[E-Book] Feeling in love #รักรู้สึกได้

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       "หลังนี้บ้านนิ่มนะคะ ถ้าพี่รินเหงาหรือไม่มีอะไรทำก็มาบ้านนิ่มได้นะคะ ^^" น้องนิ่มบอกอย่างร่าเริงก่อนจะเดินลงจากรถไป ส่วนฉันก็เปลี่ยนไปนั่งข้างหน้าตามที่น้องบอก ความจริงน้องจะนั่งข้างหลังตั้งแต่แรกแล้วแต่ฉันบอกว่าไม่เป็นไร

       "ส่งรินหลังไหน?"

       "ท้ายซอยเลย"

       "ว้าวว ฉันเป็นคนแรกใช่ป่ะที่ได้เห็นเรือนหอรินอ่ะ?" ริวหันมาหาฉันพร้อมกับทำตาลุกวาว ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรทั้งๆที่มันก็แค่บ้าน...ของคุณธาม

       "อืม นี่ถ้าแอร์มาส่งคงจะถ่ายรูปไว้ดูด้วยอ่ะ" ฉันพูดเชิงขำๆก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาเตรียมเอาไว้เพราะใกล้ถึงแล้ว แต่พอนึกถึงของที่อยู่ท้ายรถก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดังจนริวต้องหัวเราะ

       "อย่างน้อยรินก็ยังมาอยู่ที่นี่ในชื่อของริน ไม่ใช่รัน มีแค่บุคลิกภายนอกแค่นั้นแหละที่รินต้องเปลี่ยน แต่พออยู่กับพวกเราแล้วรินจะเป็นตัวของตัวเองก็ได้"

       "รินไม่รู้ว่าคุณธามเขารู้จักนิสัยของพี่รันมากแค่ไหน... แต่ดูแล้วทั้งคู่ไม่น่าจะรู้จักหรือเคยคุยกันมาก่อน"

       "แบบนั้นก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องเปลี่ยนนิสัยตามรัน นิสัยแบบนั้นอันตรายนะ"

       "นั่นสินะ...แต่พี่รันก็ยังรู้จักกาลเทศะอยู่" ฉันบอกแล้วยิ้มออกมา ถึงคนอื่นจะมองว่าพี่รันดูแรงหรือร้ายแค่ไหน สำหรับฉันพี่เขาแค่เป็นตัวของตัวเองมากเกินไป นิสัยที่คิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้นชอบทำให้พี่รันตกอยู่ในอันตรายตลอดเลยโดยเฉพาะกับกลุ่มผู้หญิง

       "หลังนี้นะ? เดี๋ยวถือของลงช่วย"

       "แค่เอาลงไว้พื้นก็พอ เดี๋ยวรินยกเข้าไปข้างในเอง" ฉันบอกเพราะกลัวว่าจะต้องมาอธิบายให้คนอื่นฟังทีหลังอีกว่าคนนี้เป็นใคร ถึงแม้ว่าจะมีคนที่ให้ความสนใจฉันแค่ 4 คนเท่านั้น คนพวกนั้นคงไม่คิดอะไรหรอก แต่อีกคนที่เหลืออยู่...ก็ไม่แน่

       "ฉันไม่เข้าไปหรอก เดี๋ยวสามีเธอเห็นจะเข้าใจฉันผิดคิดว่าเป็นชู้" 

       "พูดอะไรก็ไม่รู้"

       "ฮ่าๆๆๆ เมื่อไหร่รินจะแสดงสีหน้าออกมาบ้างนะ... รู้ตัวมั๊ยว่าตัวเองมีอยู่หน้าเดียวอ่ะ?" ริวยกมือกอดอกมือฉันที่ถือของอยู่เต็มไม้เต็มมือ

       "บ้า เราก็ยิ้มบ้างหัวเราะบ้างนะ" ฉันบอกเขาไปพร้อมกับมองหน้าริวแบบแปลกๆ

       "เป็นเพื่อนกันมา 3 ปี สิ่งที่ฉันสังเกตได้จากรินก็คือตาที่มัน...นิ่งๆ ถึงแม้ว่ารินจะยิ้มหรือหัวเราะก็เถอะ... ตารินดูเหมือนปิดบังอะไรเอาไว้"

       "พูดไปเรื่อย ไปได้แล้วเดี๋ยวก็กลับบ้านค่ำหรอก" ฉันยกมือขึ้นไล่เพื่อนให้รีบไปเพราะถ้าเกิดริวถามนานกว่านี้ฉันคงได้หลุดบางอย่างออกมาแน่ๆ

       "กลับแล้วก็ได้ ถ้ามีอะไรก็ไลน์เข้ากลุ่มนะ เดี๋ยวจะส่งคอนแทคของนิ่มให้"

       "อืม กลับดีๆล่ะ" ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้เพื่อนสนิทตัวเองแล้วยืนรอจนกว่ารถของเขาจะออกไปไกลเกินกว่าจะวนกลับมาได้อีก "เฮ้อออ"

       สภาวะไร้ความรู้สึกชั่วคราว...[เป็นเพียงจินตรนาการของไรท์เตอร์นะคะ] นั่นคือสิ่งที่ฉันกำลังเป็นอยู่ ต่อให้กำละงร้องไห้เพราะเจ็บปวดมากแค่ไหน มันคิอสิ่งที่สมองสั่งการ...ไม่ได้มาจากความรู้สึกจริงๆ ฉันยิ้มทั้งๆที่ข้างในไม่ได้รู้สึกอะไร ฉันหัวเราะทั้งๆที่ไม่รู้รู้สึกว่ามันตลก 

       อาการแบบนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เหตุการตอนแม่เสีย... ฉันอยู่บ้านกับแม่แค่ 2 คน อยู่ๆท่านก็เป็นลมแล้วพลัดตกลงจากบันได... บันไดบ้านฉันไม่ได้มีแค่ 2 ขั้นด้วยสิ ภาพวันนั้นยังติดตาอยู่เลย ภาพที่แม่นอนจมกองเลือดที่ไหลออกมาจากหัวแล้วทุกอย่างก็ดับไป ฉันตื่นมาอีกครั้งก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว

       ตอนแรกฉันไม่รู้หรอกว่าตัวเองเจอสภาวะนี้ แต่พอนานไปเรื่อยๆมันเริ่มแปลกๆ ที่งานศพของแม่ฉันได้แต่ยืนนิ่งปลอบพี่รัน วันอำลาจากเพื่อนตอนม.6 ฉันก็มีความรู้สึกว่ามันไม่ใช่... ฉันเรียนรู้การใช้ชีวิตประจำวันโดยที่ยังมีอาการแบบนี้ด้วยการนึกถึงคนอื่นๆว่าเขาจะรู้สึกยังไงเมื่อเจอเหตุการณ์นี้ ถ้าถูกบังคับแต่งงานฉันก็ต้องร้องไห้เพราะไม่ได้รักเขา ถ้าได้ของที่ชอบฉันต้องยิ้มและดีใจ

       พ่อกับพี่รันรู้ว่าฉันเป็นอะไร และรับรู้แค่ว่าฉันหายแล้ว...ฉันโกหกพวกเขาไปเพราะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่มากที่จะต้องมากังวลกับคนที่มีอาการนี้ อย่างน้อยฉันก็ยังหายใจได้ปกติในทุกๆวัน

       หมอบอกว่าอาการของฉันมันจะค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆถ้าเกิดเจออะไรที่มันกระตุ้นให้ความรู้สึกมันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เจอเลย ฉันเริ่มหมดหวังและใช่ชีวิตภายใต้หน้ากากจอมปลอมแบบนี้มาหลายปีแล้วแหละ ได้แต่ภาวนาว่าคุณธามจะยังไม่รู้เรื่องนี้...

***ย้ำนะคะว่าอาการที่พูดมาเป็นเพียงจินตนาการของไรท์ ถ้ามีจริงก็...ก็มีจริงๆ แต่ถ้าไม่มีก็ไม่แปลกค่ะ เพราะเพิ่งคิดขึ้นมาเมื่อกี้เลย***

#ลวงรักวิวาห์ร้อน

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า