คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แค่ขอโทษยังไม่กล้า
ตอนที่ 4 แค่ขอโทษยังไม่กล้า
BY BLACKAPPLE
“SEA”
พอเห็นว่าอีกคนเดินออกจากห้องไปแล้วผมไม่รอช้าที่จะลุกแล้ววิ่งตามออกไปครั้งแรกที่สบตาผมจำได้ทันทีว่าเขาคือท้องฟ้าเพื่อนสนิทของผมคนนั้นแม้ว่าเวลาจะผ่านมานานแต่แม้ว่ารูปร่างของท้องฟ้าจะไม่ผอมบางเหมือนเมื่อก่อนแต่ผมก็จำได้ว่านั่นคือท้องฟ้า เมื่อกี้ท้องฟ้าร้องไห้ด้วยคงโกรธผมมากใช่มั้ย
หมับ
“เดี๋ยว”
สุดท้ายผมก็วิ่งมาทันอีกคนจนได้และผมไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือไปจับแขนบางเอาไว้พอยืนใกล้ๆกันท้องฟ้าดูตัวเล็กกว่าผมค่อนข้างมากจำได้ว่าครั้งล่าสุดเราตัวเท่ากันแต่ผ่านมาสิบปีท้องฟ้าตัวเล็กกว่าผมแถมยังตัวบางกว่าผมมากอีกต่างหาก
“อึก ปล่อย”
“ท้องฟ้า นี่ทะเลเอง”
สิ้นคำพูดของผมท้องฟ้าก็หันมาหาผมไม่มีการดิ้นขัดขืนแต่สายตาที่มองมาผ่านม่านน้ำตามันทำให้ใจผมกระตุก
“จำกันได้ด้วยหรอ”
“...”
“ทะเลจำได้ด้วยหรอว่ายังมีคนชื่อนี้ในชีวิต”
ท้องฟ้าตะคอกใส่หน้าผมจนเด็กนักเรียนที่อยู่ในห้องเรียนวิ่งกรูกันออกมาดูตรงหน้าประตูแต่นั่นมันก็ไม่น่าสนใจเท่าคนตรงหน้าผมกำลังร้องไห้น้ำตาเลอะไปทั่วแก้มใส
“ครูฟ้า เป็นอะไรหรอครับร้องไห้ทำไม”
เด็กชายตัวเล็กเดินมจับมืออีกข้างของท้องฟ้าพร้อมกับมองผมด้วยสายตาที่เหมือนจะโกรธผมหน่อยๆจากนั้นไม่นานเด็กคนนั้นก็สวมกอดท้องฟ้าแน่น
“ฮึก ครูฟ้าร้องไห้ทำไม”
พลั๊ก
พอเด็กคนนั้นร้องท้องฟ้ารีบสะบัดมือผมออกจากแขนก่อนจะทรุดตัวนั่งลงสวมกอดเด็กนักเรียนคนนั้นไว้แน่นเพื่อเป็นการปลอบส่วนผมได้แต่ยืนทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ตรงหน้า
“ใบพลู ไม่ร้องนะครับครูไม่ได้เป็นอะไร”
“แต่ครู ฮึก ฟ้าร้องไห้”
เด็กคนนั้นยังคงสวมกอดท้องฟ้าแน่นแถมยังปล่อยโฮออกมาไม่ขาดสายผมไม่รู้ว่าที่นี่เขาอยู่กันยังไงแต่ผมสัมผัสได้วานักเรียนดูรักครูฟ้าของเขาทุกคน
“ท้องฟ้า ทะเลอยากคุยด้วย”
ท้องฟ้าตวัดสายตาขึ้นมามองผมนิ่งก่อนจะก้มลงไปหาเด็กนักเรียนโดยไม่สนใจผมอีกแล้วผมต้องทำยังไงต่อผมควรรอหรือผมควรถอยแล้วปล่อยให้ฟ้าอยู่กับตัวเองไปก่อนบางทีการเจอกันโดยบังเอิญของเรามันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ผมรู้ทันทีว่าท้องฟ้าโกรธผมแน่ๆที่ผมหายไปจากชีวิตเขาแบบนี้
“ไอ้ทะเล มึงเป็นห่าอะไรเนี่ยวิ่งออกมาทำไม”
ซีมันเดินตามมาหาผมพร้อมกับถามผมเสียงเข้มส่วนผมนั้นยังคงไม่มีสติผมยังคงจับจ้องคนที่นั่งกอดนักเรียนอยู่ไม่วางตาหูผมมันได้ยินที่ไอ้ซีพูดนะแต่ร่างกายผมไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
หมับ
“ไอ้เล หูหนวกรึไง”
“กลับเหอะ”
ผมว่าเสียงนิ่งจนไอ้ซีมันทำหน้างุนงงหลังจากที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น
“กลับบ้าอะไรเรามาดูพื้นที่นะเว้ย”
“ค่อยมาใหม่พรุ่งนี้”
ผมพูดพรางก้มหน้าเพราะความรู้สึกผิดมันจุกอกนี่ผมกำลังทำให้เพื่อนสนิทของผมเสียน้ำตางั้นหรอ
“งั้นกลับโรงแรมก่อน”
เสียงไอ้ซีโร่มันอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดมันตบบ่าผมเบาๆเป็นเชิงปลอบเหมือนรู้ว่าตอนนี้ผมไม่โอเคก่อนที่มันจะดึงแขนผมให้เดินตามกลับไปยังห้องพักครูที่ผมพึ่งวิ่งออกมา
“ครูมะปรางครับพอดีผมติดธุระด่วนต้องรีบไปเคลียร์เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาใหม่นะครับส่วนเรื่องพัฒนาโรงเรียนรบกวนคุณครูช่วยลิตส์สิ่งที่อยากได้มาให้ผมด้วยนะครับ สวัสดีครับ”
ซีโร่มันจัดการพูดทุกอย่างก่อนจะลากผมออกมาจากโรงเรียนและมันก็เป็นคนขับรถให้ผมนั่งแทนผมที่เป็นคนขับให้มันนั่งตอนขามา
“เล่าให้กูฟัง มันเกิดอะไรขึ้นทำไมมึงวิ่งตามครูคนนั้นไปมึงรู้จักเขาหรอวะ”
“...”
“ไอ้เล ได้ยินกูมั้ยเนี่ย”
ผมได้ยินที่มันถามแต่ปากผมไม่อยากจะอ้าตอบมันเลยซักนิดตอนนี้ผมครองสติไม่ค่อยจะอยู่แล้วภาพในหัวผมมันมีแต่ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตากับคำพูดที่มันก้องอยู่ในหู
“ทะเลจำได้ด้วยหรอว่ายังมีคนชื่อนี้ในชีวิต”
แววตาที่แสนเจ็บปวดส่งผ่านมาให้ผมทำให้ใจผมมันบีบรัดจนผมเจ็บอกไปหมดนี่ผมทำไม่ดีกับท้องฟ้ามากเลยใช่มั้ย
“ไอ้เล”
“กูเลวมากเลยใช่มั้ยวะ”
“อะไรของมึงจู่ๆจะมาสำนึกอะไร”
ซีมันถามผมด้วยน้ำเสียงที่สงสัยสุดๆแต่มันหันมาคาดคั้นผมไม่ได้เพราะมันกำลังขับรถอยู่นี่ถ้าเราไม่อยู่กลางเขานะผมว่ามันจอดรถถามผมแน่ๆ
“ไอ้เหี้ย อย่าทำหน้าแบบนั้นดิวะ มึงเป็นอะไรเนี่ย”
ผมไม่รู้ว่าผมทำหน้าแบบไหนในตอนนี้ถึงทำให้ไอ้ซีมันดูร้อนรนแบบนั้นผมรู้แค่ว่าผมต้องกลับไปตั้งหลักก่อนแล้วกลับไปที่นั่นอีกครั้งนึงครั้งนี้ยอมรับว่าผมตั้งตัวไม่ทันแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ดีใจที่ผมได้เจอท้องฟ้าอีกและครั้งต่อไปผมสัญญาผมจะขอโทษท้องฟ้าที่หายไปโดยไม่มีคำลาและไม่ติดต่อกลับไปหาเลยแม้ว่าผมจะมีเหตุผลของผมอยู่ก็ตาม
“ก็ไม่รู้ว่าลมอะไรพัดเรามาพบกันและไม่รู้ว่าลมอะไรพัดเธอไปจากฉัน”
“เพลงแม่งก็เปิดได้ถูกเวลา ไอ้สัด”
ไอ้ซีมันบ่นหลังจากที่นักร้องประจำร้านอาหารร้องท่อนนึงของเพลงขึ้นมาแต่เนื้อหาเพลงมันดันทำให้ผมถึงกับสะอึกตอนนี้ เออ นั่นดิลมเหี้ยอะไรวะพัดเรามาเจอกันอีกอะแม่งไม่ทันได้เตรียมใจเลยซัดนิด
“บอกกูได้ยังเลว่ามึงเป็นอะไร”
“ท้องฟ้า เป็นเพื่อนเก่ากู”
ผมตอบเสียงนิ่งตาที่หาจุดโฟกัสไม่เจอตอนผมพูดผมไม่ได้มองหน้าไอ้ซีเลยซักนิด
“จริงหรอวะ แล้วทำไมพวกมึงทำเหมือนโกรธกันเลยวะ”
“กูไม่ได้โกรธ”
“แสดงว่าเขาโกรธมึง กูพูดถูกป๊ะ”
“กูไม่รู้”
ผมไม่รู้จริงๆนะว่าท้องฟ้าโกรธผมรึเปล่าแต่จะว่าไปท่าทางของท้องฟ้ามันก็เหมือนโกรธผมจริงๆนั่นแหละผมจะมาบอกว่าไม่รู้ได้ยังไง สติดิวะไอ้เล
“อะไรของมึงเล กูงงหมดแล้วนะ”
“ก็ถ้ามึงเป็นเขาที่สนิทกับกูมากๆในตอนนั้นแล้วจู่ๆกูก็หายไปจนตอนนี้สิบปีแล้วพอมาเจอกันวันนี้มึงจะทำเหมือนเขารึเปล่า”
“เวร เรื่องอะไรกันวะเนี่ย”
“...”
“สรุปเป็นเพื่อนหรอกูนึกว่าเมียเก่า”
“ไอ้ซีกูซีเรียส”
ผมมองตาดุเพราะรู้สึกไม่ชอบที่มันพูดแบบนี้ตอนนี้ผมกำลังกลุ่มอยู่นะมันยังมีเวลามาพูดเล่นอีกรึไงอีกอย่างนะผมกับท้องฟ้าเราเป็นเพื่อนกันไปพูดแบบนั้นเขาเสียหายไอ้เพื่อนเวร
“มึงเห็นกูยิ้มมั้ย”
และมันก็ตอบกลับผมมาอย่างจริงจังเช่นกันจนผมเนี่ยเถียงมันไม่ออกหน้าแบบนี้ของมันผมจะได้เห็นก็ตอนที่มันอ่านเอกสารเท่านั้นแหละ
“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ”
“ไม่รู้ว่ะ”
“หรือมึงจะไปช่วยที่อื่น”
“ไม่ ช่วยที่นี่แหละ”
ผมไม่ไปหรอกนะตั้งหลักมาแล้วยังไงก็ต้องช่วยอีกอย่างผมอยากจะขอโทษท้องฟ้าด้วยที่เคยทำไม่ดีใส่และผมก็อยากเริ่มต้นความรู้สึกบางอย่างกับท้องฟ้าด้วย
“ไอ้เซฟมึงทำไรอยู่”
เสียงของไอ้ซีดังขึ้นมาทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ผมเบนสายตาไปมองมันที่ตอนนี้กำลังจับโทรศัพท์หันหน้าเข้าหาตัวเหมือนกำลังวิดีโอคอลส่วนปลายสายก็น่าจะเป็นไอ้เซฟเพราะผมได้ยินมันเรียกชื่อเมื่อกี้
(มีไร)
“แหม น้ำเสียงดูเหนื่อยๆนะออกกำลังกายกับน้องโซ่รึไงวะ”
ได้ทีไอ้ซีก็พูดแหย่ไอ้เซฟไปหาเรื่องโดนตีนจังเลยนะมึงเนี่ย ไอ้เซฟเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับผมเองส่วนน้องโซ่เป็นแฟนมันสองคนนั้นคบกันตั้งแต่พวกผมเรียนปีสามจนตอนนี้จบมาก็ปีนึงแล้วแต่ความรักของพวกมันกลับหอมหวานมากกว่าเดิมเพื่อนผมคนนี้หลังจากที่เรียนจบมันก็ไปช่วยงานที่บ้านอย่างเต็มที่เห็นแบบนี้เจ้าของคาสิโนถูกกฎหมายที่ใหญ่ที่สุดในประเทศเลยนะมาเฟียสัดๆแต่มันก็เข้ากับบุคลิกของมันนั่นแหละ
(อย่ามาเสือกเรื่องบนเตียงชาวบ้านเขา ไอ้สัส)
“ด่ากูเฉย”
(แล้วสรุปโทรมามีไร)
“ก็กูคิดถึง ตอนนี้กูอยู่กับไอ้เลเนี่ย”
ซีมันว่าพร้อมกับหันหน้าจอโทรศัพท์มาทางผมซึ่งพอผมเห็นหน้าเพื่อนก็พยักหน้าทักทายมันไปทันที
(หวัดดีมึง แล้วนี่พวกมึงอยู่ไหนกัน)
“แถวอีสาน”
(ไปทำไรวะ)
“มาลงพื้นที่ว่ะ กูว่าจะเข้ามาช่วยพัฒนาโรงเรียนยากไร้หน่อย”
“เอ้อ ไอ้เซฟกูมีเรื่องจะบอกมึง”
ผมยังพูดไม่ทันจบดีไอ้ซีมันก็หันหน้าจอไปทางมันพร้อมกับพูดด้วยความกระตือรือร้นจนผมอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้นี่ถ้าให้เดานะผมว่ามันจะพูดเรื่องผมแน่ๆเลยว่ะ
(เรื่องไรวะ)
“ไอ้เลมันเจอเพื่อนเก่าที่โรงเรียนที่จะไปช่วยเว้ย แต่มันทำเหี้ยกับเขาเขาเลยโกรธมัน”
(ยังไง)
“พอแล้วพวกเวรเลิกพูดเรื่องกูได้แล้ว”
ผมรีบห้ามพร้อมกับเอื้อมมือไปหวังจะแย่งโทรศัพท์จากมือไอ้ซีเพื่อตัดสายไอ้เซฟแต่ผมไวไม่สู้มันไอ้ซีเอนตัวหลบผมได้ทันแถมยังพูดเรื่องผมไม่หยุด
“กูว่านะถ้ามึงว่างอะเอางบมาสมทบทุนหรือจะมาดูโลกับพวกกูก็ได้เดี๋ยวกูส่งโลไปให้”
(งั้นพวกมึงกลับมาเดี๋ยวกูแวะไปหา)
“เคเพื่อน แค่นี้นะมึงเดี๋ยวกูเค้นมันต่อก่อน”
(เออ)
พวกมันตกลงกันเสร็จสรรพไม่ถามผมซักคำไอ้ซีไม่เท่าไหร่หรอกแต่ไอ้เซฟแม่งก็เอากับเขาด้วยนะให้มันได้อย่างนี้สิวะ
แล้วฉันเลือกอะไรได้มั้ยเลือกให้เธอไม่ไปได้หรือเปล่า
เออเอาเข้าไปนักดนตรีนี่สลิ่มไอ้ซีรึเปล่าวะแม่งร้องออกมาแต่ละเพลงเข้าเนื้อผมหมด เวรเอ้ย
ความคิดเห็น