ตอนที่ 17 : พลัดพรากNC
ตอนที่17พลัดพรากNC
Partปอมเปย์
แหกขี้ตาแต่เช้าตรู่แต่งชุดสบายๆเสื้อยืดลายต้นมะพร้าว??ของฝากจากไทยที่เพื่อนซื้อมาฝากพร้อมกับใส่เกงยีนต์ขาดๆสีเทา ไปขึ้นรถคันโปรดบึ่งออกไปแต่เช้าจริงๆนะคนยังไม่มีอ่ะ ไปรอขึ้นเครื่องส่วนตัวที่ลานจอดแยกแถวนอกตัวเมืองโดยมีไอ้งูผีนั่นยืนเท้าสะเอวมองตาเป็นมัน
“มองทำไมเสน็ก...”เปิดประตูมายืนมองค้อนให้เป็นของแถมที่ริอาจมาทำกิริยาใส่แบบนี้
“อะแฮ่ม...คนเก่งดุจังครับ”
“เก่งกับผีหลีกไป..ไปขนของมาด้วย”
“ครับๆนายหญิงของผม”ยังมาทำเล่นลิ้นใส่ น่าตัดให้ขาดจริงๆเลยไอ้คนปากผล่อยๆ
ยังไม่ได้บอกลาสองลิงแสบเลย มีหวังหูระเบิดแน่เลยถ้าโทรมา
“สเน็ก..”
“ครับ??”
“ไม่มีไร..งั้นไปรอในเครื่องนะ”
“ครับคุณปอม..”
ด้วยความที่รู้จักกันมาแต่เล็ก ก็เลยทำให้เสน็กไม่ค่อยจะถือตัวเท่าไหร่เวลาอยู่กับฉัน ไม่เคยเคารพกันสักครั้ง
มานั่งเหงาๆบนห้องเครื่องคนเดียว พร้อมกับพนักงานสาวสวยที่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร มีบริการอื่นแถมไหมหว่าน่าลองขอสักทีจัง
“อะแฮ่มๆ..ขนของเสร็จแล้วงั้นผมขอตัวไปพักอีกโซนก่อนนะครับ”
“อื้อ...”
“อ่อแล้วแอร์คนนี้..คุณปอมจะทำอะไรก็แล้วแต่ได้เลยครับ..ผมไม่ขัด”
“ไอ้..นี่..”
“ฮ่าๆๆ..บายครับ”
หันหน้ามาทางแอร์สาวคนนี้ที่ยืนทำตาปริบๆใส่อย่างสงสัย เฮ้อหวังลมๆแล้งๆสินะใครจะกล้าทำบนนี้วะ
“ไม่มีอะไรค่ะ..คุณเอ่อ”
“ลอว์เลน..ค่ะ”
“ฉันปอมเปย์อีเรียกปอมเฉยๆก็ได้นะคะ”
“ภูเขาไฟสินะคะ...งั้นถ้าต้องการอะไรสามารถสั่นกระดิ่งได้ทุกเมื่อเลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ...”หยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายจนแอร์สาวคนนี้หายลับไปทิ้งให้ฉันลุกจากเก้าอี้ไปที่ห้องนอนอีกฟากนึงที่เปิดกว้าง มีเพียงม่านกั้นบางๆพอให้รู้ว่ามีอะไรปิด วิวรอบข้างเป็นหน้าตา2-3ช่องเล็กๆพอเห็นพร้อมกับห้องอาบน้ำขนาดเล็กที่เหมาะแก่การแช่ตัวสบายๆได้
“เฮ้อ..ง่วงชะมัด..”ทิ้งตัวลงดิ่งกับเตียงแล้วหลับไปทั้งแบบนั้น ไม่นานนักมือถือก็สั่นเป็นเจ้าเข้าประหนึ่งเจ้าหนี้ทวงตาม แอบเงยคอไปส่องดูเห็นเบอร์เล็กๆที่โทรย้ำมาราว30+กว่าสายขึ้นหรา
“อือ...ลิงแสบ”
เอามือลากมือถือมากดเปิดแล้วโทรออกไม่นานนักเสียงประสานดังทะลุออกมา
*เพ่ปอมมมมไปไหน ทำไมไม่ปลุกรินกับด้าทำไมๆๆๆ*
*โอ๊ยๆเบาๆพี่พึ่งตื่นนะลิง..*ทิ้งหน้าจมกับเตียงอย่างหมดสภาพ แต่เสียงเล็กๆนี่ก็เสียดแทงทุกโสตประสาทจริงๆแหะขี้หูเต้นระบำไปหมดเลย
*ทำไมไม่ชวนรินเลยว่าไปไทย..ทำไมๆๆ*
*ขอโทษค่า..พี่มาธุระงานน่ะ*ถึงจะโกหกก็เถอะ
*เรื่องจริงหรอ...*น้ำเสียงดูไม่คึกเหมือนรอบแรกก็ดีแล้ว
*ใช่ค่ะ..งานจริงๆของฝากอยากได้อะไรไหม*
*ทุเรียน!!*
เสียงนิ่งๆดังออกมาแต่ไกลก็รู้ได้เลยว่าเป็นของด้า
*รินล่ะ??*
*เอาของอร่อยๆที่สุดที่จะหาได้*
*รับทราบครับคนเก่ง งั้นพี่ไปก่อนนะ*
*บัยบายค่ะพี่ปอมคนเก่ง*
*บายค่ะลิงซน*
ยันตัวเองลุกจากเตียงในสภาพยับเยินเพราะนอนกลิ้งจนหมอนกระจายตกหายไปไหนไม่รู้ ตอนนี้รู้แค่อย่างเดียวคือหิว
“กริ๊งๆ...ลอว์เลนคะ”
“มาแล้วค่ะคุณปอม..อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”
“อร่อยๆ..แค่นี้นะ”
“ค่า”
เหมือนเธอจะขำหน่อยๆตอนบอกขออร่อยๆแต่ก็นะตอนนี้หิว อะไรก็เข้าปากได้หมดแหละขอกินได้พอ พาตัวเองไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแล้วออกมานั่งเหงาๆรอที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆ ไม่ช้าอาหารอร่อยๆก็มาเสิร์ฟ
“มีข้าวผัดปูพริกไทย แล้วก็กุ้งล็อบเตอร์ราดซอสไวน์ค่ะ ของหวานมีพุดดิ้งนมสด..น้ำจะรับอะไรดีคะ”
“น้ำเปล่าพอค่ะ”
“ค่ะ...”
กินข้าวเงียบๆอย่างสงบ ตอนนี้ยกนาฬิกามาดูกึ่งผ่านไปราว2ชม.กว่าก็ราวๆ9โมง วันนี้ออกก่อนวันจริงเพราะระยะเดินทางค่อนข้างจะไกลเอาเรื่องนะ
กินเงียบๆแบบเงียบจริงๆมีเพียงเสียงหายใจเบาๆกับเสียงเครื่องยนต์ของเครื่องบิน
“ขออนุญาตนั่งข้างๆได้ไหมคะ..”
“ได้ค่ะ...”กินอะไรเสร็จเรียบร้อยลอว์เลนก็เก็บของไปล้าง ส่วนฉันก็มานั่งตีพุงปั๊วะๆดูไรเรื่อยเปื่อยในยูทูป
“เน็ตกระตุกบ่อยจังเว้ย....”สมัคมาหลายตังค์แต่ค้างแบบนี้ไม่ไหวเลย ฟ้องร้องได้ป่ะหือ
“คุณปอมคะ...รอบบ่ายจะทานของว่างอะไรไหมคะ”
“ไม่ต้อง...เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำก่อนนะ”
“ค่ะ...”เดินหายลับไปก็พอจะทำใจได้สักพักนะว่าของว่างอยากกินอะไร นอกจากลอว์เลนที่เดินบิดก้นเซ็กซี่ๆนั่นไปมาในกระโปรงรัดๆ
“ของว่างที่เซ็กซี่ไง...”
ขำหึๆในลำคอกับตัวเองระหว่างไปอาบน้ำจัดการเปลี่ยนชุดใหม่เป็นชุดลำลองเหมือนตอนแรกต่างแค่ตอนนี้ใส่กางเกงขาสั้นแทนเพราะมันถอดง่ายกว่าไงล่ะ
เดินน้วยก้นออกมานั่งที่ห้องโซนกลางเครื่องโดยมีลอว์เลนกำลังนั่งอ่านหนังสือบางอย่างที่ตั้งใจสุดๆ
“อ่านอะไรคะ??”
“อ่ะ...คุณปอม..ลอว์อ่านเกี่ยวกับการทำอาหารทั่วๆไปน่ะค่ะ”
“ขอปอมนั่งด้วยคนนะ”
“เชิญค่ะ..”
นั่งเหงาๆหาไรอ่านไปเรื่อยระหว่างนั้นก็มีแชทดังขึ้นอีกรอบแหะจากยูกิ
*ถึงไหน*
*บนฟ้า*เอ้าก็จริงตอนนี้อยู่บนฟ้านะ
*อือ*
เพื่อ??แล้วก็เงียบไปทั้งแบบนี้นะ คือต้องการจะสื่ออะไรยูกิไอ้หนอนน้ำแข็งเอ๊ย อย่าริอาจมาอวดความใหญ่ยาวกับฉัน เพราะฉันก็เหนือกว่าเห็นๆ
ดูอะไรจนเบื่อตาก็พาตัวเองไปนอนอีกรอบแล้วตื่นมาเวลาทุ่มกว่าพร้อมกับของกินอร่อยๆที่วางไว้
กินเสร็จก็ยกถาดนั่นออกจากห้องมางงๆแล้ววางแหมะที่ห้องครัวโดยไม่เจอแอร์คนสวย
“ไปไหนกันหว่า??”
เหมือนความคิดจะสะดุดไปแว๊บนึงเมื่อเห็นลอว์เลนในชุดเสื้อตัวเดียวเปิดอกเล็กน้อยเพราะเสื้อมันตึง ผมนุ่มมือที่สยายบนลำคอชวนให้ลูบชะมัด
“อ่อ...ลอว์ไปอาบน้ำมาค่ะ??มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีค่ะ...ปอมขอตัว...ไปนอนกัน..เอ๊ยก่อนนะ”
“ค่ะ..”
เกาท้ายทอยอย่างเขิน เพราะลอว์เลนดันมายิ้มโชว์เขี้ยวให้ดูโอ๊ยน่าจุ๊บสักฟอด
นอนกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างอดกลั้น คนแบบนี้น่าจับถอดเสื้อแล้วดึงขย่มให้หน่ำใจชะมัด โครตยั่วอ่าบอกเลย
“อยากขอ...แต่น่าอายเกินไปแหะ..”เหมือนความคิดจะถูกชะงักด้วยร่างลอว์เลนที่มายืนกอดอกมองขำๆที่ประตูนั่น ผลิกตัวไปมองที่ฝั่งริมก็จะเจอแอร์สาวในเสื้อเชิ้ตโชว์ขาอ่อนกับสันกรามเซ็กซี่ที่โครตยั่วไปทั้งตัว
“เป็นไรคะ??นอนไม่หลับ??”
“อือ..ไม่หลับเลย”พูดจบก็ผลิกตัวหนีจากผู้หญิงที่เซ็กซี่กำลังยิ้มโชว์เขี้ยวให้ดู โอ๊ยฆ่าหนูเถอะถ้าจะยั่วขนาดนี้ ได้ยินเสียงเดินเบาๆแรงสะเทือนแล้วก็แรงกดทับจากเตียงที่ยวบลงมา เสียงหายใจฟู่ๆข้างหูอย่างหยอกเย้า ปลายนิ้วขาวๆนั่นกำลังลูบไล้กดไปมาตามแผ่นหลังของฉัน
“คุณนี่ขี้อายชะมัด...อืมม”
“....”นอนกลั้นเสียงกริ๊ดอยู่คนเดียว ความจริงตอแหลไปงั้นแหละ ผลิกตัวหันกลับมาก็ดึงตัวของลอว์เลนกดกับเตียงจัดการใช้มือไล้แหวกสาปเสื้อไปมาจนล้วงเข้าไปถึงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นที่เด้งสู้มือไปมา
“อือออ...อ่า..”
“ชอบไหมล่ะ...”
“อ่า..ชอบ...”
ย้ำปลายนิ้วขยี้จุกเล็กๆนี่จนแข็งปึงดันเสื้ออกมาเห็นเป็นรูปทรงเลยแหะ
ชักมืออกแล้วปลดกระดุมออกจนหมด จัดการดึงเสื้อออกแล้วโยนทิ้งอย่างรำคาญ ตอนนี้ลอว์เลนกำลังฉีกยิ้มอย่างมีความสุขแทนที่จะอายแหะ แสดงว่ามาเยอะสินะ
“ขอดู...ในนั้นได้ไหมคะ..”
“หืม??”มองตามปลายนิ้วที่ชี้มาตรงเป้าจึงเห็นเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังแข็งปึงชี้หน้าโด่ใส่ลอว์เลนซะงั้น
“ได้สิ..” มองดูการกระทำที่อุกอาจของลอว์เลนลุกตัวมารูดกางเกงฉันทิ้งอย่างไม่ใยตามด้วยกางเกงในลายหมีของฉัน
จัดการปลดทุกอย่างทิ้งแล้วเขี่ยลงกับพื้น ตอนนี้เหลือแต่เสื้อตัวบนที่ยังไม่ถอดแต่ใส่คลุมเก๋ๆไว้ ส่วนลอว์เลนก็เหลือแต่ชั้นในบางๆที่เห็นหมดทุกอย่างแม้แต่ขนอ่อนนั่น
ทาบตัวเองลงไปตามน้ำหนักมือที่กดลงไปบนเตียง ไล่ปลายนิ้วลากไล้ผ่านลำคอลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องแบนราบที่เซ็กซี่สุดๆ ลูบผ่านพอให้จั๊กจี้ แล้วไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงสะดือแล้วก็ท้องน้อยที่ตอนนี้เริ่มเกร็งไปหมด
"คุณปอม..คุกเข่าแล้วย่อเอวมาข้างหน้าได้ไหมคะ..”
“แบบนี้หรอ..อื้อออ..” ลอว์เลนดึงสะโพกฉันให้แน่นขึ้นแล้วจัดการใช้ลิ้นตวัดเลียขึ้นลงช้าๆ
“อือออ...อื้อออ..อ่า..”
“อืมมม..บ๊วบ..จ๊วบๆ....”ปลายลิ้นที่เลียวนรอบๆนี่เสียวสะใจดีชะมัด
เด้งเอวระรัวเข้าไปเรื่อยๆจนตอนนี้ใกล้ถึงเต็มทีแล้ว
“อื้อ...อ่า..ซิ๊ดดด...”
“จ๊วบๆ..บ๊วบ..บ๊วบ..อื้มมม”เด้งเอวรัวเข้าใส่กับปากร้อนๆที่ตอนนี้กำลังดูดเม้นจนฉันแตกคาปากซะงั้น
“อื้อออ...อ่า..”
“อื้มมม...อื้อๆๆ...”จัดการถอดถอน...ออกจากปากของลอว์เลนในสภาพหกเลอะเทอะออกมาหยดย้อยรอบๆริมฝีปากทะลักไหลลงมาจนถึงร่องอก
“ฮ่า..ฮ่า...”
“อึก...อึก..”
ลอว์เลนนอนพักเหนื่อยอย่างหมดแรง ส่วนฉันก็พาตัวเองไปค้นหาถุงหรือชุดกันฝนให้กับเจ้าหนูน้อยนี่ที่กำลังลุกมาผงาดอีกครั้งแล้ว สวมใส่อย่างพอประมาณก็เดินย่างกายก้าวขึ้นสังเวียนอีกครั้ง ดึงสะโพกเรียวลงมาแล้วค่อยๆลากชั้นในลงมาช้าๆ น้ำเหนียวๆที่ไหลย้อยเป็นสายหนืดกับชั้นในนี่ น่าจะร้อนสุดๆไปเลยแหะข้างในนั้น
“ฮ่า...ถ้าเจ็บก็บอกนะ..”
“ฮ่า...เข้ามาเลยค่ะ..อื้อออ”
“อื้อออ...อ่า..ปอม..อือๆๆ..”
ย้ำแรงกดไปที่มือของตัวเองที่ขย้ำผ้าปูระบายอารมณ์ทั้งหมดลงไปอย่างสุดแรง เหงื่อที่ไหลซึมจนหยดตามผิวไปหมด หน้าเริ่มร้อนผ่าวมากเกินไป
ฝังหน้าของตัวเองลงกับซอกคอหอมกรุ่น กดปลายจมูกไล่สูดกลิ่นหอมๆที่มีกลิ่นเหงื่อไหลซึมออกมา โครตเร้าอารมณ์ชะมัด
กระแทกระรัวเข้าไปเรื่อยๆหน้าอกขนาดพอมือก็ไหวสั่นไปตามแรงโยกของสะโพกที่ตอนนี้มันกำลังจะเสร็จอีกรอบ
“อื้อๆๆ...”
“อ่า..ซิ๊ดด...”
เสียงหยาบโลนที่บาดหูมีต่อเรื่อยๆไม่ขาดสาย รู้ตัวอีกทีก็เกือบสว่างถึงได้นอนหลับ ใช้เวลาไปราวๆ2-3ชม.ในการทำกิจกรรมแบบนี้ แล้วใช้เวลาที่เหลือต่อไปกับการนอนหลับบนรถ จนมาถึงที่หมายสักที
ยืนอ้าปากหาวอย่างไม่รีบร้อน ภาพตรงหน้าในตอนนี้คืออะไรนะ??ความฝัน??แต่ทำไมเหมือนจริงจัง เธอจะหนีฉันไปไหนยัยลูกหมู
Partหมูตุ๋น
ฉันเก็บข้าวของทุกอย่างเสร็จดี พร้อมขนของมาให้ลุงเอดะขึ้นรถแต่ทำไมหูจะได้ยินเสียงรถใครไม่รู้ดังมาแต่ไกล พร้อมเสียงอ้าปากหาวหวอดๆของใครบางคน เหล่หางตาไปมองถึงได้รู้ว่าหวยที่ไอ้มัดบอกว่าจะถูกมันก็มาจริงๆ
“ปอม??...”
“หมูน้อย...กร็อดดด..”เสียงขบกัดฟันที่ดังมาแต่ไกลตามด้วยสภาพหัวฟูๆของผู้หญิงร่างสูงโปร่งในสภาพคิ้วขมวดเป็นปมกำลังแยกเขี้ยวใส่ฉันใหญ่เลย
“ขอตัวแป๊บนะคะคุณลุง...”
เดินก้าวขาป้อมๆของตัวเองไปหายัยหมาบ้าที่ยืนขบกัดฟันใส่อย่างหงุดหงิด
“มาทำไม...”
“คิดถึง..อยากเจอ..แล้วจะไปไหน”ปอมพยายามเบนสายตาไม่มองฉันแล้วเหล่ไปมองรถของลุงเอดะแทน
“เรื่องของฉัน...”
“แต่เธอเป็นของฉัน...และจะเป็นของฉันตลอดไป..”
สิ้นคำของปอม ตัวฉันก็โดนอุ้มลอยลิ่วเข้าไปในรถตู้อีกคันทิ้งให้ลุงเอดะยืนทำหน้า เหวอใส่ซะงั้น เฮ้ออะไรอีกเนี่ยไอ้หมาบ้าปัญญาอ่อนเอ๊ย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
