My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #27 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 12[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       เมื่อคืนผมหลับสนิทมากแม้ว่าจะมีจันทร์เจ้านั่งอยู่ในฝันก็ตาม... 

       ถ้ารู้ว่ามันไม่ต้องไปไหนได้แบบนี้ผมคงจะทำไปตั้งนานแล้ว แต่จันทร์เจ้าก็ไม่ได้เงียบตามที่ผมบอกนะ เธอยังมีพูดพึมพำๆ ให้ผมพอได้ยินอยู่บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาด่า

       เพิ่งรู้ว่าการนอนแบบนี้ก็ได้ด้วยเพราะว่าผมไม่จำเป็นต้องฝันอะไร แถมยังมีจันทร์เจ้าอยู่ในฝันด้วยอีกต่างหาก เท่านั้นไม่พอผมยังๆด้นอนหนุนตักนิ่มๆ ของเธออีกด้วย

       รู้สึกว่าการนอนในครั้งนี้มันดีจนไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยอ่ะ...

       แต่ก็ต้องตื่นขึ้นมาเพราะคิดว่าเรื่องที่จะพูดกับแม่มันสำคัญมาก... อาจจะมากนะเพราะมันเกี่ยวกับจันทร์เจ้าด้วย

       "แม่ ถ้าผมจะขอจัดการเรื่องจันทร์เจ้าเอง" อืม จะพูดเรื่องนี้นี่แหละ

       ผมคิดว่าผมในฐานะที่เป็นคนรับผิดชอบจันทร์เจ้ามาตั้งแต่แรกควรจะเป็นคนจัดการเอง ไม่ใช่ให้แม่กับพี่ชายเธอจัดการแค่สองคนแล้วผมแค่ดูแลจันทร์เจ้าแค่นี้

       "แต่ถ้าแม่อยากจะช่วยจริงๆ ติดต่อนักสืบให้ผมก็พอ" ผมพูดด้วยเสียงที่มั่นคง เรื่องแบบนี้เล่นๆ ไม่ได้ ยิ่งมีหลักฐานขนาดนี้แล้วด้วย

       "ถ้าจะทำแบบนั้นก็ได้ แม่ยังไงก็ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็มาบอกหรือปรึกษาแม่ได้" แม่ผมว่าพลางยกชาขึ้นจิบด้วย ในแววตาของท่านที่มองมาทางผม...มันดูมีความภูมิใจในนั้น

       แน่ล่ะสิ ปกติผมมันไม่ค่อยเอาไหน ไม่ใส่ใจคนรอบตัว แล้วการที่ผมมาอาสาขอรับผิดชอบเรื่องของคนอื่นแบบนี้ท่านคงมองว่าผมดูโตขึ้นแล้วล่ะมั้ง แต่ผมไม่ได้ทำเพื่อให้แม่มาภูมิใจอะไรในตัวผม นั่นอาจจะเป็นผลพลอยได้ที่ตามมา ซึ่งจุดประสงค์จริงๆ ของผมคือจันทร์เจ้า แค่นั้น...

       ผมอยากลงมือช่วยเธอเองมากกว่าเพราะอย่างที่บอกไป ถ้าตอนนี้เธอเป็นคน จันทร์เจ้าก็ไม่ต่างจากเด็กในปกครองของผม ผมต้องจัดการดิ

       "แกดูเหมือนจะมีความรับผิดชอบมากขึ้นนะ"

       เมื่อได้ยินคำพูดที่คิดเอาไว้แล้วจากผู้เป็นแม่ ผมก็ยักไหล่ขึ้นอย่างกวนๆแล้วตอบไปเหมือนไม่ใส่ใจนัก "ก็แค่เหมือน" 

       "ต้องขอบคุณผมสีแดงของแกหรือเปล่าที่ทำให้แกเจอหนูจันทร์เจ้าน่ะ" ครั้งนี้แม่พูดติดตลกก่อนจะหันไปมองข้างนอกบ้านที่มีจันทร์เจ้านั่งอยู่กับพี่ชายของเธอ...

       อ๋อใช่! ไอ้กรมาที่บ้านของเราเพื่อมาหาจันทร์เจ้าแค่นั้นไม่ได้มีธุระอะไรใหญ่โต แค่อยากมาดูน้องสาวตัวเองว่าเป็นไงบ้าง

       โคตรเป็นพี่ที่ดีอ่ะ ผมแทบจะมีความดีไม่ถึงครึ่งของมันเลยด้วยซ้ำ 

       แต่จันทร์เจ้าก็ชอบผม

       โฮ๊ะ! แต่ก็นะ...ตั้งแต่วันที่เธฮบอกว่าชอบผมน่ะเราก็ยังไม่ได้่พูดเรื่องนี้ด้วยกันจริงๆจังๆเลย อาจเป็นเพราะสถานการณ์ต่างๆ รอบตัวด้วยล่ะมั้ง อีกอย่างก็ไม่รู้ด้วยอ่ะแหละว่าจะเริ่มพูดยังไงดี

       เรื่องแบบนี้ไปช้าๆ คงดีกว่าด้วยแหละ

       ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ให้เรื่องทุกวุ่นวายอย่างมันจบก่อน ตอนนั้นก็คงไม่สายเกินไปหรอก

       "ไม่เห็นเกี่ยวกับเด็กนั่นเลย" ผมตอบแม่แล้วยิ้มมุมปากออกมาเมื่อสายตาหยุดอยู่ที่ร่างเล็กที่ลุกขึ้นมาทำท่าทางออดอ้อนพี่ชายของเธอ

       "ยิ้มแบบนี้แม่ว่าเกี่ยว"

       "อยากจะพูดอะไรก็พูดไป" ผมว่าแล้วลุกขึ้นบิดตัวนิดๆ หน่อยแล้วฉีกยิ้มให้แม่ ยิ้มแบบปลอมๆนั่นแหละ ยิ้มเสร็จก็ตะโกนเรียกจันทร์เจ้าเสียงดัง "จันทร์เจ้า!!!"

       "??????" เด็กผีที่เต้นง้องแง้งให้พี่ชายดูก็ชะงักกึกแล้วหันมามองทางผมทันทีก่อนจะรีบลอยมาหาผมที่ยืนอยู่ในบ้าน "อะไรอ่า?"

       "วันนี้เรียนบ่าย จะไปเรียนก็ไปถ้าอยากเล่นกับไอ้กรก็ไปกับมันก็ได้"

       "ไม่ให้ไปด้วยหรอ?" 

       "แล้วแต่ อยากทำอะไรก็เลือกเอา" ผมว่า นานๆ ทีผมถึงยอมให้เธอไปเล่นที่อื่นไปซึ่งมันแปลกกับจันทร์เจ้าเหมือนกัน

       "งั้นเดี๋ยวจันทร์เจ้าไปกับพี่กรแล้วค่อยกลับไปหาพี่เหนือที่ห้องตอนเลิกเรียนนะ" เธอว่าแล้วพยักหน้าให้ผมคล้ายกับจะสื่อว่า 'เอาแบบนี้นะ' อย่างนั้น

       "เอางั้นก็ได้ แต่เล่นซนมากนะ"

       "ค่ะ!"

Talk1

มาแล้วจ้าาาาาาา ขอเม้นหน่อยน้าาาาา

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า