[E-Book] Feeling in love #รักรู้สึกได้

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1[อัพครบ]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

2 สัปดาห์ก่อน

       "รัน... เจ้านายพ่อเขาอยากให้ลูกแต่งงานกับลูกชายเขา" 

       "คะ!? รันไม่แต่ง! รันมีแฟนอยู่แล้วนะคะพ่อ!"

       "พ่อรู้ แต่มันจำเป็นจริงๆ..." ชายวัยกลางคนพูดกับลูกสาวด้วยท่าทางและสีหน้าลำบากใจ "แผนกที่พ่อทำงานอยู่...เกิดปัญหานิดหน่อย เงินของบริษัทหายไปเกือบ 50 ล้าน..."

       "ห้ะ!?"

       "พ่อไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ทางบริษัทเสียหายหนักมาก... ฐานะเราก็มีแต่พ่อจะเอาเงินให้เขาได้ยังไงในเมื่อพ่อไม่ได้ทำ" 

       "แล้วทำไมถึงต้องแต่งงานล่ะคะ!?"

       "มันคือวิธีเดียวที่พ่อจะได้ไม่ต้องจ่าย 50 ล้านให้บริษัท เขาจะยกเงินส่วนนั้นเป็นค่าสินสอด"

       "รันอยากช่วยพ่อนะคะ แต่รันทิ้งแฟนรันไปไม่ได้" ลูกสาวคนสวยถึงกับสะอื้นออกมาเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อเริ่มน้ำตาไหล เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นเธอ แต่พอคิดดูดีๆแล้วก็มีแค่เธอที่เคยไปบริษัทกับพ่อ... "พ่อคะ... รินยังไม่มีแฟนค่ะ"

       "รัน..."

       "พ่อลองขอให้รินช่วยดูนะคะ น้องต้องเข้าใจแน่ๆ" มือบางจับมือผู้เป็นพ่อเอาไว้พร้อมกับสบตาท่านนิ่ง ถึงมันจะดูเห็นแก่ตัวที่อยู่ๆจะให้น้องสาวเธอไปเป็นตัวแทนให้เธอแต่มันไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

       "ฮึก... ก็ได้ค่ะ ฮึกๆ รินจะช่วยพ่อกับพี่รันนะคะ"

       "!!!!!!"

       ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากมุมของบ้านพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เธอได้ยินทั้งหมดแล้ว...เป็นเรื่องบังเอิญเหมือนกันที่อยู่ๆเธอก็ได้ยินบทสนทนาของพี่สาวและผู้เป็นพ่อเข้าเต็มๆตั้งแต่แรก

       "ยัยริน..."

       "ฮึก รินขอตัวขึ้นห้องนะคะ"

       "รินเดี๋ยวลูก!!"

กลับมาที่ปัจุบัน

       ชุดแต่งงานถูกถอดออกไปพร้อมกับใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางค์ตอนนี้กำลังนั่งมองโทรศัพท์อย่างเลื่อนลอย... เธอไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าบ่าวจะดีด้วยเพราะเขาก็ถูกบังคับเหมือนกัน แต่อย่างน้อยเขาก็ใจดีไม่ไล่เธอออกจากบ้านตั้งแต่วันแรกล่ะนะ...

       "เพิ่งจะวันแรกเองริน สู้ๆนะ" ร่างบางได้แต่ให้กำลังใจตัวเองเงียบๆคนเดียวพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า... พรุ่งนี้เธอยังต้องไปเรียนที่มหาลัยอีก

เข้าวันรุ่งขึ้น

       มิรินตื่นขึ้นมาพร้อมกับรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักศึกษาก่อนจะรีบลงไปข้างล่างเพื่อทำอาหารเช้าทานเองเหมือนทุกวัน ถึงบ้านเธอจะมีแม่บ้านแต่การที่ต้องตื่นมาทำหลายๆอย่างในตอนเช้านั้นดูน่าเหน็ดเหนื่อยเกินไปเธอเลยอาสาจะทำอาหารเช้าทานเอง 

       พอเป็นแบบนั้นความเคยชินของเธอเลยทำให้เธอต้องมายืนคุยกับแม่บ้านของเจ้าบ่าวว่าเดี๋ยวให้เป็นหน้าที่เธอเพื่อที่แม่บ้านจะได้ไปทำอย่างอื่น

       "ต่อไปเดี๋ยวรินทำเองนะคะ ^^"

       "ค่ะคุณหนู"

       "เอ่อ...คุณธามเขา...ทานข้าวเช้ามั๊ยคะ?" มิรินถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แค่เธอเอ่ยชื่อเขา เธอก็รู้สึกประหม่าแล้ว 

       "ทานค่ะ จะคุณธามจะลงมาช่วงสายๆหน่อย"

       "โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวรินจะทำไว้แล้วคุณป้าค่อยอุ่นให้คุณธามนะคะ"

       "เรียกป้าเฉยๆก็ได้ค่ะคุณหนู"

       "ไม่เป็นไรค่ะ ให้หนูเรียกแบบนี้เถอะนะคะ ^^"

       "ก็ได้ค่ะ ทานเสร็จแล้วไปที่โรงรถเลยนะคะ เดี๋ยวลุงสมหมายจะเป็นคนไปรับไปส่งเอง" แม่บ้านบอกอย่างเอ็นดู สายตาที่มองมิรินตั้งแต่หัวจรดเท้าที่ดูยังไงก็ดูมีความเรียบร้อยจากภายใน ไม่ได้มีการปั้นแต่งแต่อย่างใดของเธอทำให้หญิงสูงวัยยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิด

       "โอเคค่ะ ^^"

       "เดี๋ยวป้าขอตัวไปทำอย่างอื่นก่อนนะคะ"

       "ได้ค่ะ ^^"

       มิรินทำโจ๊กหมูร้อนๆก่อนจะตักใส่ถ้วยให้ตัวเองแล้วรีบทานเพราะกลัวว่าลุงสมหมายจะรอนาน อีกเหตุผลหนึ่งคือเธอนัดเพื่อนเอาไว้ที่คณะเลยต้องรีบทาน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คนตัวสูงเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านด้วยท่าทางนิ่งสงบ...

       "ริน...ทำโจ๊กหมูไว้ค่ะ คุณธามจะทานมั๊ยคะ?"

       "อืม"

       "เดี๋ยวรินตักให้นะคะ"

       แล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็แทบจะไม่มีอสียงอะไรดังเลยนอกเลยเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่พยายามปรับให้มันนิ่งสงบ

       มิรินลึกขึ้นพร้อมกับล้างถ้วยของเธอให้สะอาดห่แนจะขอตัวไปมหาลัย โดยที่ไม่ลืมยกมือไหว้คนตัวสูง... เขามองการกระทำนั้นนิ่งๆพร้อมกับนึกสงสัยว่าเธอไหว้เขาทำไมในเมื่อเขาอายุห่างจากเธอแค่ไม่กี่ปี

       "อะไรวะ..."

#ลวงรักวิวาห์ร้อน

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า