คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #คับฟ้าพาฝัน:: 04[40 per.]
วันรุ่งขึ้น
กิจวัตรประจำวันของเรายังคงปกติทุกอย่างไม่ต่างจากเมื่อก่อนเท่าไหร่หลังจากที่เมื่อวานผมพูดอะไรหลาย ๆ อย่างออกไปให้พาฝันรู้ วันนี้เธอก็ยังตื่นเช้าขึ้นมาปลุกผมเหมือนเดิม แม้เมื่อวานเธอจะเป็นคนบอกเองว่าวันนี้มีเรียนบ่าย แต่พาฝันก็ยังคงตื่นเช้ามาเพื่อทำมื้อเช้าให้ผมเช่นเดิม
หน้าตาดูสดใสเหมือนเดิม แม้ทั้งหมดที่เธอทำจะมีแค่ล้างหน้าแปรงฟันเท่านั้น
ยังอยู่ในชุดนอนเหมือนเดิมอยู่เลย
“คุณคับฟ้าจะรับมื้อเช้าเลยมั๊ยคะ?” พาฝันถามผมที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง ไม่ขยับไปไหนนอกจากขยับเล็กน้อยตอนที่พาฝันจะพับผ้าห่มกับจัดที่นอนให้ผมเท่านั้น
ผมยกมือขึ้นมาลูบหน้าเบา ๆ ก่อนจะตอบออกไป “เช้าไป ขอเวลา 15 นาที” เพราะว่าเพิ่งตื่นที่หมายถึงเพิ่งตื่นจริง ๆ เลยยังไม่พร้อมจะกินอะไรในตอนนี้
เมื่อคืนหลังไปส่งพาฝันที่ห้องแล้วผมก็นอนไม่หลับอีกเลย เหมือนการได้หลับเพียงชั่วครู่จะทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง แต่ว่ามันก็ส่งผลเสียอยู่ดีเพราะกว่าผมจะหลับอีกทีก็เกือบเช้า
พาฝันน่าจะไม่รู้เรื่องนี้เลยเข้ามาปลุกกันอย่างที่ทำเป็นประจำ ซึ่งไม่ใช่ความผิดของเธอ
“งั้นเดี๋ยวหนูไปชงกาแฟรอนะคะ”
“อืม ขอล้างหน้าแปปนึง”
“ได้ค่ะ”
เพียงแค่นั้นเราต่างก็แยกย้ายทำในสิ่งที่ตัวเองต้องทำ
ผมลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย หยิบน้ำที่อยู่ตรงพื้นข้าง ๆ เตียงขึ้นมาดื่มก่อนจะเดินถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ใช้เวลาอาบน้ำสระผมราว ๆ สิบนาทีและแต่งตัวอีกเกือบห้านาทีผมก็จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาจากห้องนอนก็ได้กลิ่นหอมของกาแฟเตะเข้าจมูกจนรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
กลิ่นกาแฟเป็น 1 ในไม่กี่กลิ่นที่ผมชอบ แค่ได้กลิ่นผมก็รู้สึกว่ามันผ่อนคลายแล้ว แต่บางคนที่ผมรู้จักกลับบอกว่าได้กลิ่นแล้วปวดหัว
ก็เข้าใจได้
คนหลาย หลายความคิด
จะยึดความชอบของตัวเองเป็นศูนย์กลางแล้วคิดว่าคนอื่นจะชอบเหมือนเราไม่ได้
ผมเดินไปนั่งบนโซฟาแบบไม่รีบร้อนอะไร มือกวาดหาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเช็คดูอะไรฆ่าเวลา แต่ก็ลืมไปว่าตัวเองทำแตกไปเมื่อวาน เพราะงั้นตอนนี้ผมเลยทำแค่มองโทรศัพท์จอใหญ่ที่ไม่ได้เปิดอะไรแทน
“กาแฟค่ะ” ไม่นานเท่าไหร่เมื่อเห็นว่าผมนั่งเรียบร้อยและไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปที่อื่นอีกแล้วพาฝันก็ถือแก้วกาแฟเดินเข้ามาวางไว้ข้างหน้าผม
วันนี้แปลกไปจากทุกวัน ปกติจะมีแค่กาแฟแก้วเดียวเท่านั้น แต่ครั้งนี้มีขนมปังที่ตัดเป็นรูปหัวของหมีมาด้วยสามชิ้น ผมที่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นไปมองพาฝันด้วยความสงสัย แต่ไม่ได้ถามอะไรออกไปก่อนจะก้มหน้าลงมองหมีสามตัวนั้นอีกครั้ง
“คือ...หนูแอบซื้อมาไว้นานแล้วค่ะ คิดว่าถ้าทำออกมาแล้วจะน่ารักดีเลยซื้อมาค่ะ” พาฝันว่าพลางประสานมือไว้ข้างหน้าขณะที่กำลังอธิบายให้ผมฟัง “แต่ว่าปกติตอนเช้าคุณคับฟ้าก็รับเป็นมื้อเช้าเลย หนูเลยไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้ค่ะ”
“อ๋อ” ผมครางรับหลังจากฟังเธอพูดเสร็จ มือเอื้อมไปถือแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ ยังไม่คิดที่จะหยิบขนมปังพวกนั้นมากิน
“ข้างในเป็นแยมสตรอว์เบอร์รี่นะคะ” มือก็ผายมาบอกด้วยว่ากำลังพูดถึงอะไร
“อืม”
นำเสนอกันขนาดนี้ ถ้าไม่หยิบขึ้นมากินเลยคงทำให้คนตัวเล็กที่ตั้งหน้าตั้งตาทำรู้สึกแย่ เพราะงั้นผมถึงวางแก้วกาแฟลงก่อนจะหยิบขนมปังขึ้นมา
จ้องมองมัน
มองด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
ผมก็อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ ไอ้ของกินที่อยู่ในมือเนี่ยก็ดูไม่ได้เข้ากับผมเท่าไหร่ จะรู้สึกว่ามันแปลกก็คงไม่ผิดอะไรหรอกมั้ง แต่สายตาที่ดูคาดหวังปนประหม่าจากพาฝันทำให้ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลองกัดเข้าที่แก้มของหมีที่อยู่ในมือไปหนึ่งคำ
พอลองกินก็ได้รู้ว่ามันก็เป็นแค่ขนมปังทาแยมธรรมดา ๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากเท่าไหร่
แต่สายตาคาดหวังที่ได้รับมาจากพาฝันคืออะไร?
เธออยากให้ชมอันไหน?
“มีอะไรรึเปล่า?” ผมถามออกไปพลางยกกาแฟขึ้นมาจิบ
Loading 40 per.
ความคิดเห็น