My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #6 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 05[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       หลังจากนั้นผ่านไปได้สามวัน ทุกอย่างรอบตัวผมปกติหมดยกเว้นจันทร์เจ้าที่มีท่าทีแปลกๆ

       ปกติเธอจะไปมหาลัยกับผมแต่ว่าหลังจากวันจันทร์กลับมาถึงคอนโด เธอ...เงียบ ไม่ร่าเริง ไม่ดี๊ด๊าเหมือนปกติ อีกทั้งเวลาที่ผมเรียกเธอจะสะดุ้งเหมือนตกใจอะไรบางอย่างมากๆจนผมสังเกตได้

       อยากถามนะ แต่ถ้าถามออกไปมันจะเหมือนกับว่าผมใส่ใจเธอ ดังนั้นคงต้องรอให้อีกฝ่ายบอกเองล่ะมั้ง

       หรือไม่ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้นานๆผมคงยอมเสียฟอร์มถามดู

       ไม่ได้เป็นห่วงนะ แต่มันแค่ไม่ชินก็เท่านั้นเอง!

       หลังจากที่ผมตัดสินใจแบบนั้น...สองวันต่อมาจันทร์เจ้าก็มานั่งข้างๆผมที่กำลังทำโปรเจควิชาสาขาของตัวเองอยู่

       เธอนั่งลงนิ่งๆแล้วมองที่มือของผมก่อนจะจ้องมันแบบนั้น...ไม่มีการทำอะไรไปมากกว่ามองเฉยๆแล้วเงียบจนผมรู้สึกอึดอัดไปหมด

       "มีอะไรพูด" แล้วพอมันอึดอัดสุดท้ายผมก็หันไปหาเด็กผีแล้วเท้าคางมองหน้าเธอพร้อมกับซ่อนมือของผมเอาไว้

       เวลาจะพูดอะไรต้องมองหน้าดิ ไม่ใช่มามองมือ

       ผมว่าผมก็หล่อนะ... แต่ที่เธอมองมืออาจเป็นเพราะนิ้วผมสวย

       "จันทร์เจ้าขอจับมือพี่เหนือได้มั๊ย?" เสียงที่ไม่ได้ยินมาหลายวันทำให้ผมเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างเพราะคำขอที่เธอขอมานั้นมันแปลก...และเป็นไปไม่ได้

       แต่พอจะไม่ให้ทำ สายตาของคนตัวเล็กที่มองมาเหมือนกับมีอะไรในใจก็ทำให้ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วยื่นมือไปวางไว้ใกล้ๆเธอ

       ช่วงนี้จันทร์เจ้าเดาอารมณ์ยาก... ยากจนผมอยากรู้เลยว่าผีเป็นวันนั้นของเดือนได้รึเปล่า - -

       "จับสิ" ผมว่าพลางมองเธอไปด้วยแม้เราทั้งคู่จะรู้อยู่แล้วว่ายังไงเธอก็จับผมไม่ได้อยู่ดี แต่จันทร์เจ้าอยากจับ...แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ

       มือเล็กๆของเด็กผีถูกยกขึ้นก่อนจะวางลงมาเหนือมือของผม... ห่างกันแค่ไม่กี่เซนติเมตรเราก็จะจับมือกันอยู่แล้ว 

       แต่จันทร์เจ้าก็ยั้งมือเอาไว้

       "เพิ่งนึกขึ้นได้ค่ะ" น้ำเสียงที่มีความเศร้าปนอยู่ของจันทร์เจ้าดังขึ้นแล้วเงยหน้ายิ้มให้ผม

       "??????"

       "จันทร์เจ้าเพิ่งจะวิ่งทะลุตัวพี่เหนือไปเอง..." เธอบอกมาแบบนี้

       ใช่ครับ เธอเพิ่งจะวิ่งทะลุตัวผมไปเมื่อไม่นานมานี้ ผมเลยสงสัยไงว่าเธอจะอยากจับมือผมทำไมในเมื่อผลลัพธ์มันก็ชัดเจนอยู่แล้วอ่ะ

       "ตั้งสติดีๆแล้วตอบมาว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วไม่ได้บอกฉันรึเปล่า?" ผมถามเข้าประเด็นทันทีเพราะเด็กแบบจันทร์เจ้าถ้าขืนพูดจาอ้อมโลกยังไงก็ไม่รู้เรื่อง มันต้องเปิดประเด็นแล้วพูดตรงๆแบบนี้นี่แหละ!

บทบรรยาย:: จันทร์เจ้า

       ถ้าบอกไปพี่เหนือจะหาว่าฉันโกหกมั๊ยนะ...

       แต่ผู้ชายคนนั้นน่ากลัว หลายวันก่อนเขาองเห็นฉัน วันจันทร์เขาวิ่งตามฉันก่อนจะกระชากแขนฉันเอาไว้...

       เขาจับตัวฉันได้ทั้งๆที่เขาเป็นคน

       ฉันกลัว ฉันไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้บอกให้พี่ดาวเหนือรู้เพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญและมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ 

       สุดท้ายเลยไม่บอกออกไปแล้วอยู่แต่ในห้องของเขาเงียบๆคนเดียว ใครมาหาฉันก็เอาแต่ซ่อนตัวไม่ก็แกล้งหลับ ทำเป็นไม่ได้ยินเวลามีคนมีพูดหรือเรียกอยู่ข้างๆ

       ฉันจะไม่มีปฏิกิริยาแบบนี้เลยถ้าในหัวไม่มีเหตุการณ์ของรถคว่ำน่ะ...

       'จันทร์เจ้า...'

       'อึก!'

       'จันทร์เจ้าอย่าหลับ! โถ่เว้ย!'

       "จันทร์เจ้า!!"

       "เฮือก!" ฉันสะดุ้งขึ้นก่อนจะกระพริบตามองพี่ดาวเหนือรัวๆ... 

       ใบหน้าของคนตัวสูงอยู่ใกล้กับฉันมาก คิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้าหากันแน่น แววตาที่ขอยทำเหมือนมีเรื้องอยู่ตลอดกำบังไล่สำรวจใบหน้าฉันจนกระทั่งหยุดที่เราสบตากัน...

       "เป็นอะไร?" น้ำเสียงเจาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงจนฉันรู้สึกดีใจที่ได้ยินแบบนี้ แต่ก็เป็นฉันเองที่ปฏิเสธความห่วงใยของเขาไป

       "เปล่า...เปล่าค่ะ"

       จันทร์เจ้าอยากยิ้มให้พี่ดาวเหนือเหมือนทุกครั้งนะ แต่วันนี้จันทร์เจ้ายิ้มไม่ออก

       "แน่ใจนะ?" พี่ดาวเหนือมองมาที่ฉันเหมือนไม่เชื่อกันเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ได้เซ้าซี้มากมายนักเพราะตอนนี้งานข้างหน้าคงสำคัญกับเขามาก...

       ดีแล้วแหละเพราะฉันไม่รู้จะเล่ายังไง

       เอาไว้วันไหนจันทร์เจ้าเคลียร์ความคิดตัวเองได้ จันทร์เจ้าละเล่าให้พี่เหนือฟังนะ...

Talk1

ขอเม้นหน่อยน้าาา

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า