[E-Book] Feeling in love #รักรู้สึกได้

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 4[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       "รินมาแล้วค่ะ" ฉันเดินเข้าไปที่ในห้องครัวก่อนจะช่วยป้าพรตักอาหารใส่จานแล้วถือถาดออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วค่อยไปยกแก้วกับน้ำมาเสิร์ฟ ตอนที่เดินเข้ามาในห้องครัวฉันไม่เห็นเลยว่าคุณธามอยู่ในที่โต๊ะทานอาหารด้วย แอบมองผ่านเขาไปที่ป้าพรเฉย...เขาจะหาว่าฉันเป็นคนไม่มีมารยาทรึเปล่านะที่ไม่ทักเขาน่ะ แต่เขาก็ไม่ได้ทักฉันเหมือนกันดังนั้นก็...ลืมๆมันไปเถอะ

       "ตายแล้ว! คุณหนูคะ เข่าไปโดนอะไรมาทำไมถึงเป็นแบบนั้น?" เสียงของป้าพรดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าตกใจก่อนที่ร่างของหญิงวัยกลางคนจะรีบพาฉันไปออกไปจากห้องครัวพร้อมกับบอกให้นั่งอยู่เฉยๆรอเธอกลับมา

       "......" เพิ่งรู้ว่ามีแผลที่หัวเข่า... เป็นตั้งแต่ตอนไหนนะ? เลือดยังสดอยู่แสดงว่าเพิ่งเป็นตอนที่กลิ้งลงจากบันได จำไม่เห็นได้เลยว่าหัวเข้าไปโดนอะไรของบันได แต่พอเห็นเลือดแบบนี้แล้ว...ไม่ชอบเลย

       หลังจากที่จ้องแผลอยู่นานสมองก็สั่งการให้ฉันร้องไห้ออกมาเพียงเพราะกำลังคิดว่าตัวเองไม่ชอบเลือดที่กำลังไหลเปรอะหัวเข่าอยู่ในตอนนี้ ใครจะชอบเลือดบ้างล่ะ...จริงมั๊ย?

       "เพิ่งมาร้องไห้อะไรตอนนี้คะ? แล้วนี้โดนอะไรมา?" ป้าพรถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับก้มดูแผลฉันอย่างใกล้ชิด

       "ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ฮึก" ฉันสะอื้มพร้อมกับมองยาที่ป้าพรเตรียมจะทาลงบนแผลด้วยความกังวล ตอนเด็กๆพอฉันล้มพ่อจะทายาให้ จำได้ว่ามันแสบ... ครั้งนี้ก็น่าจะเหมือนกัน

       "ถ้าแสบหรือเจ็บให้บอกป้านะคะ"

       "ค่ะ ฮึก" ฉันพยักหน้าก่อนจะรีบมองไปทางอื่นแต่ก็บังเอิญเผลอไปสบตากับเจ้าของดวงตาคมกริบที่กำลังยืนกอดอกมองมาที่ฉันด้วยท่าทางอ่านยาก เขายืนมองเงียบๆจากที่โต๊ะทานข้าวพิงตัวไว้กับต้นเสาร์แล้วมองเหมือนกำลังจับผิด...

       จับผิด?

       ไม่จริง...เขาจะมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นทำไม? เขารู้อะไรมา? หรือว่าเขา...จะเห็นตอนที่ฉันตกลงมาจากบันได? แต่ฉันก็มั่นใจแล้วนี่นาว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอ่ะ! แล้วเขา...

       "เสร็จแล้วค่ะ พลาสเตอร์ที่ติดไปให้มันเป็นแบบกันน้ำนะคะ คุณหนูไม่ต้องการว่าแผลจะติดเชื่อจากการโดนน้ำ" เสียงป้าพรดังขึ้นเรียกสติของฉันที่กำลังฟุ้งซ่านอยู่ให้กลับมาสงบเหมือนเดิม ฉันเลยละสายตาจากเขามามองหน้าของป้าพรพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณเธอไปแล้วยิ้มให้

       "ขอบคุณนะคะ"

       "ไม่เป็นไรค่ะ ไปทานข้าวกันดีกว่า ป่านนี้คุณธามรอนานแล้ว ^^" 

       "ค่ะ"

       บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างอึดอัด สายตาคมมองมาที่ฉันตลอดเวลาไม่ว่าจะทำอะไรจนสุดท้ายฉันก็เลือกที่จะก้มหน้าก้มตาทานให้อิ่มแล้วก็เก็บจานของตัวเอง

       "เดี๋ยว" เสียงเข้มเรียกฉันให้หยุดเดินก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันที่ยืนอยู่เยื้องๆจากเขา "ขึ้นไปรอฉันที่ห้องฉัน"

       "ทำไมคะ?" ฉันถามกลับทันทีที่เขาบอก ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องเข้าใกล้ห้องๆนั้นซักหน่อย... เพราะก่อนแต่งงานเราเคยพูดหันแล้วว่าห้ามเข้าไปยุ่งกับห้องเขา

       "ฉันบอกก็ไป แค่นั้น" คุณธามเปล่งเสียงพร้อมกับใช้สายตาที่ดูมีอำนาจมองมาที่ฉันนิ่ง จนฉันเผลอรู้สึกบางอย่าง... 

       ฉันกำลังกลัวเขา

       "ค่ะ..." ฉันก้มหัวให้คุณธามเล็กน้อยก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาแล้วตรงไปที่ขั้น 2 แต่เสียงจากข้างหลังก็ทำให้ฉันชะงักไปอีก

       "ป้าพรครับ เก็บจานเลย" 

       "อ๊ะ!" 

       "เจ็บแผลไม่ใช่?" ประโยคคำถามสั้นๆของเขาทำฉันงง แต่ไม่นานฉันก็ต้องเบิกตากว้างเพราะอยู่ๆเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มแล้วพาขึ้นไปที่ชั้น 2 แล้วตรงไปยังห้องนอนเขาทันที...

       มาถึงห้องเขาก็วางฉันลงที่เตียงก่อนจะยืนก้มหน้ามองหัวเข่าฉันที่มันโผล่พ้นกระโปรงตัวสั้นทรงเอโชว์แผลที่ป้าพรเพิ่งทำให้เสร็จอย่างพิจารณา จนฉันที่นั่งอยู่บนเตียงต้องพูดอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้ห้องเงียบเกินไป

       "มีอะไรรึเปล่าคะ?"

       "......" ร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแต่ลากสายตาขึ้นมามองหน้าฉันนิ่งแล้วเดินหายไป ฉันเลยเลือกที่จะมองไปรอบๆห้องของเขา ใจก็อยากจะเดินกลับห้องมันซะตอนนี้เลยแต่ว่าเขายังไม่ได้บอกให้ฉันไปไหนนี่นา...

       มองไปรอบๆเสร็จฉันก็หันกลับมามองทางเดิม คุณธามกำลังถือแก้วใส่น้ำที่มีหูจับ... ปากแก้วมีควันลอยขึ้นแสดงให้เห็นว่าในแก้วคือน้ำร้อน... ดูจากท่าทางของเขาแล้วคงไม่ได้พาฉันมาที่ห้องเพื่อถือแก้วให้ดูแน่ๆ

       

       'ฉ่า!!'

       "กรี๊ด!!!" เสียงกรี๊ดดังออกไปอย่างอัตโนมัติเมื่อเห็นว่าตอนแรกเขาทำท่าจะสาดน้ำมาใส่ ใจฉันก็เตรียมกรี๊ดเอาไว้แล้ว ยิ่งรู้ว่าข้างในเป็นน้ำร้อนด้วยแล้วถ้านั่งมองหน้าเขานิ่งๆหลังถูกสาดมีหวังความลับที่เก็บมาได้แตกแน่ๆ

       "......"

       "ทะ...ทำอะไรคะ!?" ฉันลุกพรวดก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องเขาเพื่อที่จะเข้าห้องตัวเอง คนตัวสูงไม่ได้วิ่งตามออกมาเหมือนพระเอกในนิยายที่เวลาทำให้นางเอกเจ็บแล้วจะตามออกมาอย่างเป็นห่วง

       

       เขาไม่ใช่พระเอก... ส่วนฉันก็ไม่ใช่นางเอก...

       "เป็นไรไปนะ..." ฉันพึมพำหลังจากเข้ามาในห้องแล้ว อาการที่ดูตื่นกลัวเมื่อครู่หายไปพร้อมกับก้มมองชุดนักศึกษาที่เปียกของตัวเอง ไม่รู้ว่ามันหายร้อนยังแต่ตอนนี้ขอเปลี่ยนเสื้อก่อน เปียกน้ำนานๆมันไม่ดีเดี๋ยวจะไม่สบาย

       นี่ก็เป็นอีก 1 อย่างที่ฉันต้องพยายามทำเพื่อชีวิตตัวเอง ห้ามเจ็บห้ามป่วย... ทุกคนห้ามเรื่องพวกนี้ไม่ได้ แต่ฉันต้องพยายามเลี่ยงเพราะถ้าเป็นอะไรขึ้นมา...ฉันจะไม่รู้สึกตัว ก่อนหน้านี้พ่อพาฉันไปให้หมอตรวจเดือนละ 2 ครั้ง แต่พอฉันบอกว่าตัวเองหายแล้วพ่อก็ไม่ได้พาไป ฉันเลยแอบไปเองทุกๆเดือน เดือนละครั้ง... หมอจะโทรมานัดฉัน ไม่ก็ให้ฉันนัด เอาตามที่เราทั้ง 2 คนว่าง

       หมอที่ว่าก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ตอนแรกเป็นเพื่อนของพ่อ แต่ตอนนี้เป็นลูกชายเขาที่เพิ่งเรียนจบไป 2 ปี เราค่อนข้างสนิทกันและที่เขายอมช่วยฉันปิดก็เพราะว่าฉันขอเอาไว้ เรื่องนี้เลยมีคนรู้แค่ 2 คนคือฉันกับหมอคนนั้น...

       "เดือนนี้ยังไม่ได้ไปหาหมอเลย..."

Talk1

อ่านเสร็จอย่าลืมเม้นน้าาา คนอ่านใหม่:: มันมีเบื้องลึกหลังน้ำร้อนอยู่

#ลวงรักวิวาห์ร้อน

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า