คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : III
03
< คัดเลือกหอ? เอาผมกลับไปเถอะ >
…
[ โถงกระจก - พิธีปฐมนิเทศ ]
“ ไม่ใช่ครับ! ”
คราวลีย์ที่เพิ่งเดินมาถึงตะโกนคัดค้าน ส่วนฮิบาริก็เดินตามอยู่ข้างหลังด้วยใบหน้านิ่งเรียบ แต่มุมปากกลับยกยิ้มขึ้นมานิดนึงเพราะประโยคที่บุคคลในห้องโถงเอ่ยออกมา
“ อ๊ะ! มาแล้ว ”
ชายผนุ่มเรือนผมสีแดงกล่าวพลางเหลือบมองไปที่บุคคลปริศนาข้างหลังอาจารย์ใหญ่ด้วยความสงสัย
“ ให้ตายสิ นักเรียนเข้าใหม่หายไปคนหนึ่งเลยออกไปตามหาน่ะครับ ”
คราวลีย์เอ่ยแก้ความเข้าใจผิด ก่อนจะเอ่ยต่อว่า
“ เอ้า คนที่ยังไม่ได้คัดเลือกหอก็เลยแค่เธอแล้วนะครับ ทานุกิคุงเดี๋ยวผมจะดูให้เอง รีบไปยืนหน้ากระจกแห่งความมืดสิครับ ตัวเล็ก ”
‘‘ ตัวเล็ก? ’’ เหล่านักเรียนต่างมีความคิดเดียวกัน รวมถึงฮิบาริด้วย
เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอีกฝ่าย ทำให้คราวลีย์นั้นยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ และคึกหนักยิ่งกว่าเดิม ซึ่งฮิบาริก็ไม่ได้สนใจเพราะปลงกับอีกฝ่ายแล้ว
“ จงบอกนามของเจ้ามา ”
หน้ากากในกระจกแห่งความมืดเอ่ยกับฮิบาริ
“ …สโนว์ไวท์? ”
แต่เขากลับโฟกัสผิดจุด และเผลอพูดชื่อของสโนว์ไวท์ออกมาตามที่ตนเองคิด
‘ ทำไมกระจกนี่ถึงเหมือนในเรื่องสโนว์ไวท์เลยล่ะ? ’
“ น-นี่เจ้าเป็นใครกัน! ทำไมถึงรู้ชื่อของเด็กสาวคนนั้น!! ”
ในขณะที่คนอื่นสงสัยว่านั่นคือชื่อของเขาจริงเหรอ กระจกแห่งความมืดกลับตื่นตระหนก และตะโกนถามฮิบาริด้วยความตกใจ ทำให้คนอื่นๆ ในห้องโถงต่างอยากรู้อยากเห็นว่าเด็กที่กระจกแห่งความมืดกล่าวคือใคร
“ เรื่องจริงสินะ.. แต่ช่างมันเถอะ ”
ฮิบาริกล่าวตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอ่ยนามของตนออกไป
“ ฮิบาริ เคียวยะ ”
“ ฮ-ฮิบาริ เคียวยะ … !!! ”
กระจกแห่งความมืดทวนชื่อของเขาซ้ำอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะตกใจกับอะไรบางอย่าง มันเสตาไปมองฮิบาริอย่างไม่เชื่อสายตา
“ … ” นี่เจ้าเป็นมาเฟียจากโลกอื่นอย่างงั้นรึ?
“ … ” แล้วแต่จะคิด
“ … ” จะอนุญาตให้ข้าประกาศว่าเจ้ามาจากต่างโลกไหม?
“ … ” ไม่ต้อง …
ทั้งสองสื่อสารกันทางสายตาราวกับว่าสนิทสนมกันมานาน โดยที่มีฉากหลังเป็นทุกๆ คนที่ยืนงงอยู่ในโถงกระจก ยกเว้นฮิบาริ กับกระจกแห่งความมืด
“ อา.. ทราบแล้ว ”
“ อืม ดีมาก ”
หลังจากสื่อสารกันทางสายตาจบ ทั้งสองก็เอ่ยบางอย่างที่ดูเหมือนว่ากำลังทำข้อตกลงกันอยู่ ทิ้งให้คนอื่นเก็บไปคิดเล่นๆ ว่าสิ่งที่ทั้งสองคุย (?) กัน เกี่ยวกับเรื่องอะไร
“ เอาล่ะ! … รูปลักษณ์แห่งจิตวิญญาณของเจ้า-- ข้าไม่รู้ ”
“ ว่าไงนะครับ? ”
ทันทีกระจกแห่งความมืดกล่าวจบ คราวลีย์ก็เอ่ยขัดขึ้นมาราวกับว่าตนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเลยพลางขมวดคิ้วแน่นเพื่อเพิ่มความสมจริง
“ ข้าสัมผัสถึงคลื่นพลังเวทมนตร์ของคนผู้นี้ไม่ได้เลย ทั้งสี ทั้งรูปลักษณ์ ทั้งหมดว่างเปล่า ”
“ ห้ะ?! แล้-- ”
“ แต่ทว่าคนผู้นี้กลับมีบางสิ่งที่คล้ายๆ กับเวทมนตร์อยู่ … มันมีรูปร่างลักษณะคล้ายกับเปลวเพลิงสีม่วง ดูทรงพลัง และแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แต่ไม่มีหอไหนที่เหมาะสมกับคนผู้นี้เลย! ”
“ ข้าไม่แนะนำให้พาคนผู้นี้ไปอยู่หอร่วมกับผู้อื่น …เพราะเขารู้ข้อมูลมาก-- มากเกินไป จนอาจทำให้โชคชะตาเปลี่ยนแปลงไป ”
หลังจากที่กระจกบานเดิมป่าวประกาศกับทุกคนแล้วว่าไม่มีหอไหนที่เหมาะสมกับฮิบาริ และไม่ควรให้อยู่ร่วมกับผู้อื่น มันก็กล่าวประโยคหลังอย่างแผ่วเบา แต่ฮิบาริที่อยู่ตรงหน้ากลับได้ยินเกือบทุกคำ
ประโยคนั้น ทำให้เขาสงสัย แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เพียงแค่ยืนอย่างใจเย็น ผิดกับนักเรียนคนอื่นๆ ที่กำลังถกเถียงกันอยู่ ในขณะที่คราวลีย์ทำเป็นกล่าวอะไรบางอย่างออกมาด้วยความตกใจ
แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะชายตาไปมองด้วยซ้ำ
‘ ข้อมูล? โชคชะตา? ’
ให้ตายสิ … มีปริศนาเข้ามาอีกแล้ว
คิดได้ไม่ทันไร ก็ต้องหงุดหงิดอีกครั้งเพราะเสียงของทานุกิ (?) เจ้าเก่าเจ้าเดิม
“ แง่มๆ … ฮ่า! ”
มันดิ้นหลุดจากพันธณาการของคราวลีย์ ก่อนจะตะโกนขึ้นมาด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ว่า
“ งั้นที่ว่างนั่นน่ะ เอามาให้ข้าคนนี้เลยนะ! ”
หลังจากที่มันกล่าวจบแล้ว ก็ตั้งท่าเตรียมพ่นไฟทันที
“ หยุดเลยนะ! เจ้าทานุกินี่! ”
“ …พูดแบบนั้น แล้วมันจะหยุดให้คุณไหมล่ะครับ!! ”
คราวลีย์ตะโกนใส่กริมม์ โดยมีนักเรียนใหม่คนหนึ่งตบมุกกลับด้วยความขำขัน
“ ข้าใช้เวทมนตร์ได้! ไม่เหมือนเจ้ามนุษย์นั่น! เพราะงั้นให้ข้าเข้าโรงเรียนแทนซะ!! ”
“ จะให้ข้าโชว์เวทมนตร์ให้ดูตอนนี้เลยก็ได้นะ!! ”
กริมม์ยังคงพล่ามต่อไปด้วยความกระตือรือร้น พร้อมกับตั้งท่าเตรียมพ่นไฟ โดยที่ไม่รู้เลยว่า … ตนนั้นกำลังจะทำให้คนๆ หนึ่งพิโรธเอาซะแล้ว
“ ทุกคนหมอบลง!! ”
“ ฟุเนี๊ยะ! ”
ฟู่ววว
สิ้นเสียงของชายหนุ่มผมแดง กริมม์ก็พ่นไฟออกมาทันที
“ หวา ร้อนๆ ไฟไหม้ก้นแล้ว! ”
“ ถ้าเป็นอย่างนี้ โรงเรียนได้กลายเป็นทะเลเพลิงแน่! ใครก็ได้จับทานุกินั่นหน่อยครับ! ”
คราวลีีย์ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่า ตนนั้นเป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนแห่งนี้ ทำไมไม่จัดการเอง?
ซึ่งเมื่อคราวลีย์กล่าวจบ ในสายตานักเรียนทุกคนก็พลันเห็นตัวอักษรใหญ่ๆประทับอยู่บนหน้าของอาจารย์ใหญ่ว่า
‘ ไร้ ความ รับ ผิด ชอบ ’
ถ้าคราวลีย์รู้ เขาคงเสียใจ (?) แย่ แต่ด่าอาจารย์ใหญ่คนเดียวคงจะไม่ใช่ไนท์เรเวนคอลเลจ เพราะทางหัวหน้าหอก็กำลังถกเถียงกันอยู่ หรือ ถ้าจะให้กล่าวตามตรงก็คือ การโบ้ยกันไปโบ้ยกันมา นั่นแหละ
“ ชิ! เหนื่อยใจ ”
“ อ้าว!? เก่งเรื่องล่านักไม่ใช่เหรอ? ของว่างอ้วนๆ กลมๆ เลยนะนั่น ”
“ ทำไมฉันต้องไป? แกจัดการสิ ”
ชายหนุ่มผู้มีหูสิงโตบ่นออกมา ก่อนจะถูกกล่าววาจาเหน็บแหน็บใส่ โดยชายหนุ่มหน้าหวาน
“ อาจารย์คราวลีย์ ไว้ใจผมได้เลยครับ ”
“ สมแล้วที่เป็นนาย อาซูล วิธีแอบหาทางเพิ่มคะแนนเสริมมาแล้ว-- ”
ตัดมาอีกทาง ชายหนุ่มเรือนผมสีม่วงดันแว่นให้เข้าที่พลางกล่าวกับคราวลีย์ด้วยความมั่นใจ ทำให้แท็บเล็ต (?) หมั่นไส้ และกล่าวเหน็บแหน็บไป
ซึ่งสถานการณ์ไม่ต่างจากสองคนก่อนหน้านี้ …
“ นี่ ใครก็ได้มาช่วยฉันดับไฟที่ตูดหน่อยได้ไหม!? ”
ท่ามกลางเหล่าหัวหน้าหอที่กำลังปะทะฝีปากกันอย่างไม่ยอมใคร ก็ได้มีชายหนุ่มที่สวมผ้าโพกหัวตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครสนใจ
แต่ด้วยความสงสาร สมเพช หรืออะไรก็ไม่ทราบ ฮิบาริได้เดินเข้าไปหาชายคนนั้น ก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวที่ไม่เปลี่ยนแปลง
“ นอนลงไป ”
เพียงเอ่ยประโยคสั้นๆ ชายหนุ่มอีกคนก็ทำตามที่ฮิบาริสั่ง โดยอัตโนมัติ
ตู้ม!
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลงไปนอนแล้ว เขาก็ทำการเตะไปที่หน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของชายผิวสีคล้ำ ร่างของผู้ถูกกระทำลอยไปกระแทกกำแพง ทำเอาเหล่าพยานที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันซี้ดปากให้กับความรุนเเรงของฮิบาริ
… แต่ถึงอย่างงั้น ก็ราวกับว่าพวกเขาเห็นคนบ้า คนบ้าที่กำลังยืนขอบคุณชายหนุ่มที่เตะตนไปชนกำแพง จนกำแพงยุบด้วยท่าทางร่าเริง แม้ว่าบนศีรษะของเขาจะมีน้ำแดงไหลลงมาไม่หยุด ..อืม น้ำแดง ถึงจะไม่รู้ว่าเอามาจาก--
--เดี๋ยวนะ!
“ กรี๊ดดดด~ เลือดไหลจากหัวของหัวหน้าหอไม่หยุดเลย!! ”
ทันทีที่คิดได้ หนึ่งในนั้นก็กรี๊ดออกมา โดยไม่สนเพศสภาพของตนอีกต่อไป
เหล่านักเรียนคนอื่นๆ รวมถึงชายหนุ่มผิวสีคล้ำคนเดิม หัวหน้าหอ กริมม์ และอาจารย์ใหญ่ ยกเว้นฮิบาริ ก็เริ่มสังเกตน้ำแดงนั่นด้วยความพินิจพิเคราะห์ จนในที่สุดก็ได้รู้ว่ามันคือ … เลือด
กรี๊ดดดดดดด~~~
กรีดร้องพร้อมกัน ก่อนจะเป็นลมไปบางส่วนพร้อมกับเจ้าของเลือดที่สลบเหมือด โดยมีหน่วยพยาบาลหามร่างของชายคนนั้นออกไปอย่างขยันขันแข็ง และมีฮิบาริมองตามด้วยความงุนงง แต่กลับยืนอย่างกล้าหาญไม่หวั่นไหวกับเลือด
ทำให้เหล่าผู้ที่ยังไม่สลบบางกลุ่มมองด้วยความตกตะลึงพลางมองไปที่แผ่นหลังอันเด็ดเดี่ยวด้วยความเคารพ
‘ แข็งแกร่งยิ่งนัก! ’
ว่าแล้วก็มีเสียงลอยมากับสายลมว่า
หมดกันภาพลักษณ์ที่สั่งสมมา … (เอ๊ะ-- หรืออาจจะไม่มีอยู่แล้ว?)
TBC .
…
ไรท์ will be like ;
แอน ฮิบาริ will be like this ;
*ยังไม่ได้แก้คำผิด
ความคิดเห็น