รักร้ายร้ายของยัยนักวางแผน

เรื่อง เกมรักเกมร้ายของยัยนักวางแผน

     เช้าวันที่อากาศแจ่มใสฉันกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างตั้งใจ  เสียงอันแหลมของยัยเพื่อนรักก็ดังขึ้น
"นี่ยัยซากิเธอจะขยันไปถึงไหนกัน แค่นี้บ้านเธอก็รวยจาตายอยู่แล้ว"

"ใครมันจาไปเหมือนเธอหละ" ฉันตอบกลับแกมแหย่เหมือนเคย

เย้!!!!!เสร็จงานซะทีนะ

นี่คนขับรถจะมารับเธอกี่โมงเนี่ยยัยซากิ   ซาโตะมิถามด้วยความเหนื่อยล้า  

 วันนี้งานเสร็จเร็วเหลือเวลาอีกเยอะไปเดินเล่นกันเถอะซาโตะมิฉันตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

 นี่พรุ่งนี้ไปเรียนวันแรกตื่นเต้นจังเนอะ ยัยเพื่อนรักพูดไปก็หน้าบานไป น่าหมันไส้

แหม! ซาโตะมิเธอนี่ขี้ตื่นเต้นจังนะ ฉันพูดไปพรางส่งยิ้มให้ยัยเพื่อนรัก

มันแน่นอนอยู่แล้วดูยัยเพื่อนรักมันตอบกลับไม่มีว่างฟอร์มบ้างเร้ย

แล้วฉันกับยัยเพื่อนรักก็เดินเล่นกันจนถึงเวลาที่คนรถจามารับ ก็อย่างนี้แหละลูกคุณหนูนี่นา เราสองคนก็เลยต้องเดินกลับไปรอคนรถที่ทำงานกัน

พี่ค่ะ อย่าทิ้งชั้นเลยนะค่ะ เสียงอ้อนวอนของหญิงสาวที่อายุยังไม่น่าจะถึง15 ขวบ

พี่บอกแล้วไงว่าเราไปด้วยกันไม่ได้ ปล่อยนะเสียงตอบกลับที่แสนจะรำคาญตอบกลับไปอย่างไม่เหลือเยื่อใย

แกร๋ก แกร๋ก.....

เสียงอารายอ่ะเด็กหนุ่มคนนั้นหันมาถามเพื่อนอีกคนที่ยื่นรออยู่ด้านนอก  

เดี๋ยวฉันไปดูให้เสียงตอบกลับอย่างไม่รีรอ ใครอ่ะหยุดนะ

เฮ้ย!  หนีเร็ว! ปรือ............ หอบ แห่ก แห่ก แห่ก

เปนงัยหละเล่นอารายก็ม่ายรู้ เกือบซวยแล้วนะยัยซากิ     ยัยเพื่อนตัวดีของช้านเนี่ยขี้บ่นชะมัดเยย

แหมเธอก็อยากรู้เหมือนกันไม่ใช่หรอยัยซาโตะมิเราเถียงกันอยู่ซักพักคนขับรถก็มารับพอดิบพอดี

ดูคุณหนูไปเรียนมาเหนื่อยมากหรอคับเสียงคนขับรถถามฉันอย่างเปนห่วง

ป่าวหรอกค่ะเพียงแต่เราวิ่งหนีสุนัขกันมาค่ะเลยเหนื่อยฉันเนี่ยแก้สถานการณ์เก่งจิงๆ

ใช่แล้วคะลุงไม่คิดเองเลยนะยะยัยซาโตะมิ

เรานั่งรถมาไม่นานก็ถึงบ้านหลังใหญ่ของยัยซาโตะมิซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านฉันสักเท่าไหร่

ฉันกลับยัยซาโตะมิโตด้วยกันมาแต่เด็กเพราะคุณพ่อคุณแม่ของฉันเปนเพื่อนรักกับคุณพ่อคุณแม่ของยัยซาโตะมิพอมาถึงรุ่นลูกลูกก็เปนเพื่อนสนิทกันอีก อย่างนี้แหละน๊าผลพรวงของพ่อแม่

นี่ฉันไปแล้วนะแล้วเอาไว้พรุ่งนี้เจอกันยัยซาโตะมิพูดพรางหาวไปน่าเกลียดจิงเยย

บายจ๊ะ  บาย  บาย 

ถึงบ้านฉันซะทีนะเนี่ยทำไมวันนี้บ้านเงียบจัง  น่าแปลกชะมัด

คุณหนูค่ะ กลับมาเหนื่อยๆอยากทานอะไรค่ะเดี๋ยวป้าจะจัดมาให้แม่นมถามฉันเหมือนทุกๆๆๆวัน

อะไรก็ได้ค่ะ แต่ยกไปให้ที่ห้องนะค่ะ เออ? วันนี้คุณพ่อ คุณแม่ไปไหนกันค่ะฉันถามด้วยท่าทางแปลกใจอย่างมากเพราะฉันกลับมาก็ต้องเห็นท่านทุกวันแต่วันนี้......

ไม่ทราบเหมือนกันค่ะเสียงตอบกลับก็ไม่ได้ช่วยฉันเลยสักนิด

มาแล้วจ๊ะฉันจาต้องพูดทุกครั้งก่อนเข้าห้องนอนไม่รู้เปนไงมันติดไปแล้ว

กริ่ง กริ่ง  กริ่ง

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้าห้องนอนอันเปนที่รักของฉัน

ว่าไงยัยซาโตะมิฉันรับสายด้วยเสียงที่จะหลับแหลมิหลับแหล

นี่คุณป้ากับคุณลุงอยู่บ้านหรือป่าวเสียงที่กระตือรือร้นถามอย่างรนราน

ไม่อยู่ทำไมหรอ

คุณพ่อกับคุณแม่ฉันก็ไม่อยู่เหมือนกัน

แปลกนะถ้าพวกท่านไม่มาอยู่บ้านฉันก็ต้องเปนบ้านเธอ แต่ถ้าไปที่อื่นท่านก็จาสั่งแม่นมไว้แต่นี่ไม่บอกอะไรสักคำ

ก็ช่ายนะสิ

ฉันกับยัยเพื่อนรักคุยกันอยู่นานในหัวข้อที่คุณพ่อกับคุณแม่ของพวกเราไปไหนกัน อย่าพึ่งงง

เพราะว่าพวกท่านจาปายไหนก็จาบอกทุกครั้งแต่ครั้งนี้มันน่าสงสัยนี่น่า????????

________________________

 ตื่นได้แล้วยัยบ๋องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ    ตุ๊บ!โอ๊ย

เสียงนาฬิกาปลุกดังทีไรฉันต้องกลิ้งตกเตียงทุกทีเลยให้ตายสิ แล้วฉันก็รีบลุกอาบน้ำแต่งตัวอย่างไว

เพราะกว่าฉันจะตื่นนาฬิกาก็ดังได้ยินทั่วบ้านแล้ว  ซวยจิงๆไปเรียนวันแรกก็สายแล้วหรอเนี่ย

ฉันรีบวิ่งลงบันไดอย่างรับเร่ง

ตุ๊บ!หือTOT

ฉันนี่ซวยจิงยังจาตกบันไดอีกแต่ไม่ต้องเปนห่วงนะค่ะเพราะมันเปนบันไดขั้นสุดท้าย

คุณหนูค่ะ นี่ค่ะข้าวกล่องแม่นมของฉันเนี่ยรู้ใจฉันตลอดเลยถ้าฉันไปสายก็จาเตรียมข้าวกล่องไว้ให้เสมอน่าร๊ากจังเย้ย

รีบไปเถอะค่ะฉันรีบสั่งคนขับรถทันที

เอี้ยก.... เสียงเปรกรถที่ดังซะสนั่น

นี่ทำไมมาช้าจังหละ รู้ไหมว่าเราจาไปสายนะยัยเพื่อนตัวดีโวยวายใส่ฉันใหญ่เลย

ก็ถ้าเธอยังบ่นอยู่ก็คงสายจิงๆแล้วหละฉันตอบกลับไปอย่างไม่สนใจ

พอรถอันสวยของฉันมาถึงเราสองคนก็รีบวิ่งหาห้องเรียนทันที

แห่ก แห่ก แห่ก

เอ้ามาแล้วหรอ เกือบสายนะพวกเธอเสียงทักของอาจารย์ประจำชั้น  ไม่แน่ใจ

นักเรียนค่ะเงียบหน่อยนะค่ะ วันนี้เปิดเรียนวันแรกครูมีเพื่อนใหม่มา 2 คน ฝากให้พวกเธอดูแลด้วย พวกเค้าย้ายมาจากอังกฤษ แต่อย่าดีใจไปเพราะพวกเค้าเปนคนญี่ปุ่นแท้เหมือนพวกเธอ

ฉันแอบฟังอาจารย์พูดอยู่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้เหมือนกันนะเนี่ย

เธอ2คนเข้ามาได้แล้วจ๊ะเสียงอาจารย์เรียกฉันกับยัยเพื่อนรัก

แนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักด้วยจ๊ะ

สวัสดีค่ะ ฉัน Fukuda Saki ค่ะยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ

สวัสดีค่ะ ฉัน Ichihara Satomi ค่ะยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ

ฉันสองคนแนะนำตัวเสร็จอาจารย์ก็ให้ฉันไปนั่งข้างหน้าผู้ชายสองคนที่ฉันกับยัยซาโตะมิไปแอบดูเมื่อวานมา ซวยจิงๆๆเยยTOT

นี่เธอ เธอสองคนที่นั่งข้างหน้าหันมาหน่อยเดะเสียงเรียกดังขึ้นเรื่อยๆจนฉันกับยัยซาโตะมิต้องหันไป

มีอะไรหรอฉันตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ

ทำไมต้องเสียงสั่นด้วย ไปทำอะไรผิดมาหรอฮะคำถามนั้นทำให้ฉันเริ่มแน่ใจว่านายสองคนนี้คงจำฉันไม่ได้แน่ๆ

ปล่าว นี่ แล้วนายสองคนมีอะไรกับพวกฉันหรอ ฉันตอบกลับอย่างโล่งใจ

ฉัน จายืมยางลบหน่อยอ่ะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะทำเอาเรากลัวแทบตาย

อ่ะแล้วฉันก็ส่งยางลบให้นายนั่น

ฉันจาบอกว่า ฉันไม่ได้ชื่อนาย แต่ชื่อ ชินจิโร่ตั้งหาก แล้วนี่ชื่อ ทาคาฮิโร่ โปรดจำไว้ด้วยนายนั่นพูดด้วยท่าทางที่กวน TEENชะมัดและแล้วเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึงซะที

ไปกันหรือยังยัยเพื่อนฉันนี่เก็บของไวจัง

เออ พวกเธอไปกินข้าวกับพวกเราไหมเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังฉันพร้อมรอยยิ้มที่แสนหวาน

ดีจ๊ะ ฉันตอบอย่างไม่เกรงใจ แล้วฉันก็ถามต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แล้วเพื่อนเธอไปกันหมดแล้วเหรอ ทำหน้าใสซื่อ

เรามีกันอยู่สองคนจ๊ะ

ใช่ เรามีกันอยู่สองคน

อย่าเพิ่งถามอะไรเลยไปกินข้าวกันเถอะ ปะยัยเพื่อนตัวดีขัดฉันจนได้พอกินข้าวเสร็จฉันก็ไม่รีรอ

ถามชื่อ2 คนนั้นทันที

ว่าแต่พวกเธอชื่ออะไรกันบ้าง

ฉันชื่อ ฮิคารุ

ส่วนชั้นชื่อ ยูสุเกะ

ว่าแต่เธอสองคนไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยหรอแล้วฉันก็ถามต่ออย่างไม่สนใจ