(Fic Harry) Love Fo Pince (HP/DM)

ลำดับตอนที่ #14 : ความหวานที่เอ่อล้น

"ไม่เอาน่าแฮรี่(-///-)"เดรโกพูดแล้วเอี้ยวตัวหลบออกจากอ้อมแขนที่โอบ

รั้งตนเองไว้ แต่แฮรี่เองก็ไม่อยากขัดขืนร่างบางจึงจำต้องปล่อยออกไป

อย่างเสียดาย

"อ๊ะ!พระจันทร์สวยจัง"เดรโกพูดหน้าแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสี

รัตติกาล สายลมพัดผ่านมาทำให้ผมของเดรโกปลิวสยายชั่งดูงดงามยิ่ง

นักในสายตาของคนที่อยู่ข้างๆ แฮรี่ใช้มือจับเส้นผมนุ่มสลวยของเดรโก

แล้วนำมาทัดหูให้ ทำให้ร่างบางดูน่ารักน่าทะนุทะนอมมากขึ้น

"พระจันทร์สวยมากเลยเนอะแฮรี่"เดรโกพูดอย่างอายๆ

"อือ!ใช่สวยมาก"แฮรี่ตอบแต่ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ร่างบาง

"อย่าจ้องอย่างงั้นสิมันเขินนะ"เดรโกพูดแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น

"ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงๆก็เห็นมาหมดแล้วนี่"แฮรี่พูดแหย่เดรโก(แหะท่า

ทางแฮรี่จะเก่งเรื่องการแหย่คนไปแย้วอะ)

"บ้า!!"เดรโกพูดตอนนี้ถึงไม่หันหน้ามาก็รู้ว่าร่างบางกำลังหน้าแดงอยู่อาจ

เพราะแสงจันทร์ทำให้ใบหน้าขาวที่งดงามตามแบบฉบับของคุณชายจอม

เย็นชาแดงก่ำมาจนถึงหู สายลมพัดผ่านมาอีกครั้งอาจเป็นเพราะเริ่มจะดึก

แล้วอากาศจึงเย็นลงเดรโกจึงใช้มือทั้งสองข้างกอดตัวเองไว้ แฮรี่เห็นดัง

นั้นจึงเดินเปสวมกอดร่างบาง

"อากาศเย็นแล้วกลับไปที่โรงเรียนเถอะ"แฮรี่พูดแล้วกระชับวงแขนแกร่ง

ให้แน่นขึ้น

"แต่...."

"ไม่มีแต่ถ้าไม่สบายขึ้นมา ชั้นคงไม่กะจิตกะใจจะไปเรียนอีกแน่ๆ"แฮรี่พูด

"อือ(-//-)"เดรโกยอมทำตามคำพูดของแฮรี่แต่โดยดี

"อ๊ะ!เดี๋ยวแฮรี่"เดรโกพูดแล้วหยุดเดิน

"เราต้องแยกกันนะแฮรี่นายคงไม่อยากให้คนมาเห็นคู่แค้นตลอดกาลมา

เดินที่ฮอคมี้ดด้วยกันหรอกนะ"เดรโกพูดแล้วจับที่แขนของแฮรี่เป็น

สัญญาณว่าให้ปล่อย

"อือ...ก็ได้"แฮรี่พูดแล้วเดินแยกกันไป

"เจอกันที่หน้าบ้านนายได้ไหม"แฮรี่หันหลังกลับมาถามเดรโก(บ้านที่ว่า

คือบ้านสลิธีรินนะ)

"อือ....น่าจะได้นะ"เดรโกพูดแล้วส่งยิ้มให้

"เจอกันนะ"แฮรี่พุดแล้วกึ่งเนกึ่งวิ่งไปที่โรงเรียน

หน้าหอนอนสลิธีริน

"นายมาเร็วจังแฮรี่"เดรโกพูดเมื่อเห็นแฮรี่มาถึงหน้าหอแล้วทั้งๆที่เขาคิด

ว่าตัวเองมาเร็วแล้วนะ

"ทำไงได้คนมันคิดถึงนี่นา"แฮรี่พูดแล้วจับมือเดรโกขึ้นมาจูบ

"ราตรีสวัสดิ์นะที่รัก"แฮรี่พูดแล้วขโมยหอมแก้มเดรโกแบบที่เดรโกไม่ทัน

ตั้งตัว

"บ้าเดี๋ยวมีใครมาเห็นหรอก"เดรโกพูดแล้วทุบลงไปที่อกซ้ายของแฮรี่

"โอ๊ย!"แฮรี่ร้อง

"อ๊ะเจ็บเหรอแฮรี่ เป็นอะไรรึเปล่า"เดรโกพูดท่าทางเป็นห่วง

"เป็นคนที่รักนาย"แฮรี่พูดแล้วหอมแก้มเดรโกอีกหนึ่งที

"คนบ้า"

"ถึงบ้าแต่ก็บ้ารักนาย"

"ฮึไม่พูดด้วยแล้ว"เดรโกพูดจบแล้วเดินหันหลังจะเข้าหอนอน

"เดี๋ยวเดรโก! อย่าเดินไปตรงนั้น"

"ทำไมอะ"

"ระวังจะตกหลุมรักนะ"

"แหวะ คนบ้าเล่นอยู่ได้"

"อ๊ะๆ อย่า!"

"จะเล่นมุขอะไรอีกหละ"

"ป่าวแค่อยากจะบอกว่าอย่าเหยียบตรงนั้นหัวใจชั้นมันละลายอยู่"

"ไม่สนนายเล่า(-///-)"

"ราตรีสวัสดิ์ที่รักของชั้น"แฮรี่พูดแล้วยืนมองเดรโกที่เดินหน้าแดงไปที่

ประตูหอนอน

"ราตรีสวัสดิ์ที่รัก"เดรโกหันมาพุดก่อนบอกระหัสผ่านแล้วเดินเข้าไปในหอ

นอน ปล่อยให้ผู้ที่ได้ยินยืนอึ้งกับคำที่ตนเพิ่ได้รับมา รอยยิ้มสดใสระบายอยู่บนใบหน้าของเด็กชายผู้รอดชีวิตที่เดินผิวปากกลับไปที่หอนอนอย่างอารมณ์ดี
----------------------------

ฮู้วนึกว่าจะไม่จบซะแล้ว อ่านๆแล้วเม้นให้บ้างน๊า