คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #ละลายรัก:: 01[อัพครบ]
เช้าวันใหม่
วันนี้ฉันตื่นเร็วกว่าปกติเพราะไม่อยากให้พี่หมอกรอนาน อีกอย่างนี้เป็นวนแรกด้วยที่ฉันจะไปที่บริษัทกับพี่หมอก ดังนั้นฉันต้องเริ่มต้นวันใหม่ให้ดีเพราะถ้าเราดีตั้งแต่เริ่ม ทุกอย่างมันก็จะดีไปเรื่อยๆ ตามลำดับของมันเอง ฉันคิดอย่างนั้นนะ...
ส่วนตอนนี้เวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว และฉันก็แต่งตัวเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วเหมือนกัน เหลือก็แต่ลงไปทานอาหารเช้าข้างล่างรอเวลาก็เท่านั้น แต่พอฉันลงไปที่ห้องครัวปรากฏว่าพี่หมอกนั่งดื่มกาแฟอยู่ก่อนแล้ว...
ทั้งๆ ที่คิดว่าฉันเสร็จทุกอย่างเร็ว แต่พี่หมอกยังเร็วกว่าอีก และตอนนี้ดูเหมือนเขาจะพร้อมออกไปข้างนอกแล้วด้วย!
ถ้าให้เดา...เขาคงเลื่อนเวลาออกไปให้ฉันอีกสามสิบนาทีสินะ...
"คุณฝนคะ นมร้อนค่ะ" เสียงสาวใช้ดังขึ้นจากด้านข้างทำให้ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่คนที่นั่งจิบกาแฟอ่านข่าวอยู่กลับอยู่ในท่าทีสงบต่างกับฉันที่ตกใจแล้วตกใจอีก
"ขอบคุณค่ะ" ฉันหันไปรับแก้วจากสาวใช้คนเดิมก่อนจะเดินไปนั่งลงที่นั่งประจำบนโต๊ะทานข้าวก่อนจะใช้สายตาสำรวจคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามไปด้วย ไม่บ่อยนะที่จะตื่นขึ้นมาแล้วเจอพี่หมอกนั่งร่วมโต๊ะด้วยแบบนี้ เพราะเท่าที่จำเขาจะไปทานข้าวเช้าที่บริษัท
อ่า...นั่นสินะ ปกติก็ไม่เจอกันอยู่แล้ว ฉันก็น่าจะรู้ว่าเขาไปทำงานก่อนแปดโมงเช้าทุกวัน เพราะตัวฉันเองเวลาไปโรงเรียนคือตอนแปดโมงตรง ซึ่งที่โต๊ะทานข้าวจะมีแค่ฉันกับคุณลุงคุณป้าแค่นั้น
ฉันลืมไปได้ไงนะ
"พี่หมอก...ตื่นเช้าจังเลยนะคะ" ฉันมองคนตัวสูงแล้วพูดเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ แต่เหมือนยิ่งพูดจะยิ่งอึดอัดเพราะเขาเงียบแล้วอ่านแต่ข่าวอย่างเดียวไม่สนใจคำถามของฉันเลย
โอเค...เงียบก็ได้
บทบรรยาย:: ไอหมอก
ผมเลื่อนหน้าจอแท็บเล็ตตัวเองดูข่าวและหุ้นต่างๆ ไปพลางรอคนตัวเล็กที่นั่งดื่มนมร้อนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างใจเย็น
เมื่อกี้ได้ยินว่าเธอถามอะไร แต่เพราะคิดคาดการล่วงหน้าแล้วว่ายังไงบรรยากาศมันก็ต้องเงียบอีกครั้งผมเลยตัดสินใจเงียบมันตั้งแต่ตอนนี้เลย ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไงเพราะสุดท้ายถ้าผมตัดสินใจไม่พูด เธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
เอาจริงๆ โดยพื้นฐานแล้วผมพูดกับคนอื่นไม่ค่อยเก่ง ยิ่งกับคนที่ต่างเพศต่างวัยแล้วด้วยผมยิ่งไม่รู้จะพูดด้วยยังไง แสดงออกไปในลักษณะไหน หรือน้ำเสียงที่พูดต้องนุ่มนวลไหม ซึ่ง...คำถามเหล่านี้ล้วนทำให้ผมรู้สึก 'ไม่กล้า' ขึ้นมาซะงั้น แต่พอถึงเวลาที่เราได้พูดด้วยกัน...ยอมรับว่าตัวเองใส่อารมณ์มากไปหน่อยเพราะคุ้นชินกับการพูดกับเพื่อนฝูงและพนักงานแบบนี้ ผมเลยเผลอพูดกับสายฝนด้วยเสียงที่ดังเกินไปในหลายๆ ครั้ง
แต่พอมันพูดไปแล้วหนึ่งครั้งมันก็ต้องมีครั้งที่สองตามาอีก... หลายครั้งที่ผมไม่ได้ตั้งใจจะตะคอกเธอนะ แต่บางทีรูปประโยคและความรู้สึกอัดอั้นในหน้าที่การงานมันก็หลุดออกไปใส่เธอเอง
จะว่าผมไม่ชอบเธอก็ไม่ใช่เพราะผมเฉยๆ กับการมีตัวตนของเธอมากเลย
ความประทับใจแรกที่ผมมีต่อเด็กคนนั้นก็...ไม่มีอ่ะ จนถึงตอนนี้ตัวของสายฝนเองก็ไม่มีอะไรน่าประทับใจเลยสักนิด
ทุกวันนี้ผมยังจำวันแรกที่เห็นสายฝนได้เลย เด็กที่ยืนอยู่ข้างน้องชายของผม...วันนั้นเธอยิ้มตอนรับผมอย่างดีเลยนะ แต่ว่าพอผมหันไปมองหน้าเธอรอยยิ้มนั้นก็หายไปเลย และตั้งแต่วันนั้นสายฝนก็ไม่เคยยิ้มให้ผมอีก
ทั้งๆ ที่มันก็ผ่านมาสองปีแล้วด้วย
"ฝน...ดื่มหมดแล้วค่ะ เดี๋ยวฝนเอาแก้วพี่หมอกไปล้างด้วยนะคะ" เสียงเล็กๆ ของเด็กวัยไม่ถึงยี่สิบปีพูดขึ้นพร้อมกับเสียงเดินที่ค่อนข้างเบาย่องมาหาผมก่อนจะค่อยๆ ถือแก้วกาแฟเดินเข้าไปในห้องครัว ทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง
ผมคิดว่าระหว่างที่เราเงียบกันอยู่เธอคงสังเกตุว่าผมดื่มเสร็จผมแล้วเลยรีบดื่มเพื่อที่ผมจะไม่ต้องรอล่ะมั้ง
ผมละสายตาจากหน้าจอแท็ปเล็ตหันไปมองตามแผ่นหลังของสายฝนที่กำลังล้างจานอยู่นั้นก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นการแต่งกายของอีกฝ่าย ไม่รู้นะว่าผมที่เป็นใครก็ไม่รู้สำหรับเธอมีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์การแต่งตัวไหม แต่ดูๆ แล้ว...มันไม่เหมาะ
โอเค มันอาจจะเหมาะกับวัยของเธอ แต่ว่าจุดประสงค์ของเราคือไปดูงาน ฝึกสอนงานและเรียนรู้งานกัน มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอแต่งตัวเข้ากับจุดประสงค์ของเราหน่อย
แต่ถ้าเป้าหมายการไปทำงานของผมในวันนี้คือเธอไปกับผมในฐานะหลานสาวอ่ะ ได้...การแต่งตัวจะถูกหลักชัดเจนเลย
วันนี้...เวลานี้...ผมในฐานะประธานบริษัทคงให้เธอไม่ผ่าน
Talk
เม้นหน่อยน้าา พี่หมอกไม่ได้เกลียดน้องน้าาา ไม่ได้ตั้งใจดุด้วยยย แต่มันเป็นนิสัยพี่เองแหละ 55555
ความคิดเห็น