Fic::Bleach::Gin&Rangiku

ข้อมูลเบื้องต้น

ใครที่เข้ามาอ่านฟิคที่เราแต่งแล้วเจอคำที่ใช้ภาษาวิบัติก็ขอโทษด้วยนะ...
ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ...


...

เนื้อเรื่อง

ณ ที่ทำการหน่วย10

   “รันงิคุเดี๋ยวจัดการเคลียร์งานในส่วนของเธอให้เสร็จด้วยนะ”  เสียงหนุ่มน้อยพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อโลก

   “ค่ะหัวหน้า เอ่อ หัวหน้าฮิสึกายะคะเห็นฮินาโมริตามหาอยู่น่ะค่ะ” หญิงผู้ชื่อรันงิคุพูดด้วยท่าทีกระตือรือร้น

   “อือ” หนุ่มน้อยที่ชื่อฮิสึกายะพูดแล้วเดินออกจากที่ทำการหน่วย10

   “เฮ้อ เบื่อจัง ทำไมงานมันเยอะงี้เนี่ย”รันงิคุพูดพลางมองกองเอกสารบนโต๊ะด้วยความเหนื่อใจแล้วทำงานบนโต๊ะด้วยความเบื่อหน่ายและแล้วหญิงสาวก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมา

   “จริงสิหัวหน้าไม่อยู่เดี๋ยวค่อยกลับมาทำงานก็ได้”รันงิคุพูดและออกไปจากที่ทำการหน่วย10เพื่อเดินเล่น(โดด)

   “อ้าวคิระ”รันงิคุทักชายคนนึง

   “เอ่อ สวัสดีครับคุณรันงิคุ”ชายผู้ชื่อคิระจึงทักกลับ

   “ไม่ไปทำงานหรอหรือว่าโดด”รันงิคุพูด

   “เอ่อ ผมทำเสร็จแล้วครับว่าแต่คุณรันงิคุไม่มีงานทำหรอครับ”คิระพูดและฮิสึกายะก็เดินมาพอดี

   “สวัสดีครับหัวหน้าฮิสึกายะ”คิระพูด

   “แหะๆ หัวหน้า”รันงิคุยิ้มแห้งๆแล้วพูดฮิสึกายะหันมองรันงิคุก่อนจะตะโกนขึ้น

   “มัต สึ โม โตะ !!”ฮิสึกายะตะโกนด้วยเสียงอันดัง

   “แหะๆ “รันงิคุยังคงยิ้มเจือนๆ

และแล้วหัวหน้าหน่วย10ก็ลากรันงิคุกลับมายังที่ทำการหน่วย10แต่ไม่ได้กลับมากันแค่2คนเพราะ
ยังมีอีกคนมาด้วย

   “งินช่วยทีนะ เฝ้าไว้ดีๆล่ะอย่าให้หนีนะ”ฮิสึกายะพูดกับชายผมสีม่วงอ่ออน

   “ครับ ไม่ต้องห่วง”ชายผู้ชื่องินพูดแล้วฮิสึกายะก็ไป

   “งิน นายไม่ไปทำงานของนายล่ะ”รันงิคุพูดเพราะหวังให้งินกลับหน่วยของตนไป

   “ฉันน่ะนะ...ทำงานส่วนของฉันเสร็จแล้วล่ะ ^^”งินพูดแล้วยิ้มพร้อมยื่นหน้าเข้าใกล้รันงิคุจน
หญิงสาวต้องถอยหนี

   “ถ้างั้นนายก็อย่ารบกวนฉันล่ะ”รันงิคุพูดแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานพลางนึกในใจ ...ชิ หัวหน้าคิด
อะไรอยู่นะทำไมต้องให้งินมาเฝ้าด้วยถ้าเป็นคนอื่นยังพอว่า... หญิงสาวคิด

   “นายอย่ามอง(จ้อง)ฉันสิฉันทำงานไม่ลง”รันงิคุพูด ...ก็เธอสวยซะขนาดนี้จะไม่ให้มองได้ไง...

ชายหนุ่มคิดในใจแน่นอนว่าแค่คิดเพราะถ้าตอบไปแบบนั้นก็คง...คิดเอาเองแล้วกัน

   “เธอน่ะทำงานต่อไปสิ ^^”งินพูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ทำอันงิคุเสียวไส้ และแล้วรันงิคุก็ทำงาน
ต่อไปเรื่อยๆ

   “เมื่อไรหัวหน้าจะกลับมานะ”รันงิคุพูด

   “เหลือกันอยู่แค่2คนเอง ^^”งินพูดแล้วยิ้มถึงงินจะยิ้มแล้วดูดีแต่สำหรับรันงิคุแล้วถ้างินยิ้มมัน
จะไม่ใช่เรื่องดีเลย รันงิคุทำงานไปเรื่อยๆพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจองินแล้ว

   “เฮ้อ กลับไปซะที”รันงิคุพูดและเริ้มรู้สึกเหมือนมีอะไรโอบรัดตนอยู่พอหันมาด้านข้าง

   “เฮ้ย นายมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”รันงิคุพูดด้วยท่าทีตกใจที่เห็นงินนั่งข้างตนและยังกอดตน
อีกตะหาก

   “ตัวเธอนิ่มจัง ^^”งินพูดแล้วยิ้ม

   “นี่ปล่อยนะเดี๋ยวหัวหน้ามาเห็นหรอก”รันงิคุพูดแล้วพยายามแกะมือของงินที่รัดตนซะแน่น

   “ม่ายอาว”งินพูดแหงล่ะโอกาศทองมาอยู่ตรงหน้าแล้ว

   “นี่ฉันทำงานใม่ถนัดนะ”รันงิคุพูด

   “ฉันก็กอดเธออยู่อย่างงี้ตั้งนานแล้วเธอยังทำงานได้เลย”งินพูดและไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยรันงิคุ
ง่ายๆซึ่งเป็นที่หนักใจแก่หญิงสาวเป็นอย่างมาก

   “ฮ้าววว ง่วงจัง”งินหาวเฮือดนึงแล้วพูด(เฮือดนึงมันเปงไงฟระ-งิน)

   “งั้นนายก็ไปนอนได้แล้ว”รันงิคุพูด

   “ขอจุ๊บก่อนนอนนะ^^”งินพูดและยังไม่ทันที่รันงิคุจะได้ปฏิเสธอะไรก็จุ๊บเข้าที่แก้มหญิงสาว

   “ฝันดีครับ^^”งินพูดแล้วเดินออกจากที่ทำการหน่วย10ตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่รันงิคุ

   “เช่นกันนะ”หญิงสาวได้เพียงแค่พึมพำคนเดียวแล้วอมยิ้ม และแล้วก็พึ่งนึกได้ว่ายังมีหน้าที่สำคัญ
ที่ต้องทำอยู่เมื่อ

   “มัต สึ โม โตะ! ทำไมงานที่ฉันให้ทำยังไม่เห็นลดไปเลย!”ฮิสึกายะพูดเมื่อเดินกลับเข้ามาและพบ
ว่ากองเอกสารที่ให้ไปไม่ได้ลดไปเลย

   “อ๊า  T-T”หญิงสาวร้อง ...งินจ๋าช่วยด้วย...