ficbleach: till the eternity [kouga x muramasa] : yaoi

ลำดับตอนที่ #1 : part I

- till the eternity : part I : kouga x muramasa -

 

 

 

จันทราสีนวลลอยเด่นท่ามกลางหมู่ดาราที่ฉายแสงระยิบระยับ ค่ำคืนนี้ไร้ซึ่งหมู่เมฆหมอกมาบดบังความงามของจันทราและเหล่าดารา บวกกับภาพของชายร่างสูงที่ยืนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศเหล่านี้ คาดว่าคงไม่มีใครกล้าปฏิเสธว่าภาพตรงหน้านี้ดูดียิ่งนัก

 

 

   "โคกะ เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า" ชายร่างบางถามคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง เพราะสีหน้าของคนตรงหน้านั้นฉายออกมาแต่ความเศร้าสร้อย

 

   "เปล่า เจ้าไม่ต้องใส่ใจหรอก" ชายร่างสูงตอบ ทำเอาอีกคนหน้าจ๋อยไปเลย 

 

   "ขอโทษ ข้าแค่เป็นห่วงเจ้า" จากนั้นร่างบางจังหันหลังกลับไปยังทางที่เดินมา เพราะเข้าใจว่าตนมายุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าลงเพราะเสียงเรียกจากคนร่างสูง

 

   "....มุรามาสะ.." ชื่อของร่างบางที่ดังมาจากปากของอีกคนแม้เสียงเรียกจะแผ่วเบาแค่ไหนแต่คนร่างบางก็ยังได้ยิน และหยุดรอว่าอีกคนจะพูดอะไร

 

   "ขอข้า อยู่อย่างนี้สักพักนะ" ตามมาด้วยสัมผัสอุ่นจากอ้อมกอดของคนร่างสูงที่มอบให้อีกคน

 

   "ได้สิ ข้ายินดีถ้านั่นจะทำให้เจ้าสบายใจ" แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนที่สามารถทำให้อีกคนได้เขาก็ยอมทำ ทุกอย่าง ไม่ว่าอะไรที่ร่างสูงต้องการ คนในอ้อมกอดเขาพร้อมจะทำให้ทุกอย่าง 

 

 

เวลาผ่านไปได้สักพัก โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย เหมือนจะมีเพียงเวลาและจิตใจที่ช่วยเยียวยาความเศร้าโศกนั้น จนในที่สุดดูเหมือนคนร่างสูงเริ่มจะสีหน้าดีขึ้นแล้ว

 

   "ขอบใจนะ มุรามาสะ ขอบใจที่เจ้าคอยอยู่เคียงข้างข้า"

 

   "นั่นเป็นสิ่งที่ข้าปราถนาที่จะทำอยู่แล้ว" มุรามาสะพูดออกมาเหมือนมันเป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้วทำอีกคนเห็นแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

   "เจ้ายิ้มออกมาแบบนี้ดูดีกว่าก่อนหน้านี้ตั้งเยอะ" มุรามาสะพูดออกไปตามที่คิด ถึงอีกคนจะทำหน้าแบบไหนก็ดูดีหมดแต่ตนก็ชอบที่จะเห็นใบหน้าของอีกคนที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มมากกว่าอยู่ดี

 

   "'งั้นเจ้าก็ยิ้มกับข้าด้วยสิ" พูดแล้วเอามือดึงแก้มคนร่างบางตรงหน้าให้ฉีกยิ้มไปกับตนด้วย 

 

   "หน้าเจ้าตอนนี้ตลกชะมัด" คนที่ทำร้ายหน้าคนอื่นพยายามกลั้นขำ

 

   "ใครใช้ให้เจ้าดึงหน้าข้าซะจนปากแทบฉีกล่ะ" พูดไปอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้โกรธหรืองอนอีกคนเลย กลับรู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่สามารถทำให้อีกคนหัวเราะได้

 

   "ฮึๆ เอาล่ะๆ เจ้าไปพักผ่อนซะเถอะ ข้าเองก็จะไปพักผ่อนบ้างแล้ว" โคกะพยายามหยุดขำ อีกคนก็เห็นด้วยกับโคกะว่าควรไปพักผ่อนได้แล้วเหมือนกัน

 

   "ราตรีสวัสดิ์ โคกะ"

 

   "เช่นกัน" โคกะพูดแล้วเดินเข้าที่พักไป

 

 

นับจากวันนั้น เป็นเวลานานแค่ไหนแล้วที่โคกะไม่ได้ยิ้มให้มุรามาสะอีกเลย  มุรามาสะจะได้เห็นโคกะยิ้มก็ต่อเมื่อโคกะได้สังหารเหล่าศัตรู

 

   ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เจ้ามีความสุขกับการฆ่าฟัน มุรามาสะได้ถามตัวเอง ไม่กล้าถามโคกะ เพราะกลัวว่าถ้าถามออกไปแล้วโคกะอาจไม่พอใจ

 

โคกะในเวลานี้แข็งแกร่งมาก และดูเหมือนเริ่มจะไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ความใจดีของโคกะที่เคยมีก็ได้หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่กระนั้นแล้วมุรามาสะก็ยังคงเชื่อมั่น และภักดีต่อโคกะ โคกะเริ่มเข่นฆ่าผู้คนบริสุทธิ์ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด มุรามาสะก็พยายามเตือนเรื่องนี้แล้วหากแต่โคกะก็ไม่ได้สนใจฟัง หรือไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายก็ไม่รู้ 

 

   เจ้าไม่ต้องการพลังของข้าแล้วหรือ มุรามาสะได้แต่คิดอย่างน้อยใจ เพราะรู้สึกได้ว่าโคกะไม่ได้เรียกตนออกไปนานมากแล้ว 

   นานแค่ไหนแล้วที่เจ้าไม่ได้เรียกข้าเลย มุรามาสะรู้สึกเหมือนไม่ได้ยินเสียงของโคกะมานานมาก ก็คิดว่าคงเป็นเพราะพลังที่โคกะมีนั้นแข็งแกร่งมากจนไม่ต้องการตนอีกแล้ว 

แต่ก็ยังคงเฝ้ารอ เฝ้ารอให้โคกะเรียกตนเพื่อที่ตนนั้นจะได้ออกไปปรากฏอยู่ข้างกายโคกะ

   ข้าไม่จำเป็นสำหรับเจ้าแล้วหรือ โคกะ คิดแล้วน้ำตาพาลจะไหลเอาเปล่าๆ ที่ทำได้คือเชื่อมั่นในโคกะ 

 

   "มุรามาสะ!!"