ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Bittersweet #ละลายรัก

    ลำดับตอนที่ #5 : #ละลายรัก:: 02[50 per.]

    • อัปเดตล่าสุด 27 ก.ย. 64


    ประกาศจ้าาาา
    ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา
    FB PAGE: BBeatrizXX
    จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><
    ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา



    **นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน สถานที่ บุคคล และเหตุกรณ์ต่าง ๆ นักเขียนได้สมมติมันขึ้นมาทั้งหมดเลยนะคะ
    เนื้อาของเรื่องนี้มีพฤติกรรม การกระทำและคำพูดที่ที่ไม่เหมาะสม และไม่ควรลอกเลียน 
    กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ และอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำค่ะ**



    “เอาแก้วไปให้แม่บ้านล้าง แล้วเธอขึ้นไปเปลี่ยนชุดใหม่” เสียงเข้มจากด้านหลังทำให้ฉันหยุดเดินพร้อมกับหมุนตัวไปมองเจ้าของเสียงด้วยความไม่เข้าใจและได้ถามออกไปขณะที่แก้วทั้งสองใบในมือถูกแม่บ้านเดินมาแย่งไปถือไว้เอง

    “ทำไมคะ?”

    “ขอชุดที่เป็นทางการกว่านี้” ไม่ได้ตอบคำถามของฉันโดยตรง แต่บอกว่าอยากให้ไปเปลี่ยนแบบไหนแทนเหมือนกับว่าชุดของฉันมันจะไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ หรืออาจจะไม่ถูกใจเขา หรืออะไรก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องไปเปลี่ยนชุดด่วนเลย

    “ได้ค่ะ” ฉันตอบพี่ไอหมอกไปก่อนจะรีบหมุนตัวหวังจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเพราะได้ยินเสียงเก้าอี้ลากไปกับพื้นฉันเลยต้อหยุดการก้าวเท้าเพื่อหันไปมองที่ต้นตอของเสียงอีกรอบก็เห็นพี่ไอหมอกกำลังเดินมาทางนี้ด้วย

    และด้วยความที่เหมือนจะล่วงรู้อนาคตฉันเลยเร่งฝีเท้าตรงดิ่งไปที่ห้องของตัวเองทันที

    อย่าถึงขั้นจะมาเลือกเสื้อผ้าให้กันเลยนะ

    เมื่อมาถึงห้องฉันก็รีบปิดประตูและล็อกอย่างรวดเร็วก่อนจะมุ่งหน้าไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเองแล้วเปิดเลือกหาเสื้อผ้าที่เข้าใกล้กับคำว่าเป็นทางการสุดมา แต่ว่าคนอย่างฉันที่ไปเรียน ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์บ้างเป็นบางครั้งจะไปมีชุดที่มันเป็นทางการได้ยังไง

    “แบบไหนถึงจะได้นะ” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางหยิบเดรสสีพื้นออกมาหนึ่งตัวเพื่อวางไว้เป็นตัวเลือกก่อนจะลองหากางเกงขายาวหรือกระโปรงที่ตัวเองมีที่มันเข้ากันกับชุดลำลองและเบลเซอร์ที่จำได้ว่าเคยมี การมิกซ์แอนด์แมชต์ในหัวตอนนี้คือไม่ได้เลยจริง ๆ 

    ตอนนี้ได้แต่หวังว่าตัวเองจะไม่ทำให้เขาสายแค่นั้นก็พอแล้ว 

    แต่ว่าถ้าฉันเปลี่ยนชุดแล้วมันยังไม่โอเคเขาก็ต้องให้ฉันเปลี่ยนอีก ก็แสดงว่ายังไงก็ต้องสายอีกน่ะสิ!

    ไม่นะ แทนที่จะได้สนิทกันบ้าง แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกับว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่จะไปทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเพิ่มขึ้นอีกนะ


    ‘ก๊อก ๆ’


    ฉันสะดุ้ง

    และสะดุ้งแรงขึ้นอีกตอนที่ได้ยินเสียงพี่ไอหมอกดังขึ้นที่อีกฝั่งของประตูห้องนอนของตัวเอง 

    “เปิดประตู” 

    “ค่ะ” แม้ว่าตอนแรกจะล็อกประตูอย่างดียังไง แต่สุดท้ายฉันก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้พี่ไอหมอกเข้ามาเหมอนเดิมพร้อมกับหลีกทางให้อย่างนอบน้อมด้วย

    พี่ไอหมอกเดินไปดูเสื้อผ้าที่ฉันเลือกออกมาก่อนจะถือวิสาสะหยิบบางตัวขึ้นมาพร้อมกับมองมาทางนี้เหมือนกำลังพิจารณากันอยู่

    “เสื้อสีขาวแขนยาวที่เคยใส่อาทิตย์ก่อนอยู่ไหน?”

    “ในตู้ค่ะ” ตอบพร้อมกับไปหาเสื้อตัวที่ว่าออกมาพร้อมกับถือเอาไว้

    “ไปเปลี่ยนเป็นตัวนั้น กระโปรงตัวเดินนั่นแหละ”

    “ได้ค่ะ”

    “แล้วเอาเสื้อเข้าข้างในด้วย”

    เพียงเท่านั้นฉันก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำทันที

    เสื้อสีขาวสีขาวที่รูปทรงคล้าย ๆ กับเสื้อเชิ้ตแต่ไม่ใช่ มีแขนยาวถึงแค่ส่วนข้อศอกกับกระโปรงลายดอกไม้เล็ก ๆ สีชมพูอ่อนที่ฉันใส่อยู่เข้ากันได้ดีจนฉันงงเพราะว่าฉันไม่เคยหยิบมันมีใส่ด้วยกันเลยสักครั้ง

    ฉันจัดทรงผมของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปแล้วยืนโชว์ตัวให้พี่ไอหมอกดู

    “เสร็จแล้วค่ะ”

    พี่ไอหมอกใช้สายตาพิจารณากันอีกรอบก่อนจะส่งเสียงมาว่า “อืม” เพียงเท่านั้น ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นที่พึงพอใจแล้วเขาจึงเดินนำหน้าฉันออกไปนอกห้อง

    ฉันเมื่อเห็นแบบนั้นก็เดินตามหลังเขาไปด้วยความเงียบ รักษาระยะห่างของเราสองคนเอาไว้ 

    คิดเอาไว้ว่าคงไม่มีอะไรอีกแล้วและเราสามารถไปที่บริษัทได้เลย แต่ว่า...

    “อ้าว แม่นึกว่าไปทำงานแล้ว” 

    “ยังครับ ผมให้ฝนเปลี่ยนชุดนิดหน่อย” พี่ไอหมอกว่า ทำให้ฉันต้องขยับออกจากด้านหลักของเขาไปใหคุณป้าเห็นว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพไหน

    “ไหนป้าดูหน่อย” จับฉันหมุนไปมาเพื่อเช็คความเรียบร้อยก่อนจะยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น “วันนี้หนูฝนก็น่ารักเหมือนเดิมเลย” และไม่ลืมที่จะชมฉันแม้ว่าฉันจะไม่ได้ต่างไปจากทุกวันเท่าไหร่

    “ขอบคุณค่ะ” และเพราะว่าผู้ใหญ่ชมมา ฉันก็ต้องเอ่ยขอบคุณไปอย่างมีมารยาท

    “แล้วได้ทานอะไรกันรึยัง?”

    “หนูดื่มนมแล้วค่ะ”

    “ข้าวเช้าล่ะลูก?” เหมือนจะถามฉันในตอนแรก แต่พอจบประโยคคุณป้าหันไปมองพี่ไอหมอกที่ยืนมองเราสองคนคุยกันอยู่ด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

    “ยังครับ”

    “ดีเลย งั้นไปนั่งทานข้าวด้วยกันก่อนนะลูก นาน ๆ ทีจะได้ทานข้าวเช้าด้วยกัน” ครั้งนี้คุณป้าหันหน้ามาหาฉัน นั่นหมายความว่าฉันต้องเป็นคนตอบคำถามนี้ ซึ่งนั่นทำให้ฉันเกิดอาการฉันเลิ่กลั่กเกิดขึ้น

    ปกติเวลานี้ฉันจะไม่เห็นเของพี่ไอหมอกที่บ้านแล้วนะ แล้วดูจากสถานการณ์แล้ววันนี้เขาไปบริษัทสายมากแน่ ๆ เลย

    เพราะฉันรึเปล่านะ?

    ทำยังไงดี?

    ฉันไม่เคยปฏิเสธคุณป้าด้วยสิ...

    “เอ่อ...” ฉันไม่ได้ตอบอะไรคุณป้าไปทันทีเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง แต่ว่าพี่ไอหมอกเหมือนจะรู้ว่าฉันคงตัดสินใจไม่ได้ง่าย ๆ เขาเลยตอบขึ้นมาแทน

    “ครับ” 

    “แม่ไม่ได้นั่งทานข้าวเช้ากับหมอกมานานแค่ไหนแล้วนะ” คุณป้าท่านว่าก่อนจะปล่อยตัวฉันให้กลายเป็นอิสระแล้วเดินไปลูบแขนลูกชายของตัวเองพลางยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น 

    พี่ไอหมอกคลี่ยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะใช้มือโอบรอบเอวของคุณป้าแล้วพาเดินลงไปข้างล่าง




    Loading 50 per.



    Talk

    มาต่อเรื่องนี้แน้วน้าาา

    มีคนอ่านอยู่มั๊ยเอ่ยย

    แอบสปอยล์ไว้เลยว่าคาแรคเตอร์ของพี่หมอกที่ไรท์วางไว้จะค่อนข้างเจ้าระเบียบนิดนึงนะคะ 



    #ละลายรัก
    1 เม้น = 1 กำลังใจน้า
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×