คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER: 00[อัปครบ]
คืนวันศุกร์ คืนแห่งการปลดปล่อยและคืนแห่งการท่องราตรีของใครหลายๆ คน คนบางส่วนอาจจะใช้คืนวันศุกร์นี้ในการนอนหลับพักผ่อนตั้งแต่หัววันเพื่อเช้าวันเสาร์จะได้รู้สึกสดชื่นตอนตื่นนอน บางส่วนกลับใช้คืนวันศุกร์นี้ในการปลดปล่อยความเหนื่อยล้าจากการทำงานโดยการมานั่งฟังดนตรีชิลๆ ในร้านนั่งชิลทั่วไป หรือบางส่วนอาจจะต้องการแอลกอฮอล์ช่วยให้ผ่อนคลายจึงเลือกไปนั่งตามคลับและบาร์เพื่อที่พวกเขาเหล่านั้นจะได้คนมานั่งข้างๆ ให้ตัวเองหายเหนื่อยง่ายกว่าเดิม
ต่างคนต่างมีวิธีพักผ่อนต่างกันไปตามที่ตัวเองต้องการ พัชรนันท์เองก็เช่นกัน...
ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อร้ายที่มีร่างกายกำยำและสูงราวๆ 180 เซนติเมตรกำลังนั่งอยู่บนโซฟาสีแดงสดภายในคลับแห่งหนึ่ง
สาวเล็กสาวใหญ่ต่างก็ให้ความสนใจพัชรนันท์ตั้งแต่วินาทีที่เขาก้าวเท้าเข้ามาภายในสถานที่แห่งนี้ สายตานับสิบคู่ที่จ้องมองไปที่ตัวเขาอยากเปิดเผยไม่ได้ทำให้ชายผู้ตกเป็นจุดสนใจสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขาทำได้แค่ยักไหล่ให้กับสายตาเหล่านั้นหนึ่งครั้งก่อนจะเรียกพนักงานคนหนึ่งมา
"เรียกผู้หญิงคนนั้นมาให้หน่อย" พัชรนันท์บอกพนักงานพร้อมกับส่งสายตาไปที่หญิงสาวในเดรสสีดำรัดรูปคนหนึ่งที่กำลังนั่งส่งยิ้มให้เขาอยู่
ทันทีที่ได้รับคำสั่ง พนักงานคนดังกล่าวก็เดินไปเรียกพนักงานสาวนั่งดริ้งประจำร้านให้ไปหาตามที่เขาบอกมา หญิงสาวรีบลุกขึ้นไปหาพัชรนันท์โดยไม่มีท่าทีขัดเขินอะไรทั้งสิ้น เธอนั่งลงบนโซฟาข้างเขาก่อนจะส่งสายตาหวานหยดย้อยไปให้
พัชรนันท์ยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะใช้มือกวักเรียกเธอเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม จนตอนแรกที่ทั้งคู่นั่งห่างกันเกือบเท่าความยาวแขน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าสาวเจ้าแทบจะนั่งเกยที่ตักของชายหนุ่มเข้าซะแล้ว
"ใกล้แบบนี้ไม่เป็นไรหรอคะ?" เธอถามเสียงเบา ในขณะที่เสียงดนตรีภายในคลับนั้าค่อนข้างดังทำให้พัชรนันทร์ต้องโน้นหน้าเข้าไปใกล้เธอเพื่อฟังอีกรอบ "นั่งใกล้กันแบบนี้จะไม่เป็นไรหรอคะ?" เธอถามอีกครั้งด้วยประโยคที่มีใจความแบบเดิม แต่ครั้งนี้ริมฝีปากสีแดงสดเสียดสีกับใบหูของชายหนุ่มด้วย
พัชรนันท์ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะกระซิบถามที่ข้างหูของอีกฝ่ายออกไป "อันนี้ต้องถามเธอมากกว่านะว่าใกล้แบบนี้ได้มั้ย"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ" หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะขยับช่วงบนเข้าไปเสียดสีกับลำแขนของชายหนุ่ม
พัชรนันท์พอใจมากกว่าเดิม เขาชอบความสัมพันธ์ที่ต่างฝ่ายต่างยินยอม ไม่มีการขัดขืนอะไรใดๆ ทั้งสิ้น ถ้าอีกฝ่ายไม่ชอบเขาก็พร้อมที่จะจบแค่นั่งดื่มเป็นเพื่อนกัน แต่ถ้าอีกฝ่ายยินยอมที่จะทำมากกว่านั่งดื่มเขาก็พร้อมจะพาไปสนุกกันต่อหลังจากนี้อีก แต่ความสัมพันธ์เหล่านี้ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่จะคงอยู่ตลอดไป ถ้าครั้งแรกเขาพอใจ อาจจะมีครั้งต่อไปอีก แต่ถ้าเขารู้สึกว่ามันไม่ใช่ ก็คงจบลงที่ครั้งแรกนี่แหละ
และผู้หญิงคนนี้...ชายหนุ่มค่อนข้างคาดหวังว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่วิเศษ
แต่ใครจะไปคิดว่าค่ำคืนอันแสนวิเศษของพัชรนันท์จะต้องพังลงไปตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเมื่อมีร่างบางสมส่วนในเดรสเกาะอกสีแดงเดินตรงมายังจุดที่เขานั่งอยู่ก่อนจะปรายตามองผู้หญิงที่นั่งเบียดเสียดข้างกายพัชรนันท์ด้วยสายตาว่างเปล่าแล้วลากดวงตาคู่สวยมองมาที่พัชรนันท์ค้างไว้
ริมฝีปากสีเดียวกันกับเดรสของเธอฉีกยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูเย็นยะเยือก แขนเรียวบางสองข้างยกขึ้นมากอดไขว่กันไว้ตรงหน้าอก นิ้วมือข้างซ้ายกรีดกรายขึ้นลงด้วยความเชื่องช้า ทำให้แสงไฟภายในคลับกระทบเข้ากับเพชรเม็ดโตที่ประดับอยู่บนแหวนวงเล็กที่เธอกำลังสวมใส่อยู่
ใครหลายคนที่เคยเห็นเหตุการณ์อันคุ้นตาแบบนี้มาก่อนรีบลากสายตากลับไปสนใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ ส่วนคนที่ไม่เคยเห็นได้แต่ส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นมาสอดส่องตลอด
จนกระทั่ง...
"คุณสาขา" ร่างบางเริ่มพูดกลุ่มคำแรกออกมาก่อนจะต่อด้วยประโยคที่ว่า "เมียจ๋ามารับกลับบ้านแล้วค่ะ!"
พัชรนันท์กลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคออย่างยากลำบากก่อนจะดันร่างบางที่นั่งเบียดเสียดเขาให้ออกห่าง
พนักงานสาวเห็นท่าจะไม่ดีเลยรีบลุกออกไปก่อนที่เธอจะโดนลาดเข้าไปเกี่ยวด้วย
ตอนนี้บริเวณนั้นเหลือแค่พัชรนันทร์และหญิงสาวผู้มาใหม่เท่านั้นที่เป็นจุดสนใจ...
"นั่งก่อนมั๊ย?" พัชรนันท์ถามด้วยรอยยิ้มแห้งๆ พร้อมกับขยับตัวเล็กน้อยแล้วตบลงที่เบาะข้างๆ เขาเพื่อให้เธอมานั่งด้วย แต่ร่างบางกลับยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับอะไรทั้งสิ้น เขาเลยกระแอมไอแก้เก้อหนึ่งทีแล้วเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนจะเดินไปโอบรอบเอวบางแล้วพาอีกฝ่ายเดินออกจากคลับไป...
เมื่อมาถึงบริเวณลานจอดรถร่างบางรีบผลักคนตัวสูงให้ออกห่างทันทีพร้อมทั้งยกมือขึ้นมาถูกเข้ากับลำตัวของเธอในส่วนที่โดนคนตัวสูงจับเมื่อกี้
"ไม่ต้องทำรังเกียจขนาดนั้นก็ได้มั้ง" พัชรนันท์ว่าพลางกลอกตาไปมากับท่าทีเหล่านั้นของคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่ได้อะไรมากเพราะมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
"จิ๊! ไม่ต้องพูด!" คนตัวเล็กพูดเสียงดังพร้อมทั้งแบมือไปตรงหน้าพัชรนันท์ก่อนจะพูด "ส่งกุญแจรถมา จะขับกลับเอง" และก่อนจะเปิดโอกาสให้พัชรนันท์ได้พูดอะไร ร่างบางก็ชิงพูดออกมาก่อนว่า "ฉันให้คนขับรถมาส่ง" เหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายจะถามถึงรถของเธออย่างงั้นแหละ
"ฉันขับเองได้" พัชรนันท์กล่าวพลางเดินไปยังฝั่งคนขับ แต่มือเรียวบางก็คว้าเข้าที่ข้อมือของเขาเอาไว้พร้อมกับพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า
"ฉัน-จะ-ขับ!"
พัชรนันท์กลืนน้ำลายลงคออีกลอบช้าๆ ก่อนจะตัดสินใจหยิบเอากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงของตัวเองขึ้นมาส่งให้เธอไป
หญิงสาวในชุดรัดรูปสีแดงรับกุญแจมาถือไว้ก่อนจะยกมือขึ้นสะบัดผมลอนสีดำสนิทของตัวเองไปไว้ข้างหลังแล้วปลดล็อครถเพื่อที่จะรีบขึ้นไปนั่ง
ในใจของสาวเจ้าตอนนี้คืออยากกลับบ้านเร็วๆ รีบล้างเครื่องสำอางและรีบนอนให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ ไม่งั้นเธอคงไม่พูดกับชายหนุ่มอย่างตรงไปตรงมาว่ามารับเขากลับบ้านหรอก
วันนี้ เวลานี้เธอควรจะได้นอนหลับฝันดีหลังจากที่เคลียร์งานทั้งหมดของเธอเสร็จแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่ามีคนเห็นสามีสุดที่รักของเธอมานั่งเหงาหงอยเศร้าสร้อยอยู่คนเดียวในคลับ เธอเลยต้องรีบแต่งหน้าแต่งตัวเพื่อมารับสามีของเธอกลับบ้าน! แต่พอมาเห็นว่าสามีสุดที่รักของเธอนั้นไม่ได้นั่นโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวตามที่มีคนได้บอกเธอ อารมณ์หงุดหงิดก็พุ่งปรี้ดขึ้นมาในหัวทันที...
"มีผัวเหมือนมีลูก บอกอะไรไม่เคยจะทำได้" และด้วยความหงุดหงิดนั้น ร่างบางได้บ่นพึมพำออกมาขณะที่ขับรถอยู่
"แค่นี้เอง เธอจะบ่นทำไมก็ไม่รู้"
"ฉันอาบน้ำเตรียมตัวนอนแล้วแท้ๆ แต่กลับต้องมารับนายกลับบ้านเนี่ยนะที่นายบอกว่าแค่นี้?"
"เอาหน่า ยังไงพรุ่งนี้เธอก็ไม่มีอะไรทำไม่ใช่หรออัยย์?"
อัยย์หรือไอรดา นางแบบสาวชื่อดังที่คนทุกเพศทุกวัยต่างก็ให้ความสนใจกับความสวยของใบหน้าที่สามารถจับต้องได้ของเธอและหุ่นที่ดูสมส่วนไม่มีที่ตินั้น แต่ถึงไอรดาจะเป็นที่รู้จักในวงการนางแบบอยู่แล้วเธอยังเป็นที่รู้จักในสายงานที่เกี่ยวกับออกแบบดีไซน์อีกด้วยเพราะไอรดาเองก็เป็นส่วนหนึ่งในการออกแบบเสื้อผ้าให้กับแบรนด์ที่กำลังจ้างเธออยู่ในขณะนี้ ซึ่งนั่นก็คือแบรนด์ของทางบ้านคุณสามีที่น่ารักน่าหยิกของเธออย่างพัชรนันท์นั่นเอง
ความสัมพันธ์ของเธอกับชายหนุ่มคนนี้เริ่มจากครอบครัวทั้งคู่รู้จักกันตามงานสังคมต่างๆ และเพราะสายงานที่เกี่ยวข้องกัน ต่อมาความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็เป็นนายจ้างและลูกจ้างเนื่องจากแม่ของพัชรนันท์ได้ติดต่อให้เธอไปเป็นนางแบบให้แบรนด์ของที่บ้าน
และกระทั่งเมื่อสามเดือนที่ผ่านมา...
วันที่ทางพัชรนันท์มีข้อเสนอมือยื่นให้ไอรดาถึงตัวเลขแปดหลักที่เธอจะได้หากร่วมมือกับเขา
ข้อเสนอที่ว่าคือการแต่งงานกันเพื่อผูกมัดสัญญาของเธอกับแบรนด์เสื้อผ้าของทางบ้านพัชรนันท์ จากข้อเสนอนี้ไอรดาจะได้เงินตอบแทนที่ตกลงร่วมมือกันถึงแปดหลัก ได้งานที่เป็นทั้งนางแบบและดีไซเนอร์โดยไม่ต้องกลัวว่าวันหนึ่งจะตกงานหรือไม่มีคนจ้างเลย
ความจริงข้อเสนอนี้ไม่ใช่ความคิดพัชรนันท์ เขาไม่ได้คิดเรื่องนี้ได้เองตั้งแต่แรก เป็นแม่ของเขาเองที่ลองพูดเปรยๆ เรื่องนี้แต่งงานกับเขามานานแล้วเนื่องจากเห็นว่าลูกชายเพียงคนเดียวถึงวัยที่เหมาะจะมีครอบครัวได้แล้ว เป็นช่วงเดียวกันกับที่แม่ของเขากำลังหาวิธีที่จะผูกมัดสัญญาจ้างของไอรดาไว้กับเธอเองคนเดียว แล้วอยู่ๆ แม่ของเขาก็มีความคิดที่ว่าถ้าได้ไอรดามาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านก็คงจะคุยกันได้ง่ายขึ้น
ไอรดาคนที่หยิบจับอะไรก็เป็นเงินเป็นทอง ขายดีจนเทน้ำเทท่า จะใส่อะไรร่างกายก็เสริมเสื้อผ้าได้แทบทุกชิ้นแบบนี้เป็นใครจะไม่อยากผูกขาดสัญญาไว้กับตัวเอง แต่อีกเหตุผลที่แม่ของพัชรนันท์มีความคิดชั่ววูบที่อยากได้เธอมาเป็นสะใภ้เป็นเพราะตัวของท่านเองหลังจากที่เคยร่วมงานกับเธอและได้พบกันอยู่บ่อยครั้งก็รู้สึกชอบพอหญิงสาวคนนั้นอยู่ไม่น้อย ความคิดชั่ววูบที่จะให้ไอรดามาเป็นลูกสะใภ้ก็คงไม่ใช่ความคิดที่แย่เท่าไหร่
ในตอนแรกพัชรนันท์มองว่าความคิดของแม่เขาเป็นเรื่องที่แทบจะเกิดขึ้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำที่จะเอาทั้งลูกสะใภ้ทั้งสัญญาผูกขาด แต่เมื่อแม่ของเขาพูดเรื่องโอนหุ้นของบริษัทที่เคยสัญญาว่าจะโอนให้หลังเขาแต่งงานขึ้นมาลอยๆ ชายหนุ่มผู้โลภมากในเงินและทองเลยเกิดความลังเลเป็นครั้งแรกในชีวิต...
และสุดท้ายเขาก็เก็บเรื่องนี้มาคิดแล้วลองยื่นข้อเสนอนี้กับไอรดาดู โดยหากเธอรับข้อเสนอนี้ทั้งคู่จะเริ่มจากการแกล้งๆ ศึกษาดูใจกันสักระยะหนึ่งแบบเปิดเผยต่อหน้าสาธารณชน แกล้งๆ ให้ใครหลายๆ คนรู้ถึงความสัมพันธ์จอมปลอมนี้แล้วค่อยพาไปเปิดตัวกับแม่ของเขาก่อนจะตัดสินใจเรื่องแต่งงานในที่สุด
ซึ่งนั่นหมายถึงพัชรนันท์ต้องการที่จะโกหกแม่เขาเรื่องความสัมพันธ์เหล่านี้นั่นเอง...
ได้ทั้งลูกสะใภ้และนางแบบที่แม่ชอบใจไปให้แม่ เขาคงจะได้รับความดีความชอบมากขนาดที่ว่าขอแค่หุ้นคงไม่พอ!
วันนั้นไอรดาตอบตกลงไปโดยไม่คิดอะไรเพราะรู้สึกเมามายกับตัวเลขที่เขาเอามาหลอกล่อ จนถึงวันที่ต้องลองชุดเจ้าสาวไอรดาถึงกับช็อคเพราะไม่คิดว่างานแต่งของเธอกับเขาจะจัดใหญ่โตขนาดที่ว่ามีนักข่าวมาตามเก็บภาพด้วย โดยแม่ของพัชรนันท์เป็นคนจัดการทุกเองทั้งหมด!
ข้อตกลงพวกนี้ทางไอรดาไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรให้ทางบ้านทราบเลยแม้แต่น้อยเพราะไม่อยากให้คนทางบ้านคิดมาก ทุกคนภายในบ้านเธอรู้เรื่องแต่งงานพร้อมกันก็ตอนที่พัชรนันท์พาคุณแม่ไปขอไอรดานั่นแหละ ซึ่งทางบ้านของไอรดาต่างก็คิดว่าทั้งคู่คงศึกษาดูใจกันมาก่อนหน้านั้นอยู่แล้วเลยตกลงปลงใจจะแต่งงานกันสายฟ้าแล็ป แม่ของไอรดาแทบจะตัวลอยเมื่อรู้ว่าลูกเขยของตัวเองเป็นคนใกล้ตัวที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีเลยไม่มีการระแคะระคายเกี่ยวกับงานแต่งครั้งนี้เลยสักนิด ท่านออกจะยินดีด้วยซ้ำเพราะนั่นจะทำให้งานของไอรดาได้รับการโปรโมทได้ดีกว่าเดิมและการงานของเธอจะมั่นคงมากขึ้น
และเพราะแบบนั้นทั้งคู่เลยได้ทำการตั้งข้อตกลงกันเอาไว้ ข้อตกลงที่ว่าก็คือภาพลักษณ์ของพวกเขาหลังจากแต่งงานนั้นต้องเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันปานจะกลืนกิน คอยส่งความรักอันหวานชื่นขนาดที่มดยังไม่กล้าขึ้นให้กัน และห้ามมีเรื่องเสียๆ หายๆ เชิงชู้สาวออกมาออกมาเด็ดขาดเพราะมันจะกระทบกับงานของฝ่ายไอรดาและอย่างที่บอกไป...ไอรดาไม่อยากให้ครอบครัวของเธอต้องคิดมาก
ข้อเสนอก็มีแค่นี้...
แค่เป็นสามีและภรรยาที่ดี...
แค่นี้เอง
แต่ก็เพราะแบบนั้น! วันนี้! เวลานี้! ไอรดาเลยโมโหมากที่พัชรนันท์ออกมาเที่ยวในที่ที่มีคนจำเขาได้!
ไอรดาพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ใช่ พรุ่งนี้ฉันว่าง ดังนั้นพรุ่งนี้เช้านายตายแน่...ไอ้แก่"
ความคิดเห็น