ตอนที่ 22 : เสือประทะหมา
ตอนที่22เสือปะทะหมา
Partโทระ
ตื่นเช้ามาก็ออกมายืนกอดอกที่ริมทางเดินมองไปที่ริมสุดทางเดินที่มีหมูน้อยนอนอยู่ในนั้น
“อะแค่กๆ...”
“คุณท่านคะน้ำชาค่ะ..”
“แค่กๆ..ขอบใจ”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
รับน้ำชามาจิบอย่างเบาบางพอให้ลื่นคอ หลังจากปรึกษาหารือได้แล้วก็ถึงได้รู้ความจริงๆที่ข้าน่าจะลืมให้ได้ไปตั้งนานแล้วว่าคนที่เป็นตัวจุดฉนวนเรื่องทั้งหมดน่ะคืออินุ โกรธแค้นแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้บ้างเลยสักอย่าง ทั้งเรื่องการปกป้องมะลิหรือแม้แต่การดูแลหมูน้อยที่จะเข้ามาพัวพันกับเรื่องแบบนี้
“แค่กๆ...ทำอะไรโทระ”
“พ่อ...”ให้ตายเถอะอากาศเย็นขนาดนี้ยังจะออกมาข้างนอกอีกนะตาแก่นี่ วางถ้วยน้ำชากับพื้นแล้วเดินไปประคองตัวตาแก่ที่กำลังหัวเราะแห้งๆใส่ เฮ้อคนแก่สองคนมาเจอกันนี่มันโบราณวัตถุชัดๆ
“มานั่งนี่...”
“แค่กๆ..เคี๊ยกๆ..แล้วหลานข้าล่ะอยู่ไหน..โท”
“ปล่อยยัยหนูนอนพักไปเถอะน่าพ่อ..มานั่งเอ้าฮึบ”
พาตาแก่มานั่งขาห้อยกับพื้นอย่างใจเย็นแล้วก็มานั่งจิบน้ำชาดูนกที่เริ่มบินมาจิบน้ำกินในสวนแล้ว
“แค่กๆ..ได้ข่าวว่าพี่เลี้ยงของนังหนู..แค่กๆโดนชิงตัวไปงั้นเรอะ”
“ซูด..อืมไอ้อินุมันบุกไปถึงไทยแล้วชิงตัวมา”
“อืมหืม..งั้นแกจะจัดการยังไงต่อไปโท..”
“คงเปิดสงครามอีกแล้วล่ะ...คงจะไปวันนี้ต้องรีบไปให้ไวที่สุดก่อนที่มันจะวกกลับมาหลังไปโอกินาว่า”
“แค่กๆ..แกคือคนเดียวที่นังหนูนั่นเหลืออยู่นะโทคิดให้ดีล่ะ...แกไม่ได้มีชิ้นส่วนสำรองไว้นะถ้าแกตายไป..ใครจะมาดูแลนังหนูน้อยของข้าล่ะ”
“คงเป็นพ่อนั่นแหละฮ่าๆ...ไม่ต้องห่วงข้าจะพยายามไม่ใช้กำลังถ้าโดนบีบบังคับจนไม่มีทางเลือกคงต้องใช้ลูกปืนนั่นแหละ”
“ฮึๆ..งั้นเรอะแกมันเป็นเสือหนังเหนียวนี่นะโทระ...ฮ่าๆ..”
“คุณท่านครับทำไมถึงออกมาตากอากาศข้างนอกล่ะครับ??”หมอหนุ่มในสภาพชุดยับยู่ยี่เดินมาพูดดุๆใส่พ่อที่กำลังนั่งหัวเราะแห้งๆใส่
“ฮ่าๆ..ข้าคงต้องไปแล้วล่ะขอบคุณที่ชวนข้าคุยไอ้เสือตายยาก..”
“เอาน่าพ่อ..ผมขอฝากพ่อด้วยนะหมอ”
“ครับผม..ค่อยๆลุกนะครับ”
“ฮ่าๆว่างๆให้ยัยหนูมาคุยกับข้าบ้างก็ได้นะโทระ..ข้าเอาแต่นั่งๆนอนๆข้าก็เบื่อนะโว้ย”
“อ่าๆไปเหอะน่าตาแก่..เดี๋ยวบ่ายๆจะให้หมูน้อยไปหา”
“ข้าจะนอนรอแล้วกัน..”
“ไปเหอะน่าตาแก่ชิ่วๆ..”โบกมือไปมาอย่างรำคาญแก่ขนาดนี้ยังชอบมาสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นอยู่ได้ มองดูจนพ่อลับสายตาไปจากทางเดิน ลุกขึ้นมายืนเล็กน้อยแล้วถือถ้วยน้ำชาไปห้องครัว หลังทานมื้อเช้าเสร็จก็ไปจัดการแต่งชุดใหม่แล้วเตรียมคนให้พร้อม
“ทาชิไปเตรียมรถกับคนให้พร้อม..ข้าจะพาไปบุกบ้านหมากัน”
“ครับผมคุณท่าน..”
‘ต่อให้ตัวแกจะไม่อยู่ที่บ้านข้าก็ไม่สนอินุ’
ไม่นานนักก็พากันขนขบวนเหล่าบอดี้การ์ดมาถึงบ้านของอินุที่ตอนนี้เงียบสงบไร้ซึ่งคนอารักษ์ขารอบบ้าน
“หึ..คิดเรอะว่าข้าจะหลงกลน่ะอินุ”
กำปลอกดาบไว้ให้แน่นแล้วสาวเท้าเดินไปเปิดประตูเข้าไปในรั้วบ้านอย่างใจเย็น
สอดส่องสายตาไปรอบๆไม่มีอะไรผิดสังเกตเลยสักนิดมีเพียงลมที่โกรกไปมาจนใบไม้พลิ้วไสว
“แปะๆ..แหม่โทระ”
“....”
เจออินุกำลังยืนปรบมือเป็นจังหวะยิ้มแสยะให้ที่ประตูใหญ่พร้อมอารักษ์ขาราวๆ3-5คนที่ถืออาวุธมาครบมือ
“แหม่หลอกข้างั้นรึอินุ!!...”
“เจ้าต่างหากที่มาบุกรุกบ้านคนอื่น..จริงไหมโทระ”
“ส่งตัวคนของข้ามา..อินุอย่าให้ข้าต้องใช้กำลัง..ข้าขอเตือน”
“ฮะๆแกคิดเรอะว่าจะทำอะไรข้าได้น่ะโทระรอบมองไปรอบๆตัวแกสิว่ามีใครจะมาปกป้องแกรึเปล่า..ฮ่าๆ”
“แกว่าไงนะ...”
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกนี้กำลังหันปลายกระบอกปืนใส่ข้าหมดแม้แต่ทาชิก็ยังไม่เว้นพวกนี้เองสินะที่เป็นหนอนในบ้านข้ามาหลายปี เจ็บใจนัก
“ทำไมพวกแก..”
“หึ..คิดเรอะว่าพวกผมมีทางเลือกให้มากนักคุณท่าน..ผมเสียใจครับ”
“ไหนลองอ้อนวอนขอร้องข้าดูสิเผื่อข้าจะยอมใจอ่อน”
ข้าไม่มีทางเลือกนอกจากคุกเข่าแล้วก็ก้มหน้าแนบไปกับพื้นหินอ้อนวอนขอความเห็นใจจากอินุ
“ขอร้องล่ะอินุ...คืนสายป่านมาให้ข้าเถอะนะ”
“คิดเรอะว่าข้าจะทำยังงั้น..ซากิไปจับตัวมัน”
นั่นคงจะเป็นคำพูดสุดท้ายที่ได้ยินก่อนภาพทุกอย่างจะดำมืดลงไปด้วยเช่นกัน
‘หมูน้อยพ่อขอโทษที่ไม่สามารถช่วยสายป่านคืนได้’
สะดุ้งตื่นขึ้นมาในสภาพเหงื่อแตกไหลพราก
“แฮ่ก..แฮ่ก..พ่อ...”
ความฝันใช่ไหมเมื่อกี้ฉันฝันไปใช่ไหม ฉันเห็นพ่อถูกยิงต่อหน้าต่อตาเลือดกระเซ็นเต็มตัวฉันไปหมด ฉันนั่งกอดร่างพ่อน้ำตาไหลพราก
“คุณหนู??เกิดอะไรขึ้นหรอคะ”
“ไม่มี..เคียวโกะเห็นพ่อไหม”
“อ่อคุณท่าน..เอ่อคุณท่าน”
“พ่อไปไหน!!”
“คุณท่านออกไปข้างนอกกับบอดี้การ์ดค่ะเมื่อเช้า”
“กลับมายัง..พ่อกลับมายัง”
“เดี๋ยวค่ะคุณหนู”
ไม่อยากฟังอะไรอีกแล้วถ้ายังไม่เจอพ่อฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อดี มันกระวนกระวายข้างในไปหมด ผลักประตูวิ่งออกจากบ้านไปตะโกนหาพ่อทุกๆห้องที่เดินผ่าน ไล่เปิดประตูทุกบานที่เจอ
“พ่อ..พ่ออยู่ไหน..พ่อออออออ”
แต่ก็ไม่เจอใครเลยจนมาถึงห้องของแม่ วันนี้ไม่มีรอยธูปที่พ่อจุดไว้แสดงว่าพ่อต้องรีบออกไปมากแน่เลย
“พ่อ..ไปไหน”
เดินสำรวจไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่เจออะไรเลยสักอย่างเดียว พอจังหวะที่ก้าวเท้าจะออกจากประตูไม่รู้ทำไมรูปภาพที่ตั้งไว้ดีๆไม่มีลมพัดถึงได้ร่วงตกดังเพล้งซะงั้น
“เพล้ง...”
“พ่อ...ไม่นะ..”
รีบวิ่งมาจุดที่รูปตกแล้วหงายขึ้นดูถึงได้รู้ว่าเป็นรูปเดี่ยวของพ่อที่เก็กหน้าเข้มถ่ายรูป เศษกระจกแตกเป็นเสี่ยงๆราวไปทั้งกรอบจนเหลือเป็นเศษๆติดไปหมด พยายามเก็บเศษกระจกอย่างใจเย็นแต่ก็โดนบาดเข้าได้ซะงั้น
“อึก..พ่ออย่าเป็นอะไรไปนะ”
ยกรูปพ่อมากอดอย่างเว้าวอนภาวนาให้สิ่งที่คิดไม่เป็นความจริง เพราะถ้าหากเป็นจริงขึ้นมาฉันจะไปเหลือใครแล้วนอกจากตัวคนเดียว คนเดียวเสมอมาตั้งแต่เล็กๆ
คำภาวนาของฉันคงไปไม่ถึงพ่อแน่เลย ไม่ช้าก็ได้ยินเสียงแหกปากตะโกนของคนบอดี้การ์ดวิ่งมาหาฉันหน้าตั้ง
“คุณหนูครับ!!”
“....”
บอดี้การ์ดถือซองจดหมายที่เปื้อนเลือดเป็นคราบยาวจนเลอะไปหมด
เอาจดหมายนั่นมาคลี่เปิดอ่านกับเสื่ออย่างใจจดใจจ่อ
‘ถึงลูกสาวของโทระ ขอบคุณที่ตั้งใจอ่านข้อความนี้ ฉันคืออินุคนที่เป็นคนทำให้ครอบครัวของเธอต้องพังพินาศข้อหาที่มาขัดขวางธุรกิจของฉัน ยินดีด้วยที่พ่อของเธอพยายามอย่างมากที่จะมาชิงตัวบอดี้การ์ดคนโปรดขอเธอสินะชื่อสายป่าน เป็นคนที่ประหลาดพอควรเลยแหะที่โดนซ้อมปางตายแค่ไหนก็ไม่ยอมปริปากเรื่องของตระกูลพวกเธอเลยสักแอะ ข้าล่ะซึ้งใจจริงๆข้าจะให้เวลาอีกราวๆ3วันมาพบข้าที่ท่าเรือ...เวลา1ทุ่มตรง ขอสำคัญคือเธอต้องมาคนเดียวเท่านั้น หากเธอเล่นตุกติกข้าจะเป็นคนตัดหัวพ่อเจ้าเองแล้วจะส่งพร้อมหัวบอดี้การ์ดเธอไปด้วยเข้าใจไหม’
“กึด...อินุไอ้สารเลว!!!!!!!”เดือดพล่านไปหมด น้ำตาที่ไล่ปริ่มล้นออกมาจากเบ้าตา ความร้อนในตัวยิ่งทวีคูณขึ้นสูงจนแสบคอไปหมด เจ็บใจที่ไม่สามารถไปช่วยใครได้เลย แม้แต่ข่าวพี่ป่านเราก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพ่อถึงเอาแต่เงียบไม่ยอมบอกอะไรเลยสักอย่าง
“ฮือออ...พ่อ..แกอินุ..กูจะเป็นคนเอาเลือดหัวมึงออกมาให้ได้”
“ก๊อกๆ...”
“ฮึก..ฮือคุณลุงเอดะ..”
“อืมลุงรู้ข่าวแล้วล่ะ..ต่อไปนี้เราจะทำยังไงต่อหรือไปตามคำขอร้องขอไอ้สารเลวนั่น”
“อือ..หนูไม่มีทางเลือก..ฮึกๆ..”
“ลุงจะช่วยหนูอีกแรงเอง..”
“ฮืออออออ...”โผล่ตัววิ่งไปกอดคุณลุงจนแน่นหนึบ
จะมีใครไหมที่มาช่วยฉันได้ ขอร้องล่ะใครก็ได้
“ฮัดชิ้ว...ใครนินทาวะ”
“อ้าวเป็นอะไรไปคุณปอมใครทวงหนี้รึเปล่า...แหม่ๆนิสัยไม่ดีนะเนี่ย”
“พลัวะ..ติดหนี้ใครล่ะเสน็ก...”
“แล้วเรื่องคุณตุ๋นล่ะครับเราจะทำยังไงต่อไปดีอีกนานเลยกว่าจะกลับสเปนหรือว่าให้ผมไปส่งคุณตามไป..”
“รอก่อนเสน็ก...ตรู๊ด..ตรู๊ด..ปิ๊บ..ฮัลโหล”
*ฮึกๆ...ฮือออออ*
*ตุ๋น??เกิดอะไรขึ้นใครทำอะไรเธอบอกฉันมา*
*ฮัลโหลสวัสดีครับนี่ใครครับผม??*
เสียงผู้ชายแถมยัยหมูร้องไห้เกิดอะไรขึ้น
*ไอ้สารเลวปล่อยตัวแฟนฉันนะเว้ยแกทำอะไรกับเธอฮะพูดสิวะ*
*ใจเย็นๆสิครับผมเป็นลุงของคุณตุ๋นค่อยพูดค่อยจากันนะครับ*
*เกิดอะไรขึ้น*พยายามระงับสติตัวเองไม่ให้กระเจิงไปมากกว่านี้เพราะว่ามันเริ่มเดือดพล่านไปหมดตอนได้ยินเสียงสะอื้นจากยัยหมูนั่น
*ฮึกๆ..ไอ้หมาบ้าด่าลุงฉันหรอ*
*ปะ..เปล่าก็เธอร้องไห้แล้วมีเสียงผู้ชาย...ฉันก็ต้องขึ้นสิ*
*ฮึกๆ..รีบมาญี่ปุ่นมีเรื่องต้องเคลียร์วันนี้ตอนนี้เธอต้องมา*
*เดี๋ยวตุ๋น..*
*ไม่มีเดี๋ยว..ตรู๊ด..*
“เวรเอ๊ยวางสายหนีซะงั้น”
“อ้าวเป็นอะไรไปครับคุณปอมเหงื่อแตกพรากๆเชียว”
“หุบปากไว้กินข้าวเถอะเสน็ก..ส่งฉันไปญี่ปุ่นส่วนนายกับคนอื่นๆกลับไปก่อนถ้ามีอะไรฉันจะติดต่อไปอีกที”
“รับทราบครับคุณปอม”
เธอมีเรื่องอะไรถึงต้องโทรมาหาฉันนะยัยหมู
ใช้เวลาทั้งหมดไปราวๆ12ชั่วโมงก็มาถึงญี่ปุ่นราวๆ2ทุ่มกว่าหลังจากลงเครื่องได้ก็มานั่งโง่ๆที่ม้านั่งรอใครสักคนมารับ
“ยัยหมา...”
“ตุ๋น..”ได้ยินเสียงเรียกรีบกระเด้งตัวยืนขึ้นทันทีแล้วหันไปหายัยหมูที่ตัวผอมลงกว่าครั้งนั้นที่เจอกัน เกิดอะไรขึ้นกับยัยหมูอ้วนของฉัน
“เอ่อ..ขออนุญาตขัดจังหวะนะครับกระผมเอดะเป็นคุณลุงของคุณหนูขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”
“เอ่อ..ขอฝากเนื้อฝากตัวเช่นกันค่ะฉันชื่อปอมเปย์อีเรียกสั้นๆปอมเปย์ก็ได้ค่ะ”
“ครับผมคุณปอมเปย์เชิญทางนี้เลยครับ..งั้นผมขอตัวไปขนกระเป๋าไปรอที่รถก่อนนะครับ”
“เอ่อ..ขอบคุณค่ะ”
มองดูคุณลุงในชุดสูทที่ลากกระเป๋าของฉันเดินไปจนลับตา แล้วก็หันหน้ามาสนใจยัยหมูที่ยืนหน้าบูดใส่
“อะไรล่ะ??”
“ชิ..”
อ้าวไหงมาจิ๊ปากใส่แล้วเดินหนีซะงั้น ฉันทำอะไรผิดวะเนี่ยอุส่าห์รีบมาจากกรุงเทพแบบด่วนที่สุดแล้วนะ เฮ้อหมดกัน
เดินตามมาเรื่อยๆจนถึงรถตู้คันงามที่หุ้มกระจกกันกระสุนเปิดอ้ารับพร้อม ทำงานอะไรกันแน่เนี่ยพ่อของเธอยัยหมู เข้าไปนั่งด้วยความลำบากใจนิดหน่อยตอนเห็นยัยหมูนั่งจ้องเขม็งไม่วางตา
“เป็นอะไรทำไมหงุดหงิดแบบนั้นล่ะ...”
“เห็นหน้าเธอ..มันชวนหงุดหงิดชะมัดยัยหมาบ้า”
“แล้วโทรมาหาฉันทำไมถ้าไม่อยากเจอ”
“ฉันไม่มีทางเลือก..พ่อฉันถูกจับแถมพี่ป่านก็ยังโดนไปด้วย”
“แล้ว??”
“พ่อฉันทั้งคนเลยนะปอม!!!”
“อืม..จะให้ฉันทำยังไงต่อล่ะตอนนั้นเธอยังบอกว่ารังเกียจฉันอยู่เลยนี่..หึเปลี่ยนใจเหรอถึงได้มาขอร้องกับคนที่เธอนึกรังเกียจขยะแขยงด้วย..หรือว่า”
“ทำไม..ก็แค่เรื่องนี้เองปอมช่วยฉันเถอะนะขอร้องล่ะ”
“ข้อเสนอล่ะตุ๋น...ตอนเด็กที่เราสัญญากันไว้ไง”
“เรื่องนั้น...เรื่องนั้น”
“ตกลงไหมล่ะ..หื้ม”
“ก็ได้..ฉันตกลง”
“แหม่ข้อเสนอดีแหะ...น่าลงทุนด้วยหน่อย”
“....”
“ขออนุญาตขัดจังหวะนะครับทั้งคู่ถึงบ้านแล้วครับ”
ยอมสงบปากต่อล้อต่อเถียงกับยัยหมูแล้วก็นั่งไขว้ห้างสบายๆมองดูวิวรอบข้าง เนื้อที่บริเวณบ้านค่อนข้างกว้างเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ยสมกับเป็นยากูซ่าจริงๆ
ลงจากรถพร้อมกับลากกระเป๋าตัวเองไปมาอย่างปวดเมื่อย
“งั้นตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะมีห้องว่างเหลือรึเปล่าแต่ขอเชิญไปพักชั้นบนบ้านเรือนเล็กกับคุณหนูได้นะครับ”
“อ่อขอบคุณค่ะ...”
“เอ๊ะ...เอ๊ะ????”
รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านเรือนเล็กๆที่ริมทางเดินจนสุดพร้อมกับยัยหมูที่อ้าปากแยกเขี้ยวขวางไม่ให้เข้าบ้าน
“หลีกไปยัยหมู...”
“ไมให้เข้าเด็ดขาด..หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ให้เข้า”
“ทำไมกันน้อ..อยากลองเข้าไปดูจัง”
“ย๊ากกกกกกกก”กลายเป็นถูกยัยหมูบ้าวิ่งกระแทกชนเข้าให้เต็มเปาเลยหลบไม่ทันก็ล้มตึงลงพื้นพร้อมกันโดยมียัยหมูทับกลางตัวจนจุก
“แอ๊ก...”
“หึ..สมน้ำหน้า...ปะ..ปล่อยนะไอ้หมาบ้า”
“แหม่มีเนื้อมาล่อหน้าขนาดนี้มีรึหมาอย่างฉันจะปล่อย..งั่ม”
“อ๊ากกกกกกก..ปล่อยยยยย”
ฉันงับไปเบาๆที่แก้มนุ่มยุ่ยของหมูตุ๋นที่ป่องล่อหน้าล่อตาซะเหลือเกิน ยัยผู้หญิงอันตรายเอ๊ย
“อื้อ..ปล่อยนะ”
“งั่ม..งั่มมมมมม”
“อ๊ากกกก..อย่ากัดแก้มฉันนนน” บอกว่าอย่ากัดหรองั้นเลียก็ได้
“แผล่บ...แผล่บ”
“อ๊ากกก..ม่ายยยยเคียวโกะช่วยด้วย...”
“ตึกๆๆ...”เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาด้วยความเร็วตามด้วยตัวยัยหมูของฉันที่ลอยระลิ่วต่อหน้าต่อตาออกไป
“ห้ามรังแกคุณหนูนะคะคุณแขก...”
“หึ..มีคนมาปกป้องด้วย”
ยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นแล้วปัดเสื้อผ้าเบาๆแล้วลากกระเป๋าตัวเองเข้าห้องไปทิ้งให้ทั้งสองยืนมองตาเขียวใส่ก็เถอะ
“หาวววว..เหนื่อยชะมัด..ตุ๊บ”
ขึ้นชั้นสองมาได้เปิดประตูก็เข้ามาก็ทิ้งตัวเองลงกับเตียงอย่างเหนื่อยล้า
“อืม..ถ้าเป็นงั้นจริงฉันคงต้องติดต่อคนจากคุณปู่มาช่วยซะแล้วสิเนี่ย..พ่อเธอก็พ่อตาฉันนั่นแหละยัยหมูฉันไม่ยอมให้พ่อตาหนีจากไปหรอกจนกว่าฉันจะได้มาประทะกับคุณพ่อตาเพื่อแย่งเธอ”
เผลอตัวอีกทีก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยแล้วสะดุ้งตื่นอีกทีตอนได้ยินเสียงเคาะประตูระรัวใส่
“ตื่นแล้วลงไปกินข้าว...”
“อื้อ..หาววว...งาวว..เหมียว”หือ?เสียงแมว เมื่อเปิดเปลือกตาได้ก็มองสำรวจไปตามตัวเจอเจ้าเหมียวอ้วนตัวนึงมานอนขดกับลำคอของฉัน แมวใครเนี่ยมาบุกรุกฉัน
“เจ้าเหมียวป๊ะไปกินข้าวกันแม่แกมาตามแล้วน่ะ”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
