คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 5.2[50 Per.]
ฉันรีบวิ่งตามหลังพระพายไปก่อจะใช้กำปั้นทุบลงที่กลางหลังของเขาไม่แรงมาก แต่คนตัวสูงกลับร้องโอ้ยพร้อมกับหันหลังมาล็อคคอของฉันเอาไว้แล้วใช้มือข้างหนึ่งบีบแก้มกัน
ฉันดีดดิ้น แต่ก็ไม่ถึงกับสะบัดตัวออกเพราะว่าพระพายเองก็ไม่ใช้แรงอะไรมาก เป็นเหมือนจะเอาคืนกันที่ทุบหลังเขาเมื่อกี้มากกว่า
ฉันเริ่มหัวเราะออกมาพร้อมกับจับท่อนแขนของพระพายเอาไว้ พระพายเองก็ยอมผ่อนแรงลงแล้วก็พาฉันเดินกลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง
เคทเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วและกำลังถ่ายงานอยู่
หน้าตาที่ออกมาทางเอเชียมากกว่าทางยุโรป ส่วนสูงที่เหมือนจะสูงกว่า 180 เล็กน้อย ตาสีเทา-เงินจ้องไปที่กล้องพร้อมกับโพสต์ท่าอย่างชำนาญ คล้ายกับเคยทำงานแนวนี้มาก่อนแล้ว แต่ฉันกลับไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนเนี่ยสิ
เป็นไปได้หรอ?
“เขาเก่งนะ” พระพายว่า
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวสูงก็เห็นว่าพระพายกำลังใช้สายตาเรียบนิ่งประเมิณเคทอยู่ ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเห็นด้วยกับประโยคที่พระพายพูดออกมา แต่ก็ต้องชะงักกับประโยคต่อมาของเขา
“คอลเลคชั่นของเธอ ถ้าแม่ฉันอนุมัติแล้ว ก็ให้เขามาถ่ายด้วยเลยดิ”
“อ้าว...” ฉันกำลังจะพูดแย้งและตั้งคำถามกับพราย แต่ว่าพี่ช่างแต่งหน้าก็มาพาตัวฉันไปเติมเครื่องสำอางเพิ่มก่อนเนื่องจากว่าเพราะฉันเพิ่งผ่านการร้องไห้มา ทำให้เมคอัพบ้างส่วนเลือนหายไป แล้วยิ่งฉันใช้แขนเสื้อของพระพายมาเช็ดหน้าตัวเองด้วย สภาพหน้าตอนนี้คงจะแย่จริง ๆ อย่างที่พระพายว่านั่นแหละ
พระพายไม่ได้เดินตามฉันมา เขาพับแขนเสื้อขึ้นมากองไว้ที่ข้อศอกก่อนจะยืนยกมือขึ้นกอดอกมองเคทอยู่นิ่ง ๆ ไม่พูดไม่จาสักคำ ซึ่งฉันไม่สามารถเดาอะไรได้จากความนิ่งเงียบของพระพายเลย ไหนจะคำพูดเมื่อกี้ของเขาที่ฉันไม่รู้เลยว่าพูดเล่นหรือพูดจริงกันแน่
“ตกใจหมดเลยนะคะที่อยู่ ๆ น้องอัยย์ก็ร้องไห้ออกมาแบบนั้น”
“ต้องขอโทษพี่ ๆ ทุกคนด้วยนะคะที่ทำให้ตกใจแล้วก็เสียเวลากัน” ฉันว่าพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้คนที่อยู่ในบริเวณแต่งหน้า ซึ่งก็ไม่ได้มีเยอะมาก แต่ตอนแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวค่อยไปขอโทษพี่ช่างภาพและทีมงานคนอื่นอีกเพราะว่าตัวเองทำให้งานมันล่าช้า
ถึงเซ็ทแรกจะถ่ายเสร็จแล้วก็เถอะ แต่เพราะว่าทุกคนมัวตกใจอยู่ เคทต้องยืนปลอบฉันอีกแทนที่จะได้ไปแต่งหน้าทำผมหรือเปลี่ยนชุด มันเลยกลายเป็นว่ากำหนดการที่ตั้งไว้น่าจะเสร็จเท่าเดิม คงไม่มีการกระโดดโพสต์ท่าใหม่แล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” พี่ช่างแต่งหน้าว่าพร้อมกับยิ้มให้ฉันก่อนจะเริ่มแต่งหน้าให้ฉันจนเสร็จเรียบร้อย ซึ่งใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่
ฉันเมื่อเป็นอิสระจากช่างแต่งหน้าแล้วก็เดินกับไปหาพระพายที่ต้องงนี้กำลังยืนคุยอะไรสักอย่างกับผู้จัดการของฉันอยู่ พอเห็นว่าฉันเดินเข้าไปหาเขาคนตัวสูงก็ใช้นิ้วเรียวยาวสางผมที่ปล่อยยาวสลวยของฉันแล้วหันไปหาพี่อ้อย
“ขอหวีหน่อย”
“ค่ะ”
เมื่อได้รับหวีมาแล้วพระพายก็จัดการหวีผมของฉันให้ตรงและไม่พันกัน ซึ่งเมื่อกี้ฉันไปเติมแค่หน้ามาเท่านั้น
ฉันปล่อยให้พระพายทำตามที่ตัวเองตองการแล้วหันไปมองที่ผู้จัดการของตัวเองที่ยืนยิ้มแห้ง ๆ ให้ฉันอยู่เหมือนรู้ว่าฉันจะพูดอะไรออกไปบ้าง “พี่อ้อยส่งโลเคชั่นให้เขาหรอคะ?”
มีหลายประเด็นเลยแหละ แต่เอาเรื่องพระพายก่อนเพราะว่าเขาอยู่ตรงนี้ ไว้อยู่แค่ฉันกับพี่อ้อยก่อนเดี๋ยวค่อยถามเรื่องเคททีหลัง
“ใช่ พี่ส่งให้เองแหละ” ก็ยอมรับแต่โดยดีเพราะนอกจากพี่อ้อยก็ไม่มีใครอีกแล้วที่พระพายสามารถถามได้น่ะ
ฉันได้คำตอบแล้วก็ลากสายตากลับมาที่พระพายพร้อมกับทำเป็นบ่นอุบอิบแล้วคว้าข้อมือหนของเขาเอาไว้พร้อมกับแย่งเอาหวีมาเป็นฝ่ายหวีให้เขากลับ “มาทำไมก็ไม่รู้”
“ก็บอกแล้วไงว่ามานั่งเฝ้าอ่ะ” พระพายว่าแล้วก็ใช้นิ้วดันคางฉันขึ้น ซึ่งจากที่ฉันเงยหน้าเพราะหวีผมให้เขาอยู่แล้ว การใช้นิ้วดันคางฉันเมื่อกี้จึงทำให้ทั้งตัวของฉันเอนไปข้างหลังเล็กน้อย
“เพื่อ?”
“จริง ๆ คือตั้งใจจะมากวน” เขาสารภาพถึงจุดปนะสงค์ที่แท้จริงออกมาพ้อมกับหยิบหวีที่ฉันยื่นออกไปข้างหน้าส่งคืนพี่อ้อยแล้วพูดต่อ “แต่บังเอิญว่าอารมณ์เธอตอนนี้คงไม่เหมาะเลยจะสงบปากสงบคำให้ละกัน”
ความคิดเห็น