโรงฝึกอะไรสักอย่างที่มีเสียงดังโบ๊ะบ๊ะในนั้นสนั่น ก็เลยแอบเลื่อนประตูเข้าไปส่องเจอผู้ชายราวๆ10กว่าคนกำลังถอดเสื้อฟัดกับกระสอบทรายกันดังสนั่น
“อ้าวคุณปอมเปย์อรุณสวัสดิ์ครับ”
“เอ่อ..ลุงเอดะใช่ไหมคะ??ขอโทษด้วยค่ะที่ปอมด่าคุณลุงตอนอยู่ที่ไทยปอมไม่รู้ขอโทษด้วยค่ะ..”ก้มหน้ายอมรับผิดเพราะตัวเองไปด่าลุงไว้ซะเยอะน่าละอายใจนะเนี่ย
“ไม่ต้องหรอกครับมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดเงยหน้าขึ้นเถอะครับ”
“ค่ะ...ว่าแต่คุณลุงทำอะไรหรอคะ??”
“พาลูกทีมมาฝึกครับคุณท่านสั่งไว้”
“อ่อค่ะ..”ยืดตัวตรงสอดสายตาไปทั่วอย่างสังเกต ดูไปก็แคบกว่าโรงฝึกที่บ้านอีกนะเนี่ย
“เอ่อ..ถ้าคุณลุงไม่ว่าอะไรปอมขอฝึกด้วยได้ไหมคะ??”
“ครับ??อ่อ..ได้เลยครับ”
“หรอคะ??..ขอบคุณค่ะคุณลุง”
“ด้วยความยินดีครับ”
ระหว่างทางที่เดินลัดเลาะไปตามถนนกับเคียวโกะจนมาถึงร้านเข้าประจำที่อยู่ห่างจากบ้านๆราวๆ3ซอยก็ถึงร้านไทยากิร้านโปรดที่ชอบให้เคียวโกะมาซื้อกินบ่อยๆ
“สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ??..”
“เอาไทยากิครีมมัทฉะกับถั่วแดงมัทฉะอย่างละ1ค่ะ”
“ครีมมัทฉะกับถั่วแดงมัทฉะนะคะ..ทั้งหมด2800เยนค่ะ..กรุณารอสักครู่นะคะ”
ไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้หมาบ้าจะกล้าพูดคำว่ามะ..โธ่เว้ยออกจากปากได้นาเกลียดที่สุด ทั้งที่ฉันก็ยังไม่เคยจะมีอะไรแบบนั้นเลยแต่กับมาพูดว่าเมียออกจากปากได้หน้าตาเฉย ไอ้หมาลามกเอ๊ย
“คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าคะ??ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนั้น”
“ไม่มีอะไรหรอกเคียว..ฉันก็แค่ร้อน”
“แต่วันนี้อากาศเย็นสบายดีนะคะ”
“...ไทยากิที่สั่งได้แล้วค่ะคุณลูกค้า”
“ขอบคุณค่ะ”ดีนะที่มีคุณพี่สาวร้านไทยากิมาบอกคั่นบรรยากาศโอ๊ยทำไมต้องหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลยตอนเจอหน้าไอ้หมานั่น หงุดหงิดๆ
กลับมาถึงบ้านได้ก็กินไทยากิหมดไปเกือบครึ่ง พอเข้าบ้านได้ก็ไม่เจอไอ้หมาบ้าที่นั่งเกาพุงทาโร่อยู่ แอบไปกวนใครที่ไหนอีกเนี่ย
“โฮ้ย..โฮ้ยๆ..แรงอีก..แรงๆ”
“...??”ได้ยินเสียงลุงเอดะที่ตะโกนโวยวายดังออกมาจากในโรงฝึกอย่างออกรสชาติ อดไม่ได้จริงๆที่จะไปแอบดูก็เจอไอ้หมาบ้ากำลังเตะกระสอบทรายป๊าบๆจนสนั่นไปหมดโดยมีพวกผู้ชายพากันนั่งมองตาค้างเป็นแถบๆ
‘ที่แท้ก็มาอ่อยผู้ชาย..ไอ้หมาหื่นกามเอ๊ย’
อยากจะวิ่งหนีไปไกลๆจากโรงฝึกนะแต่ทำไมถึงก้าวขาไม่ออก เพราะว่าภาพตรงหน้าของไอ้หมาบ้ากำลังเตะกระสอบทรายป๊าบๆมันดังสนั่นจนไม่อยากละสายตาหนี หรือเพราะว่าคนตรงหน้าสวยเกินไปที่จะปากหมาแบบนั้นนะ บอกตัวเองว่ารีบหนีแต่ก็ไปไหนไม่ได้เลยถือวิสาสะเดินเนียนๆเข้ามานั่งปะปนกับบอดี้การ์ดคนอื่นที่ไม่พากันซ้อมต่อ
“ดี..แรงอีกคุณปอม..”
“ฮ่า..ฮ่า..แบบนี้หรอคะคุณลุง..เปรี้ยง..”
“O_O)!!!!...”ตาค้างไปเลยตอนที่ยัยหมานั่นเตะกระสอบทราบจนหลุดจากตะข้อเกี่ยวกระเด็นข้ามหัวไป ขุ่นพระ
“ระวัง...ตุ๊บ..”
“...”ยัยหมานั่นหันหน้ามาหาฉันพอดี แถมกำลังเตรียมวิ่งมาหาฉันไม่รอให้ยัยนี่มาถึงตัวก็ออกแรงโกยหนีทันที
“รอก่อนตุ๋น...”
“กริ๊ดดด..อย่าตามมานะ”
“รอก่อนสิ...”
กลายเป็นวิ่งไล่จับไปได้ พวกคุณเมดที่พากันนั่งเช็ดจานถึงกับกริ๊ดกันเป็นแถบตอนฉันวิ่งผ่านเมื่อกี้
“คุณหนู??”
“เคียว...”วิ่งผ่านเคียวโกะไปด้วยความเร็วสูง จนเคียวโกะที่กำลังยืนกินไทยากิยังเลิกคิ้วงงๆให้
“อย่าวิ่งหนีสิตุ๋นรอก่อนสิ..”
“เธอจะว่าอะไรฉันอีก”
“ถ้าเธอไม่หยุด..ฉันจะไม่ให้เธอได้ออกจากห้องแน่”
“กริ๊ดดดดดดด”พอได้ยินแบบนั้นก็ออกแรงโกยกว่าเดิม แต่เหมือนจะวิ่งแรงไปหน่อยเลยสะดุดขาตัวเองหน้าจะกระแทกพื้นแล้ว
“อ๊ากกกก...ตุ๊บ..>.0)..เอ๊ะ??ไม่เจ็บ”กระพริบตาปริบๆมามองดูตัวเองที่โดนยัยหมาเอาตัวมารองแทนซะงั้น
“อึก..เจ็บเป็นบ้ายัยหมูดื้อ”
“เพี๊ยะ..ปากหมาที่สุด”
“ดะเดี๋ยว...”
น่าเกลียดที่สุด ยังไงฉันก็เกลียดคนแบบยัยนี่ที่สุดหน้าตาดีซะเปล่าแต่ปากโคตะระหมาแบบนี้ใครจะชอบลง ไม่อยากจะเชื่อว่าเคยไปชอบหมาบ้าแบบนี้ตอนเด็ก ขนลุกชะมัด
“อี๋..หงุดหงิดๆ...ปัง”
ถอยทัพกลับเข้าห้องแล้วนอนแผ่หลาอย่างหมดสภาพ คิดถึงพ่อชะมัด อีก2วันต้องไปเอาตัวพ่อคืนให้ได้ ก็ได้ฉันจะตามเกมแกเองไอ้หมาสกปรก
“หาว..เหนื่อยจัง..หาวววว..นอนก็ได้พึ่งจะ..บ่ายเองหาววว”
เผลอแป๊บเดียวก็บ่ายแล้วเฮ้อ ปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนล้าแล้วก็ผล็อยหลับไป
รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของแผ่นไม้ที่ดังมาเป็นระยะๆจากทางข้างนอก
“อะ..อือ..”กระพริบตาลืมดูเล็กน้อยกวาดดูโดยรอบก็ไม่มีอะไรผิดสังเกต เห็นแต่ฟ้ามืดตือไปหมด
“หาวววว...กี่โมงแล้ว”คว้านหานาฬิกาที่อยู่ข้างหัวเตียงมาดูก็พึ่งจะทุ่มกว่าเอง
“อือ...”
“เอี๊ยด..อ๊าด..”
“..ใครน่ะ??”
“มะ..เหมียว..เหมียว..”อ่อที่แท้เสียงเจ้าทาโร่
“ทาโร่มานี่เร็ว..เหมียวๆ”
“..มะ..เหมียว..แค่กๆ..”
แมวสำลัก???เดี๋ยวนะ ถลกผ้าห่มออกแล้วหย่อนตัวลงไปเดินด้วยปลายเท้าออกมาจากห้องก็มาดูตรงที่เจ้าทาโร่ร้องหลังโซฟา เจอไอ้หมานั่นกำลังนั่งทำปากร้องเหมียวๆอยู่
“ไอ้หมาบ้า!!!”
“ตะ..ตุ๋น???”
พอเจออย่างนั้นฉันก็คว้าเอาแจกันข้างมือมาเตรียมฟาดใส่เต็มเหนี่ยวแต่ปอมไหวตัวทันดึงข้อมือฉันไว้แล้วก็กดลงกับโซฟาแทน
“อึก..ปะ..ปล่อยนะปอม”
“เธอจะบ้ารึไงเอาแจกันมาขว้างใส่หัวฉัน..”
“เธอมันโรคจิต..วิตถาร..ช่วยด้วยเคียวโกะ..”
“ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอตุ๋นในเมื่อฉันบอกกับบอดี้การ์ดเธอไว้ว่ามีธุระจะคุยกับเธอห้ามเข้ามากวน”
“เคียว..ช่วยด้วย...อือ..”จูบหนักๆจากยัยหมานั่นกดลงมาแล้วไล่ขยี้ไปทั่วกดย้ำๆจนฉันหายใจไม่ทัน
“อะ..อืออออ”
“ฮ่า..ฮ่านี่แหละโทษฐานของเธอ”
“...”
ตอนแรกก็ไม่ได้จะมาทำอะไรแบบนี้หรอกแต่เพราะยัยหมูนี่ดันวิ่งหนีหวีดว้ายอะไรก็ไม่รู้ แค่จะอธิบายเรื่องแผนการไปช่วยพ่อตัวเองแต่ดันวิ่งหนีซะได้ก็เลยตีกันมั่วไปหมด แล้วก็ไปบอกกับบอดี้การ์ดหน้ามุ่ยของตุ๋นไว้แล้วว่าจะมาคุยเรื่องแผน แต่ไหงพอเข้าบ้านมาได้ก็โดนคาดโทษซะงั้น ก็เลยเนียนๆเป็นเจ้าเหมียวไปก่อนพอแผนแตกก็จะโดนแจกันฟาดกบาลเข้าให้ ก็เลยใช้กำลังกดซะนี่ ถ้ายังไม่หายบ้านะจะไม่คุยแล้วเรื่องแผนน่ะจะพามาทำลูกอย่างเดียวเลยเถอะ
“ปล่อยมือนะ..ลุกออกจากตัวฉันด้วย”
“ไม่..แล้วก็ไม่จนกว่าเธอจะยอมคุยธุระกับฉัน”
“ธุระ..อะไรฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ”
“อืม...ไม่มีก็ได้..จุ๊บ”ฝังหน้าตัวเองลงไปอีกครั้งเริ่มจากจูบหนักๆข้อหาวิ่งหนีฉันแล้วก็อีกข้อที่ไม่ยอมฟังแผนที่จะบอก
“..อื้อออ”ขบเม้นเบาๆไปตามริมฝีปากนิ่มๆที่สะบัดหนีไปมาตามแรงเจ้าตัว ซุกมือเข้าไปในเสื้อของหมูตุ๋นออกแรงสะกิดนิดเดียวตะขอชั้นในก็หลุดดังป๊อแล้วจุกสีสวยก็กระเด้งนูนออกมาเบียดแน่นกับเสื้ออย่างรู้งาน
“ฮ่า..จุ๊บ..จุ๊บๆ”หลังจูบปากนิ่มๆนั่นจนช้ำก็ไล่จุ๊บลงมาเรื่อยๆจากต้นคอนุ่มๆลงมาเรื่อยๆจนถึงเต้าสวยที่กำลังฟัดขึ้นลงตามแรงหอบ อดไม่ได้ที่จะไปทักทายเล็กน้อยด้วยการดูดเม้นแล้วเลียเบาๆจนเสื้อชุ่มด้วยน้ำลายไปหมด เหมือนว่าจะเลิกดิ้นหนีแล้วแหะ
“ออกไป..อื้อ..”
“พรึ่บ..”ดึงชุดของหมูตุ๋นทิ้งด้วยความหงุดหงิดตามด้วยกระโปรงยาวๆอีกตัวจนตอนนี้เหลือแต่หมูอ้วนๆกำลังนอนบิดเร้าๆไปมาในโซฟาโดยมีมืออวบๆนั่นพยายามปิดบังเต้าสวยๆจากฉันแล้วก็เนื้ออวบๆที่นูนเด่น
“อ่า..น่าขย้ำไปหมดเลย...”
“ยะ..อย่านะ...อื้ออออ”
หมูตุ๋นในสภาพหมดทางสู้แบบนี้เล่นเอาฉันถึงกับแข็งโด่แทบทนไม่ไหวจะกระโจนเข้าใส่แล้วฟัดให้หายอยาก ตอนนี้ก็ทำได้แค่ปลุกเร้าให้หมูตุ๋นคล้อยตามได้ไม่ยาก จูบเบาๆไล่ขบเม้นตามต้นคอจนถึงหน้าอกขนาดล้นมือที่กำลังเด้งขึ้นลงตามจังหวะ ลากปลายนิ้วลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องนุ่มนิ่มแล้วก็ไล่ต่ำลงมาอีกเรื่อยๆจนถึงเนิน..ที่กำลังเปียกแฉะ
“อะ..อื้อ..”
“จุ๊บ..อื้มมม..ฮ่าตุ๋น..ฉันว่าไปที่เตียงกันเถอะ”
“อื้อ...อย่าแตะฉัน..”
ต่อให้จะออกปากไล่ว่าด่าถ่อแค่ไหนถ้าฉันมาถึงจุดนี้ได้ฉันจะไม่หันกลับเด็ดขาดตุ๋น อุ้มหมูอ้วนแนบอกเตรียมก้าวเท้ามุ่งไปที่เตียงด้วยความระมัดระวังเพราะหมูตุ๋นเริ่มอาละวาดกรีดร้องอีกครั้ง เมื่อเข้ามาในห้องได้ก็จัดการโยนหมูดื้อตัวนี้ลงเตียงตามด้วยน้ำหนักตัวเองที่กดทับลงไปเหนือตัวหมูตุ๋นที่นอนดิ้นคลุกคลักหมดทางหนี
“ปะ..ปล่อยนะ..อือ”
“ไม่ได้หรอกตุ๋น..ขนาดนี้แล้ว”
ไม่ยอมฟังเสียงจากหมูตุ๋นอีกแล้วเพราะฉันทนไม่ไหวกับตัวเองเหมือนกัน ใช้มือตัวเองดันข้อมือทั้งสองข้างหมูตุ๋นขึ้นชูเหนือหัว
“อะอื้อ..ปล่อยนะ..อื๋ออออ”
จูบอีกครั้งและจูบต่อไปเรื่อยๆจนกว่าหมูตุ๋นจะยอมอ่อนข้อให้ ต่อให้ฉันต้องจูบเธอจนปากช้ำขนาดไหนก็เถอะ
ไม่มีเหล้าก็เลยทำให้การปล้ำหมูตุ๋นเป็นไปได้ยากมากกว่าที่ควร แนบหัวเข่าตัวเองแล้วคลึงเบาๆที่เนินสาวของตุ๋นจนเธอเริ่มหยุดครวญครางแต่กลับถดสะโพกหนีจากหัวเข่าของฉัน
“ฮ่า...ร้อนจังตรงนั้นน่ะ..อื้อ”
ค่อนข้างนานกว่าหมูตุ๋นจะหมดแรงดิ้นขัดขืน เมื่อทุกอย่างเข้าที่ก็จัดการปลดพันธะนาการทุกอย่างบนร่างออกแล้วก้าวขึ้นเตียงอีกครั้ง แหวกต้นขานุ่มๆนั่นออกจากกันแล้วดันตัวเองเข้าไปแทรกกลางระหว่างนั้น ยกท่อน...ร้อนๆที่กำลังร้อนฉ่าไปหมดแล้วรูดไปมาบนติ่ง...นุ่มของหมูตุ๋นที่กำลังเปียกแฉะไปหมด
“อะ..อื้อออ..เอาออกไปนะ..อื๋อออ”
“ฮ่า...ตุ๋นฉันจะไม่ทำให้เธอมีความสุขตอนนี้หรอกนะ”
ลากท่อนเนื้อตัวเองขึ้นลงไปมาจนหมูตุ๋นถึงกับเกร็งตัวเป็นพักๆแล้วก็ลากลงมาต่อด้วยกดปลายหัวเจ้านี่เขี่ยไปมาตามติ่ง..นุ่มๆที่กำลังสั่นระริกๆไปหมด
“ฮ่า...เสียวชะมัด..”
“อื้ออออ...”
ยกนิ้วตัวเองขึ้นมาแล้วดูดอมพอประมาณจนเปียกชุ่ม จากนั้นก็กดเข้าไปในรูก้นเล็กๆนี่ที่ปิดแน่นสนิท
“อื๋อออ..เจ็บบบบบบ”
“อึก..นิดเดียว...”ดันเข้าไปที่ละนิดๆจนถึงข้อนึงได้ก็เริ่มขยับเข้าออกเบาๆ
แล้วก็เพิ่มจังหวะการซอยนิ้วไปอีกจนหมูตุ๋นเริ่มครางเบาๆ ขยับไปมาจนรูก้นเริ่มไม่เกร็งแน่นเหมือนตอนแรกฉันก็กระแทกนิ้วเข้าไปลึกอีกจนสุดโค่น
“เฮือก...อื้อๆๆ...”
“ฮ่า..ร้อนไปหมดเลยอือๆ..”
พอหมูตุ๋นเริ่มคุ้นชินกับนิ้วได้ก็ดึงออกทีเดียวไม่รอช้ายกท่อน...ร้อนนี่ขึ้นมาแล้วก็จ่อไปที่ก้นนิ่มๆของหมูตุ๋นจากนั้นก็ดันเข้าไปทีละนิดทีละนิดจนได้มาเกือบครึ่ง
“อื๋ออออ...”
“ฮ่า...แน่นไปหมด..เสียวจังอื้ม..”ขยับท่อน...เข้าออกช้าๆแล้วก็ดึงออกจากนั้นก็ดันเข้าไปใหม่เกือบสุดทาง
.....ลามก.....
ก่อนนอนก็เสียไปอีกรอบหมดกัน ร่างกายฉันพังไปหมดแล้วทำไมถึงเป็นจั่งซี่
เลือกที่จะนอนกอดตัวหมูตุ๋นไว้หลวมๆกับเจ้าหนอนน้อยที่นอนสลบไปนานแล้วในตัวของหมูตุ๋น
“หมูตุ๋นเป็นพวกเซ็กซ์จัด...”
“อะ..อือ..แง่มๆ”
“เรื่องจริงใช่ไหม...”
ไม่จริงใช่ไหม แล้วถ้าเป็นจริงฉันจะต้องมีลูกอีกกี่คนถึงจะพอ
‘ฉันจะต้องหาทางถนอมตัวเองไว้ก่อนแต่งงาน’
ร่างกายเพลียเกินกว่าจะคิดอะไรต่อก็เลยผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น
หมูตุ๋นไม่ค่อยรู้ตัวเองเท่าไรว่าเป็นพวกชอบเรื่องอย่างว่าจัดจ้านชนิดที่ปอมเปย์ยังเทียบไม่ติด แต่เพราะหมูตุ๋นไม่เคยมีอะไรแบบนี้การมาโดนกระตุ้นก็ยิ่งทำให้มันระเบิดออกมายิ่งกว่าที่จินตนาการไว้ เหมือนมีสองคนในร่างเดียวแบบนั้นเลยล่ะ
ตื่นเช้ามาในสภาพท้องแน่นๆเพราะน้ำจากปอมเปย์ยังคงล้นปริ่มอยู่ข้างในตัวเธอไปหมด ยิ่งเวลาขยับตัวน้ำข้างในก็ไหลทะลักออกมาข้างนอกอีกเรื่อยๆ
หมูตุ๋นไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงต่อไปทำได้แค่นอนร้องไห้กับตัวเองอย่างนั้นไปเรื่อยๆจนปอมเปย์ตื่นขึ้นมา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
