คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #180 : การพบเจอและจุดเริ่มของทุกอย่าง
ย้อนลับไปอีเล็น้อย่อนที่ศิลาะมีเรื่อับพวนีโอและโอนิประมาหนึ่อาทิย์
เวลาบ่ายสามโมเป็นเวลาที่เ็นัเรียนำลัเินออาประูโรเรียนลับบ้านามปิ
“ศิลาูนู่นิ ีัเลยเนอะเ็โรเรียนสรีเนี่ย” อาโนเปรยออมาสีหน้าเลิ้มมอไปยัฝั่ร้าม
โรเรียนรีล้วน sayuanying school เป็นโรเรียนเอนื่อัเ็ที่เรียน 80% ะเป็นลูุหนู ลูนัารเมือ นัธุระิ
“่าเถอะน่า” ศิลาอบไม่ยีหร่ะ “อฟ้าับหมาวั” เาอบโยไม่มอสายาอ่านหนัสือในมือ
“นายอ่านอะไรอีแล้วน่ะ” นีทถามับศิลา
“อ๋อ” ศิลาหันมาบอ “โินน่ะ”
“ะ...โิน!!” นีทอุทานออมา้วยวามใสีหน้าแาน “เอามานี่” เธอแย่หนัสือมาามืออศิลา่อนะโยนลถัยะ
ศิลายิ้มเล็ๆ “พวนายลับ่อนเลยนะ ันะแวะไปร้านหนัสือหน่อย ว่าะไปหาำนานประวัิศาสร์อไทยมาอ่าน” เาบอ่อนะปลีัวออไป
“ไอ้หมอนี่” ออเลมวิ้วมอหลัศิลา “โไปสสัยะไม่เป็นหมอ็เป็นนัโบราีแน่ๆ”
“เราเินเรื่อยๆรอศิลาเถอะเน๊อะ” นีทบอ ทั้หมพยัหน้าเินไปหาอะไรามร้าน้าทาทานไปเรื่อยๆ
ศิลาวิ่้ามถนนหัวหลุนๆมายัฝั่โรเรียนสรี เารีบเินไปยัร้านหนัสือเมื่อไ้หนัสือที่้อารหลายเล่มเา็ออมา บริเวร้านหนัสือมีอระหว่าึที่ไร้ผู้นเป็นทายาวลึัน ศิลามอเ้าไปในอนั้นเาเห็นเ็ผู้หิอายุน่าะน้อยว่าเามีใบหน้าสวยม เธอหันมามอศิลา้วยแววาประหลาใราวับว่าศิลาเป็นนแรที่สัเเห็นเธอ วาลมโสุสระราวอหิสาวสะใศิลาเาหน้าึ้นสี่อนะหลบาสาวน้อย เ่นันสาวน้อย็หลบาเา
ศิลาละสายาไม่สนใเินผ่านไป “เ็นนั้น?.....?” เานึ “เ็นที่อบยืนหน้าร้านไอิมแอปเปิ้ลมอเ็นอื่นินใ่ไหม หรือเธอมานั่หลบรนี้ทุวันเลย” ศิลาเยผ่าน่วเวลานี้มา่อนหลัเลิเรียนะมีอมาายหน้าโรเรียนมามายและเ็ๆ่าะหาอะไรทานเล่นพร้อมเินลับบ้านหรือพ่อแม่มารับส่วนเาในอนนั้นมัะถูไถเินเพราะเาัวเล็ทำให้ไม่มีเินเหลือพอะื้อึทำไ้เพียนั่หลบมุมเพื่อไม่ให้ัวเอเป็นแะำในระหว่ารอพ่ออเามารับ
“ลุรับอไอิมแอปเปิ้ลแบบู่รับ” ศิลาเินเ้ามาื้อไอิม
“นี่รับพ่อหนุ่ม” ลุนายยื่นมาให้ศิลา เารับพร้อม่ายเินและสัเว่าผู้หิบริเวนั้นหันมามอเาและหันไประิบัน ศิลาึรีบเินออมา
แฮ่....โฮ้ๆๆ... เสียสุนัเห่าระโัึ้นมาาในรออที่เาพบเ็สาวศิลาึรีบวิ่ลับไปทาเิม้วยวามร้อนรน เมื่อศิลามาถึเาพบสุนัพันธุ์พิบูลัวสีำและสีน้ำาลนาัวโเ็มวัยำลัเห่าระโเ็สาวอยู่และทำท่าะเ้าไปย่ำเธอ เ็สาวึ้นไปนั่บนฝาปิถัยะนาให่รูปทรสี่เหลี่ยม้วยท่าทาสั่นเทาหวาลัวมีน้ำิที่แพนา
ศิลารู้สึสะท้านวูบเลือพุ่พล่าน วาที่สุสระราวระ่าาวระยิบระยับลมโที่เศร้าหวาลัวทำเอาศิลาสะเทือนใ หาวานั้นเปลี่ยนเป็นสใสร่าเริสะใายไ้ทุนที่พบเห็น
“ะ..่วย้วยร่า” เสียเ็สาวสั่นเทามอมาทาศิลาแววาอวาม่วยเหลือ
ศิลาทิ้ถุหนัสือลับพื้นพร้อมับสีหน้าเหี้ยมนัยน์าอำมหิเินย่ามสามุมเ้าหาพิบูลทั้สอ มันหันมามอศิลาพร้อมู่เห่าระโ่อนะพุ่ระโนเ้าหาเาหมายะัให้มเี้ยว ทว่ามันทั้สอลับ้อหยุลาอาาศลพื้นเบรฝุ่นลบเมื่อสบเ้าลับวาอำมหิอศิลา สุนัและสัว์พวมันะมีสัาาที่รู้ว่าอะไรและสิ่ไหนที่เป็นอันราย่อีวิอพวมัน หรือสิ่ไหนที่อำมหิุร้ายว่าพวมัน พิบูลทั้สอเบราายหอ๋อย
“ไปะ” ศิลาพู้วยนัยน์าว่าเปล่าเสียเย็นยะเยือ พิบูลทั้สอนรุทั่วร่าพวมันสัมผัสไ้ถึวามหนาวเย็นแห่มระาลที่แผ่ออมาาร่าอศิลา
หิ.... หิ้ๆ.. พิบูลทั้สอราสลออมา “ไปะถ้าพวแไม่อยาถูันเือ” บำอศิลามันรีบแ่นหาุูวิ่ออไปไม่ิีวิ
สาวน้อยัวสั่นหนัว่าอนที่เผิหน้าับพิบูลเมื่อเห็นท่าทาอศิลา วามรู้สึอเธอในอนนี้ราวับว่าำลันั่อยู่่อหน้าราสีห์ไม่มีผิ “ะ..อบุร่า” สาวน้อยพูเสียแผ่วฟัไม่่อยั
ศิลายิ้มอ่อนโยนให้เธอ สาวน้อยาโราวับถูลมพัีใบหน้าประุสายฟ้าฟาใส่ร่าอเธอ สาวน้อยหน้าึ้นสีามาเร่รึมอศิลาที่เปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยนทำให้เธอรู้สึประหลาและปลอภัยบอไม่ถู
“เธอเป็นอะไรไหม เ็บรไหนไหม มันัหรือเปล่า” เาเินมาถาม้วยวามเป็นห่วาใริ สาวน้อยส่ายศรีษะมอเาาไม่ระพริบ ท่าทาอเ็ายรหน้าเธอ่าออไป ่าออไปาทุนที่อยมาถามเธอ้วยำแบบนี้ หลายนมัะถามเธอว่าสบายีไหม เป็นอะไรไหมทว่าในน้ำเสียลับไม่มีวามริใแฝอยู่เลยมีแ่วามเสน่หาแบบายหิ หรือหวัประบ แ่ทว่าลับนรหน้าเธอทั้น้ำเสียท่าทาอเา่าออไปทั้ริใริัและไม่มีวามเสน่หาแบบายหิราวับว่าเาทำสิ่แบบนี้เป็นประำอยู่ทุเมื่อเื่อวัน
“ไม่เป็นอะไร็ีแล้ว เธอไม่วรมานั่ในที่แบบนี้น่ะ มันอับสายา รั้นี้เป็นสุนัรั้หน้าอาะเป็นนไม่ี็ไ้ ถ้าเธอไม่มีเินหรืออายนที่ัวเอไม่ไ้ื้ออะไรทานเอาไว้อนเยนันมาหาแล้วเราทาน้วยันไหม” ศิลายิ้มร่า
“ันมี” สาวน้อยแ้มแ แ้มป่อ “แ่ันเอาเินเลี้ยนอื่นหม แล้วทำไมนาย้อมาทำถึนานั้น้วย”
ศิลายิ้มร่า “เพื่อนไ วันนี้เราุยันแล้วใ่ไหมล่ะ สรุปเรา็รู้ัันแล้ว เพื่อนลำบาเพื่อนะไม่่วยไ้ยัไริไหม”
“เพื่อน!” สาวน้อยอุทานเบิารู้สึุที่อสะท้านทั่วร่า “ะ...เอ่ย” สาวน้อยเิหน้าแ้มแ “เพื่อนันเอ็มี นายไม่้อมาบำบาหรอน่า แ่ถ้านายอยาเป็นเพื่อนับัน ะ...ันะยอมเป็นเพื่อนับนาย็ไ้” สาวน้อยปาแ็
“เพื่อนที่ใ้เินื้อเรียว่าเพื่อนไ้หรอ เพื่อนที่หวัผลประโยน์าเธอเรียเพื่อนไ้หรอ อื่ม” ศิลาหยิบไอิมออมาแะถุเผยให้เห็นไอิมผิวสีาวุแอปเปิ้ลที่มีไม้เสียบสอไม้เนื้อไอิมิัน เาหัรึ่ยื่นอีไม้ให้สาวน้อย
สาวน้อยาเป็นประายระยิบระยับยิ้มน่าบานออมา้วยสีหน้าเป็นประายราวับว่านี่ืออิ้นแรที่เธอไ้รับานรุ่นราวใล้เียัน สาวน้อยยิ้มหน้าึ้นสีมพูเ่นเียวันศิลาแ้มเป็นสีมพูมอนัยน์าสาวน้อย เธออย่อยๆยื่นมือมารับไม้ไอิมทว่าเธอพลันัมือลับเปลี่ยนสีหน้าท่าทาหวาระแว เอาแนสอ้าไว้อไว้ที่หน้าอ
“ใ่ริ้วย” เธอเปรยออมาเม่นมอศิลา
“ใ่?..” ศิลาเอียอมอ้วยวามไม่เ้าใ
“เมื่อี้นายบอเอว่าอาะเอนไม่ีในที่นี้รนี้ ในมุมอับสายา็ไ้ ันเอแล้ว”
ห่ะ...ศิลาอ้าปา้า “ผ..ผมหรอ เฮ่ยไม่ใ่” เาโบไม้โบมือ “ให้เธอรับไว้และออไปอยู่้านอรนเยอะๆนู่น” เาี้พลายื่นไม้ไอิมให้สาวน้อยส่วนเาเอ็ละเลียไอิม้วยท่าทาเอร็อร่อยยั่วเ้าหล่อน
“ะ...อบุ” เธอรับไว้้วยวามเินอาย
ศิลายิ้มออมา “ไปอยู่ที่นเยอะๆเถอะอย่ามานั่นเียวเลย ป่ะ..” เาเินนำเธอออมา สาวน้อยเินามหลัเาออมาอย่าว่า่ายเธอมอแผ่นหลัอเา้วยสีหน้าเป็นประายึ้นสีแ่านร้อนผ่าว บรรยาาศวามอบอุ่นรอบัวที่เาสร้าึ้นมาทำให้เธอรู้สึสบายใปลอภัย อบอุ่น อยาะทำวามรู้ั อยาเป็นเพื่อนับเานนี้ ใ่แล้วเพื่อนที่ไม่หวัผลประโยน์าเธอ
“โอ๊ะ..ปัแยม” ศิลาเห็นร้านนมปันึ่ทาแยมและทาไส้่าๆที่ลุพ่อ้าำลันึ่อยู่ในึ้วันร้อนอุ่นๆละอุออมา “นี่เธอรออยู่รนี้แป๊บนะ” เาหันมาบอสาวน้อย่อนะวิ่ร่าไปยัร้านนมปันึ่ “ลุรับอสี่ ใส่แยมสอเบอรี่สอใส่พริเผาสอ”
“ไ้เลยพ่อหนุ่ม ลุแถมให้อันหนึ่ให้เอาใแฟน” ลุพ่อ้ายิ้มิมอมาทาสาวน้อยที่ำลัั้ใละเลียไอิม
“ปะ..ป่าวแบบ” ศิลาโบไม้โบมือ
“แนะทำเิน เอาไ้แล้ว”
“อบุรับ” ศิลา่ายเิน่อนะวิ่ลับมาหาสาวน้อย เาหยิบนมปัออมาาถุสอิ้นเป็นไส้พริเผา และที่เหลือในถุเาให้เธอ “อ่ะรอท้อ ผมไป่อนนะไว้เอัน” สาวน้อยรับไว้มอูศิลาวิ่ไป เามาแบบื้อๆาไปแบบๆ ทว่าศิลา็วิ่ลับมายืนรหน้าเธอ “ลืมบอ เธอน่ารัเหมือนั๊ระแหล่นเลยล่ะริๆนะ ไปล่ะ”
สาวน้อยหน้าแทั้เินทั้เือวันออหูแววาเินปนเือาล เธอไม่รู้ว่าั๊ระแหล่นืออะไร แ่เธอสัมผัสไ้ว่า้อพิลึๆแน่ๆ “นายุ้แห้” สาวน้อยระทืบพื้นสอมือำแน่นอยาะรี๊ัๆ ทว่าเธอ็ยิ้มออมาแ้มแทบแ นี่ือรั้แรริๆที่เธอไ้ร้บอะไรแบบนี้โยที่ผู้ให้ไม่หวัผลอบแทน
“ฮ่า...ฮ่า..” ศิลาอยู่บนสะพานลอย้ามถนนะโหน้ามาเยาะหัวเราะ “เธอยิ้ม เือวันออหูน่ารัว่าอนเศร้าเยอะเลยยายั๊ระแหล่น”
“ไอ้บ้าาา..” สาวน้อยะโนเสียหล “ไอ้นบ้าาาา...อให้เออีนะ” เธอหัวเราะิั
สาวน้อยสามนเินมาหาเธอ “ฟ้า เลี้ยนมปับ่าิ พวันเินหมแล้ว” เ็สาวนหนึ่พูับเธอ “ไม่ไ้หรอ เราเพื่อนันนะ”
เสียหนึ่ัึ้นในหัวอเธอ เพื่อนที่ใ้เินื้อับเพื่อนที่เห็นแ่ผลประโยน์เรียเพื่อนไ้หรอ สาวน้อยยิ้มออมา “ฟ้าไม่มีเินแล้ว ไป่อนนะ” เธอวิ่ร่ายิ้มไปทารถหรูสีำที่พึ่ับมาอ
“อารม์ีเียวนะะุหนู” สาวนับรถในุสูทสีำบอ พร้อมับสาวที่นั่้านับหันมายิ้ม
“นี่ๆ... มะยม..มะไฟ ฟ้าไ้เพื่อนและล่ะ นี่ไหลัาน” เธอูไม้ไอิมและถุนมปัให้สอสาวบอิาร์ู
ัมาอนที่ศิลาำลัวิ่พาลูสุนัิวาว่าทั้สอไปส่ลีนิสัวแพทย์
วะวันลับอบฟ้า โรมไฟาเสาไฟายแสลสู่ท้อถนนยามรารี พวเายัวิ่พยายามเรียแท็ี่หลาย่อหลายัน โบรถ็หลายันทว่าไม่มีันไหนที่ยินยอมให้พวเาึ้นไปเลยเพราะสภาพอพวเาที่ทรุโทรมเปียน้ำ เลืออาบและลูหมาสปร
“อีไลไหมศิลา” อาโนถามในะที่วิ่อยู่ทาอบถนน
“อีสี่ิโลเมรไ้ พวนายลับ่อนไ้เลย ออเลเอาเ้าัวนั้นมาเี๋ยวันวิ่พาเ้าหนูไปเอ” ศิลาหันมาบอเพื่อนที่มีสภาพหอบลิ้น
“ไม่ ันะไป้วย” ออเลบอเสียหนั
ฟิ้วววว.... รถลีมูีนหรูับผ่านพวเาไป้วยวามเร็ว่อนะหยุห่าออไปเล็น้อยและถอยหลัมาหาพวเา พวศิลาหยุมอรถ้วยแววาประหลาใพวเาพยายามเพ่สายาะมอให้ทะลุระสีำ ประูรถเลื่อนเปิออพร้อมศิลาอ้าปา้า อุทานออมา “ยายั๊ระแหล่น!..”
“ยัะเรียัน้วยื่อนั้นอีหรอย๊ะ นายุ้แห้” สาวน้อยเสียแหวทว่าเธอเห็นศิลาเ็มาเธอ้อลึ ุนัเรียนสีาวทีเลอะาบเลือใบหน้าหล่อเหลามที่เปอะอาบ้วยเลือสีแ “นะ...นายุ้แห้ใรทำอะไรนาย” สาวน้อยถามเสียสั่นำหมั
“ุหนู่ะ” บอิาร์สาวและบอิาร์หนุ่ม้อพวศิลาเม็
“เพื่อนฟ้าเอ” สาวน้อยหัน้อนใส่เหล่าบอิาร์ทั้ห้าน ่อนะหันมาหาศิลา “นายะไปไหน ไปโรบาลทำแผลไหม” เธอถามเสียเป็นห่ว
“่วยพาพวันไปส่ลีนิสัวแพทย์เมือ้าหน้าไ้ไหม เ้าหนูสอัวโนน้อมมา” ศิลาบอ้มมอสุนัสีน้ำาลในอที่ำลันอนสลบอพับออ่อน
“ึ้นมา” สาวน้อยเิทั้หมึ้นรถพวศิลายิ้มีใ่อนะรีบึ้นรถ ฟ้ารามส่วน้ำื่มภายในรถให้ทุน สายาอเธอ้อมอศิลาไม่ละสายา นีท ออเล อาโน นั่ัวแ็เพราะถูรายล้อม้วยายุสูทสีำสวมแว่นำพปืนที่เอว มีเพียศิลาที่มีท่าทีสบายๆเาไม่ไ้สนใสายารอบ้า เาสนแ่เพียเ้าัวน้อยในออเา สาวน้อยยิ่สัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นละมุนาายนนี้เพิ่มมาึ้น
“นายโอเนะ” ฟ้ารามถามเสียแหบแผ่วเป็นห่ว เธอเห็นแววาอศิลาูเพลียอิโรยอย่าเห็นไ้ั
“โอเ” เาอบยิ้มๆ ทว่าวามริเาำลัปวทั่วใบหน้าั้ที่ร้าว แผลที่ศรีษะ ที่ิ้ว้ายวามันำลัปวุบๆนเาใแทบา
“ศิลา” นีทเรีย “ยาพารา ินปะทั่อนพอีันพิระเป๋าเอาไว้” นีทยื่นให้เา่อนะเอาน้ำ่อยๆประรอให้เาื่มพร้อมเอาผ้าุบน้ำเ็าบเลือที่ใบหน้าศิลาทว่าเลือสีแส็ยัไหลึมออมา “เ็บมาไหมศิลา” นีทถามเสียสั่นน้ำาลอ
“ฮ่า...ฮ่า..” เายิ้มร่า “ไลหัวใ ไลหัวน่าาา... นีทยัไม่ินอีหรือไ” เาอบเสียนุ่มน้ำเสียท่าทีอ่อนโยน
“ใระินไ้ับเรื่อแบบนี้”
ฟ้ารามมอทั้สอสลับไปมา เหล่าบอิาร์สัเเห็นแววาุหนูอเธอสั่นไหวแบบแปลๆพิลึ นัยน์าแฝวามเศร้า สล ัวล ัพ้อ อิา หว หึ เป็นห่ว “ันฟ้าราม” สาวน้อยบอื่อับศิลา
“ผมศิลา อนนั้น็ลืมบอื่อเลยเนอะ” เายิ้มแ้เิน ่อนะี้ไปทาเพื่อนอเาทีละน “นี่นีท นั่นออเล นู่นอาโน”
“อะ...อาโนรับ ยินีที่ไ้รู้ั” เายื่นมือไปเิอับมือทัทายทว่าสาวน้อยลับยิ้ม้มหัวให้ แววาออาโนแสออมาัเนนทุนรับรู้ว่าอาโนถูใสาวน้อยเอามาๆ
“ผ้าเ็หน้าเ็ับเลือะ” ฟ้ารามหยิบผ้าเ็หน้าส่วนัวที่เธอไม่เยให้ใรยื่นให้ศิลา เาเอ็รับมาับที่ปาแผลอย่าว่า่าย “เอาเ้าหนูมานอนที่ััน็ไ้นะ นายะไ้ไม่ลำบาแ่แผล็เ็มัวแล้ว” สาวน้อยพูเน้นำว่าแผลและเพ่สายามอเหล่าบอิาร์สลับับมอศิลา พวเารู้ทันทีว่าุหนูอพวเาสั่ให้ทำอะไร
“ริสิอนนั้นศิลาวิ่หนีฟ้าทำไม” สาวน้อยถาม้วยวามสสัยถึเมื่อรั้ที่เอันรั้ที่สอ
“อ่าว็อนนั้นผมบอว่าเธอน่ารัเหมือนั๊ระแหล่น พอเอันอีทีเธอ็เินอยู่ับพวพี่แบบเนี๋ย” เาี้ไปที่บอิาร์ “และเธอ็โหว่ยๆเรียวิ่หน้าั้มา ็นึว่าะมา่าแันเลยวิ่หนี” ฟ้ารามหัวเราะิ ทว่าเธอเอ็แอบเสียใเล็น้อยในสรรพนามที่ห่าเหินอศิลาที่ใ้เรียเธอ
“ฟ้าะเอา็อโแลให้่าหา็เลยมาัรอหน้าโรเรียนอศิลา”
ศิลาาโ “โฮฮฮ มาับพวุำยืนัล้าแบบนั้นแถมวิ่วันมาเป็นบวนทั้เธอทั้พวพี่เนี๋ย ใระอยู่ล่ะ้าบบบ”
ความคิดเห็น