คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #ละลายรัก:: 01[100 per.]
เสียงเคาะประตูเงียบไป ในขณะที่ฉันค่อยๆ ลงจากเตียงเพราะยังนึกไม่ออกว่าใครมาหาฉันกันแน่
นึกทั้งๆ ที่แค่ไปเปิดก็จะรู้อยู่แล้วว่าใครมา
'ก๊อกๆ!'
"เฮือก!" ฉันสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจเมื่อเสียงเคาะประตูที่เงียบไปดังขึ้นมาอีกครั้งด้วยระดับความดังที่มันมากกว่าเดิม ฉันรีบตั้งสติใหม่อีกครั้งก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูด้วยมือสั่นๆ ของตัวเองออกเพื่อดูว่าใครมา
ภาพที่เห็น...
คนที่เห็น...
ดูยังไงก็ไม่ใช่คนที่จะมาหาฉันในเวลาแบบนี้ได้ และเพราะคิดแบบนั้นฉันเลยมองคนตรงหน้าก่อนจะค่อยๆ ดันประตูเพื่อให้มันปิดเพราะคิดว่าตัวเองคงเบลอมากไปจนหน้าพี่หมอกยืนอยู่หน้าห้องฉันในเวลาแบบนี้
'พรึ่บ!'
แต่จังหวะที่ประตูกำลังปิดลงช้าๆ นั้น...มือหนาของคนที่อยู่หน้าห้องก็แทรกเข้ามาจับที่บานประตูไว้ก่อนจะดันมันเข้ามาจนฉันต้องถอยหลังออกห่างจากตรงนั้น เขาเปิดประตูออกกว้างเหมือนเดิมก่อนจะใช้มืออีกข้างหาสวิตช์เพื่อเปิดไฟให้ห้องของฉันสว่างขึ้น
หลังจากที่ทั้งห้องสว่าง พี่หมอกก็กวาดสายตาไปทั่วห้องที่เขาไม่เคยเข้ามาเฉียดใกล้ด้วยแววตาเรียบนิ่ง มองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาดุๆ ลงที่ฉันคนนี้
ไม่ชิน... ไม่มีอะไรเกี่ยวกับพี่หมอกที่ฉันจะชินได้เลย
"ปิดประตูทำไม? ไม่เห็นหรอว่ามีคนยืนอยู่?" เสียงเรียบนิ่งของพี่หมอกทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงแล้วตอบเสียงสั่น
"ฝน...ฝนนึกว่าตัวเอง...ตาฝาดค่ะ" ช่างเป็นคำตอบที่น่าอายมากจริงๆ
คนตัวสูงตรงหน้าหัวเราะในลำคอเล็กน้อยให้กับคำตอบของฉันก่อนจะเดินเข้ามาเต็มตัวแล้วปิดประตูห้องนอนของฉันลง
เราสองคนเงียบ ฉันเงียบเพราะกลัวเขา ส่วนเขาเงียบเพราะอะไรฉันไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าตอนนี้บรรยากาศภายในห้องมันไม่น่ารักเลยสักนิด ทั้งๆ ที่ฉันกำลังคิดมากเรื่องวันพรุ่งนี้อยู่แท้ๆ ทำไมพี่หมอกถึงต้องมาหาตอนเวลาแบบนี้ด้วยนะ...
หรือจะมาหาเพราะเรื่องวันพรุ่งนี้กัน?
หรือเขาจะพูดถึงประเด็นวันนี้ก่อนนะ...ไม่แน่ เขาอาจจะคิดว่าฉันเป็นคนขอคุณป้าไปดูงานกับเขาก็ได้
ฉันต้องแก้ความเข้าใจผิดตรงนี้ก่อน
"ฝนไม่ได้ไปขอคุณป้านะคะ ไม่ได้อยากไปดูงานกับพี่หมอกด้วย ถ้าพี่หมอกไม่พอใจจะให้ฝนไปบอกคุณป้าก็ได้นะคะว่าฝนไม่ไป" ชีวิตนี้...ไม่เคยกลัวอะไรเท่าพี่เขาเลยจริงๆ
"บอกไปแล้วจะได้อะไรในเมื่อแม่ฉันโทรไปสั่งโต๊ะทำงานให้เธอแล้ว" ปกติพี่หมอกไม่พูดยาวๆ แบบนี้นะ จะเป็นตอนที่เขารู้สึกอัดอั้นมากจริงๆ เขาถึงจะพูดออกมาแบบนี้ แหละตอนนี้เขาคงจะอัดอั้นเรื่องของฉันมากแน่ๆ เลย
"คะ?"
"ห้องทำงานของฉันมันควรจะมีแค่โต๊ะฉัน แต่แม่ให้คนเตรียมโต๊ะของเธอเอาไว้แล้ว! ไว้ในห้องทำงานของฉันข้างๆ โต๊ะฉัน ได้ยินชัดไหม!?" คนตัวสูงพูดเสียงดังอย่างเหลืออดก่อนจะมองฉันด้วยสายตาดุๆ ที่ฉันไม่ชอบ "งานก็หนักอยู่แล้ว ฉันยังต้องมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กอย่างเธออีกหรอ?"
"ฝน...ขอโทษค่ะ..." ฉันก้มหน้าลงก่อนจะพูดเสียงเบาแล้วประสานมือของตัวเองไว้ข้างหน้า นึกอยากขอโทษเขาหลายๆ รอบ แต่ว่าพี่หมอกไม่ชอบเวลาฉันขอโทษ เพราะว่าขอโทษไปแล้วสุดท้ายก็แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี
เหมือนครั้งนี้ไง...
คนตัวสูงพ่นลมหายใจอย่างหัวเสียก่อนจะเดินไปมาทิ้งมาดของตัวเองไปจนหมด แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าฉันอีกครั้งก่อนจะพูด "พรุ่งนี้รีบตื่น ถ้าสายแม้แต่วินาทีเดียวฉันจะไม่รอ"
"ค่ะ"
"เคยบอกว่าไง เวลาพูดกันให้เงยหน้า ทำไมสอนไม่จำ?" เสียงเข้มๆ และประโยคคำถามของพี่หมอกทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะเม้มริมฝีปากของตัวเองเข้าหากันแน่น พี่หมอกเมื่อเห็นว่าฉันเงยหน้าขึ้นมาแล้วเขาก็พูดต่ออีก"แปดโมงต้องเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว เข้าใจไหม?"
"ค่ะ"
"......" เขาเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พอมองหน้าฉันได้เกือบนาทีคนตัวสูงก็หันหลังก่อนจะเปิดประตูออกไปนอกห้องแล้วปิดมันเสียงดังจนฉันสะดุ้งตกใจ
อยู่กับพี่หมอกมีการตอบสนองแค่ไม่กี่อย่างหรอกค่ะ
หนึ่ง...กลัว
สอง...สะดุ้ง
สาม...ก้มหน้า
และสี่...เริ่มที่ข้อหนึ่งใหม่
ขนาดไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันฉันยังเกร็งแบบนี้ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ฉันก็ได้แต่ภาวนาว่าจะตัวเองจะไม่ทำให้งานเขาเสียเรื่อง หรืออย่างน้อยการดูงานของฉันจะทำให้เราสนิทกันในระดับหนึ่งละนะ...
Talk
เอาล่ะ มาดูกันว่าวันแรกของการเรียนรู้งานกับอิพี่น้องจะรอดมั้ยยย
ความคิดเห็น