ภารกิจของข้า

ข้อมูลเบื้องต้น

- -

เนื้อเรื่อง

            เช้าวันหนึ่งข้าตื่นขึ้นทำการกิจของตัวเองเหมือนเช่นทุกวัน แล้วขณะข้ากำลังลิ้มรสอาหารอยู่นั้นเองข้ารู้สึกเหมือนดวงตาเย็นชาของใครบางคนกำลังจ้องมองข้าในมุมมืด “นั้นใครรึบังอาจรบกวนเวลาของข้า” ข้าประกาศพร้อมสอดส่องไปทั้วห้อง แล้วข้าก็เห็นนัยน์ตาสีแดงคู่หนึ่ง แต่มันไม่ใช่ดวงตาของคนมันคือดวงตาของแมลงมดด้วง ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นแมลงสอดแนม ของใครบางคนแน่นอน ข้าจึงจับมันเอาไว้ในมือ แล้วเสียงปริศนาก็ดังขึ้น!!

“เจ้าปล่อยสัตว์เลี้ยงของข้าเสียเถอะ” ร่างนั้นคือผู้ถูกประกาศจับนี้เอง มันผู้มีนัยน์ตาสีฟ้าคราม เอ่ยอย่างเย็นชาดุจน้ำแข็ง จดจ้องมายังแมลงปีกแข็งในมือข้าอย่างว่างเปล่า

“เศษขยะนี้ข้าไม่ต้องการอยู่แล้ว หึ!” ข้าโยนสิ่งที่ข้าเรียกมันว่าเศษขยะให้เจ้าของของมัน อย่างไม่ต้องการครอบครองขยะที่ว่านั้น

“ถึงเจ้าจะคิดว่ามันคือขยะแต่ยังไงมันคือสัตว์เลี้ยงของข้าอยู่ดี” ชายผู้เป็นนักฆ่าเลือดเย็นตอบ(ข้าลืมบอกไปว่าชายปริศนาคือนักล่าที่มีคนต้องการตัวอย่างยิ่ง)

“ก็แค่เศษขยะ แต่ข้าต้องการตัวเจ้าไปมากกว่า หึ..หึ…” ถ้าข้าได้ตัวเจ้านี้ไปคงจะไม่ต้องก่อเรื่องใดๆอีกเป็นแน่แท้

“แต่ เจ้าเห็นข้าแล้วข้าคงปล่อยเจ้าไว้อีกไม่ได้” นักฆ่าตอบอย่างเย็นชาอีกครั้ง

“ข้าไม่ยอมตายง่ายๆเหมือนพวกที่เจ้าสังหารพวกนั้นหรอก หึ!” ข้าไม่อ่อนแบบนั้นอยู่แล้วแน่นอน!!

“เจ้าก็เหมือนเฉกเช่นทุกคนที่ข้าพบมาอวดอ้างตัวเอง..แต่สุดท้ายซึ่งจบด้วยสภาพไม่ต่างไปจากเศษเดนมนุษย์ ทุกราย ” เสียงที่แปล่งออกมาอย่างไร้อารมณ์เอ่ยขึ้น

“ข้าว่าข้าคงไม่ใช่หนึ่งในเศษเดนที่เจ้าเอ่ยหรอก หึ..หึ…” ยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์กล เช่น นักล่า กระหายเลือด

“งั้นอย่าเสียเวลาอีกเลย ” นักฆ่าผู้นั้นเอ่ย พร้อมหยิบ ไผ่ ที่ข้าเคยเห็นจากที่ก่อเหตุออกมาหนึ่งสำรับ

“จัดให้ หึ..หึ..” ข้า ร่ายเวทเรียกอาวุธคู่ใจออกมา คือเคียว นามว่าเฟียโรเวส ออกมา พร้อมตั้งท่า ร่ายเวท ชิ้นต่อไป

“ หึ..อาวุธเช่นนั้นทำอะไรข้ามาได้หรอก” ครั้งแรกที่นักฆ่าผู้นั้น มี แววตา แต่แววตานั้นชั่ง เยาะเย้ย ไร้ที่ติยิ่งนัก (จะชมหรือด่าเอาให้แน่สิ -*-)

“หรอ..งั้นข้าไม่เกรงใจเจ้าหล่ะ หึ..หึ..” ข้าเอ่ยขึ้น อย่างไม่เกรงกลัว นักฆ่าที่ต้องการฆ่าตนเอง (ไม่ต้องสงสัยว่าอะไรติดคอ เพราะมันคือ สัตว์เลี้ยงในปากนี้เอง - -)

“หึ ” นักฆ่าปาไพ่ ชนิดเรียกว่าสายฝนไผ่ที่แหลมคมเลยทีเดียว แต่ยังไงซะมันก็ช้าอยู่ดี!!! 

“มีแค่นี้..รึ?” ข้ามองนักฆ่าอย่างเยาะเย้ยกลับ แล้วข้าจึงคิดขึ้นได้ เฮ้ยย!!นี้มันห้องข้านิหว่า ข้าคิดพร้อมมองข้าวของที่ถูกสับเป็นชิ้นๆภาพนั้นต่างกับตอนแรกราวฟ้ากับนรกเลยด้วยซ้ำ

“...................” นักฆ่านั้นไม่ตอบ แต่ข้าฉุนขาดเพราะของในห้องกลายเป็นเศษขยะขนานแท้

“เจ้าตามข้ามาก่อนที่ห้องของข้าจะอนาจไปมากกว่านี้!!!”  ข้าร่ายเวทเปิดมิติด้วย เฟียโรเวส พร้อมเดินเข้าไปในนั้น

“หึ ได้ เจ้าเด็กผู้โง่เขลา ตัวต่อตัวเจ้าไม่รอดข้าแน่” นักฆ่าเยาะเย้ยอีกครั้งและเดินตามเข้าไปในมิติเปิดแห่งนั้นพอ นักฆ่าเดินเข้าไปจนหมดทั้งตัว มิตินั้นก็ถูกปิด!!!! โดย เรน ผู้เจ้าเล่ห์

“ง่ายดายอะไรแบบนี้ พอดีข้าไม่ชอบใช้กำลังเท่าไหร่นัก ” ข้าพึมพำกับตัวเอง 

“ไม่ต้องเสียแรงเลย แหะเหลือแค่รอเวลา หึหึหึ” ในขณะนั้นเองในมิติที่ ถูกขัง

“ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!ปล่อยข้าออกไปสิเว้ยยย” ที่มิติปิดนั้นมันมี อาถรรพ์ อย่างหนึ่ง คือผู้ใดที่เข้าไปเกิน5นาทีผู้นั้นจะกลายเป็นคนสติแตก(ง่ายๆมันบ้ากันหมด)โดยไม่ทราบสาเหตุ

“ถึงเวลาละ หึหึ ไปรับตัวก่อปัญหา” พึมพำอีกครั้งก่อนร่ายเวทเปิดมิติแล้วเรียกหุ่นไม้รับใช้ออกมา

“เจ้าจงไปเอาตัว นักฆ่า ที่สิ้นฤทธิ์ให้ข้าเดี๋ยวนี้และภายใน 4นาทีด่วนน!!” พอสั่งหุ่นรับใช้เสร็จข้าก็ยืนรอดูผลพร้อมเสกกรงขังขนาดผู้ชายนอนได้3คนขึ้นมา

“ฮ่าๆๆๆๆหึหึหึๆๆกร๊ากๆๆๆๆห้าๆๆๆๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมร่างไร้สติและหุ่นไม้ที่คุ้นเคย เดินออกมาจากมิติ พิศวง (หุหุชื่อใหม่แจ่มแจ๋วกว่าเดิม) 

“เจ้า พาชายผู้ไร้สติ นั้นไปพักในนั้นก่อน” ข้าชี้มือไปที่กรงขังพร้อมเอ่ย

“ขอบใจเจ้ากลับไปพักได้” แล้วหุ่นไม้ก็หายไป ข้าเดินไปหยิบไพ่ในครอบครองของอดีตนักฆ่าผู้เลื่องชื่อ 

“ หึหึ จบแค่นี้ละที่เหลือก็พาเจ้าไปส่งเพียงเท่านั้น” ข้าขอจบเรื่องพวกนี้แล้วไปซ่อมแซมของเละเทะในห้องก่อนละ ลาก่อน...สหาย หึ!!

 

+-The End*~~