คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : เด็กนี่ใครกัน?
และแล้วก็ผ่านมาอีกหลายวัน(แหะโทดทีมักง่ายอ่า
_/|\_)
"เดรโก....เดรโกรอด้วยสิ"แฮร์รี่ตะโกนเรียกชายผม
บลอนด์ที่เดินลิ่วๆนำหน้าเขามา
"ขอโทดทีเดรโก ชั้นไม่ได้ตั้งใจนี่นา"
"เหรอนี่ขนาดนายไม่ตั้งใจนะ แฮร์รี่ แล้วถ้านายตั้งใจ
มันไม่เต็มคอชั้นเลยรึไงหาดูสิเพราะนายแท้ๆ"
"แหม!ก็นายน่ารักจนมันอดใจไม่ไหวนี่นาก็เลย....."
"หยุดไปเลยแฮร์รี่...."
"อ้าวๆๆท่าทางคู่รักหวานชื่นแห่งปีจะทะเลาะกันซะ
แล้วนะเนี่ย"
"ครัม"ทั้งสองคนตะโกนออกมาเบาๆ
"นี่เมื่อคืนนายพารอนไปไหนมาฮะ หมอนั่นไม่ได้กลับ
หอเลยทั้งคืน อย่าบอกนะว่านาย......"
"โอ้!!ใจเย็นแฮร์รี่ตอนนี้ชั้นไม่ทำอะไรเพื่อนนายหรอก
น่า"
"จริงนะ"
"อือ.....แต่ต่อไปไม่แน่นะ"
"เฮ้ๆๆอย่าบอกนะว่าครัมกับวิสลีย์........"
"ช่าย..."แฮร์รี่ตอบเสียงยานคางเลียนแบบเดรโก แล้ว
เดินเข้ามากอดเดรโกทางด้านหลัง
"ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"อ้าว!ก็ตอนนั้นนายไม่อยู่นี่"แฮร์รี่พูดแล้วซุกไซร้คอ
ของเดรโก
"เอ้าๆอย่ามาสวีทกันกลางทางเดินแบบนี้สิ เห็นแบบนี้
ชั้นก็อายกับเค้าเหมือนกันนะที่ต้องมาดูพวกนายสวี
ทกันเนี่ย อิจฉา"
"ไม่เห็นน่าอิจฉาตรงไหนเลยน่ารำคาญออก"เดรโก
พูดแล้วเริ่มจับมือแฮร์รี่ที่ตอนนี้ท่าทางจะอยู่ไม่สุขเสีย
แล้ว
"งั้น....ชั้นไปหาบ้างดีกว่า"ครัมพูดแล้วเดินผิว
ปากออกไป
"ครัม ค่อยเป็นค่อยไปนะ รอนไม่เคยเรื่องอย่างนี้"แฮร์
รี่ตะโกนบอกครัม
"อ๋อ!แต่นายเชี่ยวชาญงั้นสิ"เดรโกได้ทีจึงแขวะแฮร์รี่
แล้วทำเป็นงอนนิดๆ
"โอ๋ๆๆใช่ที่ไหนเล่าก็ยังไงๆเราก็มีประสบการณ์
มากกว่ารอนนี่นา"แฮร์รี่พูดแล้วก็สูดดมความหอมจาก
คอของเดรโกของหมันเขี้ยว
"แต่คงไม่เท่าครัมหรอกนะ....คิกๆแฮร์รี่มันจั๊กจี้นะ"เด
รโกพูดแล้วหัวเราะคิกคัก(ท่าทางแฮร์รี่จะง้อเดรโกได้
สำเร็จนะเนี่ย)
ในตอนเย็นที่ห้องรับประทานอาหาร
"นี่ๆๆเฮอไมโอนี่ชั้นเข้าใจหรอกนะว่า เธอรักกัน แต่
ช่วยอย่าให้ไอ้นั่นมันโจ่งแจ้งนักได้ไหม"แฮรืรี่กระซิบ
แล้วชี้บอกเฮอไมโอนี่ เธอจึงหยิบกระจกมาส่องดู
"ว๊าย!จริงๆด้วยขอบใจแฮร์รี่ แต่ก่อนที่จะเตือนคนอื่น
หนะ นายคงต้องดูตัวเองก่อนมั้ง"เฮอไมโอนี่พูดยิ้ม
แล้วชี้มือไปที่คอของแฮร์รี่
"หวาย!จริงด้วย"แฮร์รี่รีบกระชับผ้าคลุมเพื่อปกปิดร่อง
รอย
"เห็นทีต้องทำโทษ "
"ไม่เอาน่าแฮร์รี่ นายหนะจะทำให้มันชัดขึ้นสิไม่ว่า"
"เออใช่แล้วนายเห็นรอนบ้างไหม"
"เห็นแต่เป็นเมื่อวานพร้อมเธอนั่นแหละ"
"ไปไหนของเค้านะ"
"นั่นไงมาแล้ว"แฮร์รี่พูดพลางชี้ไปที่รอนที่กำลังเดิน
มาด้วยท่าทางอ่อนแรงสุดๆ
"ไงรอน"เฮอไมโอนี่ทักเสียงใส
"งาย....เฮอร์ม....แฮร...รี่"รอนพูดด้วน้ำเสียงบอกว่า
เหนื่อยเต็มทน
"โหรอนนี่นายหายไปไหนมาเนี่ย"
"รอนอย่าบอกนะว่า.....ครัมไม่ปล่อยนายเลย"แฮร์รี่รีบ
พูดขึ้นและปฏิกริยาของรอนก็เกินคาด เค้าหน้าแดง
แล้วรีบนั่งลงอย่างรวดเร็วแล้วกินอาหารบนโต๊ะให้ได้
มากที่สุด
"นายว่า....มันไม่จริงใช่มั๊ยแฮร์รี่"
"ท่าทางจะจริงนะเฮอไมโอนี่"แฮร์รี่ตอบแบบช่วยไม่
ได้
"คงต้องเตือนกันหน่อย"
"ใช่ขืนเป็นแบบนี้ทุกวันรอนได้ตายพอดี"
"นี่เธอคิดว่าจะมีใครที่ไหนทำอย่างว่าได้ทุกวันหละ"
"ก็คนอย่างวิกเตอร์ ครัม ไงแรงสุดยอด"
"อือ....นั่นสิ"แล้วหลังจากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันพยูงรอน
ไปที่หอนอนและปล่อยให้รอนหลับไป ส่วนแฮร์รี่และ
เฮอไมโอนี่นั่นต่างมุ่งตรงไปที่....หอนอนของสลิธีริน
เพื่อวันสุดท้ายวันนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่พวกเค้าจะอยู่ที่
นี่ ฮอกวอตท์แห่งนี้
-------------------------------
จบไปอีกหนึ่งพอครบ25ตอนเมื่อไหร่รับรองจบแน่
ความคิดเห็น