[E-Book] Feeling in love #รักรู้สึกได้

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 12[100 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       วันนั้นเขาอุ้มฉันมาส่งที่ห้องแล้ววางลงเตียงอย่างเบามือ พอเจาผละออกฉันถึงได้เห็นสีหน้าที่ไม่เคยได้เห็นของคุณธาม... 

       เขายิ้ม...อย่างสนุกสนาน!!!

       เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากบอกเขา ชื่อแรกที่อยากปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก็เขานี่แหละ! แต่สุดท้ายฉันก็บอกออกไปแล้ว... ต่อให้เขาจะทำฉันเกือบตกจากตึกแค่ไหนแต่อย่างน้อยมันก็มีคำว่าขอโทษออกมาจากปากเขาอยู่นะ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ฉันไม่พูดกับเขา

       และหลังจากวันนั้นก็ผ่านมาหลายวันพอสมควร เกือบๆอาทิตย์ได้แล้วมั้งที่ไม่มีบทสนทนาระหว่าง... มันควรจะเป็นเรื่องที่ปกติ แต่มันไม่ปกติตรงที่ถึงเขาจะไม่พูดแต่ฉันรับรู้ได้ว่ามีสายตาคอยมองอยู่ตลอดเวลา... ใช่! ทั้งที่บ้านและที่มหาลัย!!

       ตอนแรกเพื่อนบอกว่าฉันคิดไปเองจนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาแอร์บอกว่าคุณธามอยู่ใต้ต้นไม้ไกลจากลานคณะของฉันไม่มากแต่มันก็ยังอยู่ในระยะสายตาของเขาพอเหมาะ ซึ่งพอฉันมองไปเขาก็เห็นว่าเขามองมาอยู่ก่อนแล้ว...

       ถามว่าสนใจมั๊ย? ก็ไม่... เพราะเมื่อก่อนเราก็ไม่ได้สนใจกันเท่าไหร่และเจาก็สามารถอยู่ทุกที่ในมหาลัยได้ ถึงแม้คณะเขาจะอยู่อีกฟากของตึกคณะฉันก็เถอะ เขาไม่ได้มีธุระหรืออะไรกับฉันซักหน่อยไม่งั้นก็คงเดินเข้ามาพูดด้วยแล้ว

       ใช่...ถ้าเขามีธุระก็คงเดินมาพูดด้วยแล้ว เพราะแบบนี้คนตัวสูงที่อยู่ใต้ต้นไม้ในทึกๆวันเลยเดินมาหาฉัน

       "ยืมตัวรินแปปนึง" เสียงทุ้มต่ำของคนที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะที่พวกฉันนั่งอยู่ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนี้มองอย่างตกใจ 

       เคยบอกไปแล้วว่าคณะเขาอยู่ห่างจากคณะของฉันมาก การที่เขามาปรากฎตัวที่นี่ก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากพอสมควร แต่พอเขามา...กลับมาหาคนแบบฉันซะงั้น

       "ได้ครับ ^^" ริวตอบอย่างยินดีก่อนจะจับมือของฉันยื่นไปตรงหน้าของคนตัวสูง แต่ฉันดึงออกมาซะก่อนพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าเขานิ่ง

       "จะไม่พูดด้วยจริงๆใช่มั๊ย?" เขาถามออกมาเสียงดัง... ก็ดังตามสไตล์คนแบบเขานั่นแหละและนั่นทำให้ใครหลายๆๆคนที่อยู่บริเวณนี้หันไปซุบซิบกันทันที

       "คุณ...มีอะไรค่อยพูดกันไม่ได้หรอคะ?" ฉันถามเขาออกไป ในใจก็เริ่มคิดเอาไว้แล้วว่าพรุ่งนี้...ชีวิตฉันต้องไม่สงบสุขอีกแน่ เพราะเขาเป็นคนหล่อ เป็นที่หมายปองของใครต่อใคร การเดินมาหาฉันแล้วพูดแบบนี้ก็เป็นเหมือนประกาศกรายๆเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา ถึงจะคลุมเคลือแต่ก็ดูเหมือนมีซัมติงกัน...

       "ไม่ได้! ฉันอึดอัดจะตายแล้ว!"

       "รินก็อึดอัดเหมือนกัน..." 

       "อึดอัดอะไรล่ะ! ถ้าอึดอัดจริงต้องพูดกับฉันสิ!" เขาเริ่มใสอารมณ์ในประโยคที่พูด นั่นยิ่งทำให้คนมองว่าเราเหมือนคู่รักที่กำลังทะเลาะกัน

       "โอเคค่ะ รินผิดเองที่ไม่พูดด้วย แต่คุณทำแบบนั้นกับรินก่อน"

       "ก็ขอโทษแล้วไง"

       "......"

       "เออๆ ขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว ที่ทำไปเพราะนึกสนุกแค่นั้น ขอโทษด้วยที่ไม่สนใจความรู้สึกเธออ่ะ" เขาพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะมองออกไปทางอื่นแต่ก็ได้ไม่นานเขาก็หันกลับมามองฉันแล้วทำหน้าหงุดหงิดใส่ "แล้วทำไมฉันต้องมาขอโทษเธอที่ลานคณะด้วยเนี่ย!?"

       "รินบอกแล้วนะคะว่าค่อยคุยกัน" ฉันว่าพร้อมกับก้มมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง จะถึงเวลาที่ลุงสมหมายจะมารับแล้ว "รินกลับก่อนนะ" ฉันหันไปบอกเพื่อนๆก่อาจะเก็บกระเป๋าและของต่างๆขึ้นมาถือเอาไว้แล้วลุกขึ้นมองหน้าเขา "ขอตัวก่อนนะคะ"

       "ลุงสมหมายไม่มารับ ลุงฝากมาบอก" เขาพูดก่อนจะดึงเขากระเป๋าของฉันไปถือ ฉันไม่ได้ว่าอะไรพร้อมทั้งยื่นแฟ้มงานของตัวเองให้เขาถืออีกด้วย คนตัวสูงรับไปถือพร้อมกับมองฉันแบบดุๆก่อนจะเดินนำไปที่รถเงียบๆท่ามกลางสายตาของคนที่ยืนดูเหตการณ์อยู่

       "คุณกำลังทำให้รินลำบาก"

       "อะไร?"

       "ผู้หญิงพวกนั้นมองรินเหมือนรินกำลังแย่งคุณมาจากพวกเธอ" ฉันบอกพร้อมกับเดินก้มหน้าลง ไม่ชอบเลย...

       "สนใจทำไม คนที่เธอควรจะสนใจคือฉัน" เขาว่าพร้อมกับดึงข้อมือฉันให้ไปอยู่ข้างๆเขาแล้วโอบที่ไหล่เอาไว้

       "ไหนคุณบอกว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเราไงคะ?"

       "......"

       "คุณเป็นฝ่ายเริ่มและทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้เองนะ"

       "......"

       "ดังนั้นรินไม่ผิดนะคะ" ฉันพูดออกไปตามความจริงก่อนจะมองหน้าเขาไปด้วย เขาขมวดคิ้วเรัยวสวยเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางอื่นแล้วส่งเสียงจิ๊จ๊ะอะไรซักอย่างคนเดียวและจังหวะนั้นเราเดินผ่านผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่หลบสายตาของเราทั้งคู่อยู่

       ฉันมองเพราะเป็นทางที่คุณธามมองไปพอดี และหูของฉันเลือกที่จะฟังคนพวกนั้นมากกว่าคนข้างกาย

       "พลาดชิบหาย..."

       "แฟนเขานั่งเฝ้าขนาดนี้ก็อดแล้วแหละ"

       "ตอนที่พูดถึงริน ไอ้ธามมันจะได้ยินมั้ยวะ?"

       "ไม่ได้ยินคงไม่ลุกออกไปแบบนั้นหรอก!"

       พวกเขาพูดถึงฉันกับคุณธามอยู่หรอสินะ... แล้วมันหมายความว่ายังไงล่ะ?

       "ไอ้พวกเวรนี่..." เสียงคนข้างกายดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเราเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาชายที่ว่า "แล้วนี่ทำไมไม่ร้องซักนิดวะว่าเจ็บอ่ะ!" เขาว่าพร้อมกับปล่อยมือออกจากไหล่ของฉันแล้วเดินข้างกันเฉยๆ

       อ้าว...โดนขึ้นเสียงใส่เฉยเลย

       

Talk1

อ่านแล้วเม้นด้วยยย

ติดแท็ก #มิรินของคุณธาม ในทวิตเตอร์ได้จ้าาา

#รักรู้สึกได้

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า