Bittersweet #ละลายรัก

ลำดับตอนที่ #2 : #ละลายรัก:: 01[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

**นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน สถานที่ บุคคล และเหตุกรณ์ต่าง ๆ นักเขียนได้สมมติมันขึ้นมาทั้งหมดเลยนะคะ

เนื้อาของเรื่องนี้มีพฤติกรรม การกระทำและคำพูดที่ที่ไม่เหมาะสม และไม่ควรลอกเลียน 

กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ และอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำค่ะ**

ฉันนอนพลิกไปมาทั้งคืนเพราะคำพูดของคุณป้าและคำตอบของพี่หมอกที่ดังวนเวียนอยู่ในหัวมันทำให้ฉันคิดมาก ตั้งแต่ทานมื้อเย็นฉันก็ไม่ได้พูดคุยกับใครอีกเลย คุณป้าคงคิดว่าฉันอยากพักผ่อนเลยปล่อยให้ฉันอยู่แต่ในห้อง ส่วนคนอื่นๆ ฉันไม่รู้ มื้อเย็นพี่ไอน้ำไม่ได้กลับมาทานด้วยเพราะติดงานที่คณะ ส่วนพี่ไอหมอก...เราไม่ค่อยได้พูดกันอยู่แล้ว มันเลยไม่แปลกเท่าไหร่ 

เรื่องก็เลยกลายเป็นว่าช่วงหลังมื้อเย็นไม่มีใครพูดอะไรกันอีก

ฉันนอนคิดเรื่องของตัวเอง...เริ่มคิดตั้งแต่วันที่มาอยู่บ้านหลังนี้ฉันทำอะไรไปแล้วบ้าง มีประโยชน์ต่อเจ้าของบ้านมากแค่ไหนแล้ว แต่ก็คิดได้แค่นิดเดียว รู้ว่าคุณลุงคุณป้าคงไม่ถือเรื่องพวกนี้เพราะท่านสองคนบอกว่าไม่อยากให้ฉันต้องทำอะไรมาก แค่ตั้งใจเรียนก็พอ ฉันก็พยายามทำส่วนนั้นให่ดีมาตลอดตั้งแต่ม.4 จนตอนนี้ฉันเรียนจบระดับชั้นมัธยมแล้ว

ค่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงมัธยมกำลังจะเข้ามหา'ลัย 

ฉันสอบเข้าคณะบริหารของมหา'ลัยชื่อดังได้และตอนนี้ก็อยู่ในช่วงปิดเทอมอยู่ ฉันมีเวลาอยู่ประมาณหกเดือนในการเตรียมตัวเข้าเรียนในระดับมหาลัย ซึ่งดูเหมือนว่าคุณป้าได้วางแผนให้ฉันไปเรียนรู้งานกับพี่หมอกประมาณสองเดือน ดังนั้นฉันจะเหลือเวลาเตรียมตัวในการเรียนอยู่สี่เดือน...

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องเรียนรู้งานอะไรบ้าง แต่ว่าฉันอยากเริ่มเรียนรู้ให้มันเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ่งเริ่มเร็วยิ่งดีเพราะฉันจะได้สะสมความรู้และประสบการณ์ต่างๆ เอาไว้เยอะๆ 

ให้มันเยอะมากพอที่ฉันจะกลับไปดูแลบริษัทของคุณพ่อกับคุณแม่ที่เสียไปได้...

เมื่อสามปีที่แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ฉันจะไปเที่ยวกันค่ะ แต่ว่าตอนนั้นฉันป่วยก่อน...จะยกเลิกแพลนทั้งหมดก็ไม่ได้เพราะจองทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว ฉันเลยบอกพวกท่านว่าเดี๋ยวเราทั้งสามคนค่อยไปเที่ยวด้วยกันใหม่ก็ได้ แต่ครั้งนี้พ่อกับแม่ต้องไปก่อน ไว้กลับจากเที่ยวค่อยมาเล่าให้ฉันฟังว่ามีอะไรบ้าง

แน่นอนว่าพวกท่านกลับมา...แต่ไม่ได้เล่าให้ฉันฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

วันนั้นฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ญาติแต่ละฝ่ายยังไม่มีใครรู้เรื่องจนกระทั่งวันต่อมาสาวใช้ที่บ้านค่อยโทรไปบอกทุกคนว่าเกิดอะไรขึ้น...

วันที่จัดงานศพฉันร้องไห้ตลอด ร้องไห้จนเป็นลมไปเลย...พอฟื้นขึ้นมาก็ร้องไห้ต่ออีก ข้าวปลาแทบจะไม่ตกถึงท้อง แม้แต่วันสุดท้ายฉันก็ยังคงเป็นแบบนั้น

วันนั้น...วันสุดท้ายของงานศพพวกท่านฉันกลับมาที่บ้าน หน้าบ้านมีรถคันหรูจอดอยู่ พอเข้าไปในบ้านก็เจอกับคุณลุงคุณป้าที่ยืนน้ำหน้าเศร้าอยู่ข้างใน คุณป้าเห็นฉันก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับกอดฉันเอาไว้ คุณลุงต้องเป็นคนปลอบพวกเราอยู่นานกว่าฉันกับคุณป้าจะสงบลง

นั่น...เป็นวันแรกที่ฉันได้เจอกับท่านทั้งสอง

คุณลุงเล่าเรื่องในอดีตของตัวเองกับพ่อแม่ให้ฉันให้ฟัง เล่าว่าท่านได้รับความช่วยเหลือจากคุณพ่อคุณแม่ฉันมามากแค่ไหนและรู้สึกเสียใจกับการจากไปของพ่อกับแม่มากๆ หลังจากนั้นคุณป้าก็เริ่มถามว่าฉันจะอยู่ยังไงหลังจากนี้ ซึ่งฉันเองก็ตอบไม่ได้...ท่านทั้งสองชวนฉันมาอยู่ที่บ้านด้วย ตอนแรกฉันฏิเสธเสียงแข็งเพราะยังไงฉันก็อยากอยู่ที่บ้านมากกว่า...ถึงจะต้องอยู่คนเดียวก็ตาม แต่นี่คือบ้านที่พ่อกับแม่ฉันเคยอยู่ด้วย 

พวกท่านเข้าใจดี และเคารพการตัดสินใจของฉัน แต่ว่าพวกท่านก็คอยมาหาและถามสารทุกข์สุกดิบอยู่ตลอด

จนวันที่ทนายของบ้านมาพบฉันเพื่อเปิดพินัยกรรมที่คุณพ่อกับคุณแม่ทิ้งไว้ให้ ฉันที่เป็นลูกคนเดียวได้รับทุกอย่างตามที่พ่อกับแม่ต้องการจะมอบให้ ญาติคนอื่นได้ส่วนแบ่งของหุ้นของบริษัทในครอบครัวใหญ่ ซึ่งพอแบ่งเสร็จเรียบร้อยหุ้นทั้งหมดก็กลายเป็นของญาติๆ ของฉัน แต่ว่านั่นเป็นแค่หุ้นของบริษัทในครอบครัว...ไม่ใช่บริษัทของพ่อกับแม่ที่ช่วยกันเริ่มสร้าง

ซึ่งหุ้นเหล่านั้นตกเป็นของผู้ถือหุ้นในลำดับถัดไป...

ทั้งหมดของพ่อตกเป็นของแม่ แต่แม่ไม่อยู่...ดังนั้นทั้งหมดของแม่กับพ่อรวมกันเป็นของคนที่ถือหุ้นต่ำกว่าแม่ ซึ่งก็คือลูกชายของคุณลุงคุณป้าที่ฉันมารู้ทีหลังว่าคือพี่หมอก...

คุณลุงคุณป้าตกใจกับการตัดสินใจนี้มาก ในขณะที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้แต่ยอมรับการตัดสินใจของพ่อกับแม่ไป แต่ว่าหลังวันเปิดพินัยกรรมผ่านไปได้สองวันคุณลุงกับคุณป้าก็เริ่มมาโน้มน้าวฉันบ่อยขึ้น...ถี่ขึ้น...และมากขึ้น... จนสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจตอบรับคำชวนและมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยกัน

พวกท่านอยากจะดูแลฉันเหมือนลูกคนหนึ่ง...ฉันก็ไม่ขัด แต่ว่าเรื่องค่าส่งเสียเรื่องเรียนและค่าใช้จ่ายต่างๆ ฉันจะใช้เงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ ตอนแรกพวกท่านไม่ยอมรับข้อนี้ แต่สุดท้ายก็ตกลงเมื่อฉันบอกว่าฉันจะกลับมาอยู่ที่บ้าน...

เมื่อสามปีที่แล้วทุกคนในบ้าน เหมสวัสดิ์ ต้อนรับฉันดีมาก หมายถึงคุณลุงคุณป้าและพี่น้ำค่ะ เพราะตอนนั้นพี่หมอกยังไม่กลับมาจากต่างประเทศ แต่ในช่วงที่เขายังไม่กลับมาฉันก็พอจะเคยเห็นหน้าเขาจากรูปในบ้านบ้าง ได้จินตนาการถึงบ้างเวลาที่พี่น้ำเล่าถึงพี่ชายให้ฟัง พูดเลยว่าตอนแรกฉันจินตนาการว่าเขาคงจะน่ารักเหมือนพี่น้ำ พูดเก่งและน่าเข้าหา 

แต่หลังจากฉันอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ครบหนึ่งปีพี่หมอกก็กลับมาจากต่างประเทศ

รังสีของความไม่น่าเข้าใกล้แผ่ออกมาให้ฉันได้รับรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ความน่ารักที่เคยนึกถึงหายไปตอนที่พี่หมอกเอ่ยปากถามคุณป้าว่า 'เด็กนี่ใคร?' ตั้งแต่วันนั้น...เราไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันเลย

ซึ่่งนั่นก็หมายความว่าตลอดสองปีที่รู้จักกัน ฉันไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพี่หมอกเลยค่ะ แต่ว่ามีบ่อยครั้งที่ฉันทำอะไรของฉันแล้วมันไปกระทบเขาในทางอ้อม...ซึ่งเขาก็จะมาดุฉัน หาว่าฉันทำตัววุ่นวายบ้าง เกะกะบ้างจนฉันเริ่มกลัว ทุกอย่างอยู่ลับหลังผู้ใหญ่ทั้งสองท่านหมดเลยเพราะถ้าเกิดพี่หมอกดุฉันต่อหน้าคุณป้า พี่หมอกก็จะถูกดุคืนเหมือนกันและฉันจะรู้สึกผิดมากเพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่เป็นฉันต่างหากที่ผิด...

นั่นคือเหตุผลที่ฉันพยายามไม่เข้าใกล้พี่หมอกค่ะ แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฉันต้องเกี่ยวข้องกับเขาเต็มๆ แบบนี้... ไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ

'ก๊อกๆ'

เสียงเคาะประตูห้องนอนของฉันดังขึ้นระหว่างที่ฉันนึกย้อนอดีตของตัวเองอยู่ในความมืดภายในห้อง 

ฉันหันไมองต้นทางของเสียงก่อนจะมองนาฬิกาที่อยู่บนชั้นวางของขนาดเล็กที่อยู่ข้างเตียงเพื่อเช็กดูเวลา ปารกฏว่าตอนนี้มันสี่ทุ่มแล้ว...มันเป็นเวลาที่คนในบ้านเริ่มเข้าห้องส่วนตัว ไม่มีใครออกมาข้างนอกทั้งนั้น แม้แต่สาวใช้ก็แยกย้ายกันเข้านอนในบ้านพักที่อยู่หลังบ้านเรียบร้อยแล้ว 

แล้วนี่...ใครมาหาฉัน?

Talk

เม้นๆ หน่อยน้าา

คิดอะไรอยู่เม้นมาได้เลยยย

#ละลายรัก

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า