My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #3 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 02[อัพครบ]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

จันทร์เจ้าบรรยาย

       พี่ดาวเหนือหลับไปแล้ว...

       หลับอยู่บนโซฟาอีกแล้ว...

       ห้องนอนก็มีแต่ก็ไม่ไปนอน ทำไมนะ?

       จันทร์เจ้าอยากพาพี่ดาวเหนือไปนอนในห้องดีๆจัง แต่จันทร์เจ้าจับพี่ดาวเหนือไม่ได้... เวลาดีใจก็กอดพี่ดาวเหนือเหมือนนางเอกหนังไม่ได้ ทำได้แค่วิ่งทะลุผ่านพี่ดาวเหนือไปเฉยๆ... ฉันเสียใจแต่ฉันก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ! เพราะวันนี้คุณลุงยมบาลจะมาหาฉันแหละ แล้วจะบอกวิธีหาร่างแล้วก็เข้าร่างด้วย

       จันทร์เจ้าอยากเข้าร่างแล้วแต่ลึกๆก็ยังอยากอยู่กับพี่ดาวเหนือด้วย พี่ดาวเหนือใจดี ถึงจะพูดหยาบบ้าง ตะคอกใส่บ้างแล้วก็บ่นบ้างแต่พี่ดาวเหนือใจดีจริงๆนะ ชอบมาถามว่าจันทร์เจ้าอยากกินอะไร พอบอกปุ๊บวันต่อมาก็ได้กินเลย! ยกเว้นไอติม...

       'วูบ...'

       ไอร้อนแผ่ออกมาจากด้านหลังฉันพร้อมกับเสียงวูบที่เหมือนกับมีลมพัดเข้ามาในห้องทั้งที่ก็ปิดหน้าต่างทุกบานสนิท แต่ก็มีลมเข้ามาได้... ฉันรีบหันไปมองทันทีก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริงเมื่อเจอคนที่ตัวเองรอ

       "ลูงโยมมมม"

       "เบาๆ ไอ้หนุ่มคนนั้นหลับอยู่ไม่ใช่หรอ?" คุณลุงยมบาลว่าพร้อมกับส่งซิกไปทางด้านหลังฉัน ฉันเลยต้องปิดปากเอาไว้เพราะกลัวว่าพี่ดาวเหนือจะตื่นขึ้นมาด่า

       "งั้นไปคุยที่อื่นกัน~" ฉันว่าก่อนจะรีบหายไปที่ระเบียงของห้อง ตรงนี้พี่ดาวเหนือน่าจะไม่ได้ยินและไม่รบกวนเขา

       มีคนเคยพูดว่าเวลานอนน้อยคนจะหงุดหงิดง่ายกว่าปกติหลายเท่า จันทร์เจ้าไม่อยากให้พี่ดาวเหนือหงุดหงิด... อยากให้พี่เหนือยิ้ม ดังนั้นฉันต้องให้พี่เหนือนอนพักเยอะๆ

       "เรื่องหาร่าง..."

       "ยังไม่เจอค่าาา จันทร์เจ้าไม่ได้ตามหาด้วย"

       "นี่อยากกลับเข้าร่างจริงๆรึเปล่า?"

       "อยากค่ะ แต่จันทร์เจ้าไม่รู้ว่าจะเริ่มจากที่ไหน... ลุงยมกับลุงเทวดาไม่ได้บอกอะไรจันทร์เจ้าเลยนี่นา..." ฉันพูดพร้อมก้มหน้ามองเท้าตัวเอง คนที่เจอกันทุกวันอย่างพี่ดาวเหนือไม่มีทางสังเกตความเปลี่ยนแปลงของตัวฉันได้... แต่ฉันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของตัวเอง 

       ความผิดปกติที่ว่าคือร่างฉันค่อยๆจางลงเรื่อยๆ...

       "วิญญาณมันมีเวลาจำกัดของมันนะ" ลุงยมพูดขึ้นหลังจากที่เห็นฉันเงียบไป เหมือนจะพูดแนะแนวให้ฉันรีบหาร่างแต่สุดท้ายประโยคของเขาก็ทำให้ฉันคิดมาก... "ถ้ายังหาร่างไม่เจอ เธอเองอาจจะต้องเตรียมตัวไปอยู่สวรรค์แล้วแหละ"

       ใช่... จำได้แล้ว ก่อนหน้านี้ลุงยมกับลุงเทวดาเถียงกันว่าจันทร์เจ้าเหลือเวลาอีกหกเดือนในการตามหาร่าง แต่หกเดือนนั้นนับตั้งแต่วันที่ฉันกลายเป็นวิญญาณ... ซึ่งฉันไม่รู้ว่าตอนไหน "จันทร์เจ้าต้องทำยังไงคะ?"

       "พยายามนึกเรื่องราวทั้งหมดให้ออกสิ นึกให้ออกว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้" 

       "รถชน... วันก่อนจันทร์เจ้าดูโทรทัศน์แล้วเห็นข่าวอุบัติเหตุเกี่ยวกับรถ... แล้วมันก็มีภาพเข้ามาในหัวจันทร์เจ้า..." ฉันพูดค้างเอาไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองลุงยม ท่านก็พยักหน้าเหมือนจะบอกว่านึกได้แค่นี้ก็ดีแล้ว แต่ทว่าวูบหนึ่งสีหน้าท่านกลับกังวล

       "ค่อยๆนึก จะได้ไม่ต้องปวดหัว"

       "ค่ะ..."

       "ถ้าไอ้หนุ่มนั่นตื่นขึ้นมา บอกมันให้นั่งสมาธิแผ่จิตแผ่เมตตามาให้เธอด้วย" 

       "ทำไมหรอคะ? จันทร์เจ้าจะได้ไปเกิดเร็วขึ้นหรอ?" ฉันถามอย่างตื่นเต้น แต่พอนึกถึงคำพูดตัวเองแล้ว... "หนูยังไม่ตายนี่คะ! ไปเกิดไม่ได้ๆ" ฉันบอกพร้อมกับส่ายหน้าให้ลุงยม ท่านทำหน้าเอือมๆให้ฉันก่อนจะถอนหายใจออกมาเหมือนท่านเหนื่อยหน่ายกับฉันเหลือเกิน

       "ดวงวิญญาณมันจะได้แข็งแรงขึ้น อาจจะยืดเวลาออกไปได้นานกว่าเดิมอยู่"

       "อ๋ออ แต่ว่าพี่เหนือไม่ชอบนั่งสมาธินะคะ"

       "บอกมันสิ ไม่งั้นเวลาจะเหลือเท่าเดิมนะ" ลุงยมพูดขึ้นมาเสียงเรียบ นั่นยอิ่งทำมห้บรรยากาศรอบข้างมาคุขึ้นอย่างทันตาเห็น "เพื่อตัวเธอเองนะ"

       "แค่บอกว่าจันทร์เจ้าอยากกินไอติมพี่เหนือยังไม่ทำบุญมาให้เลย" ฉันพูดก่อนจะทำหน้ายู่ ฉันอยากกินไอติมอ่ะ ไอติมๆๆๆ ฉันคิดงอแงในใจก่อนจะมองบุคนลที่สูงกว่าแล้วถามอย่างจริงจัง "ลุงยมว่าคนเราสามารถเอาไอติมใส่บาตรได้มั๊ยคะ?"

       "ไม่รู้ - -"

       "งื้อออ จันทร์เจ้าอยากกินไอติมง่าา"

       " - - "

       "ร่างก็อยากเข้า ไอติมก็อยากกิน ฮือออ"

       "งั้นก็ภาวนาเอาเองแล้วกัน ทั้งเรื่องไอติมทั้งเรื่องหาร่าง - -" ลุงยมว่าก่อนจะหายวับไปกับตา ปล่อยให้ฉันยืนอ้าปากค้างอยู่คนเดียว...

       สรุป...ฉันรู้แค่วิธีตามหาตัวตนของฉัน ถ้าฉันรู้ว่าฉันเป็นใครและเกิดอะไรขึ้น นั่นอาจจะทำให้ฉันหาร่างได้เร็วกว่าเดิม...

       แต่ฉันจำไม่ได้เนี่ยสิ...

       ฉันเดินเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นอย่างเงียบๆก่อนจะมองหน้าคนที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวบนโซฟาหลังจากที่ยืนรับลมเกือบๆครึ่งชั่วโมง 

       ความจริงก็พยายามยืนคิดแล้วก็ยืนนึกนั่นแหละว่าฉันเกี่ยวอะไรกับรถชนรึเปล่า? อาจจะเป็นเหตุการณ์ที่ฉันเจอเลยทำให้กลายเป็นแบบนี้ก็ได้... พ่อกับแม่ฉันจะเป็นยังไงบ้างนะ? ท่านกำลังหาทางช่วยฉันอยู่รึเปล่า? พวกท่านจะรู้มั๊ยว่าตอนนี้ฉันตกอยู่ในสภาพแบบนี้...

       ถึงฉันตะทำเหมือนไม่ค่อยคิดหรือซีเรียสกับการหาร่างแต่ความจริงแล้วฉันมีคำถามมากมายเต็มไปหมด... คำถามที่ฉันไม่มีคำตอบและพี่ดาวเหนือก็ไม่สามารตอบฉันได้... สุดท้ายฉันก็ทิ้งความสงสัยนั่นไปก่อนจะทำตัวปกติร่าเริงในทุกๆวันเช่นเดียวกับตอนที่คุยกับลุงยมเมื่อกี้ เรื่องไอติมน่ะฉันแค่ยกขึ้นมาพูดไม่ให้บรรยากาศมันตึงเครียดเฉยๆ

       "พี่เหนือ..." แล้วในที่สุดหลังจากที่คิดอะไรฟุ้งซ่านอยู่นานฉันก็เรียกคนที่หลับอยู่ด้วยเสียงอันแผ่วเบา... ไม่ได้เรียกเพื่อปลุกแค่เรียกเฉยๆ เรียกเพื่อบอกความต้องการบางอย่างเท่านั้นเองแม้ว่าเขาจะหลับอยู่ก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็หวังว่ามันจะแทรกซึมเข้าไปในฝันเขาคืนนี้...

       "......"

       "จันทร์เจ้าอยากกินไอติมวนิลา"

จบจันทร์เจ้าบรรยาย

       'วูบ...'

       

       เสียงที่ได้ยินประจำเวลาที่จันทร์เจ้าหายตัวไปมาดังขึ้นหลังจากที่สิ้นเสียงของเธอทำให้ผมที่แกล้งหลับอยู่นานลืมตาขึ้นมาด้วยความมึนงง... 

       อะไรวะ?

       ยัยเด็กผีนั่นมากระซิบบอกผมว่าอยากกินไอติมทั้งๆที่เพิ่งจะพูดเรื่องการหาร่างของเธอกับลุงยมนั่นเสร็จเนี่ยนะ?

       อย่าเพิ่งมองผมอย่างสงสัย ความจริงผมยังไม่ได้หลับแต่เริ่มๆง่วงแค่นั้น พอจะหลับก็รู้สึกร้อนขึ้นมานึกว่าไฟดับแล้วแอร์ไม่ทำงาน แต่ซักพักผมก็ได้ยินเสียงพูดกันดังขึ้นใกล้ๆผมก่อนจะเงียบหายไป ผมเลยลืมตาขึ้นมาเพื่อดูว่าอะไร...

       สิ่งที่ผมเห็นก็คือร่างของจันทร์ที่อยู่ตรงระเบียงกับร่างของชายที่อายุไม่น่าจะเกินสามสิบปีกำลังยืนคุยกัน ในช่วงแรกเธอมีสีหน้ากังวลเล็กน้อยผมเลยแอบคลานไปหลบที่ผ้าม่านเพื่อฟังว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน ดูๆแล้วผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นคุณลุงยมบาลของเธอ

       สิ่งที่ผมจับใจความได้คือ...

       หนึ่ง...ร่างเธอมีสิทธิ์จะหายไปได้ทุกเมื่อเพราะมันมีเวลาจำกัด

       สอง...เธออะไรบางอย่างกับอุบัติเหตุเกี่ยวกับรถ

       สาม...ผมต้องนั่งสมาธิเพื่อทำให้วิญญาณเธอไม่หายไป

       และสี่...เธออยากกินไอติมวนิลา ซึ่งข้อนี้ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่ดังนั้นผมจะตัดมันทิ้งไป - -

       หลังจากที่ผมแอบฟังทั้งคู่คุยกันจนได้ยินเสียงวูบพร้อมกับไอความร้อนจางๆหายไปผมก็ยืนขึ้นเตรียมจะออกไปหาจันทร์เข้าแล้วถามว่าจะให้ช่วยอะไรมั๊ย เพระาเท่าที่ฟังเมื่อกี้เธออาจจะต้องการให้ผมช่วยบางอย่าง แต่ดูเหมือนผีตัวเล็กอยากจะใช้ความคิดอยู่ตัวเดียว สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเดินกลับมานอนที่โซฟาเหมือนเดิม

       พลางคิดนู้นนี่ไปเรื่อยจนกระทั่งผมรับรู้ได้ถึงร่างของเธอเดินเข้ามาใกล้นั่นแหละถึงแกล้งหลับต่อ

       ส่วนตอนนี้ก็ลืมตาตื่นอย่างชัดเจนเลยล่ะ ไม่รู้สิ...มันคิดมากอ่ะ อยู่ๆก็คิดมากเรื่องของจันทร์เจ้าขึ้นมา เด็กผีนั่นคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...

       ผมแค่ต้องหาเวลานั่งสมาธิให้เธอแค่นั้นเอง

Talk2

มาแล้ววว เด็กผีของไรท์อยากกินไอติม 555555 น้องช่วยซีเรียสนิดนึง~

อ่านเสร็จเม้นด้วยเน้อ

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า