ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 04[อัพครบ]
ประกาศจ้าาาา
ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา
FB PAGE: BBeatrizXX
จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><
ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา
จันทร์เจ้าไม่ตอบผม เธอนิ่งเงียบพร้อมกับก้มหน้ามองมือของตัวเองที่ประสานกันอยู่หน้าตัก... แม้แต่หน้ายังไม่เงยขึ้นมามองเลย นี่แสดงว่าที่พูดเนี่ย...จะไปจริงๆสินะ
ผมเงียบพร้อมกับมองเธอนิ่งๆ ถ้าไม่ติดว่าเราสัมผัสกันไม่ได้ป่านนี้ผมคงเดินเข้าไปกระชากแขนคนตัวเล็กแล้วถามซ้ำๆแล้วว่าเธอจะทิ้งผมไว้หลังจากที่มาทำให้ชีวิตผมวุ่นวายแล้วหรอ
แต่พอนึกแบบนี้คำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือคำว่า 'เหงา'
มันต้องเหงาแน่ๆถ้าไม่มียัยเด็กผีนี่คอยกวนหรือโผล่ทะลุกำแพงไปมาให้ผมดุน่ะ
อืม...แต่ถ้าผมพูดว่า 'ขอโทษ' เธอจะยอมอยู่ต่อมั๊ยวะ?
ไม่รู้ว่าคนที่มองเห็นจันทร์เจ้าจะดูแลเธอได้ดีแค่ไหน จะเอาไอติมใส่บาตรให้รึเปล่าแต่ยอมรับแบบแมนๆเลยว่าผมไม่อยากให้จันทร์เจ้าไป คงต้องดูแลเธอให้มากกว่านี้ละมั้ง...
"ขอโทษ..." เมื่อคิดอะไรหลายอย่างผมก็พูดคำที่เธออยากได้ยินออกไปพลางมองเธอที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยดวงตากลมโตนั่น...
อาจจะไม่เคยพูด แต่ถ้าจันทร์เจ้าเป็นคน...ต้องเป็นผู้หญิงที่ดูน่าทะนุถนอมมากหากเธอนั่งเงียบๆไม่พูดออกมา แต่ถ้าพูด...เธอก็คงเป็นผู้หญิงร่างน้อยที่เฟรนลี่ถูกใจผู้ชายหลายๆคนเลยทีเดียว
ขนาดเป็นแค่วิญญาณเธอยังดูน่ารักเลย ถ้าเป็นคนที่สัมผัสหรือจับต้องได้เธอต้องน่ารักและตัวนุ่มนิ่มมากแน่ๆ
และเพราะแบบนี้ล่ะมั้งผมถึงไม่อยากให้จันทร์เจ้าไปกับคนที่มองเห็นเธอน่ะ...
เผื่อเป็นผู้ชายเขาต้องชอบยัยเด็กผีนี่แน่ๆ และอาจจะทำความดีความชอบโดยการช่วยเธอหาร่างก็ได้...แล้วผมล่ะ นอกจากจะไม่ได้หาร่างช่วยยังไม่ให้เธอกินของที่ชอบอีก
สุดท้ายก็ไม่มีอะไรดีแต่กลับอยากรั้งเธอเอาไว้เหมือนเดิม
เฮ้ออ เห็นใจคนเหงาหน่อยเถอะ
จันทร์เจ้าเงียบนะ... หลังจากที่ผมพูดน่ะเธอเงียบมากแต่การขยับเขยื้อนร่างกายยังคงมีให้เห็นอยู่เป็นระยะๆ
นิ้วเล็กๆของเธอยื่นออกมาข้างหน้า นิ้วก้อยเล็กๆสั้นๆ...
"ไม่เรียกหมอผีแล้วนะ?"
"อืม ไม่เรียกแล้ว" ผมตอบก่อนจะยื่นนิ้วก้อยของตัวเองออกไปบ้างแต่เราต่างฝ่ายต่างก็ชะงักไปเมื่อนิ้วมันเกี่ยวก้อยสัญญากันไม่ได้...
ผมเป็นฝ่ายเก็บนิ้วก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆแล้วลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมา สร้างความมึนงงให้จันทร์เจ้าพอสมควรแต่ไม่นานเธอก็ลอยขึ้นมาด้วยพร้อมกับทำตามผมแล้วยิ้มออกมบางๆ
มองแบบนี้เธอก็เหมือนเด็กหลงทางคนหนึ่งที่ผมเก็บมาได้อ่ะแหละ
เด็กผี
และเมื่อบรรยากาศมันโอเคกว่าเดิมแล้วผมจึงถือโอกาสพูดขึ้นมา "พรุ่งนี้กินข้าวเสร็จจะพาไปบ้าน"
"แต่แม่พี่เหนือไม่ชอบจันทร์เจ้า..." เสียงของคนตัวเล็กหงอยลงก่อนจะทำหน้าบึ้งกว่าเดิม
"ก็ทำให้ชอบดิ" อืม ง่ายๆ แม่ผมรักเด็กจะตาย แค่เจอจันทร์เต้าครั้งแรกแม่ผมยังมีความเอ็นดูในแววตาของท่านเลย นี่ไปเจออีก...เจอบ่อยๆ ทำให้ท่านไม่กลัวเดี๋ยวก็ชอบ!
"ต้องทำยังไงคะ?"
"ไม่รู้ ดูไปก่อน - -"
"ไม่มีหมอผีนะ?"
"ไม่มี! พอแล้วๆ ไปนอนได้แล้วเธอน่ะ" ผมรีบโบกมือไปมาก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์ที่หมดแล้วไปทิ้งขยะแล้วเตรียมตัวจะแปรงฟันนอน
เด็กผีที่ผมนึกว่าจะลอยไปเล่นที่อื่นก็พุ่งมาผ่านทะลุตัวผมแล้วยิ้มกว้างก่อนจะทำแบบนั้นซ้ำๆ แล้วลอยหายไป
ดีใจอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้
เอาเถอะ อย่างน้อยยัยนั่นก็ยอมอยู่ด้วยล่ะวะ
วันต่อมา
ผมพาจันทร์เจ้ามาที่บ้านตามที่บอกเธอเอาไว้ จุดประสงค์ที่มาก็เพราะว่าถ้าให้ยัยเด็กผีนี่ใส่แค่ชุดเดิมๆน่าจะเบื่อเลยจะมาขอชุดเก่าๆของแม่ที่จะเอาไปบริจาค
ถ้าเผาไปให้ยัยนี่น่าจะได้รับอยู่หรอกมั้ง
"แม่" ผมเรียกผู้หญิงตรงหน้าด้วยความเคยชินก่อนจะจับไหล่ของท่านแล้วเขย่าแรงๆ เมื่อเห็นว่าแม่ผมสติหลุดลอยไปแล้ว
"...;;;"
"อย่ามองแบบนั้นดิ" พอแม่ยังไม่กลับมาเหมือนเดิมผมก็เดินมาบังตัวจันทร์เจ้าเอาไว้ก่อนที่ยัยเด็กผีนี่จะร้องไห้ออกมา
แม่ผมกลัวจันทร์เจ้าน่ะใช่... แต่ยัยเด็กนี่กลัวแม่ผมยิ่งกว่าอีก!
เมื่อเช้าก็แอบเนียนหนีไปหลังกินข้าวเสร็จลำบากผมจุดธูปอีกตามเคย!
"แกจะโกรธที่แม่ด่าแกก็ได้ แต่แกจะเอาคืนแม่แบบนี้ไม่ได้ TT" แม่ผมพอได้สติก็วิ่งไปหลบหลังสาวใช้ทันทีโดยที่พวกเธอได้แต่ทำหน้างงเหมือนไม่เข้าใจว่ามีอะไรเกิดขึ้น
ไม่แปลกเพราะพวกเธอไม่เห็น...แต่ผมกับแม่น่ะเห็น!!
"เหนือ...คิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราสองแม่ลูกหน่อย" แม่ผมเนิ่มโอดครวญอีกครั้ง คราวนี้ผมต้องหันไปมองเด็กที่อยู่ด้านหลังของตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อสังเกตได้ว่าตัวเธอสั่นอยู่
ยัยนี่อาการหนักกว่าแม่อีก!
"แม่ก็พูดไป ยัยนี่ไม่กล้าทำอะไรแม่หรอก" ผมว่าก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพลางมองหน้าจันทร์เจ้าไปด้วย
เธอเงยหน้ามองผมแว๊ปหนึ่งเป็นเชิงขออนุญาต พอผมพยักหน้าเธอก็เดินเข้ามาแล้วมาหลบอยู่หลังผมเหมือนเดิมจนผมต้องถอนหายใจออกมา
ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่พามาแบบนี้ - -
"พี่น้อยมีอะไรกินมั๊ย?" ถ้าอยากให้จันทร์เจ้าเลิกกลัวคงต้องใช้ของกินนี่แหละ!
"ตอนนี้ที่ครัวกำลังทำของหวานอยู่ค่ะ" สาวใช้บอกพร้อมรอยยิ้มขณะที่พยายามแกะมือของแม่ผมออกจากตัวของเธออยู่
ก็นะ...นานๆ ทีแม่ผมถึงแสดงกิริยาแบบนี้ออกมาให้คนอื่นเห็น
"ถ้าเสร็จแล้วตักใส่ถ้วยเล็กๆให้ด้วย" พูดแค่นั้นผมก็เดินผ่านทั้งแม่แล้วก็สาวใช้ทันทีโยมีเสียงแม่ดังตามหลังมา
"ทำไมเจ้าที่ถึงไม่ไล่เด็กนั่นออกไปนะ TT"
เหอะ! มากับเจ้าของบ้านเขาคงกล้าไล่อ่ะ! เอ้ะ แต่เจ้าที่คือเจ้าของที่นี่นา...
ช่างเถอะ ผมคือปัจจุบัน เขาคืออดีต
ปัจจุบันสำคัญที่สุด
"พี่เหนือพาจันทร์เจ้ามาทำอะไรคะ?" จันทร์เจ้าถามผมด้วยท่าทีและน้ำเสียงสุภาพพร้อมกับมองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ
แหม...เรียบร้อยขึ้นมาเชียวนะยัยเด็กผี!
"อยากเปลี่ยนชุดมั๊ย?" ผมถามขึ้นพร้อมกับรีบเดินเข้าห้องตัวเอง ส่วนจันทร์เจ้าก็ลอยทะลุเข้าไป
"ไม่ค่ะ แบบนี้ใส่สบาย"
"ไม่อยากมีเสื้อเยอะๆหรอ?" ผมถามอีกถึงจะนึกอะไรหลายๆอย่างแล้วการที่ยัยเด็กนี่มีเสื้อเยอะๆไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีที่ให้เก็บ...
งั้นก็เอาไปครั้งละตัวนั่นแหละ
"เปลี่ยนคำถามๆๆ"
"อะไรอ่ะ (' ')?" เด็กผีทำหน้างงเมื่อผมถามวกไปวนมาจนเธองงไปหมด
"เฮ้อ ช่างมันเถอะ เดี๋ยวของหวานมาจะจุดธูปเรียก" ผมว่าแล้วทำมือเหมือนไล่เธอให้ไปที่ชอบๆแต่เด็กผีก็เลือกที่จะกระโดดดึ๋งๆ มาหาผมที่ทิ้งตัวนอนแผ่บนเตียง
"ไม่ไปได้มั๊ยอ่า? ถ้าแม่พี่เหนือไล่หนูออกจากบ้านคุณลุงหน้าดุก็จะไม่ให้หนูเข้ามาอีกแล้วนะ"
"คุณลุงหน้าดุ?" ใครอีกวะ - -?
"อื้ม! คุณลุงที่มีบ้านเล็กๆอยู่ตรงหน้าบ้านพี่เหนือไง" จันทร์เจ้าว่าก่อนจะพุ่งตัวไปที่ระเบียงแล้วหายตัวไปครึ่งหนึ่งออกไปข้างนอก อีกครึ่งอยู่ในห้องก่อนจะตะโกนเสียงดัง "คูณลูงงง กินของหวานมั๊ยยย?"
ยัยเด็กนี่ เฟรนลี่กับผีทุกตัวจริงๆ - -
"เดี๋ยวหนูเอาไปแบ่งให้กินน้า!" เมื่อสิ้นเสียงของเธอ ร่างท่อนบนก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมกับจันทร์เจ้าที่ลอยมานั่งข้างๆผม "หน้าลุงไม่ดุแล้วค่ะ"
"เฮ้ออ จะติดสินบนเจ้าที่บ้านฉันรึไง - -?" ผมถามออกไปอย่างนึกตลกที่เธอกล้าเรียกเจ้าที่ว่า 'คุณลุงหน้าดุ' ทั้งๆ ที่เขาปล่อยให้เธอผ่านเจ้ามาแบบง่ายๆแท้ๆ
ใครจะเป็นวิญญาณน่ารักแบบยัยนี่กันล่ะ!
ไม่สิ...เธอไม่ได้น่ารัก ไม่เลย!!
"พี่เหนือเป็นอะไรอ่ะ? อยู่ๆก็ส่ายหัวไปมา" จันทร์เจ้ามถามเสียงใสก่อนจะเดินสำรวจห้องของผมเล่น
ซึ่งคำตอบของเธอทำให้ผมต้องตวัดสายตาดุๆหันไปมองคนที่ถามแต่เธอกลับไม่ได้สนใจผมเลยแต่อย่างใด...
"จันทร์เจ้าอ่านภาษาญี่ปุ่นออกนะ" เธอก้มมองหนังสือเล่มหนึ่งในชั้นการ์ตูนของผมก่อนจะชี้นิ้วไปที่หนังสือเล่มนั้นแล้วพูดต่ออีก "อันนี้มีแบบเป็นการ์ตูนในโทรทัศน์ด้วย! จันทร์เจ้าเคยดู"
ให้เดาน่าจะการ์ตูนเรื่องวันพีชเพราะตอนเด็กๆผมชอบมากถึงขนาดซื้อฉบับญี่ปุ่นมานั่งเปิดกูเกิ้ลแปลภาษาอ่านเอา แล้วพอโตขึ้นผมก็ห่างๆจากพวกนี้แล้ว สุดท้ายมันเลยเป็นของสะสมที่ต้องดูแลอย่างดี...
ถ้าถามว่าขีวิตนี้เคยดูแลหรือรักษาอะไรได้บ้างคำตอบคือหนังสือการ์ตูน
การ์ตูนข้าใครอย่าแตะอ่ะ ยูโนว?
"อย่าซน นั่งเล่นไปเดี๋ยวฉันมา" ผมบอกจันทร์เจ้าก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อไปหาแม่...ยังไงเรื่องนี้แม่ก็น่าจะช่วยผมได้เยอะที่สุดแล้ว
ไม่แน่ พอผมปรึกษาแม่ผมเรื่องนี้ อาจจะได้คนช่วยอีกสามถึงสี่คนเลยก็ได้!
"ได้สิ ไม่มีปัญหา" แม่ผมบอกขณะยกถ้วยกาแฟขึ้นมาดื่มก่อนจะมองรอบๆตัวอีกเป็นครั้งที่ห้าเพื่อดูว่าจันทร์เจ้าจะไม่โผล่ออกมาแน่ๆ
"ให้พวกพี่ๆช่วยด้วยยิ่งดีนะแม่" ผมบอกก่อนจะหันไปยิ้มให้สาวใข้ที่นั่งรอรับคำสั่งอยู่ พวกเธอมองหน้าผมราวกับเจอสิ่งมหัศจรรย์ของโลกก็ไม่ปาน...
ก็เพราะเรื่องที่ผมมาปรึกษาแม่มันน่าตกใจไง
คือผมอ่ะ...ไม่ชอบนั่งสมาธิ นั่งได้สามนาทีก็หลุดแล้ว แต่จันทร์เจ้าต้องการคนที่มานั่งสมาธิแผ่บุญแผ่กุศลอะไรให้ก็ไม่รู้ ผมเลยต้องมาขอความช่วยเหลือจากแม่สุดที่รักของผมไง
"แต่มีข้อแม้นะ!" ผมที่ยิ้มดีใจได้ไม่ถึงสิบนาทีแม่ก็ทำให้ผมต้องหุบรอยยิ้มลงเมื่อท่านพูดเรื่องของจันทร์เจ้าขึ้นมา "ห้ามพาหนูจันทร์เจ้ามาบ้านอีกเด็ดขาด!"
"......" ไม่โอเคกับข้อตกลงนี้เลยอ่ะ
"แม่ไม่ได้มีภูมิต้านทานขนาดนั้น เห็นตอนเช้ายังใจหายใจคว่ำเลย!" ท่านว่าพลางยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองด้วยท่าทางที่บ่งบอกถความกลัวที่มีต่อจันทร์เจ้า
เข้าใจว่ากลัวนะ...แต่จันทร์เจ้าน่ะไม่ได้มาไม่ดีซักหน่อย อีกอย่างถ้ามองเธอเป็นคนก็อย่างที่ผมบอกเลย ยัยนั่นไม่ต่างจากเด็กที่หลงทางแล้วผมบังเอิญเก็บได้ แต่รูปแบบความเป็นจริงอาจจะไม่มีกายหยาบให้สัมผัสแค่นั้นเอง...
"แม่ไม่สงสารยัยนั่นหรอ?" ผมถามออกไปเมื่อนึกถึงท่าทางของเด็กตัวเล็กที่ดูหวาดกลัวทุกอย่างรอบตัวยกเว้นผมและพวกของเธอเอง
น่ะ! แบบนี้เธอก็เหมือนเด็กทั่วไปนั่นแหละ!
"ที่แม่กำลังทำอยู่เนี่ยเป็นการเหยียดเผ่าพันธุ์(?)ของจันทร์เจ้านะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะโน้มตัวลงมาประสานมือที่เข่าของตัวเอง "ดูยังไงเธอก็เป็นเด็กตัวเล็กๆที่ช่วยตัวเองไม่ได้ ถ้าไม่มีผมก็ไม่รู้ว่าในแต่ละวันเธอจะได้กินข้าวมั้ย"
"......" แม่เงียบ
"นอกจากผมกับแม่ก็ไม่มีใครติดต่อเธอได้แล้วนะ"
"......" ท่าทีของแม่เริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ
"อีกอย่างเด็กมันอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่เดือนเอง..." ผมจี้จุดเรื่องนี้เข้าไปอีกเพราะคิดว่ายังไงตัวเองก็หาร่างของเธอไม่ได้แน่ๆ "แค่นั่งสมาธิแผ่บุญให้เด็กมัน เปิดใจรับยัยนั่นซักนิดก็ได้"
ในที่สุดแม่ผมก็... "เฮ้ออ แต่อย่าพามาจ๊ะเอ๋บ่อยๆนะ แม่ไม่ชอบ" พูดเสร็จก็จิบกาแฟพร้อมกับหันไปดุสาวใช้ที่นั่งน้ำตาซึมกับเรื่องที่ผมพูดไปเมื่อกี้อยู่
ในจินตนาการของพวกเธอคงเป็นเนื้อเรื่องที่ผมเก็บเด็กได้หรือไม่ก็ช่วยเด็กที่เป็นโรคร้ายคนหนึ่งอยู่และเธอมีชีวิตได้ไม่กี่เดือนแหละมั้ง ตัดภาพมาที่ความจริง...
"พี่เหนือ ยังไม่ได้ของหวานเลยอ่ะ"
"ว้ายลูกแม่!!"
"ไม่ๆๆ จันทร์เจ้าไม่ได้มาหลอกนะคะ"
"ยาดมๆๆๆ"
ความจริงเด็กนั่นอยู่รอบๆตัวพวกเธอนี่แหละและไม่ได้แสดงออกว่าตัวเองน่าสงสารอย่างที่ผมพูดไปเลยซักนิด ถึงจะมีบ้างก็เถอะแต่ว่านานๆทีถึงตะมีให้เห็นหรอก - -!
"ของหวานเสร็จยัง?" ผมรีบหันไปถามสาวใช้เมื่อจันทร์เจ้าถึงกับลอยมาทวงแบบนี้ สงสัยจะรีบเอาไปกินกับคุณลุงหน้าดุของเธอล่ะมั้ง
"เสร็จแล้วค่ะ ให้ตักใจคุณเหนือเลยมั๊ยคะ?"
"ไม่ต้อง" ผมบอกพร้อมกับลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วก้มลงมองแม่ที่สูดยาดมเข้าปอดอยู่ "ดูไว้นะแม่" ประโยคนี้ผมพูดกับแม่ แต่ประโยคต่อมาผมพูดกับจันทร์เจ้า "นั่งรออยู่นี่ เดี๋ยวตักเสร็จจะเอาออกมาให้"
"ไม่เอาค่ะ ไม่เอา จันทร์เจ้ากลัวแม่พี่เหนือ..." เสียงหงอยๆ กับวิญญาณที่แทบจะสิงร่างผมอยู่แล้วของจันทร์เจ้าทำให้ผมยักคิ้วกวนๆ ให้แม่ประมาณว่า 'เนี่ย ยัยนี่ไม่ได้น่ากลัวเลย เห็นม่ะ'
"ให้หนูไปด้วยยย" แล้วเด็กผีก็เริ่มงอแง ตามมาด้วยการส่งสายตาอ้อนๆมาให้ผมด้วย
"งั้นก็มา" ผมบอกแค่นั้นก่อนจะเดินไปที่ครัวพร้อมกับหาอะไรเล็กๆมาใส่ของหวานที่ทำไว้ "ฉันจะเอาไปไว้ที่บ้านเล็กๆของคุณลุงเจ้าที่ เธอค่อยตามไปกินละกัน เดี๋ยวจุดธูปขอให้"
"จันทร์เจ้าตกลงกับคุณลุงแล้ว ไม่ต้องขอก็ได้" เมื่ออยู่ห่างจากแม่ผมเธอก็จะมีท่าทีสบายๆแบบนี้นี่แหละ แต่ได้ไม่นานเสียงแม่ผมก็ดังมาจากด้านหลังชวนให้จันทร์เจ้าตกใจอีก
"จะให้ป้าซื้อของแบบคุณลุงให้มั๊ย?"
"!!!!!!" จันทร์เจ้าสะดุ้งแรงมากก่อนจะหายวับไปไหนก็ไม่รู้อย่างรวดเร็ว...
ผมหันไปมองแม่แล้วค่อยพูดขึ้นมา "เด็กนั่นขี้กลัวจะตาย"
"ก็กำลังจะเปิดใจนี่ไง" แม่ว่าก่อนจะทำหน้าบึ้งใส่ผมแล้วถามอย่างใคร่รู้ "แล้วนี่อยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวันเลยหรอ?"
"ใช่ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด" ผมว่าก่อนจะหยิบถ้วยอีกใบขึ้นมาตักของหวานให้ตัวเองหลังจากตักของจันทร์เจ้าเสร็จ "วันไหนที่ไปมหาลัยยั่ยนั่นก็จะลอยไปลอยมาเหมือนเด็กวิ่งเล่นนั่นแหละ'
"ไปมหาลัยด้วย?"
"อืม ดูเป็นเด็กเก่งนะ เหนือไม่มั่นใจว่ายัยเด็กนั่นอายุเท่าไหร่หรือการศึกษาอยู่ระดับไหนเพราะกลับจากมหาลัยก็มาเล่าให้ผมฟังเรื่องที่เรียนตลอด"
"......"
"ถ้ายังเป็นเด็กจริงๆก็ต้องเก่งระดับนึง แต่ถ้าเรียนมหาลัยแล้วตัวเธอคงเล็กเกินไป - -"
ผมไม่รู้นะว่าส่วนสูงจริงๆของจันทร์เจ้าน่ะคือเท่าไหร่เพราะที่เธอยืนคุยกันทุกวันนี้คือการยืนแบบเท้าลอย บางครั้งก็เท้าหายลงไปในพื้น แต่ถ้าใช้สายตาวัดเอาแล้ว...เธอดูเตี้ยกว่าไหล่ผม ซึ่ง...ความสูงของผมมันร้อยแปดสิบ
ไม่รู้ว่าผมสูงไปหรือเธอตัวเล็กเกินกันแน่
แต่มองไปมองมาแล้วจันทร์เจ้าเหมือนชิวาว่าไม่มีผิด - -
"เหมือนแม่ได้หลานมาคนนึงเลย..." แม่ผมว่าก่อนจะยิ้มออกมาแล้วมองผม "ชีวิตแกดูเป็นระเบียบขึ้นหลังจากเจอหนูจันทร์เจ้านะ"
อันนี้เห็นด้วยเลย ผมตื่นเช้า ผมกลับบ้านตรงเวลา ผมไม่เที่ยวกลางคืน ถึงจะไม่ได้อยู่กับแม่แต่ท่านก็น่าจะสังเกตจากใบหน้าอันผ่องใสของผมได้เอง
แต่ผมยังมีเพื่อนคบอยู่นะ
"ก็มีเด็กให้ต้องดูแล ถ้าเลี้ยงไม่ดีเดี๋ยวยัยนั่นก็งอแงอีก" พูดแล้วนึกถึงเรื่องที่มีคนมองเห็นจันทร์เจ้าเลย ตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กันอีกแล้วจันทร์เจ้าก็ดูไม่ได้อยากเล่าด้วย
"ถ้าเขามาดีอย่างที่บอกจริงๆ แม่จะเปิดใจกว้างๆ แล้วกัน" แม่พูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากครัวไป
ผมยิ้มตามหลังท่านแล้วเดินถือถ้วยของหวารออกมาก่อนจะมุ่งหน้าไปยังศาลพระภูมิ คิดว่าบ้านหลังเล็กๆที่จันทร์เจ้าพูดถึงน่าจะเป็นที่ตรงนี้ พอมาถึงก็วางถ้วยเล็กๆเอาไว้แล้วจุดธูปเรียกทั้งเจ้าที่กับจันทร์เจ้ามากินของหวาน ไม่นาน...เด็กผีนั่นก็โผล่มาด้วยท่าทีตื่นๆ
"แม่ไม่อยู่ รีบกินได้แล้ว เดี๋ยวจะพากลับคอนโด"
ตอนแรกตั้งใจว่าจะยืนเฝ้าจนกว่าทั้งคู่จะเริ่มลงมือกินแต่ว่าจันทร์เจ้าก็พูดเหมือนรู้ทันซะก่อน "คุณลุงไม่อยากให้พี่เหนือเห็นหน้าอ่ะ"
นั่นหมายความว่าผมต้องไป - -
"งั้นก็กินไป เดี๋ยวจะไปเอาชุดมาให้เปลี่ยนทีหลัง" ผมว่าก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน
เชื่อว่าถ้าเมื่อกี้ข้างบ้านเห็นคงได้เอาไปพูดกันสนุกแน่ๆว่าลูกชายบ้านนี้พูดคนเดียวไม่ก็ป่วยทางจิต - -
"ทำไมมีแค่แม่กับแกที่มองเห็นนะ?" เข้ามาในบ้านก็มีคำถามพุ่งตรงมาจากแม่ผมทันที...
นั่นสิ ทำไมนะ?
แล้วผมอ่ะเห็นแค่บางตัวด้วยไม่ใช่ว่าเดินๆไปแล้วเห็นหมดเลยนะ ที่เห็นชัดๆจะๆก็จันทร์เจ้ากับลุงยมของเธอตอนอยู่คอนโด นอกนั้นก็ไม่มีถ้าจันทร์เจ้าไม่แนะนำให้รู้จัก
ยัยนั่นไปคว้าใครมาแนะนำผมก็ไม่รู้ - -
"ชาติที่แล้วเคยทำกรรมร่วมกันมั้ง" ผมตอบอย่างไม่จริงตังนักก่อนจะนั่งกินของหวานแล้วมองเด็กผีที่กำลังวิ่งเต้นไปมาหน้าศาลพระภูมิที่หน้าบ้าน
ร่างก็ไม่มีเบาะแสอะไร รู้แค่ฃื่อ แต่ยัยนั่นก็ทำตัวไม่สนใจห่าเหวอะไรเลย ต่างกับผมที่กำลังจะเริ่มสืบหาแล้วว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอกันแน่...
อาจจะต้องกลับไปตรงที่แรกที่เราพบกัน
Talk1
เม้นให้หน่อยน้าา
Talk2
อ่านเสร็ตเม้นด้วยน้าา เดี๋ยวจะมาอัพถี่ๆให้จ้า
Talk3
ความน่ารักของน้องจะมีมาเรื่อยๆนะคะ แลกกับเม้นเน้อ
#จันทร์เจ้าเด็กผี
1 เม้น = 1 กำลังใจน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น