My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #8 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 05[อัพครับ]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       ได้ยินแบบนั้นผมก็รีบกลับมาที่ห้องทันทีโดยแยกตัวออกจากไอ้น้ำที่ทำหน้าเหลือเชื่ออยู่ตรงมุมตึก ปล่อยให้มันอึ้งอยู่แบบนั้นแหละดีแล้ว มีอะไรค่อยมาถามทีหลังเพราะตอนนี้เรื่องที่ผมควรจะสนใจและใส่ใจคือเรื่องของจันทร์เจ้า...

       "พร้อมเมื่อไหร่ก็พูด อย่าเงียบแบบนี้" ผมถามเสียงขุ่นเมื่อจันทร์เจ้าเงียบมาเกือบสามสิบนาทีแล้ว

       "ยังไม่ถึงห้องเลย..." เสียงหงอยพูดพร้อมกับเค้กที่หายไปเกินครึ่งของจันทร์เจ้าทำให้ผมแอบโล่งขึ้นมาเล็กน้อยเพราะก่อนหน้านี้เธอไม่ค่อยกินอะไรเลย

       ซึ่งมันแปลกมากสำหรับผีแบบจันทร์เจ้าน่ะ

       "พูดตอนนี้ก็ได้ มีแค่ฉันกับเธอ จะกลัวอะไร?" ถามไปก็มองกระจกหลังไปด้วย

       มันแปลก... 

       รถคันข้างหลังขับตามผมมาตั้งแต่มหาลัยจนตอนนี้จะถึงคอนโดอยู่แล้วมันก็ยังขับตาม ผมไม่ได้คิดไปเองนะแต่มันจับตามผมจริงๆ! คือผมลองจอดแวะปั๊มแล้วสามที่ มันก็จอดตาม...ให้เดาตอนนี้คงกำลังนึกสงสัยแน่ๆว่าผมจอดทำไม

       แล้วดูสิ...จะเลี้ยวเข้าคอนโดก็ไม่กล้า กลัวว่าถ้าลงไปแล้วไอ้คนที่อยู่ในรถพุ่งมาทำร้ายจะทำยังไง 

       แต่เชื่อมั๊ยว่าคำตอบของจันทร์เจ้าทำให้ผมต้องเบรครถอย่างกระทันหัน "เขาตามมา..."

       "ฮึก! ผู้ชายคนนั้นตามพี่เหนือมา"

       สุดท้ายเมื่อไม่กล้าไปที่คอนโดผมก็ตั้งสติแล้วสลัดรถคันนั้นออกก่อนจะขับกลับบ้าน ยังไงพอไปถึงบ้านมันก็คงจะกลับเองแหละ... อีกอย่างหมู่บ้านผมอ่ะเขามียามอยู่ข้างหน้า ถ้ามีคนแปลกหน้าเขาต้องถามก่อนอยู่แล้วว่ามาหาใครแล้วจะติดต่อเจ้าของบ้านก่อนตลอด

       ผมมั่นใจมากว่าไม่รู้จักมัน

       ยิ่งจันทร์เจ้าบอกว่าเป็นผู้ชายผมยิ่งมั่นใจเพราะเพื่อนผู้ชายที่ผมรู้จักน่ะไม่ได้มีรถสีขาวมุกเลยสักคน!

       "อย่าร้องดิ..." มาถึงบ้านประโยคแรกที่ผมพูดกับจันทร์เจ้าคือบอกให้เธอหยุดร้อง ตอนนี้ก็ยังไม่มีมครลงจากรถเลยซักคน

       "จันทร์เจ้ากลัวอ่ะ ฮึก! เขารู้จันทร์เจ้าด้วย ฮืออ"

       ห้ะ?

       "เดี๋ยว...เขารู้จักเธอได้ยังไง? เขาเห็นเธอหรอ?" ยอมรับเลยว่าตอนนี้คิ้วผมขมวดยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินสิ่งที่จันทร์เจ้าบอก

       "ค่ะ ฮึก เขาเห็นแล้วก็จับจันทร์เจ้าได้ด้วย" 

       "!!!!!!"

       "หนูกลัวแล้วอ่ะ ฮืออ"

       ไอ้เวรนั่น...นอกจากจะเห็นจันทร์เจ้าได้แล้วยังจับยัยนี่ได้ด้วยงั้นหรอ!? 

       "ตั้งแต่..." พอจะถามเธอว่าตั้งแต่ตอนไหนเสียงของตัวเองก็หายไปทันทีพลางนึกถึงวันนั่น...วันที่จันทร์เจ้าขอจับมือผม

       มันต้องเป็นก่อนหน้านั้นแน่ๆ เพราะแบบนี้เธอถึงไม่อยากไปมหาลัยสินะ เพราะไอ้ผู้ชายคนนั้นอยู่ที่มหาลัยและอาจจะทำตัวน่ากลัวใส่จันทร์เจ้าจนเธอไม่อยากไปแน่ๆ

       "ใจเย็นๆ หยุดร้องไห้ก่อน" ผมบอกอย่างใจเย็นแม้ตอนนี้อยากจะขับรถออกไปตามหาไอ้เจ้าของรถสีขาวมุกคันนั้นแล้วถามว่าต้องการอะไรแต่ก็ทำไมได้ ยิ่งอยากปลอบจันทร์เจ้ายิ่งทำไม่ได้เข้าไปอีก

       อยากลูบผมปลอบแต่ก็จับต้องเธอไม่ได้...

       รู้สึกอยากตายก็วันนี้นี่แหละ!

       

       

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า