คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #พาขวัญจะอ่อย:: บทนำ
วันที่สายฝนกำลังโปรยลงมา...
วันนั้นเป็นวันแรกที่เราได้เจอกัน...
วันนั้นเป็นวันที่ฉันได้บอกกับตัวเองว่า
ฉัน ‘พาขวัญ’ คนนี้ได้เจอเนื้อคู่แล้ว!
12/01/xx
19:30 น.
‘ซ่าา’
“ไม่ไรค่ะแม่ ขวัญมีที่หลบฝนอยู่ค่ะ”
[เมื่อกี้แม่โทรหาลุงพงษ์ เขาบอกว่ารถติดมากเลยลูก]
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ขวัญรอได้”
[โอเคลูก ถ้าขึ้นรถแล้วโทรบอกแม่ด้วยนะคะ]
“ได้ค่ะ”
โทรศัพท์เครื่องบางถูกเก็บลงในกระเป๋าสะพายพร้อมกับสายตาที่ทอดมองออกไปไกลอย่างไร้จุดหมายว่าตัวเองกำลังมองหาอะไรอยู่ มือสองข้างเริ่มยกขึ้นมากอดไขว่กันไว้ที่หน้าอก ผมที่เคยปล่อยยาวสลวยเมื่อช่วงเช้าก็ถูกมัดรวบขึ้นเพราะลมที่พัดกรรโชกแรงทำให้ผมที่ทำมาแพงยุ่งฟูไปหมด
“มาตกอะไรวันนี้ก็ไม่รู้!” ฉันบ่นเสียงดังอย่างไม่เกรงใจใคร แน่สิ ตรงนี้ไม่มีใครให้เกรงใจนี่ เท่าที่ดูก็มีแค่ฉันคนนี้ยืนหลบผมอยู่คนเดียวอย่างเปล่าเปลี่ยวหัวใจ จะขอบ่นออกมาเสียงดังบ้างก็คงไม่เป็นอะไรหรอก
“เปียกไปหมด เฉอะแฉะไปหมด รองเท้าก็บังคับให้ใส่สีขาวอีก อะไรก็ไม่รู้!” แล้วพอได้บ่นหนึ่งครั้ง...ครั้งที่สอง สามและสี่ก็ตามมาเรื่อยๆ
“รถก็เป็นอะไรทำไมชอบมาติดตอนฝนตกก็ไม่รู้ วันปกติยังติดไม่พออีกรึไง!” ตั้งคำถามลอยๆ ไปกับธาตุอากาศที่อยู่รอบๆ ตัวเอง
ฉันน่ะไม่เคยชอบหน้าฝนเลยจริงๆ นะ ไม่ชอบอะไรที่มันให้ความรู้สึกเฉอะแฉะเลย ไหนจะอากาศร้อนอบอ้าวก่อนฝนตกอีก...ไม่ชอบสุดๆ เลย
“เฮ้อ” แต่บ่นออกไปได้นิดเดียวก็ต้องมาถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าก่อนจะมองหาที่นั่งเพราะรู้สึกเมื่อยขาหลังจากที่ยืนรอมานานแล้ว
ฉันหันหลังกวาดสายตามองไปบริเวณใต้ตึกคณะวิศกรรมศาสตร์ จากที่สายตากำลังมองหาที่นั่งอยู่นั้นกลายเป็นว่าตอนนี้สายตาของฉันกลับถูกตรึงไว้ที่ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งเสียบหูฟังอยู่พื้นและหันหลังให้ฉันอยู่
รู้ว่าเป็นผู้ชายเพราะเห็นกางเกงนักศึกษาที่เขาใส่กับผมที่สั้นของเขา
รู้ว่าเขาเสียบหูฟังเพราะหูฟังที่เขาใช้ยังเป็นแบบมีสายอยู่
รู้ว่าเขาเป็นคนที่หน้าตาดีมากก็ตอนที่เราสบตากัน
ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามามองที่ฉัน สายตาเรียบนิ่งมองมาที่ฉันโดยไม่มีความหมายใดๆ แฝงทั้งสิ้น เสียงฝนรอบตัวฉันยังคงดังกระหึ่มอยู่เหมือนเดิม แต่เสียงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของฉันนั้นดังกระหึ่มและรัวแรงยิ่งกว่าสายฝนที่กำลังตกเสียอีก...
โอ้มายก็อด...
ฉันแค่มาหลบฝนใต้ตึกคณะเพื่อนบ้านเฉยๆ ไม่ได้มีความคิดจะมานั่งส่องผู้ชายเลยนะ แต่ทำไม...
‘ฉับๆๆๆ’
สองขารีบก้าวตรงไปยังจุดที่ผู้ชายคนนั้นกำลังนั่งอยู่ สายตาของฉันที่ยังคงประสานกับเขาจากที่เป็นแววตาของคนตกใจตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดูมีไฟบางอย่างลุกโชนอยู่ในแววตา และเมื่อฉันมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว...
“ชอบค่ะ”
เป็นคำพูดที่ฉันไม่คิดว่าจะใช้มันบอกใครมาก่อนนอกจากว่าจะบอกคนที่ตัวเองชอบและอยากได้จริงๆ...
“ขวัญชอบมาก แล้วขวัญก็อยากได้ด้วย!”
12/01/xx
19:50 น.
วันนั้น...วันที่สายฝนกำลังโปรยลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เป็นวันที่ฉันได้บอกชอบผู้ชายเป็นครั้งแรกในชีวิต
เป็นวันที่ฉันคิดว่าหน้าฝนก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น
ความคิดเห็น