My girl รักเธอไง ยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #25 : Stranger[อัพครบ+ขอเม้น]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

Stranger

“เดี๋ยวก็กลับแล้ว ม๊าจะเอาอะไรมั๊ย?” อ๋อ…ที่แท้ก็แม่ คงโทรมาถามพราะเป็นห่วงลูกชายตัวเองมั้ง ร่างสูงพูดคุยอะไรซักอย่างกับปลายสายก่อนจะหันหน้ามามองที่ฉันจนฉันเผลอสะดุ้ง แล้วทำเป็นมองไปทางอื่นแทน นี่ฉันจ้องเขานานเกินไปรึเปล่านะ? “อยู่ด้วยอยู่”

[…] ไม่รู้เหมือนกันว่าปลายสายพูดอะไร แต่ปฏิกิริยาของซันเซ็ทก็อดทำให้ฉันสงสัยไม่ได้….

“ลูกสะใภ้อะไรม๊า - -//!”

ซันเซ็ทพูดออกมาเสียดังพร้อมกับรีบลุกหนีไปคุยที่อื่น แต่...เมื่อกี้หมายความว่าไง? ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย? ลูกสะใภ้หรอ? นี่เขาแต่งงานแล้วหรอ? โอ้วมายก็อด -0-!!! แต่เขาไม่ได้ใส่แหวนหนิ? หรือแอบถอดไว้? หรือว่าแต่งแบบลับๆ? แต่เขาเนี่ยนะ? ไม่ใช่หรอกมั้งงงง

"แล้วนี่ฉันมานั่งคิดเรื่องของคนอื่นทำไมเนี่ย - -?" ฉันนั่งถามตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง โดยไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข่าวนู้นนี่ด้วย แจ้งเตือนที่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเกือบ 20 อันปรากฏต่อหน้าฉันให้เห็น แต่มีอันนึงที่ฉันให้ความสนใจกับมันมากกว่าแจ้งเตือนอันอื่น

Instragram: sun_set (@sun_set) ได้ส่งคำขอติดตามคุณ

ฉันเป็นคนประเภทที่ชอบตั้งเป็นไพรเวทเอาไว้ พอผ่านไประยะหนึ่งฉันค่อยตั้งเป็นสาธารณะ แล้วพอผ่านไปอีกระยะหนึ่งก็ปิดไว้เหมือนเดิม นี่แหละฉัน

ฉันเลื่อนนิ้วไปกดอนุญาติให้เขาก่อนจะอัพรูปที่ถ่ายก่อนหน้านี้ลง เพราะตั้งแต่มาก็ไม่ได้อัพหรือเล่นเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็เล่นไลน์คุยกับไวน์กับเพื่อนในคณะแค่นั้น

bbeerr: I want to be the one you choose.... #BR

หลังจากอัพรูปไปไม่นานก็มีคอมเม้นถล่มทลายเต็มเลย ขายของบ้าง แจกของบ้าง รับสมัครพนักงานบ้าง เห็นมั๊ยว่าเอฟซีฉันเยอะแค่ไหน - - (เดี๋ยวๆๆๆ เบียร์คะ...แบบนี้ก็ได้หรอ - -? - ไรท์) แล้วก็มีคอมเม้นของพวกน้องๆในมหาลัย เพื่อนในคณะต่างคณะบ้างเข้ามาเม้นชม

Shjkfub: พี่เบียร์ขาเล็กมากกกก อิจฉาอ่ะ งื้อออ

Yrobbz: ขากับแขนเท่ากันเลย #อาหารเสริมเพิ่มน้ำหนัก สำหรับคนผอมที่ต้องการเพิ่มหุ่นให้ดูสุขภาพดี

Tommyeiei: เพ้ออีกแล้วนะคะ ชะนี

bbeerr: @tommyeiei เพ้ออะไร ไม่มี๊~~

Hairy: สวยจัง #ยาปลูกผมแนวใหม่ ใช้ง่ายเกิดเร็ว เห็นผลตั้งแต่ครั้งแรกที่ใช้

Baiinxt: เบียร์~~~ จมูกพุ่งมากลูก ทำร้านไหนบอกเจ้มา!!

bbeerr: @baiinxt ทำเองที่บ้านค่ะเจ้ สนใจให้เบียร์ทำให้มั๊ย 5555

LittleNamtarn: หายดีแล้วหรอย่ะ!! นอนพักเลย!

bbeerr: @littlenamtarnนิดหน่อย เดี๋ยวก็หายแล้วว

เม้นก็ยังไหลมาไม่หยุด ฉันเลือกตอบคอมเม้นเฉพาะคนที่รู้จักเท่านั้น เพราะถ้าให้ตอบที่คนคงไม่ไว้อ่ะ ก็นะ...คนมันสวย มีแต่คนชอบ //ทำท่าสะบัดผม (เบียร์ เดี๋ยวเจอฉัน! - ไรท์) ทำไมคะไรท์? อิจฉาหรอ? (ฉันจะเขียนให้เธอหน้าพัง!!! - ไรท์) มาที่เรื่องของเราต่อดีกว่านะคะ ช่างเรื่องของไรท์ อย่าไปสนใจไรท์ดีกว่า กลับมาสนใจที่ฉันต่อค่ะทุกคน!! 

'แกร็ก'

"ยังไม่นอนอีก?" ในขณะที่ฉันกำลังนั่งอัพรูปเลื่อนดูเรื่องราวชีวิตคนอื่น(เขาเรียกว่าเผือกจ้ะเบียร์ - ไรท์) อยู่ๆซันเซ็ทก็เปิดประตูเข้ามาแล้วถามฉัน เขาคงน่าจะคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วแหละมั้ง

"ยังไม่ง่วงค่ะ" ฉันตอบออกไปก่อนจะเล่นโทรศัพท์ต่อ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ เขาฟอลไอจีฉัน....ฉันก็ต้องฟอลกลับ ถูกมั๊ย? ดังนั้น.....

bbbeerr: ได้ส่งคำขอติดตาม @sun_set

"เบียร์ฟอลไอจีพี่ไปอ่ะ อนุญาติด้วยนะ" ฉันกดขอติดตามเขาแล้วหันหน้าไปบอกเขา

"ไม่" ร่างสูงตอบแทบจะทันที อะไร! ขนาดเขาขอติดตามฉัน ฉันยังไม่ติดตามเลย ทำไมทีฉันจะขอติดตามบ้างไม่ได้ล่ะ

"อะไรอ่ะ! ทีพี่เบียร์ยังอนุญาติเลย! ฟิลมาฟอลกลับดิ" ฉันบอกเขาด้วยท่าทางงอแงนิดหน่อย

"นอนไปเลย" เขาบอกก่อนจะหยิบผ้าห่มมาคลุมหน้าฉันไว้ ฉันเลยปัดออกเพราะยังไม่ยอม

"ไม่ พี่ต้องกดอนุญาติก่อน" ฉันบอกแล้วลุกขึ้นนั่งนองเขา

"เออๆๆ กดแล้วๆ" เขาบอกแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างกดลงที่เตียง

"ไหนหลักฐานคะ?" ฉันถามก่อนจะมองหน้าเขา 

"อ้ะ! ทีนี้นอนได้ยัง?" ซันเซ็ทยื่นโทรศัพท์ให้ฉันดูว่าเขากดแล้วจริงๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงที่โต๊ะแล้วเอามือมากดไหล่ฉันไว้เหมือนเดิม มันไม่ใช่การกดที่เทแรงทั้งหมดลงมาที่ไหล่ แต่มันคือการที่เขาวางมือลงมาที่ไหล่ดีๆนี่เอง ซึ่งฉันก็ไม่ได้หนักอะไร แต่ท่าแบบนี้มันค่อนข้างที่จะ.....

ล่อแหลมเกินไป

ท่านี้ยิ่งทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าทั้งๆที่พยายามลืมมันแล้วแท้ๆ!! ฉันจสกตอนแรกที่สบตาจ้องหน้าเขาตอนนี้กลายเป็นหาจุดโฟกัสไม่ได้ พยายามหาที่อะไรที่มันน่าสนใจมองเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตากับเขาตรงๆ อ่า..หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว ไม่นะๆๆๆ! แกต้องตั้งสติ!! ว่าแต่...นี่เขาไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยรึไง!! ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ...เขาลืมมันแล้วหรอ...? ใช่สิ!! สำหรับเขามันคงไม่ใช่จูบแรกหรอก! เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็ยกมือขึ้นมาผลักเขาออกไปก่อนจะพลิกไปอีกข้างเพื่อนอนพักผ่อน

Loading 35%....................

Sunset's talk

เมื่อกี้มัน..... อะไรวะ -0-?

เกือบดีแล้ว แต่เด็กนั่นอยู่ก็ผลักออก เป็นอะไรไปวะ? หมายถึงผมเนี่ยเป็นอะไรไปวะ - -? เด็กนี่เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างดูดผมเข้าหาตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเป็นตั้งแต่ตอนไหน เกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่รู้แค่ว่า ไม่ว่าเธอจะทำอะไรผมจะต้องคอยมอง คอยตามตลอด 

โรคจิตป่ะวะ - -?

ไม่ดิ ไม่ใช่โรคจิต ถ้าอย่างผมเป็นโรคจิต ไอ้นาวก็คงพวกหื่นกามขโมยชุดชั้นในผู้หญิงแล้ว(เกี่ยวไรกับตรู? - นาว) ผมมองร่างบางที่นอนหันหน้าไปอีกทางด้วยความรู้สึกที่มันบอกไม่ถูก พร้อมกับถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่แม่พูดด้วยก่อนหน้านี้.....

--------ตัดภาพไปก่อนหน้านี้--------

"เดี๋ยวก็กลับแล้ว ม๊าจะเอาอะไรมั๊ย?"

[ไม่เป็นไรลูก ว่าแต่...ผู้หญิงคนที่เคยรับโทรศัพท์ม๊าอยู่ด้วยมั้ย?] ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆม๊าถึงถามถึงยัยเด็กนี่ ผมหันไปมองหน้าเธอก็พบว่าเธอมองอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะตอบม๊าไปตามความจริง

"อยู่ด้วยอยู่" ผมตอบแล้วหันหน้ากลับมาเหมือนเดิม

[คนนี้ใช่ว่าที่ลูกสะใภ้ม๊ารึเปล่า?] ม๊าถามออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างไม่เก็บอาการเลยซักนิด - -

"ลูกสะใภ้อะไรม๊า - -//!" ผมเผลอพูดเสียงดังอย่างลืมตัวก่อนจะลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์ที่อื่นเพราะกลัวเด็กนั่นได้ยิน

[ไม่ต้องเขิลลูก คบกันนานยัง? ทำไมไม่พามาให้แม่รู้จักบ้างล่ะ?] แม่ผมยังคงถามต่อมาไม่หยุด นี่สรุปโทรมาหาผมหรือโทรมาถามเรื่องเด็กนั่นกันแน่วะ - -?!

"ผมกับ....กับน้องเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน..." ผมตอบแม่ผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง 

[จ้ะๆๆ ไม่ได้เป็นก็ไม่ได้เป็น เขาเป็นรุ่นน้องหรอซันหรอลูก?] แม่ผมถาม

"ครับ รุ่นน้องในคณะ" 

[แม่อยากเห็นหน้าน้องจัง วันหลังซันพาน้องมาหาแม่หน่อยสิ ><] แม่ผมก็ยังคงตื่นเต้นทุกครั้งที่พูดเรื่องยัยเด็กนั่น อะไรวะ - -?

"ไม่เอา - -"

[เฮ้อออ ก็ได้ๆ แม่ขอคุยกับน้องได้มั๊ย?] นั่นไง ว่าละ....พอไม่พาไปเจอก็ต้องหาเรื่องคุยกันให้ได้ ทำไมวะ ซันไม่เข้าใจ!!

"หลับไปแล้ว" ผมตอบไปพร้อมกับมองขึ้นไปชั้นบน

[อ้าว ทำไมหลับแล้วล่ะลูก?] แม่ผมถาม

"ไม่สบายนิดหน่อยครับ" ผมตอบแม่ไปตามความจริง

[งั้น...ม๊าวางสายละ ซันดูแลน้องด้วยนะลูก] 

"ครับ" ผมตอบ

[อ๋อใช่! ซันกลับมานอนที่บ้านได้แล้วนะ ม๊าไม่บังคับซันหมั้นแล้วนะ ><] แม่ผมบอกผม

"ครับ?"

[ติ้ด!]

ยังไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรแม่ผมก็กดตัดสายไปแล้ว ถึงจะงงๆหน่อยแต่ก็เลือกที่จะเดอนขึ้นไปชัเนบนเหมือนเดอมไม่โทรกลับไปถามผู้เป็นแม่ ในหัวก็นึกถึงคำพูดของแทม่ที่พูดก่อนหน้านี้

[แม่อยากเห็นหน้าน้องจัง วันหลังซันพาน้องมาหาแม่หน่อยสิ ><] 

[แม่อยากเห็นหน้าน้องจัง วันหลังซันพาน้องมาหาแม่หน่อยสิ ><] 

[แม่อยากเห็นหน้าน้องจัง วันหลังซันพาน้องมาหาแม่หน่อยสิ ><] 

[แม่อยากเห็นหน้าน้องจัง วันหลังซันพาน้องมาหาแม่หน่อยสิ ><] 

ทำไมม๊าต้องอยากเห็นหน้ายัยเด็กนี่ด้วยวะ! 

--------กลับมาที่ปัจจุบัน--------

ไอ้พาไปก็พาไปได้ แต่จู่ๆให้พาไปเลยมันก็ไม่ใช่ป่ะวะ คงต้องคิดวิธีพาไปแล้วแหละ! ผมคิดก่อนจะหยิบโทรศัพทขึ้นมาชาร์ตต่อ แล้วเล่นโทรศัพท์เพื่อฆ่าเวลา มือก็กดเข้าแอพต่างๆอย่างทุกวัน ก็ไม่มีอะไรดปลี่ยนไป แชทเฟสบุ๊กก็พวกรุ่นน้องทักเข้ามาด้วยเรื่องที่ไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่ 'ทักค่ะ' 'พี่ซันใช่มัเยคะ?' 'พี่หล่อจัง' 'เอฟซีพี่นะคะ' และอื่นๆอีกมากมาย ซึ่งผมก็พยายามทำเป็นไม่สนใจมันแล้วกดออกเข้ามาในไอจีก็เจอจำนวนคนที่ขอติดตามเกือบล้าน(อีพี่ อย่าเว่อร์ - ไรท์) ผมพูดเล่น ก็เยอะในระดับนึง ซึ่งผมก็ไม่ค่อยให้ใครติดตามหรอกมันวุ่นวาย และปกติแล้วผมไม่ค่อยไปติดตามใครหรอกนอกจากเพื่อนหรือคนสนิท.... 

เด็กนั่นเป็นข้อยกเว้นก็แล้วกัน

ผมเลื่อนดูรูปไปมาก่อนจะเจอรูปที่เพิ่งอัพเมื่อไม่นานมานี้ เป็นรูปของคนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่เตียงซึ่งผมไม่แน่ใจว่าเธอหลับไปรึยัง ไม่ดิ้นแบบนี้น่าจะหลับแล้วแหละ เด็กนี่เป็นพวกหลับลึกมากแน่ๆ เพราะก่อนหน้านี้ เธอหลับผมก็แอบเข้ามาดูอาการแล้วเผลอเลื่อนเก้าอี้เสียงดังมาก ผมแอบชำเลืองตามองดูเธอว่าเธอจะตื่นรึเปล่า แต่ปรากฏว่าเธอนอนนิ่งๆท่าเดิมไม่ดิ้นไม่อะไรเลย ทำตัวแบบนี้ พี่ชายคงไม่กล้าปล่อยให้ไม่สบายแน่ๆ - -

ผมดูรูปที่เธออัพโหลดก่อนที่สายตาจะหันไปสนใจตรงแคปชั่นของรูป.... 'I want to be the one you choose.... #BR' ก็เกิดความสงสัยในใจว่ายัยเด็กนี่หมายถึงใคร แล้วไอ้ #BR นี่คืออะไร? ว่าแล้วก็กดเข้าไปดูในคอมเม้นท์ของรูปเธอ(อิพี่ขี้เสือก -.,- -ไรท์) ก็ไม่เจออะไรที่พอจะทำให้รู้รายละเอียดเกี่ยวกับรูปเลย แต่เจอคนคอมเม้นท์เกี่ยวกับ #BR เยอะมาก คงเป็นชื่อเธอล่ะมั้ง....

แล้วนี่ผมจะมานั่งคิดเรื่องพวกนี้ทำไมเนี่ย! 

"ซันตั้งสติๆๆๆ" ผมสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะเดินไปตรงหน้าต่างแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปวิวข้างนอกแล้วอัพลงในไอจี

Sun_set: Some where only we know #OurTrip

Loading 70%.............................

'ครืดดดดด ครืดดดด' เสียงโทรศัพท์ที่ผมวางไว้อยู่บนโต๊ะสั่นเตือนว่ามีใครบางคนโทรเข้ามา ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบมันมาดูก็ปรากฏว่าเป็นไอ้พายุนั่นเอง

"ว่า?"

[กลับค่ำนะ ติ้ด!] 

"ดะ...." ไม่รอให้ผมได้ถามอะไรก่อน มันก็ตัดสายไปโดยที่ทิ้งความสงสัยไว้ให้ผมคนนี้.. ทำไมวันนี้เจอแต่คนตัดสายใส่วะ!! ผมคิดอย่างหงุดหงิดก่อนจะมองร่างบางที่หลับอยู่ กะจะฝากพวกนั้นซื้ออาหารเข้ามาแต่ดูเหมือนว่าคงต้องได้ออกไปซื้อเองแล้ว แต่ยัยเด็กนี่หลับอยู่…ถ้าไปตอนนี้จะดีมั้ยวะ? คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง… ผมคิดก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างแล้วล็อกให้สนิท ก่อนจะเดินๆหากระดาษในห้องเธอเพื่อเขียนบอกว่าผมจะออกไปข้างนอก ไปซื้อมื้อเย็นมาให้ พอเขียนเสร็จผมก็เดินกลับห้องไปหยิบเงินจำนวนหนึ่งก่อนจะเดินออกจากบ้านอย่างเงียบๆโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตู ก่อนจะเดินไปที่รถของผมแล้วรีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวไปช้ายัยนั่นตื่นขึ้นมาจะไม่เจอใคร แล้วจะรู้สึกกลัวเอา….

“เด็กนั่นชอบกินไรวะ….”

16:50 น.

“โอ๊ยยย ปวดหัวอ่าาา” ฉันลุกขึ้นแล้วบิดตัวไปมา แทบจะไม่อยากลุกขึ้นเลยแต่เพราะนอนแล้วรู้สึกปวดหัวเลยฝืนลุกขึ้นมา “สงสัยนอนเยอะเกินแน่ๆเลย” ฉันพูดกะบตัวเองแล้วดึงผ้าห่มออกไปทางอื่นแล้วลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเผื่อจะได้สดชื่นขึ้น

‘แกร๊บ’ เสียงกระดาษดังขึ้นเมื่อโดนฝ่าเท้าฉันเหยียบเข้า ฉันจึงก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดูว่ามันคือกระดาษอะไร หยิบขึ้นมาก็เจอลายมือยุกยิกไม่เป็นระเบียบของคนเขียนทำให้รู้ได้เลยว่าต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ แล้วผู้ชายที่อยู่กับฉันตอนนี้ก็มีแค่ซันเซ็ทเท่านั้น

‘พวกนั้นกลับค่ำ เลยออกมาซื้อข้าว เดี๋ยวกลับ’ ประโยคสั้นๆรวบรัดและได้ใจความถูกเขียนออกมาทำให้ฉันเข้าใจทันทีโดยที่ไม่ต้องตั้งคำถามหลายอย่าง เพราะมันถูกเขียนไว้หมดแล้ว 

“ไปนานยังนะ?” ฉันมองกระดาษแผ่นนั้นแล้วถามขึ้นมาก่อนวางกระดาษนั่นไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปหาอะไรทำ เช่นการเปิดหน้าต่างรับอากาศเข้ามา เริ่มเย็นอากาศเริ่มหนาวแต่ไม่ได้หนาวมากแค่ทำให้รู้สึกสดชื่นแค่นั้น 

“ชอบจัง…” ฉันกางแขนออกแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆรับอากาศบริสุทธิ์ 

‘เคร้งๆ’ เสียงภาชนะในห้องครัวตกทำให้ฉันรีบหุบแขนลงแล้วหันไปมองประตูห้องนอนที่ปิดอยู่อย่างตกใจก่อนจะเดินไปเปิดดู

“พี่ซัน…?” ฉันเรียกชื่อใคนที่ตัวเองนึกถึงคนแรกออกมา มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ก็เขาบอกเองนี่นาว่าคนอื่นกลับค่ำ ส่วนเขาก็ออกไปซื้ออาหาร แล้วเสียงเครื่องครัวตกแบบนี้แสดงว่าเขามาถึงแล้วและกำลังจัดโต๊ะ!(เดาล้วนๆเลยใช่มั้ยเบียร์ 55555 – ไรท์) 

“…..” ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย สงสัยเขาจะไม่ได้ยิน พอคิดได้แบบนั้นฉันก็เลยเดินไปปิดหน้าต่างที่เพิ่งเปิดได้ไม่นานแล้วเดินลงไปดูข้างล่างเผื่อเขาให้ช่วยทำอะไรโดยไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ติดมือไปด้วย

“มีอะไรให้เบียร์ชะ…” ฉันเดินลงมาแล้วพูด แต่ก็ยังพูดไม่จยก็พบว่าห้องครัวนั้นมืดสนิทและไม่มีใครอยู่เลย… ฉันมองไปรอบๆก็ไม่เจอใครตอนเดินผ่านห้องนั่งเล่นก็ไม่มีเหมือนกัน “หูฝาดมั้ง…” ฉันพูดปลอบตัวเองก่อนจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อหาอะไรทำเช่นดูโทรทัศน์รอ

‘วืดด…’ 

จังหวะที่นั่งลงบนโซฟานั่นเองอยู่ๆฉันก็มีความรู้สึกเหมือนมีคนเดินผ่านไปข้างหลัง แต่พอหันไปก็ไม่เจออะไร ฉันสะบัดหะวไล่ความคิดก่อนจะหันมาจ้องที่หน้าจอโทรทัศน์ที่เล่นซีรี่ย์อย่างสนุกสนาน

'ตุบ!'

"พี่ซัน!" ฉันตัดสินใจหันไปมองตามทางของเสียงแล้วเรียกชื่อเขาอีกรอบ เพราะตอนนี้ความกลัวในหัวเริ่มพุ่งเข้ามาแบบห้ามไม่หยุดแล้ว

"นั่นพี่ใช่มั๊ย?"

"..." และก็เป็นแบบเดิม ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย

"พะ..พี่ซัน......." ครั้งนี้ฉันรวบรวมความกล้าแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตูด้วยขาที่สั่นไม่หยุดของฉัน

"..."

"พี่อย่าเงียบสิ...." จนถึงตอนนี้ฉันก็เริ่มมั่นใจแล้วว่านั่นไม่ใช่เขาแน่นอน เพราะถ้าเป็นเขา...เขาคงเดินมานั่งด้วยและไม่ซ่อนตัวอยู่ตรงผ้าม่านแบบนี้!! ฉันเดินถอยหลังเรื่อยๆ ตายังคงมองที่ผ้าม่านอยู่แบบเดิม มือก็รีบคลำหาลูกบิดแล้วค่อยๆหมุน

"..."

"เบียร์กลัว กรี๊ดดดดดดด!" จังหวะที่เปิดประตูแล้วรีบวิ่งออกมานั้นฉันไม่ได้สนใจเลยว่าข้างนอกจะเป็นยังไง อาการที่มีตอนนี้จะไหวมั้ย แต่ที่ฉันต้องทำคือวิ่ง! แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเพราะเงามืดนั้นเร็วกว่าและได้จับเข้าที่ข้อมือฉันเอาไว้อย่างแน่นสนิท! ฉันหลับตาแล้วส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นไปทั่วบริเวณนั้นเพื่อหวังให้คนมาช่วย แต่อย่างที่รู้ๆกัน พื้นที่บริเวณนี้อยู่ค่อนข้างไกลจากผู้คน...

"ย่าทำอะไรเบียร์เลยนะ อยากได้อะไร! อยากได้อะไรเอาไปหมดเลย! อย่าทำ....!"

"เงียบๆสิวะ!" เสียงทุ้มต่ำบอกฉัน ขณะที่ฉันพยายามเสนอวิธีต่างๆให้เขา

"ช่วยด้วยค่ะ!!!! โอ๊ย!" ฉันเรียกให้คนช่วย ในขณะที่อีกมือก็พยายามแกะมือของอีกฝ่ายออก แต่เขากลับใช้แรงที่มีกว่าชกเข้าที่ท้องของฉัน!!

"เฮ้ย! ทำอะไรวะ!?" เสียงผู้ชาย 3-4 คนที่คุ้นหูดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงสบถจากคนที่จับแขนฉันอยู่ดังขึ้นเรื่อยๆ

"เวรเอ้ย! ไหนบอกงานง่ายๆวะ!" เขาเหมือนพูดหรือบ่นกับตัวเองซักอย่างซึ่งฉันจับใจความไม่ค่อยได้ ก่อนที่จะมีคนอีก 2 คนเดินออกมาอุ้มฉันแล้วพาไปซักที่

"ผลั้วะ! ผลั้วะๆๆๆๆๆๆ" เสียงเหมือนคนกำลังชกต่อยกันทำให้ฉันพยายามลืมตาขึ้นมองดูว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่นานนักบริเวณนั้นก็เงียบสงบ แล้วก็มีเสียงดังใกล้กับตรงที่ฉันอยู่

"พวกมึงไปจัดการมัน!" 

"ครับ!" 

"วางเถอะมึง รีบหนีก่อน!" สิ้นเสียงนั่นร่างของฉันก็ถูกปล่อยลงอย่างไม่ใยดี อาการเจ็บท้องจากที่ถูกชกก่อนหน้านี้ยังคงเจ็บอยู่เหมือนเดิมจนฉันต้องอุทานออกมา

"โอ้ย!"

"คุณหนู!" เสียงเรียกอันคุ้นหูของใครบางคนเรียกฉันเอาไว้

"ใครวะ!?" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นก่อนที่ฉันจะรู้สึกเหมือนว่าร่างกายตัวเองถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้นด้วยท่อนแขนแกร่งของใครบางคน แล้วฉันก็หมดสติไป... 

"อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ..."

Loading 90%.......................

ซันเซ็ทกลับมาที่บ้านหลังจากที่ออกไปซื้ออาหารมื้อค่ำเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา จนตอนนี้เขาก็ยังไม่ถึงบ้านเพราะเกิดเรื่องขึ้นก่อน อยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็ดูท่าทางปกติดีวิ่งเข้ามาขวางทางรถเขาแล้วก็ทุบกระจกรถเขาอยู่อย่างนั้น เขาเลยได้ลงไปภามว่าเป็นอะไร แต่ไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ตอบอะไรนอกจากทุบกระโปรงหน้ารุเขาด้วยกำปั้นแรงๆ ซันเซ็ทถึงกับโมโหดกอนไปกระชากคอเสื้อไอ้บ้านั้นขึ้นมา แต่มันกลับบอกว่ายอมแล้ว แล้วก็วิ่งหายไป เขาเสียเวลากลับตรงนี้ไปเยอะมาก ซันเซ็ทเดินขึ้นรถแล้วรีบขับกลับไปที่บ้านอย่างรีบร้อน เพราะมันเริ่มเย็นแล้ว

"เวรเอ้ย!" เขาสบถออกมาก่อนจะคิดถึงร่างบางที่อยู่บ้าน 'เริ่มมืดแล้วด้วย ยัยนั่นจะตื่นยังวะ? ตื่นมาไม่เจอใครจะร้องไห้รึเปล่าวะ?'

พอคิดแบบนั้นเขาก็เร่งความเร็วขึ้น ไม่นานเขสก็มาถุงบ้านด้วยใบหน้าที่โอเคขึ้นมาหน่อย ก่อนที่จะทำหน้าเคร่งเครียดเหมือนเดิมเพราะประตูบ้านที่เขาล็อกเองกับมือได้ถูกเปิดออกกว้าง เขารีบวิ่งเขาไปดูในบ้านเพื่อเช็คว่ามีอะไรเสียหายรึเปล่าแต่ก็พบว่าทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม แต่แล้วใจเขาก็ตกหล่นวูบลงเมื่อเขาขึ้นมาดูที่ห้องของร่างบางแล้วก็พบว่าบนเตียงได้ว่างเปล่า! เขาเดินหาทั่วห้องทั้งในห้องน้ำ และห้องของฝั่งผู้ชายด้วยแต่ก็ไม่พบ

"เฮ้!! เบียร์!!" เขาตะโกนเรียกร่างบางพร้อมกับวิ่งลงไปข้างล่างอีกครั้งแล้วก็เริ่มรู้สึกได้ว่ามันไม่ปกติแล้ว...ตั้งแต่ตอนนั้นที่เด็กนั่นบอก..."โถ่เว้ย!" เขาตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด ถ้าตอนนั้นเขาพาเธอไปด้วย...ถ้าตอนนั้รเขาปลุกเธอขึ้นมา....มันก็คงไม่เป็นแบบนี้ ซันเซ็ทเอาแต่โทษตัวเอง

'บรื้น!' เสียงรถวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านทำให้ซันเซ็ทหันไปมอง

"คุณซันเซ็ทครับ!" ชายแปลกหน้า 3-4 คนเดอนเข้ามาในบ้านพร้อมกับเรียกชื่อเขาขึ้นมาทำให้เจ้าตัวยิ่งงงไปอีก

"พวกมึงเป็นใครวะ!? แล้วเด็กนั่น.....!" เขาถามออกมาอย่างหงุดหงิด 'อยู่ไหนวะ? ยัยนั่นจะเป็นอะไรมั้ยวะ?'

"คุณไวน์ส่งพวกผมมาเฝ้าคุณหนูครับ!" หนึ่งในนั้นตอบเสียงคำถามเสียงดัง

"แล้วตอนนี้คุณหนูพวกคุณอยู่ไหน! แลเวทำไมบ้านเปิดไว้แบบนี้! แล้ว..." ยังมีอีกหลายคำถามที่เขาอยากถามออกไปแต่ก็เหมือนว่าเขาจะลืมตัวเผลอตะคอกใส่หน้าคนที่เพิ่งรู้จักเป็นครั้งแรก

"เอ่ออ...พอดีตอนที่คุณซันเซ็ทไม่อยู่มีคนเข้ามาที่บ้านครับ จึงเกิดมีการใช้กำลังกันนิดหน่อย ส่วนคุณหนู....ตอนนี้คุณหนูถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้วครับ!" เขาตอบอย่างยาวเหยียด

"ห้ะ!!" ซันเซ็ทถามอย่างตกใจเขาเกือบเผลอวิ่งเข้าไปกระชากคอคนพวกนั้นมาถามแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เลือกที่จะห้ามใจตัวเองเอาไว้ แล้วถามออกไปเสียงเรียบว่า "โรงพยาบาลไหน?" 

"เดี๋ยวพวกผมนำทางไปครับ!" คนพวกนั้นพูดก่อนจะรีบวิ่งขึ้นรถ ไม่รอช้าซันเซ็ทก็ขึ่นรถตัวเองแล้วขับตามไปด้วยใจที่ร้อนรุ่ม

"ยัยเด็กบ้าเอ้ย!"

พวกเขาไม่รู้เลยว่าการกระทำทุกอย่างนั้น...ได้มีดวงตาคู่หนึ่งของใครบางคนที่ยืนอยู่ในมุมมืดจ้องมองตลอดทุกการกระทำ....

"หึ! น่าสนุกแล้วสิ :)"

ด้านน้ำฝนกับไวน์

@ลาสเวกัส

'ติ้งๆๆๆ' 

"นี่! ช่วยปิดแจ้งเตือนโทรด้วยค่ะคุณไวน์! มาเจรจาธุรกิจบ้านนายใครเขาเปิดเสียงโทรศัพท์กันย่ะ!" น้ำฝนหันไปดุไวน์ดด้วยน้ำเสียงที่โมโหมาก....มากๆๆๆๆ เพราะเสียงแจ้งเตือนของเขาทำให้การเจรจาหยุดชะงักไปหลายรอบแล้ว แค่เหมือนว่าไวน์จะไม่รู้สึกรู้สาอะไร แถมยังหยิบขึ้นมาเล่นเกมอย่างหน้าตาเฉย....

"I'm sorry... Let's continue ^^;" น้ำฝนได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆให้อีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะลดมือลงไปหยิกเข้าที่ขาของไวน์....

"โอ้ย! ยัยบ้านี่!" เขาหันไปต่อว่าร่างบางก่อนจะยอมเก็บโทรศัพท์ลงแล้วหันมาเริ่มคุยงานแบบจริงจัง

"Ok...so could you tell me more about your project?" พวกเขาคุยกันไม่นานก็ได้ผลสรุปตกลงในการร่วมธุรกิจกัน จริงๆวันนี้น้ำฝนกับไวน์ได้ไม่มาเพื่อทำธุระให้พ่อของน้ำฝนที่อเมริกาแต่อย่างใด....พวกเขามาคุยเรื่องกิจการที่จะเปิดตัวขึ้นในลาสเวกัสต่างหาก เรื่องนี้ครอบครัวทั้งสองฝ่ายได้รับรู้และตกลงที่จะทำร่วมกันแล้ว.... คาสิโนอห่งใหม่ใจกลางเมือง..... แค่คิดทั้งสองฝ่ายก็เห็นแค่เงินที่ถล่มทลายเข้ามาแล้ว!!

"Thank you for coming here today :)" น้ำฝนยื่นมือจับมือกับอีกฝ่ายแลเวยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"You're welcome :)"

"Next time let's have dinner together" ไวน์พูดกับอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรเหมือนกัน วันนี้พวกเขาประสบความสำเร็จไปแล้วอีกหนึ่งอย่าง... 

น้ำฝนและไวน์...ใครๆต่างก็รู้จักชื่อนี้เป็นอย่างดี ทั้งวงการถูกกฏหมาย หรือแม้กระทั่งผิดกฏหมาย ใครๆต่างก็รู้จักพวกเขา... ไวน์...ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จด้วยน้ำมือของตัวเอง จนตอนนี้อำนาจต่างๆในวงการมืดนั้นแทบจะเรียกได้ว่าทุกคนต้องก้มหัวให้ ส่วนน้ำฝน...หญิงสาวที่เป็นลูกคนโตของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ของจีน...ใครๆต่างก็รู้จักดี แล้วยิ่งครอบครัวของน้ำฝนกับไวน์มาร่วมทำธุรกิจร่วมกันแบบนี้...คู่แข่งแต่ละฝ่ายเริ่มกลัวเขาไปใหญ่... ใครๆก็รู้ว่าคนอย่างไวน์ ถ่าอยากร่วมงานด้วยต้องมีผลงานดี ไม่ใช่แค่มีชื่อเสียงและจำนวนผลงาน สมัยนี้คนเขาเน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณ ต่อให้มากราบตรงหน้าไวน์ก็ไม่สนใจ... เขาจะเลือกเองว่าต้องการทำธุรกิจร่วมกับใคร... อย่างน้ำฝน เขาก็ต้องร่วมเพราะผลประโยชน์...แต่อีกส่วนหนึ่งคือ... นั่นเมียเขา -.,- (พี่ไวน์ของน้องงงง TT - ไรท์) และอีกอย่างคือทั้งคู่ได้หมั้นกันแล้ว....การตะทำธุรกิจทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของทั้งสองใ่ายไม่ใช่แค่เขาคนเดียว และครั้งนี้พ่อของน้ำฝนก็เห็นดีเห็นงามด้วย เขาและน้ำฝนเลยต้องมาร่วมลงทุนกับคนใหญ่คนโตของทางฝั่งนี้...

"รีบกลับโรงแรมเถอะ! ฉันปวดหัวไปหมดแล้วเนี่ย!" น้ำฝนพูดขึ้นมาระหว่างที่รอลิฟท์อยู่

"บ่นๆๆๆ ไม่น่าล่ะไอ้เด็กพวกนั้นถึงเรียกเธอว่าป้า - -" ไวน์พูด

"ไอ้เด็กเวรนั่น...!" 

'ติ้ง!' ยังไม่ทันได้พูดจบ โทรศัพท์ไวน์ก็ดังแทรกขึ้นมาอีก

"วันนี้โทรศัพท์นายแจ้งเตือนบ่อยกว่าปกตินะ - -" น้ำฝนพูด

"คนมันหล่อ สาวๆอยากคุยด้วย ทำไงได้" ไวน์พูดเล่นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น เพราะอย่างที่น้ำฝนบอกไป...ปกติโทรศัพท์เขาเงียบกว่าป่าช้าอีก ถ้ามีเรื่องด่วนหรืออะไรด่วนๆส่วนใหญ่คนมักจะโทรเข้าโดยตรงเลย...

'น้องสาวน่ารักดีหนิ แต่ดูเปราะบางไปนะ ไม่น่าล่ะ....ถึงต้องคอยให้คนเฝ้าตลอด อ่อใช่...I'M BACK :)'

ข้อความปริศนาจากใครไม่ทราบชื่อส่งมา ทำให้ไวน์ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย และมีหลายความคิดเข้ามาในหัวเขาตอนนี้ พร้อมกับชื่อของบุคคลคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามา ไวน์เบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจเพราะถ้าเป็นแบบที่เขาคิดจริงๆคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ร่างบางข้างกายจับสังเกตได้ถึงความผิดปกติจึงถามขึ้นมา

"เป็นไร?" 

"มันกลับมาแล้ว..." ไวน์พูดออกไปทั้งๆที่เขาก็ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เขาคิดมันจริงมั้ย

"มัน? มันไหน? ใคร?" น้ำฝนถาม

"ไอ้อัคคี..."

"!!!!!"

"ไอ้อัคคี....มันกลับมาแล้ว!"

Talk1

มาแล้วววว

เอาแล้วๆๆๆ อีพี่เริ่มแล้วววว 

น้องเบียร์มีความคิดไปเองสูง(มากกกกก)หนูคิดได้ไงลูกว่าซันเซ็ทแต่งงานแล้ว 55555 อิพี่เนี้ยนะ!!! 

เมื่อวานลืมอัพ พอดีไรท์ไปติวกลับมาเลยหลับ... ไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ ไรท์แค่หลับ 55555

ส่วนวันนี้ก็เพิ่งถุงบ้านตอน 2ทุ่ม...เกือบหลับแล้ว แต่ก็อัพก่อน กลัวหายนานแบบนานเลยอีก 555555 รีดทุกคนจะรู้ว่าถ้าไรท์หายมันจะเป็นอะไรที่...หาไม่เจอเลย ไม่อัพ ไม่เจิม ไม่สปอยล์ บางครั้งก็กลัวรีดเม้นด่า 5555

อ่านแล้วเม้นให้ไรท์ด้วยเน้ออ

Talk 2

มาแล้วววว

หายไป 2 วัน หรือ 3 วัน(?)เต็มๆ วันนี้เลยมาอัพให้ 555555

แม่อิพี่มีความอยากได้ลูกสะใภ้ อยากให้อิพี่แต่งงานเร็วๆ รอก่อนค่ะคุณแม่..ไรท์จะเป็นเจ้าสาวให้ให้ลูกคุณแม่เองงงงง ผลั้วะ!! //น้ำตาลพุ่งมาตบหัว 555555

แม่คะ...ได้เจอกันแน่ค่ะ ลูกชายแม่แผนสูงมาก เชื่อไรท์นะคะ

อ่านแล้วเม้นให้ด้วยยยยย ไม่งั้นไรท์หายนะ! 55

Talk 3

มาแล้ววว

เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย!! ทำไมดูวุ่นวายไปหมดเลยพาร์ทนี้! 

น้องเบียร์!!!! อย่าเป็นอะไรนะลูก มีคนมาช่วยหนูแล้ว สงสารนางเอกไรท์ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย! ใครบังอาจมาทำนางเอกผู้น่าสงสารของไรท์เนี่ย!!!! หัวร้อนๆๆๆ(ไรท์...ไรท์เป็นคนแต่งเองป่ะ - -? - เบียร์)

มาเอาใจช่วยร้องเบียร์กันค่ะ!

อ่านแล้วเม้นด้วยเน้อออ

Talk 4

มาแล้วววววว

คนที่อุ้มเบียร์ไปไม่ใช่อิพี่!! แล้วเป็นใคร!! 

อิพี่นี่ทำไมเหมือนพร้อมบวกกับทุกคนมากอ่ะ พี่ต้องใจเย็นๆนะคะ 

โอ้มายด์ก็อดมากๆเลย เพิ่งเคยแต่ง แล้วเริ่มงานยากให้ตัวเองอีกด้วย 5555555 

อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้ไรท์ด้วยนะ!!

#พี่ซันเสือยิ้มยาก

vs

#น้องเบียร์แมวขี้อ้อน

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า