ตอนที่ 2 : การพบพาน
ตอนที่2การพบพาน
ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็บ่าย3กว่าฉันนอนหลับไปตั้งแต่11โมงนิดๆจนตอนนี้ใกล้เย็นแล้ว
“หาว...หิวจัง”
“ก๊อกๆ..ตุ๋นตื่นยัง”
“ตื่นแล้วค่ะพี่..หาวววว”
“งั้นพี่เข้าไปนะ..แอ๊ด..พอดีจะชวนไปตลาดไปด้วยกันไหม?”
“อือ..ได้”ฉันตอบแบบไปทีแล้วก็ซุกตัวนอนต่อ
“หมูอ้วนตื่นนอนได้แล้วววว”พี่ป่านเดินมาที่เตียงแล้วหยิบหมอนฟาดลงไปที่ฉันแบบไม่มีคำว่าปราณีรัวๆ
“ตื่น..ตื่นแล้วหยุดตีก่อนนนน”
“ไม่หยุด...พลัวะๆ”
“อ๊ากกกกกกก..ยอมแล้ววว”
สุดท้ายก็ยอมจำนนลุกไปล้างหน้าล้างตาแล้วแต่งตัวใหม่ตามพี่ป่านลงไปข้างล่าง
“มาค่ะไปซื้อของมาทำเนื้อย่างกิน”
“ไม่เอาเนื้อย่างงงง...”
“ทำไมล่ะคะ?มันไม่อร่อยหรอ”
“อร่อย..แต่ตุ๋นแค่คิดว่ามันหนักไปหน่อย”
“งั้นเอาสุกกี้ก็ได้ค่ะ..”
“ค่ะ..สุกกี้ดีกว่าประหยัดด้วยงั้นไปเลยๆ..”
“ค่าๆ”
สุดท้ายพี่ป่านก็ยอมหึๆเสร็จหมู ฉันรีบวิ่งแจ๋นไปประจำตำแหน่งข้างคนขับทันที เพราะต่อจากนี้พี่ป่านจะเป็นคนรับใช้เอง
“ขาดเหลืออะไรก็โทรถามป้านวลนะคะ”
“ค่าป้านวล”
ฉันโบกมือลาป้านวลเรื่อยๆจนพี่ป่านขับรถไกลห่างมาจากบ้านพอสมควรฉันถึงวกกลับเข้าหน้าต่างรถคืน
“หนาวจังพี่ป่าน”
“เอาเสื้อพี่ไหมคะอยู่ด้านหลังเบาะน่ะ เห็นไหม”
“ค่ะเห็นแล้ว”
วันนี้อากาศค่อนข้างจะหนาวเย็นสักนิดเพราะอยู่ช่วงใกล้สิ้นปีแล้ว ก็เลยอุณหภูมิลดต่ำเพราะอยู่บนเขาด้วยก็เลยหนาวไปอีก
พี่ป่านก็ขับรถเรื่อยๆส่วนฉันก็มองตามหน้าต่างดูวิวข้างทางไปเรื่อยๆมีพวกนักท่องเที่ยวมากันเยอะเลยกำลังถ่ายรูปต้นพญาเสือโคร่งกันอยู่แหะ ช่วงนี้กำลังออกดอกบานสะพรั่งอารมณ์ซากุระเมืองไทยแหละนะ ขาดไม่ได้ก็มีดอกบ๊วยสวยเหมือนกันว่างๆแอบเปิดเอาคนมาเที่ยวในสวนหาเงินเพิ่มดีไหมเนี่ย
“ตุ๋น..ตุ๋นคะคิดไรทำไมเหม่อจัง”
“อ่อ..แค่เรื่องทั่วๆไปแหละพี่ป่าน ขับต่อเลย...”
“ครับๆคุณหมูตุ๋นของบ่าว”
เหลืออีกไม่กี่เดือนแล้วฉันต้องไปญี่ปุ่นคงนานโขเลยจะกลับมาไทย
“ห่อหมกฮวกเอาไปฝากป้า ป้าไปนาเลยห้อย---”
“พี่ป่านเปิดเพลงอารายยยย”
“เอ้าเห็นวิวได้ก็เลยอยากคึก สนใจไหมคะ?”
“ไม่เอา”
“555แต่พี่จะฟัง”
“ม่ายยยย”
สุดท้ายก็ต้องนั่งฟังพี่ป่านร้องเพลงลูกทุ่งกรอกหูไปเรื่อยๆจนฉันงี้แทบจะขนไหปลาร้ามารำโชว์แหละ
ขับรถอยู่ประมาณครึ่งชม.นิดๆก็มาถึงตลาดในตัวเมืองสักที เพราะสวนอยู่ค่อนข้างไกลจากที่นี่ก็เลยใช้เวลานานประมาณ30โลกว่าๆถึงจะมาตลาดได้
“ฮ่า..ปวดตูดจัง”
“หว่า..สนใจให้พี่ไปนวดให้ไหมคะหึๆ”
“อย่ามาทะลึ่งนะ..เดี๋ยว..เดี๋ยว”
“เดี๋ยวอะรายหยอออ”
“เดี๋ยวเอาปืนมายิงปิ้วเลยนี่”
“จ้าๆงั้นไปพี่ไปซื้อพวกของสด ตุ๋นไปซื้อพวกน้ำจิ้มแล้วก็เครื่องปรุงนะค่อยวนมาเจอกันที่รถนะคะตกลงไหม”
“รับทราบครับพี่ป่าน”
“ครับผมคุณหนู555พี่ไปแหละ”
แล้วพี่ป่านก็แยกทางเดินหนีไปอีกฝั่งทิ้งให้ฉันยืนงงไปพักนึงก่อนจะเริ่มออกเดินตามหาร้านขายเครื่องปรุงเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านเจ้าประจำคือลุงไก่
“ลุงคะ เอาซอสสุกกี้ขวดใหญ่4ตะเกียบถุงใหญ่1แล้วก็ขอพวกโซดาครึ่งโหลค่ะ”
“ได้ค่ะ...รอแป๊บนะคะ”
‘อะไร?...ลุงไก่เปลี่ยนไป??หรือว่าลุงแกจะเปลี่ยนใจเป็นสาวสอง”
“มาแล้วค่ะ..ซอสขวดละ60 4ขวด ตะเกียบ120 โซดา48รวมแล้วก็408บาทค่ะ”
“อ่อนี่ค่ะ..”พอยื่นเงินให้แล้วก็เงยหน้ามองเท่านั้นแหละนมลุงไก่แกเฉี่ยวหัวไปแว๊บนึง ตกใจหมดเลย
“ตังค์ทอนค่ะตัวเล็ก..ถือของไหวไหม?”
“ไม่ไหวค่ะแต่เดี๋ยวจะมาทยอยขนเอาก็ได้ค่ะ”
“อ่อ..งั้นเดี๋ยวส้มโอช่วยนะคะ”
“คะ??..นึกว่าเป็นลุงไก่ซะอีก”
“ฮ่าๆพอดีเป็นหลานน่ะค่ะ..ลุงแกให้มาช่วยขายของเป็นเพื่อนก็เลยมาอยู่นี่สักพัก”
“ค่า...งั้นก็ขอบคุณล่วงหน้านะคะ”
“ค่า”
พอพูดจบฉันก็เดินถือถุงขวดซอสกับตะเกียบเดินไปที่รถส่วนส้มโอก็ช่วยแบกโซดาขวดเดินมาเป็นเพื่อน
“เอ่อส้มโออายุ22ค่ะแล้วตัวเล็กอายุเท่าไรคะ?”
“อ่อ28ค่ะ..แล้วก็ชื่อหมูตุ๋นนะคะไม่ใช่ตัวเล็ก^^”
“คะ?ส้มโอขอโทษค่ะ...อุส่าห์คิดว่าเด็กกว่าอีก”
“ไม่เป็นไรค่ะก็ตุ๋นตัวเล็กเองช่วยไม่ได้หรอกค่ะ^^”
“ค่ะ ขอโทษด้วยค่ะพี่ตุ๋น”
ฉันทำได้แค่กลั้นขำไประหว่างเดินเพราะส้มโอเข้าใจผิดว่าฉันตัวเล็กกว่าก็เลยเรื่องเป็นแบบนี้ไง ฉันค่อนข้างจะเตี้ยมากมายเพราะไม่ยอมกินนมแถมตัวก็ยังบวมลมตัวกลมๆใส่แว่นอีกฉันเป็นคนอวบจัดอยู่ในประเภทหุ่นอะไรนะวีเชฟมั้งข้างบนก็แน่นข้างล่างก็ฟิตมิน่าไปไหนใครๆก็ชอบมอง
ส้มโอจัดว่าเป็นคนน่าตาดีมากผิวเนียนแบบไทยแท้ตัวสูงลิ่วผิดกับฉันตัวสูงแค่อกของทับทิมเองอ่า ไม่แฟร์เลย
“มีอะไรติดหน้าส้มหรอพี่??”
“ไม่..ไม่มีอะไรหรอกไปที่รถกันเถอะ”
“ค่ะ..”
“แล้วร้านล่ะใครเฝ้า?”
“อ่อให้หนึ่งมันเฝ้าน่ะพี่ ลูกลุงไก่น่ะ”
“อ่อ..ก็นึกอยู่ว่าจะมีใครมาปล้นร้านไหม”
“ฮ่าๆบางทีก็ไม่แน่นะพี่โจรมันเยอะ”
“จ้า”ฉันพยายามจะคุยกับส้มโอแบบไม่เคร่งเครียดนะแต่สุดท้ายมันก็เครียดอยู่ดี ฉันไม่ถนัดคุยกับคนอื่นเท่าไรก็เลยเป็นแบบนี้ เดินอีกแป๊บเดียวก็ถึงรถแล้วฉันงี้ซอยเท้าฉับๆให้ไวด่วนๆจะได้กลับบ้านไวๆ
“พี่ตุ๋นรอส้มด้วยยย”
“เร็วๆค่ะส้มโอ”
ฉันออกซอยเท้าวิ่งหนีส้มโอซะงั้นกลายเป็นคนบ้าเล่นวิ่งไล่จับไปที่รถ แต่ยังดีที่พี่ป่านมาถึงก่อนก็เลยจะกลับไว
“อ้าวตุ๋นวิ่งหนีอะไรมา”
“พี่ตุ๋น..อย่าวิ่งหนีส้มสิ”
“นี่ใครอ่าตุ๋น”
“อ่อหลานลุงไก่ค่ะพอดีน้องแกมาส่ง”
“อ่อ..พี่ชื่อสายป่านเป็นพี่เลี้ยงตุ๋น”
“ค่า..หนูชื่อส้มโอหวัดดีค่ะพี่”
“เอ่องั้นพี่ขอขนของใส่รถก่อนนะ”
“ค่า”
มองดูพี่ป่านจัดการขนของทุกอย่างใส่ท้ายกระบะก็ถึงเวลากลับบ้านสักที
“กลับบ้านกันพี่ป่านนนน”
“ค่ะๆ..แล้วส้มโอล่ะกลับไง”
“อ่อพอดีจะไปหาลุงไก่ต่อค่ะมีป่านมีอะไรให้ช่วยหรอคะ?”
“อ่อพี่จัดงานเลี้ยงสุกกี้สนใจมากินไหม ถือซะว่ามาช่วยยกของไงคะ”
“อ่อ..เกรงใจค่ะไม่เป็นไรหรอก”
“ไปเถอะส้มโอนะๆถือซะว่าค่าช่วย”
“ก็ได้ค่ะ..ถ้าพี่ๆร้องขอซะขนาดนี้ส้มคงไม่กล้าปฏิเสธเลย”
“ไปค่ะสาวๆ เชิญค่าคุณสุกร”
“แง..พี่ป่านขี้แกล้งกลับถึงบ้านอย่ามาง้อตุ๋นนะ”
“อ้าว..ตุ๋นพี่ขอโทษษษษษ”
“ไม่ให้ ชิ”
แล้วก็ต้องนั่งฟังเสียงบ่นครวญครางของพี่ป่านไปตลอดทางอย่างปวดหู
และแล้วก็มาถึงบ้านใหญ่สักทีกินเวลานานไปนิดเพราะมีตำรวจมาตั้งด่านตรวจคนตอนนี้?? เห็นบอกว่าช่วงเทศกาลอุบัติเหตุเยอะเป็นห่วงเลยมาตั้งด่าน
“ด่านเยอะจังนะพี่ตุ๋น”
“อือ..เยอะเกินไปจนเบื่อแหละ”
“ทำใจแหละเนอะตำรวจก็งี้แหละ”
“เทศกาลคนเยอะอันตรายแหละเนอะ ไปค่ะพี่จะซิ่งแล้วนะหวังว่าไม่มีด่านนะ”
“เหยียบเลยพี่ตุ๋นหิวแล้ว”
“ใจเย็นน้องเอ๋ยยยพี่กำลังซิ่งอยู่”
ฉันทำได้แค่นั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆแล้วก็คิดไปเรื่อยเปื่อยที่พ่อบอกว่าฉันน่ะต้องกลับไปที่ญี่ปุ่นโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ เพราะพ่อปกป้องแก๊งมาด้วยการนองเลือดแล้วต่อไปคงถึงวาระที่ฉันต้องมาสืบทอดแก๊งต่อ
"ปริ๊น..ปริ๊นถึงแล้วลงค่ะสาวๆ”
“ห๋า?..ถึงแล้วหรองั้น..ตุ๋นไปอาบน้ำนะเดี๋ยวมา..”
“อือๆ..งั้นรีบๆมานะเดี๋ยวพี่กินหมด”
“บัยบายพี่ตุ๋น”
“มาค่ะส้ม มาช่วยพี่ขนของไปครัวหน่อย..”
“ค่ะพี่ป่าน..”
ฉันใช้เวลาค่อนข้างมากไปกับการอาบน้ำ เพราะดันมัวแต่คิดเรื่องอื่นก็เลยเป็นแบบนี้ไง
“เฮ้อ..เอาไงดีวะตุ๋น”
“แกร๊งๆ...สุกกี้พร้อมกินแล้วจ้า ล้อมวงเข้ามาๆ”
เสียงตะโกนร้องลั่นบ้านพี่ป่านดังมาแต่ไกลถึงฉันจะอยู่ในห้องน้ำก็ได้ยิน ไม่รอช้าฉันรีบล้างตัวแล้วเช็ดให้แห้งก่อนจะวิ่งไปเอาชุดแล้วก็ลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็วเพราะตอนนี้ท้องนิ่มๆของฉันกำลังโครกครากครำครวญเหลือเกิน
“พี่ป่านตุ๋นขอชามนึง”
“จัดมาค่ะหมูน้อย”
ฉันงี้ซอยเท้าป้อมๆตัวเองเดินมุ่งหน้าไปที่พี่ป่านด้วยความเร็วก่อนจะคว้าหมับเอาชามไปยื่นให้พี่ป่านตักให้
“เอาเยอะไหมคะคนเก่งงง”
“เอามาเยอะๆเลยหิว”
“ค่าๆน้ำจิ้มอยู่กับป้านวลก็มีนะ ขวดเล็กที่พี่ซื้อแยกมาให้”
“อือ..”
ฉันหยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินไปหาป้านวลที่กำลังนั่งกินสุกกี้อย่างยิ้มแย้มกับส้มโอที่นั่งข้างๆ
คงจะดีถ้ามีคนมาอยู่เยอะๆสินะ อบอุ่นจัง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
