My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #21 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 10[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

บทบรรยาย:: กร

       ผมมองชาย-หญิงคู่หนึ่งที่เดินเข้ามาภายในบ้าน สีหน้าของทั้งคู่แสดงความรู้สึกออกมาต่างกันทั้งๆที่เพิ่งจะพูดประโยคเดียวกันออกมา

       คนแรกมีแววรู้สึกผิดเล็กน้อย สายตาสอดส่องไปทั่วบ้าน

       คนที่สองดูเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัดจนผมรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ แต่ก็ยังเลือกที่จะมองข้ามเรื่องนั้นไปก่อนแล้วลากสายตามายังผู้ชายที่อายุเท่ากันกับผม

       ผมรู้ว่าเขามาทำไม และคงไม่ใช่มาถามหาจันทร์เจ้าเฉยๆแน่นอน

       "รอก่อนนะครับ" ผมบอกดาวเหนืออย่างสุภาพแล้วหันมายังผู้หญิงอีกคนที่ยืนมองหน้าผมอยู่ "ป้ามาลินีมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?"

       ป้ามาลินี...พี่สาวพ่อผม คนที่ยื่นมือมาช่วยเรื่องการดูแลผมแล้วก็จันทร์เจ้าช่วงที่พ่อกับแม่เสียไป แต่ผมไม่รับ...ผมดูแลตัวเองกับน้องได้

       ความจริงมีญาติหลายฝ่ายนะที่เสนอตัวอยากมาดูแลพวกเราน่ะ แต่ผมก็บอกไปว่าไม่เป็นไรเพราะจุดประสงค์หลักๆของพวกเขาคือการเข้ามามีอำนาจในบ้าน... บ้านที่มีแค่เด็กสองคน

       เพียงแค่เซ็นรับผมกับน้องเป็นบุตรแค่นั้น

       ถ้าได้เข้ามาพวกเขาจะมีสิทธิ์ในการจัดการเรื่องทุกอย่างทันที ผมเลยไม่อยากให้ใครมายุ่งกับสิ่งที่พ่อกับแม่ทิ้งเอาไว้ให้ผมแล้วก็น้อง 

       อีกอย่างผู้ใหญ่ที่คอยดูแลจันทร์เจ้าให้ผมก็มีอยู่แล้วคือทนายของบ้านเรา ซึ่งตอนนี้เขายุ่งและวุ่นวายกับการหายตัวไปของน้องสาวผมมาก

       "ป้าก็มาเยี่ยมเหมือนปกตินั่นแหละ แต่เพื่อนของกรบอกว่ามาหาจันทร์เจ้า..." ป้ามาลินีพูดเว้นไว้แล้วหันไปมองดางเหนือก่อนจะลากสายตามองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วหันมายิ้มให้ผม "ป้าเลยตกใจปนสงสัยว่าเจอน้องตั้งแต่ตอนไหน"

       ไม่ไว้ใจเลยจริงๆ

       "ยังไม่เจอครับ เพื่อนผมแค่มาถามหาน้องเฉยๆ" ผมยิ้มให้ท่านแล้วหันไปสั่งแม่บ้านจัดเก้าอี้กับน้ำเปล่ามาเสิร์ฟ

       "หรอ?" 

       "อืม" เป็นคำตอบที่สมกับเป็นเขาดี

       "งั้น...ป้าว่าป้ากลับดีกว่า เห็นว่ากรยังแข็งแรงดีป้าก็สบายใจ" ป้าผมว่าแล้วลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงของดาวเหนือดังขึ้นมา

       "ลักพาตัวโทษหนักเลยนะ จันทร์เจ้าอายุไม่ถึงสิบแปดด้วย แบบนี้ได้หลายข้อหาเลยใช่มั๊ยกร?" ก็เหมือนพูดลอยๆ แต่แววตาที่เคยมีแววรู้สึกผิดตอนนี้กลับเคลือบไปด้วยความสงสัยและกำลังจับผิดอยู่

       เขากำลังจับผิดป้ามาลินีอยู่...

       "ครับ" ผมตอบแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วยิ้มให้ป้ามาลอนีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ท่านจะหมุนตัวเดินออกจากห้องทานอาหารไป

       จนเสียงรถวิ่งออกจากบ้านไปแล้วดาวเหนือถึงพูดขึ้นมาเสียงเข้ม "พรุ่งนี้ไปเอากล้องจากรถมาได้แล้ว หาร่างเด็กนั่นไม่เจออย่างน้อยก็จับคนเข้าคุกได้ยังดี"

       "ครับ แล้วนี่คุณดาวเหนือมาบ้านผมถูกได้ยังไงครับ?" เพราะรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายผมเลยถามอย่างอื่นแทนที่จะถามว่าเขามาบ้านผมทำไม

       "เทวดาช่วยบอก" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงก่อนจะมองไปรอบๆบ้านผมอีกครั้ง

       "ห้องนอนชั้นสองครับ ห้องที่สามฝั่งซ้ายมือ"

       "ขอบคุณ"

       เป็นการพูดคุยที่กระชับและจบง่ายมากจริงๆ... ดูก็รู้ว่าเขาไม่มีความอดทนน่ะ แต่การที่เขานั่งฟังผมกับป้าคุยกันได้ก็ถือว่าสุดยอดอยู่ แล้วดูก็รู้อีกเหมือนกันว่าคนแบบเขาไม่ง้อผู้หญิง

       แต่การที่เขามาบ้านผมเพื่อมาหาจันทร์เจ้าน่ะ...ก็ถือว่าสุดยอดเหมือนกัน

       หึ! ถ้าจริงใจก็โอเค ผมให้ผ่าน

จบบรรยายพิเศษ:: กร

       ผมว่าตัวเองพยายามแล้วนะ กะว่าจะรอให้จันทร์เจ้าใจเย็นแล้วกลับไปหาผมเอง แต่พอคิดว่ายัยเด็กผีนั่นจะไม่กลับมาก็เริ่ทแยู่ไม่สุข สุดท้ายเลยนึกถึงที่ๆเป็นไปได้ในการตามตัวของจันทร์เจ้า

       เธอบอกว่าเพิ่งไปบ้านมา... ผมเลยเลือกบ้านเธอเป็นที่แรก

       แต่ผมไม่รู้ว่าบ้านเธออยู่ไหน สุดท้ายก็แหกปากลั่นห้องเรียกหาลุงเทวดาของเธอเพื่อให้เขาช่วย

       เขาเป็นคนดีนะเพราะเขาได้ขึ้นสวรรค์แถมยังช่วยคนใจร้ายแบบผมอีก

       คนใจร้ายที่ตะคอกใส่หลานตัวเล็กของเขาน่ะ!

       "ห้องที่สาม..." ขาผมหยุดลงที่หน้าห้องๆหนึ่งที่เป็นจุดหมายของผม มือที่จะจับลูกบิดประตูเกิดอาการชะงักขึ้นเมื่อมีหลายคำถามพุ่งเข้ามาในหัว

       ผมต้องพูดประโยคแรกกับจันทร์เจ้าด้วยน้ำเสียงแบบไหน?

       ผมต้องทำสีหน้าแบบไหน?

       หรือแม้แต่ผมจะชวนจันทร์เจ้ากลับห้องยังไง!?

       ทุกอย่างเพิ่งจะมาคิดได้ตอนที่จะเจอหน้ากันแล้ว แทนที่จะคิดมาตั้งแต่ออกจากห้อง แต่ให้ตายสิ! ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้!

       "ใจเย็น...ใจเย็นๆ เดี๋ยวเจอหน้ากันเด็กนั่นก็ทักก่อนเองแหละ" ผมพูดให้กหลังตัวเองก่อนจะฉักยิ้มวอร์มปากของตัวเองแล้วเปิดประตูห้องเข้าไป

       แค่เปิดประตูเฉยๆก็รู้ว่านี่ห้องนอนผู้ชาย... เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งห้องสีเข้ม ของสะสมที่โคตรจะผู้ชายนี่บ่งบอกชัดเจนกว่าเดิมอีกว่านี่คือห้องพี่ชายเธอ!

       "ใจเย็น... ต้องใจเย็นๆ อย่าระเบิดออกมาอีก"

       เมื่อสงบสติของตัวเองได้ผมก็ค่อยเดินเข้าไปข้างในช้าๆ สองขาหยุดชะงักเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับร่างเล็กของจันทร์เจ้านอนอยู่บนพื้น...

       "จันทร์เจ้า..." ผมลองเรียกเธอดูว่าอีกฝ่ายจะได้ยินมั๊ย แต่ก็ไม่...เธอยังนอนนิ่งเหมือนเดิม ผมเลยตักสินใจเดินเข้าไปใกล้แล้วนั่งลงที่พื้นตรงข้างหน้าเธอแล้วก้มมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอระหว่างที่ยัยตัวเล็กกำลังหลับอยู่

       ผมไม่เคยเห็นตอนจันทร์เจ้าหลับ...ไม่คิดด้วยว่าหลับแล้วแก้มเธอจะน่าหยิบขนาดนี้

       ก็เคยจับตอนอยู่ในฝัน แต่ว่าไม่ได้จับแบบเต็มไม้เต็มมือ แค่จับแบบเฉียดๆ แต่แค่เฉัยดยังรู้เลยว่ามันนิ่มมากอ่ะ

       "ตื่นสิจันทร์เจ้า" ผมยังคงเรียกเธออยู่ นึกอยากจะจะบไหล่แล้วเขย่าร่างเธอเพื่อปลุกแต่ก็ทำไม่ได้ ถ้าจะทำคงต้องรอพี่ชายเธอขึ้นมาล่ะมั้ง

       แต่แล้วไง? มีเสียงก็ใช้เสียงเรียกสิ!

       "จันทร์เจ้า!" เมื่อครั้งแรกเรียกด้วยเสียงเรียบๆแต่เธอยังไม่ขยับ ครั้งนี้ผมเลยลองเสียงดังๆดูบ้าง

       แล้วมันก็ได้ผล...

       เธอลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นๆ ในขณะที่ผมถอยหลังออกไปให้ห่างจากเธอแล้วมองร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังมองทุกอย่างรอบตัวยกเว้นผม...

       เมื่อมองรอบตัวเสร็จยัยเด็กผีก็หยุดมองที่ผมตาใสแป๋วแล้วแปรเปลี่ยนเป็นสั่นระริกในไม่ช้า

       อ่า...ไม่คิดว่าแค่เห็นหน้าเฉยๆเธอก็เป็นแบบนี้แล้ว

       "อย่าร้องไห้!" และเพร่ะลืมตัวผมเลยชี้นิ้วขึ้นใส่หน้าของจันทร์เจ้าแล้วออกคำสั่งตามความเคยชิน

       จันทร์เจ้าฮึบลูกสะอื้นของเธอเอาไว้แล้วถอยห่างจากผมไปหลบมุมอยู่ที่อื่น เธอโผล่แค่หน้าออกมามองผมก่อนจะหลบที่หลังชั้นวางของสะสมของพี่ชายตัวเอง

       ก่อนหน้านี้เธอเคยใช้ตัวผมบังตัวเธอเาไว้จากแม่ แต่มาวันนี้เธอต้องไปใช้อย่างอื่นมาบังตัวเธอจากผมเนี่ยนะ?

       เหอะๆๆ ไอ้ดาวเหนือเอ้ย!!!

Talk1 

มาแล้วววว เม้นน้อยง่ะ... 

***ตัวละครฝั่งจันทร์เจ้าเยอะนะคะ ญาติน้องเยอะ***

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า