คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #ละลายรัก:: 02[100 per.]
ฉันเดินตามทั้งสองคนอย่างเงียบ ๆ จนมาถึงโต๊ะอาหาร บรรยากาศมื้อเช้าที่ไม่ค่อยคุ้นเคยทำให้ฉันเผลอมองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหลายต่อหลายครั้งจนอีกฝ่ายรู้สึกตัวว่าโดนมองบ่อยเกินไปจึงได้ส่งสายตาเรียบนิ่งมาให้ ฉันถึงได้นั่งตัวตรงแล้วก้มลงมองจานข้าวของตัวเองรอให้อาหารมาเสิร์ฟ ฟังเสียงของคุณป้ากับพี่หมอกคุยกันไปเรื่อย
“แล้วนี่...หมอกเข้าไปเลือกชุดให้น้องในห้องด้วยหรอ?”
สิ้นเสียงของคุณป้าทำให้ฉันถึงกับชะงักไปเพราะว่าไม่คิดว่าท่านจะเห็นตอนที่เราสองคนเดินออกมาจากห้องนอนด้วยกัน เพราะตอนเดินออกมาอย่างที่บอกไปคือฉันเดินตามหลังของพี่ไอหมอกเลยไม่เห็นทางข้างหน้า ได้โผล่ออกมาก็ตอนที่คุณป้าขอดูชุดฉันนั่นแหละ
“คือ...” ฉันกำลังจะหาอะไรแก้ต่างเพราะกลัวว่ามันจะดูไม่ดีหรือคุณป้าอาจจะคิดไปไกลมากกว่านี้ แต่พี่ไอหมอกกลับตอนตามความจริงออกมา
“ครับ”
“เข้าห้องนอนผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้นะหมอก” คุณป้าว่าพร้อมกับยกมือขึ้นมาตีที่หลังมือของพี่หมอกเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ “คนอื่นจะเอาไปพูดเสีย ๆ หาย ๆ ได้นะ”
“ขอโทษครับ” พี่ไอหมอกว่า ฉันถึงได้พูดขึ้นไปเหมือนกัน
“ฝนก็ขอโทษนะคะ แต่ชุดที่ฝนใส่ตอนแรกมันไม่เรียบร้อยพี่หมอกเลยให้ฝนไปเปลี่ยนเท่านั้นจริง ๆ นะคะ”
“ป้าเข้าใจจ้ะ” คุณป้ายิ้มให้ฉันแล้วหันไปหาพี่หมอกต่อ “หมอกก็ไม่น่าไปเคร่งเรื่องชุดกับน้องเลย ยังไงก็วันแรก ให้น้องไปเห็นบรรยากาศก่อนก็ได้”
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฝนไปที่บริษัทนะครับ” พี่ไอหมอกว่า
ก็จริงอย่างที่เขาบอกเพราะว่าฉันเคยไปตั้งแต่ตอนที่พ่อกับแม่ยังอยู่ แต่ก็เคยไปบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้นเอง แต่ก็นั่นแหละ ชุดที่ฉันแต่งในตอนแรกเป็นชุดที่ฉันเคยใส่ไปบริษัท เพราะว่าฉันแค่ไปเล่นเฉย ๆ ไม่ได้ดูงานหรือเรียนรู้งานเหมือนครั้งนี้
ก็...ก็เพิ่งจะมาเข้าใจเองตอนนี้นี่แหละ
“แม่รู้ แต่หมอกไม่อยากให้บริษัทดูมีสีสันบ้างหรอลูก? บางทีแม่ว่าบริษัทมันบรรยากาศอึมครึมไปนะ”
“ที่ฝนใส่ก็มีสีสันอยู่นะครับ”
“เพราะตู้เสื้อผ้าน้องไม่มีเสื้อสีเข้ม ๆ ไง ครั้งนี้ถึงยังมีสีอื่นนอกจากสีขาวกับสีดำน่ะ”
“......” พี่ไอหมอกเงียบไป
ฉันแอบเหลือบสายตาไปมองปฏิกิริยาของเขาว่าตอนนี้คนตัวสูงกำลังทำสีหน้าแบบไหนก็เห็นว่าใบหน้าเรียบนิ่งยังคงเป็นเหมือนเดิมอยู่
“แม่เข้าใจนะว่าหมอกอยากให้ภาพลักษณ์ของบริษัทออกมาดูดีแล้วก็เป็นระเบียบ แต่แม่ว่าเรื่องการแต่งกายขอแค่เรียบร้อยกับสุภาพแค่นั้นก็พอแล้วแหละ ไม่ต้องถึงขั้นเน้นโทนสีเข้มหรอก” คุณป้าพูดด้วยน้ำเสียงนุ่นนวลน่าฟัง
ฉันอยากจะพยักหน้าเห็นด้วยกับประโยคของคุณป้ามาก ๆ แต่ก็ทำได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานมื้อเช้าเท่านั้น
แค่นี้พี่ไอหมอกก็สายเพราะฉันแล้ว ฉันจะมานั่งทานข้าวช้าไม่ได้
“ค่อย ๆ ดึงบรรยากาศของบริษัทแบบเดิมกลับมานะหมอก”
“ครับ” พี่ไอหมอกรับคำอย่างว่าง่าย
แต่ดึงบรรยากาศแบบเดิมกลับมาได้หมายถึงตอนที่พ่อกับแม่ของฉันยังอยู่รึเปล่านะ?
ทำไมคุณป้าถึงพูดเหมือนกับว่าตอนนี้บรรยากาศตอนนี้มันต่างกันมากเลยอย่างงั้นล่ะ?
ฉัน...เริ่มใจไม่ดีซะแล้วสิ
เราใช้เวลาทานข้าวเช้าเกือบยี่สิบนาทีเพราะช่วงแรกมีการพูดคุยกันเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นบรรยากาศบนโต๊ะก็เงียบบงไปหลังจากที่พี่ไอหมอกตอบรับคุณป้า ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีกเลยจนกระทั่งเราทานข้าวเสร็จกันและเตรียมจะออกไปทำงานคุณป้าถึงพูดขึ้นมา
“ดูแลน้องด้วยนะหมอก”
“ครับ”
“น้องไม่รู้อะไรก็ค่อย ๆ สอนนะ”
“ครับ” พูดเสร็จพี่ไอหมอกก็ยกมือขึ้นไหว้คุณป้าแล้วเดินออกไป ฉันเห็นแบบนั้นก็รีบยกมือขึ้นไหว้ตามเหมือนกัน
คุณป้ายกมือขึ้นรับไหว้เราก่อนจะเอื้อมมือมาจับไหล่ของฉันเอาไว้ “ตั้งใจเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่พี่เขาจะสอนด้วยนะ”
“ค่ะคุณป้า” ฉันว่าก่อนจะยกมือขึ้นไหว้อีกรอบแล้วหมุนตัวตามหลังพี่ไอหมอกไป
ความคิดเห็น